เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1042 ตั้งใจสอน
บทที่ 1042 ตั้งใจสอน
บทที่ 1042 ตั้งใจสอน
เสี่ยวเถียนจำได้ว่ายุคนี้หมาล่าทั่งยังไม่ได้รับความนิยมเท่าไร
ถือว่าเป็นโอกาสนะ
แล้วใครจะเป็นคนหาเงินล่ะ?
ก็ต้องคนที่คว้าโอกาสไม่ใช่หรือ?
ถึงในภายหลังจะมีร้านอาหารว่างที่เปิดตามกระแส แต่ทุกคนจะชินกับรสชาตินี้ และรู้ว่าร้านนี้อร่อยเป็นพิเศษ
“พรุ่งนี้ถ้าหนูมีเวลาจะมาหานะคะ จะได้มากินหมาล่าทั่งกัน” เสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างเริงร่า
“มันกินยังไงหรือ เราต้องเตรียมอะไรหรือเปล่า?”
หวังเซียวฮวาเริ่มสนใจ
เด็กสาวขบคิด “ที่บ้านมีเส้นไหมคะ? เส้นมันเทศ หรือเส้นมันฝรั่งก็ได้ค่ะ”
“มีเส้นใหญ่นะ ทำจากมันฝรั่งน่ะ พ่อใหญ่หนูบอกเส้นใหญ่ไม่อร่อยน่ะ” หวังเซียงฮวาเอ่ย
เยี่ยมเลย ได้ใช้เส้นใหญ่จะอร่อยสุดแล้ว
“งั้นรบกวนแม่ใหญ่แช่ในน้ำอุ่นสักหน่อยนะคะ ส่วนที่เหลือไว้ว่ากันพรุ่งนี้ค่ะ
จากนั้นเสี่ยวเถียนก็กลับไปโรงงาน ส่วนสองสามีภรรยาซูฉางจิ่วอยู่ต่อ
คืนนี้เธอน่าจะทำงานจนดึก
โชคดีที่พอจัดการเสร็จก็ส่งให้เหลยเกาเชารับต่อได้เลย ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วละ
เสี่ยวเถียนอยู่จนถึงเที่ยงคืนก่อนจะได้พัก
งานในมือตอนนี้จัดแจงเสร็จแล้วด้วย
เช้าวันต่อมาหลังจากอธิบายให้เหลยเกาเชาและฝ่ายบริหารเสร็จก็ไปฟาร์มทันที
ผู้อำนวยการเหลยมองเจ้านายที่เดินจากไป นึกอยากตามไปด้วย
อยากกินอาหารบ้านซูจริง ๆ อยากกินมากเลยนะ
เขาลูบคางพลางขบคิด ตอนเที่ยงลองไปดูดีไหม?
ไม่ใช่เหลยเกาเชาคนเดียวที่คิดเช่นนี้
เสี่ยวเถียนไม่รู้เลยว่าลูกน้องกำลังจะผันตัวมาเป็นนักกิน
พ้นหัวมุมเสี่ยวเถียนแลกตะกร้าวัตถุหมาล่าทั่งออกมาจากระบบ
มีเห็ด เห็ดเข็มทอง มันเทศ มันฝรั่ง สาหร่ายทะเล และเห็ดหูหนูโดยเอามาอย่างละนิดละหน่อย
ไม่ได้เอาผักมาด้วยเพราะในแปลงมีอยู่
พอมาถึงก็เอ่ยทักพวกหวังเซียงฮวา
“ทำไมเอาตะกร้าผักมาด้วยล่ะ?” แม่ใหญ่ถาม
ที่บ้านของกินเยอะแยะเลย
เด็กสาวยิ้ม “เราจะกินหมาล่าทั่งไม่ใช่หรือคะ ถ้ามีวัตถุดิบเยอะ ๆ จะอร่อยมากค่ะ หนูอยากให้ลองชิมว่าอันไหนอร่อย”
“เข้าใจแล้วจ้ะ แม่แช่เส้นไปแล้ว แล้วต้องทำอะไรต่อหรือ?”
หวังเซียงฮวาพาคนไปทำความสะอาดฟาร์มมาเมื่อเช้า อาหารก็ให้แล้ว ทำความสะอาดก็เรียบร้อย ตอนนี้จึงว่าง
“ไปเก็บผักต่อค่ะ แม่ใหญ่แช่สาหร่ายกับเห็ดหูหนูในเชื้อรา แล้วก็ปอกมันฝรั่งกับมันเทศนะคะ”
“ได้เลย ไปเก็บเถอะ!”
จูหลานฮวาตามไปด้วย
“โอ้โห แปลงผักแม่ใหญ่งามเชียว ดีกว่าในหมู่บ้านเราอีกนะ”
“ปุ๋ยดีน่ะค่ะ!” เสี่ยวเถียนยิ้ม
สำหรับฟาร์มเพาะพันธุ์ไม่มีทางขาดปุ๋ยหรอก
เธอยังคิดอยู่เลยว่าจะเช่าที่แล้วจ้างคนมาสร้างโรงเรือนฟิล์มพลาสติก
“เสี่ยวเถียน เก็บผักอะไรบ้างจ๊ะ?”
“ผักใบเขียวได้หมดเลยค่ะ มะเขือยาว ฟักทองก็ได้นะคะ ผักชีอีกนิดหน่อยค่ะ”
เธอตอบไปด้วยพร้อมกับลงมือ
จูหลานฮวาช่วยอีกแรง
ไม่นานตะกร้าก็เต็มไปด้วยผัก
ฟาร์มแห่งนี้มีบ่อน้ำเป็นของตัวเอง หวังเซียวฮวาและหลานจูฮวากำลังจัดการงานทางฝั่งนั้นอยู่
เสี่ยวเถียนเข้าครัวเตรียมน้ำซุป
การทำซุปพื้นฐานของหมาล่าทั่งทำเป็นซุปไก่จะดีที่สุด แต่ตอนนี้มีเวลาไม่พอต้มเนี่ยสิ
เสี่ยวเถียนแลกผงซุปไก่ออกมาผสม แล้วเติมเครื่องปรุงรสลงไป
จากนั้นก็เตรียมเครื่องเทศ
ต้องใช้น้ำมันพริก แล้วก็กระเทียมสับ น้ำมันงา น้ำมันฮวาเจียว ถั่วลิสงคั่ว และอีกหลายอย่าง
ตอนผู้ใหญ่ทั้งสองกลับมาพร้อมผักที่ล้างสะอาดแล้ว เสี่ยวเถียนก็เตรียมวัตถุดิบเกือบเสร็จหมดแล้ว
เด็กสาวเอาผักชีและต้นหอมออกมาเตรียมสับ
“ให้แม่จัดการเอง”
แค่ได้กลิ่นก็อร่อยแล้ว ขนาดยังไม่ได้กินนะเนี่ย
“ดูยุ่งยากเหมือนกันนะ” จูหลานฮวากำลังพิจารณาอย่างจริงจัง
ถ้ายากเกินก็กลัวว่าจะทำไม่ได้
“มันยากแค่ตอนเตรียมตัวครั้งแรกค่ะ แต่หลังจากนั้นจะง่ายขึ้นแล้ว”
เสี่ยวเถียนหยิบไม้เสียบลูกชิ้นออกมา
“เสี่ยวเถียน หนูทำอะไรอยู่หรือ?”
“พอเราหั่นผักเสร็จก็จะเอามาเสียบทีละไม้ ๆ ค่ะ เวลาคนอื่นสั่งเราก็จะเอามันมาต้มในน้ำแล้วปรุงเป็นอันเรียบร้อยค่ะ”
เสี่ยวเถียนคิดจะปรุงไปในหม้อเลย แต่ในเมื่อเรามีแผนจะเปิดร้านหมาล่าทั่งจึงสาธิตให้ป้าดูเลยดีกว่า
ผู้ใหญ่ทั้งสองได้รับความรู้ใหม่
“แล้วควรเสียบผักกี่ชิ้นหรือ?”
“ไม้ใหญ่สี่ ไม้เล็กห้าค่ะ โดยปกติเราขอแค่น้ำหนักทั้งสองไม้เท่ากันก็พอค่ะ” เสี่ยวเถียนทำให้ดู
จากนั้นทั้งสามคนก็ร่วมมือทำอย่างรวดเร็ว
“น่าเหลือเชื่อจังเลยเนอะ” หวังเซียงฮวาเอ่ยอย่างเริงร่า
เสี่ยวเถียนเห็นใกล้ได้เวลากินข้าว จึงเอ่ยถามคุณป้า “คุณป้าอยากกินอะไรก็เลือกไม้ออกมาได้เลยค่ะ”
จูหลานฮวาลองทำตามที่แนะนำโดยเลือกของที่ชอบ
“ไม่ค่อยสะดวกเท่าไรเลยเนอะ ต้องเอาทุกอย่างมาใส่รวมกันเนี่ย”
“ไว้เปิดร้านอย่างเป็นทางการค่อยเอาถังใบเล็กมาไว้ใส่ก็พอค่ะ ไม่ต้องมาเรียง ๆ แบบนี้ด้วยค่ะ”
“คุณป้าเอาเส้นสักหน่อยไหมคะ?”
“เอามาลองก็ได้จ้ะ!”
จากนั้นเสี่ยวเถียนจึงเตรียมหมาล่าทั่งส่วนแรก
ถ้วยใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นและผัก บนผิวน้ำมีน้ำมันสีแดงลอยอยู่
เธอโรยงา
ตามด้วยต้นหอมสับ กระเทียมสับ ผักกาดดองสับและถั่วลิสงทำให้มันดูน่ากินมากยิ่งขึ้น
“หอมมากเลย แค่เห็นน้ำลายก็ไหล” จูหลานฮวาตื่นเต้น
ตอนนั้นเองที่สามีของหญิงทั้งสองเดินเข้ามา
“ทำอะไรกินกัน? กลิ่นหอมเชียว”
ทั้งสองเอ่ยขึ้น
ตอนเดินเข้ามาในสวนก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากครัว น้ำลายแทบจะไหลออกมาอยู่รอมร่อแล้ว
