เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1052 คนเช่ามาหาที่ร้าน
บทที่ 1052 คนเช่ามาหาที่ร้าน
บทที่ 1052 คนเช่ามาหาที่ร้าน
เสี่ยวเถียนคิดไว้แล้ว ค่าเช่าร้านเดือนละสี่ร้อยหยวน ถึงทุกร้านจะจ่ายค่าเช่าแผงอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ได้แค่หกร้อยหยวนเท่านั้น
เธอใช้เงินมากกว่าสองพันหยวนในการตกแต่งร้าน รวมถึงโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่ง
ไม่รวมอย่างอื่นนะ ต้องใช้เวลาปีกว่าถึงจะคืนทุนได้
เพราะอย่างนั้นต้องหาคนเช่าให้ครบ
ถ้าว่างสองสามแผงเราขาดทุนแน่นอน
เสี่ยวเถียนไม่คิดว่าตัวเองจะทำกำไรได้อยู่แล้ว กลัวก็แต่ความเสี่ยงนี่แหละ ส่วนจูหลานฮวาที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องหนึ่งได้ หลานเตือนเอาไว้ก็เข้าใจได้
เป็นแบบนี้เองสินะ
เธอประสบการณ์น้อยจริง ๆ เหตุผลเรียบง่ายขนาดนี้ยังต้องให้เด็กมาเตือนเลย
ในตอนที่จะเอ่ยต่อ ประตูร้านก็เปิดออก
มีคู่รักหนุ่มสาวเดินเข้ามา ท่าทางดูซื่อสัตย์และมีความรับผิดชอบ น่าจะเข้าเมืองมาหางานทำ
หลังจากเข้ามาถึงพวกเขามองไปรอบ ๆ ร้าน เราเห็นความผิดหวังในแววตาคู่นั้น
พอเห็นที่ประตูร้านมีประกาศให้เช่าแผงเลยเข้ามาดู แต่มันต่างจากที่คิดไว้พอสมควร
แต่พวกเขาเข้าร้านมาแล้วน่ะสิ จึงทำได้แค่สอบถามเท่านั้น
“สหาย ที่นี่มีแผงลอยให้เช่าหรือเปล่าคะ?”
หญิงสาวลังเลก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย
“มีค่ะ คุณอยากเช่าใช่ไหมคะ?” แววตาเสี่ยวเถียนเป็นประกาย
หญิงสาวพยักหน้า
“ขอทราบธุรกิจที่จะทำได้ไหมคะ? พอดีเรารับแค่ร้านอาหารว่างเท่านั้นค่ะ”
เพราะอยากได้คนที่ขายของคุณภาพ เสี่ยวเถียนจึงระบุคำขอตรง ๆ
ถ้าข้อตกลงไม่ตรงกันอย่าเสียเวลาต่อเลย!
“ฉันจะทำบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะจ้ะ ขายได้หรือเปล่า?” หญิงสาวถามอย่างไม่มั่นใจ
ส่วนชายข้างหลังไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาเอาแต่มองไปรอบ ๆ ราวกับอยากรู้ว่าจะแบ่งร้านยังไง
“พี่สะใภ้ ร้านพวกเราจะมีแผงขายทั้งหมดสิบร้านค่ะ แต่ละแผงมีเตาให้ หม้อสองใบทั้งใบใหญ่ใบเล็กเลย”
ไม่ว่าจะขายอะไร เตาสองหัวน่าจะพอแล้ว เสี่ยวเถียนวางแผนไว้แบบนี้แต่แรกแล้ว
“ข้าง ๆ จะมีที่วางอุปกรณ์เครื่องครัวค่ะ ฉันตั้งใจจะทำไว้เหมือนกัน หรือถ้ามีอุปกรณ์พิเศษอย่างอื่นไม่เอาก็ได้นะคะ”
เสี่ยวเถียนชักชวน อธิบายไปด้วยลอบมองสีหน้าไปด้วย
และสีหน้าของพวกเขาก็อ่อนลงมาก
“ข้างหลังมีห้องเก็บของเล็ก ๆ ด้วยนะคะ เผื่อเอาไว้เก็บพวกวัตถุดิบค่ะ”
ทั้งสองมองหน้ากัน สะดวกมาก
แต่ความสะดวกมันก็แค่นั้นไง ด้วยสภาพแวดล้อมที่ทุกคนต้องทำธุรกิจร่วมกัน การแข่งขันคงดุเดือดมาก ไม่มีทางอยู่ไหวหรอก
“ค่าเช่าแผงต่อเดือนอยู่ที่หกสิบหยวนค่ะ จ่ายสามเดือนครั้งค่ะ”
จากนั้นก็เห็นความลำบากใจปรากฏบนใบหน้าของคนทั้งสอง
เธอเข้าใจดี “แต่ว่าร้านของเราเพิ่งจะเริ่มทดลองเช่นกัน ค่าเช่าเดือนแรกจะลดให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ จ่ายแค่สามสิบหยวนเท่านั้น และถ้าจะต่อสัญญาในเดือนที่สองต้องจ่ายค่าเช่าสำหรับสามเดือนค่ะ”
สองหนุ่มสาวไม่ได้พกเงินมาเยอะ
พอได้ยินคนบอกว่าเราสร้างรายได้จากการเปิดร้านขายอาหารเช้าในเมืองหลวงได้จึงมาลองดู
ทีแรกว่าจะเปิดแผงขายอาหารเช้า แต่หลังจากดูรอบ ๆ สถานที่ กลับไม่เจอที่เหมาะ ๆ เลย
แต่บังเอิญมาเจอประกาศแปะอยู่จึงแวะเข้ามาดู
แต่ค่าเช่าเดือนละหกสิบจ่ายสามเดือนครั้งตูมเดียวคงไม่ไหว
หม้อกระทะก็ต้องซื้ออีก
“หลังจากเริ่มธุรกิจเราจะจ้างคนมาทำความสะอาดให้เดือนละหกหยวนค่ะ ทำความสะอาดพวกโต๊ะและพื้น ลดราคาไม่ได้ค่ะ”
พอเห็นสีหน้าของสองหนุ่มสาว เสี่ยวเถียนจึงรีบชักชวนทันที
“สหาย ขอพวกเราปรึกษากันก่อนได้ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ย
ทำเลดีแต่ค่าเช่าแพงเกิน เราจะหาเงินต่อเดือนได้มากขนาดนั้นเลยหรือ
อีกอย่างพื้นที่ทำอาหารยังแคบไม่ต่างจากกรงนกพิราบ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่คุ้มเงิน
เสี่ยวเถียนไม่ได้คัดค้าน
ทั้งสองออกไปกระซิบกระซาบข้างนอกสักพักก่อนกลับเข้ามา
“สหาย ถูกกว่านี้ได้หรือเปล่า? ร้านใหญ่แบบนี้เดือนละหกสิบหยวน มันแพงเกินไปน่ะ!”
คราวนี้เป็นชายหนุ่มที่พูด
เสี่ยวเถียนยิ้ม “พี่ชายเห็นว่าพื้นที่ทำอาหารมันเล็กใช่ไหมคะ ต่อให้พี่เช่าบ้านขนาดสามสิบสี่สิบตารางเมตรมา ห้องครัวจะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียวคะ? สิ่งสำคัญคือมีพื้นที่ให้ลูกค้าต่างหากหรือเปล่า?”
“แต่พื้นที่กินอาหารมันไม่ใช่ของเรานี่!” ชายหนุ่มไม่ยอมรับ
เด็กสาวรู้สึกขบขัน
“พี่ชาย ต่อให้พื้นที่กินอาหารไม่ใช่ของพี่ แต่ลูกค้าเขาก็ยังใช้ได้นี่นา แล้วพี่เสียเปรียบหรือเปล่าล่ะ? ก็ไม่สักหน่อย!”
“จริง ๆ นะน้องชาย ร้านอื่นที่ใหญ่ ๆ แบบนี้ก็รับรองลูกค้าได้เยอะมากเลยนา” จูหลานฮวาช่วยอีกแรง
จากนั้นเสี่ยวเถียนก็ชี้ไปยังพื้นว่างโล่ง ๆ “พื้นที่ตรงนี้สามารถจุลูกค้าได้มากกว่าร้านเล็ก ๆ อีกค่ะ ขอแค่อาหารคุณภาพสูงราคาต่ำก็พอ เราจะหาเงินค่าเช่าไม่ได้เลยหรือคะ?”
ทั้งสองถูกดึงดูดแล้วจริง ๆ แต่ก็ยังมีความเห็นอื่นอยู่ด้วย
ถ้าเช่ามาแล้วไม่อยากขายอย่างเดียวล่ะ สู้เช่าร้านเองไม่ดีกว่าหรือ แต่พื้นที่มันก็น้อยเกินกว่าจะรองรับใครได้น่ะสิ
แล้วต้องใช้เงินมาเช่าบ้านอีกใช่ไหม?
ถ้าจ่ายเงินเดือนหนึ่ง ผู้ใหญ่ที่บ้านคงไม่มีจะกินด้วยซ้ำ!
“พวกพี่น่าจะเข้าใจสถานการณ์ดีนะคะ ถ้าไปเช่าบ้านขนาดสามสิบหรือสี่สิบตารางเมตร ค่าเช่าไม่มีทางอยู่ที่หกเจ็ดสิบหยวนหรอกค่ะ แล้วก็ไม่มีร้านที่หันหน้าเข้าถนนแบบนี้ด้วย”
“แล้วถ้าไปเช่าเขา โต๊ะ เก้าอี้ ของพวกนี้ก็ต้องใช้เงินอีกใช่ไหมคะ? ถ้าพี่จะทำธุรกิจขายอาหาร จะให้ลูกค้านั่งยองหรือนั่งกับพื้นกินหรือเปล่าล่ะ?”
“เธอไม่ได้ให้เราซื้อโต๊ะเก้าอี้เองหรือ?” ชายหนุ่มถาม
ถ้าแบบนี้ก็ดีนะ
“พรุ่งนี้ของถึงจะมาส่งที่ร้านค่ะ ค่าเช่าของเราคิดรวมของพวกนี้แล้วนะคะ ประหยัดค่าใช้จ่ายได้อีกค่ะ”
คู่รักชายหญิงมองหน้ากัน ก็จริงอย่างที่เด็กคนนี้ว่า
“ถ้ากลัวเรื่องที่พัก มันไม่ได้มีอะไรยุ่งยากเลยค่ะ อาจจะต้องหาที่ไกล ๆ หน่อย เช่าห้องสักเดือนละสิบหยวนก็พอแล้วค่ะ”
