เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1067 แผนการของซูเสี่ยวเถียนทำให้อบอุ่นใจจริง ๆ

บทที่ 1067 แผนการของซูเสี่ยวเถียนทำให้อบอุ่นใจจริง ๆ

บทที่ 1067 แผนการของซูเสี่ยวเถียนทำให้อบอุ่นใจจริง ๆ

เขาไม่ใช่นักศึกษาไม่รู้ความที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยอีกต่อไป

ช่วงเวลาที่ได้ทำงานที่โรงงาน เขาทำงานหนักมากเพื่อขยายธุรกิจและบริหารจัดการให้ดี

แต่เรื่องสร้างหอพักคืองานช้างนะ

ไม่อยากจะนึกเลยว่าค่าใช้จ่ายจะมากแค่ไหน

ปัจจุบันโรงงานเราได้กำไรดี แต่ถ้ามีการสร้างหอพักเกิดขึ้น การพัฒนาคงต้องระงับไว้ก่อน

เพราะซูเสี่ยวเถียนจะต้องทำจริงแน่ ๆ

เด็กสาวคิดเรื่องนี้อยู่นาน เหมือนที่คิดถึงเรื่องแก้ปัญหาเงินบำนาญของพนักงาน

เธอหวังจะหาเงินไปพร้อม ๆ กับดูแลชีวิตพนักงานให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

และรู้แจ้งด้วยว่าการลงทุนในตอนนี้ก็เพื่อผลประโยชน์ที่เพิ่มมากขึ้น

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะคะผู้อำนวยการเหลย ประสิทธิภาพของโรงงานตอนนี้ถือว่าดีเลย มีความเป็นไปได้ในการสร้างหอพักนะ”

“ถ้าเราจะทำ อาจต้องขอให้ผู้อำนวยการเหลยทำเรื่องเทศบัญญัติค่ะ”

“ตัวฉันไม่ได้ตัดสินใจหุนหันพลันแล่น ตอนนี้พวกเรายังมุ่งเน้นเกี่ยวกับการขยายโรงงานเพื่อส่งเสริมการพัฒนาอยู่ แต่ก็ต้องทำให้พนักงานรู้สึกถึงความอบอุ่นด้วยค่ะ พวกเขาจะได้ทำงานได้อย่างเต็มที่”

“อีกอย่างเรื่องสร้างหอพักไม่ได้เสร็จกันง่าย ๆ ค่ะ ต่อให้เราเริ่มวางแผนช่วงปีใหม่ แต่ยื่นเอกสารเรื่องที่ดิน รออนุมัติอีกอะไรอีก คาดว่าคงปลายปีนู่นเลย”

กว่าจะเริ่มสร้างได้ต้องใช้เวลาหนึ่งปีอย่างเร็วที่สุด

ซูเสี่ยวเถียนคำนวณผลกำไรล่วงหน้าหนึ่งปี คาดว่าน่าจะพอแก่การสร้างหอพัก

“เข้าใจแล้วครับเจ้านาย!”

ผู้อำนวยการเหลยที่ได้รับการยืนยันถึงกับถอนหายใจออกมา

เจ้านายเป็นคนใจกล้ามาก ๆ ความคิดของเธอถือว่าดีนะ

โรงงานเราแตกต่างจากโรงงานรัฐของเมืองหลวง

พนักงานรัฐส่วนใหญ่เป็นคนในเมือง มีบ้านเป็นของตัวเอง ถึงจะมีเรื่องติดขัด แต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร

ส่วนโรงงานของเราจะไม่เหมือนกับเขาที่พนักงานเป็นคนต่างถิ่น

ถึงจะมีคนในเมือง แต่ไม่เกินสามสิบเปอร์เซ็นต์จากพนักงานทั้งหมดน่ะ

แล้วพนักงานส่วนใหญ่ก็ไม่มีบ้านในเมือง เลยต้องอยู่ต้าทงพู่*[1] ที่ทางโรงงานจัดหาให้เท่านั้น

แล้วถ้าเราสร้างหอพักได้ หนึ่งคนต่อหนึ่งห้องก็ถือว่าพักอาศัยได้อย่างปลอดภัยทีเดียว

“ผู้อำนวยการเหลย พนักงานของเราได้หลั่งเลือดเพื่อประเทศชาติและประชาชนนะคะ เราจะปล่อยให้พวกเขาหนาวเหน็บไม่ได้นะคะ!”

มีกลุ่มยุวชนที่เดินทางกลับมาเมืองหลวง แล้วก็บางส่วนเป็นทหารปลดประจำการที่ต่งหยวนจงแนะนำมาให้

พวกเขาได้เสียสละช่วงเวลาอันเยาว์วัยและเลือดเนื้อเพื่อชาติบ้านเกิด และบางคนก็ได้รับบาดเจ็บด้วย

ซูอู่ร่างรับราชการเป็นทหาร เธอจึงชื่นชมและเคารพพวกเขามากขึ้น และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีอนาคตที่สดใส

เหลยเกาเชาพยักหน้าด้วยความตื้นตันใจ

ตอนแรกคิดว่าเจ้านายเปิดโรงงานหาเงินเฉย ๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีความคิดนี้ด้วย

พนักงานเราโชคดีจริง ๆ อนาคตมีที่อยู่อาศัย ได้รับการดูแลไม่ต่างไปจากโรงงานรัฐ

“ฉันลองไปดูหน่อยดีกว่า ว่าใกล้ ๆ เรามีที่ดินอีกหรือเปล่า” ซูเสี่ยวเถียนยิ้ม

เพราะเธอเชื่อว่าหากนำความคิดนี้ไปบอกกับปู่รอง ตนจะต้องได้รับสิทธิพิเศษแน่นอน

เรื่องที่ดินไม่น่าจะมีปัญหามากนัก

โรงงานของเธอถือได้ว่าเป็นโรงงานแบบอย่างของทหาร

ช่วยแก้ปัญหาเรื่องการว่างงานของทหารปลดประจำการ ทำให้พวกเขามีชีวิตที่มั่นคง ต่งหยวนจงชมเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง

เพราะเขาเกิดในครอบครัวทหาร จึงดูแลเอาใจใส่ลูกน้องของตัวเองเป็นอย่างมาก แล้วก็รักอดีตลูกน้องด้วยเช่นกัน

จึงคอยให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ลำบากขึ้นเยอะ

หลายปีมานี้ตระกูลซูพัฒนาขึ้นมาก คอยช่วยแก้ปัญหาต่าง ๆ ของทหารกลุ่มนี้ได้ดี ต่งหยวนจงรู้สึกขอบคุณพวกเขามาก และคงจะดีถ้ามีคนแบบตระกูลซูมากกว่านี้

เด็กสาวนึก ‘หรือจะไปปรึกษากับปู่รองก่อนกลับบ้านเกิดดีนะ หรือจะรอกลับมาก่อน?’

“เจ้านายครับ ผมจะเริ่มจัดการให้หลังปีใหม่นะครับ เพื่อให้มั่นใจว่าได้รับจัดการอย่างเหมาะสมครับ”

เหลยเกาเชาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ

เขาดำรงตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงงานและคุ้นเคยกับสถานการณ์มากกว่าเจ้านายเสียอีก

และเชื่อว่าตนมีวิธีแก้ปัญหา

แต่เขายังไม่สามารถทำตอนนี้ได้

เป้าหมายหลักของเราก่อนถึงปีใหม่คือเร่งการผลิตสินค้า

ยิ่งโรงงานพัฒนามากขึ้น เราจะได้รับผลรับประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น

ซูเสี่ยวเถียนศรัทธาในความสามารถของเหลยเกาเชามาก และเชื่อมั่นมากว่าอีกฝ่ายจะทำได้

มีเวลาอีกหลายวันก่อนกลับหนานหลิ่ง เธอจึงใช้เวลาอยู่ที่นี่ต่อ

อย่างแรกเพื่อใช้เวลาอยู่กับพนักงานของตน สองเพื่อช่วยเพื่อนสนิทปรับตัวกับงานได้

เหลยเกาเชาทำงานมีประสิทธิภาพมาก ภายในสามวันเขาได้แจกจ่ายผลไม้คนละหนึ่งลังแก่พนักงาน

นอกจากนี้เขายังเลือกมาอย่างเหมาะสมด้วย มีลูกแพร์ แอปเปิล ส้ม และกล้วย ดูเป็นทางการมาก

เธอพึงพอใจกับผลงานจริง ๆ

ยุคนี้ไม่ใช่ยุคที่มีทุกอย่างครบครัน

อาหารหลาย ๆ อย่างขาดแคลน จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหามา

เธอเดาราคาขายส่งในตลาดของมันได้เลย

ถึงเหลยเกาเชาจะชอบเงิน แต่เขาเป็นพวกวิญญูชนต้องการเงินทอง ก็ต้องได้มาด้วยวิธีที่ถูกต้อง

อย่างน้อยทุกอย่างที่ทำย่อมอยู่ในครรลองคลองธรรม ทั้งยังออกเงินตัวเองด้วย

แต่ไม่คิดเลยว่าลูกน้องจะมีคนเช่นนี้อีก ไอ้ประเภทได้เงินมาด้วยวิธีการสกปรกน่ากลัวกว่าอีก

โชคดีจริง ๆ!

ซูเสี่ยวเถียนไม่ได้รับตะกร้าผลไม้มา แต่แจกจ่ายให้กับที่ทำงาน

ผลไม้บางส่วนส่งไปให้พ่อใหญ่แม่ใหญ่ แล้วก็เก็บไว้รับรองแขกเหรื่อที่มาเยี่ยมเยือน

หลังจากเสร็จงาน เธอก็ไปดูฟาร์มต่อ

ตอนนั้นเองที่เลขาของเหลยเกาเชามาแจ้งว่ามีคนขอพบเธอ

เสี่ยวเถียนคาดไม่ถึงเล็กน้อย

ถ้าไม่โดนเห็นเสียก่อนคงฝากงานไว้ที่ผู้อำนวยการเหลยแล้ว

ในฐานะที่เป็นคนมุ่งมั่นจะใช้ชีวิตสุขสบาย ความปรารถนาสูงสุดของเธอก็คืออยู่กินอย่างสบายยังไงละ!

[1] ต้าทงพู่ เป็นหอพักนอนรวม ราคาถูก ไม่มีความเป็นส่วนตัว ลักษณะเหมือนกับโรงนอนทหาร