เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1078 จูหลานฮวาโกรธจัด
บทที่ 1078 จูหลานฮวาโกรธจัด
บทที่ 1078 จูหลานฮวาโกรธจัด
ด้วยความเป็นพี่สะใภ้มาหลายปี จางไฉ่อวิ๋นจึงรู้จักเถียนเสี่ยวเหอพอตัว
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะคิดการใหญ่
เจ้าตัวตกใจมากเมื่อได้ยินอีกฝ่ายคิดวิธีเอาสินสอดจากตระกูลซูมาเป็นของตัวเอง
“เธอป่วยจนร้อนขึ้นสมองหรือ? สินสอดของเสี่ยวเฉ่ามันไปเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ?”
หน้าด้านจริง ๆ ถึงเมื่อก่อนเธอจะคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้แต่ก็ยังมียางอายอยู่บ้างนะ
แล้วดูนังผู้หญิงคนนี้สิ
“ทำไมต้องพูดจารุนแรงด้วยล่ะ? พี่ไม่คิดบ้างเลยหรือ? ไม่อิจฉาหรือไง?” เถียนเสี่ยวเหอไม่ได้สนใจคำพูดเย้ยหยันพวกนั้น
“พี่รู้ตัวเองดีนี่ งั้นก็มาอย่าด่าฉันสิ เด็กนั่นมันก็แค่เด็กเก็บมาเลี้ยงไม่ใช่หรือ แต่เลี้ยงดูจนได้ดิบได้ดีจนตอนนี้ได้ใส่ทั้งเงินทั้งทองเลย ทำไมกัน? มันควรให้พวกเราไม่ใช่หรือ?”
เถียนเสี่ยวเหอรู้สึกว่าพี่สะใภ้คนนี้ก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ถ้าดีจริงจะมาคิดแข่งกับตนไปทำไมล่ะ?
เพราะโลภเหมือนกันไม่ใช่หรือ?
จางไฉ่อวิ๋นมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ
โง่หรือเปล่า พูดจาแบบนี้ออกมาได้ยังไงเนี่ย?
แต่ยังไงก็เป็นถึงเครื่องประดับทองเชียวนะ จะบอกไม่อิจฉาก็คงโกหก ทว่ามันเป็นของคนอื่นนี่
จางไฉ่อวิ๋นเป็นคนที่สู้เพื่อของที่ควรแก่การต่อสู้ และไม่สนใจของที่ไม่ใช่ของตนด้วย
ตอนนี้เลยไม่ค่อยลำบากเท่าไร ตั้งใจทำงานหาเงินแค่นี้ก็พอแล้ว
ฐานะครอบครัวเธอถือว่าค่อนข้างดีถ้าเทียบกับในหมู่บ้านนะ
เธอพึงพอใจกับชีวิตในตอนนี้มาก ยิ่งมีโรงงานเราจะหาเงินได้ง่ายขึ้น
และไม่คิดจะเอาสินสอดเจ้าสาวมาเป็นของตัวเองด้วย ไม่ชอบเหมือนกันที่เถียนเสี่ยวเหอมีความคิดเช่นนั้น
“เธอหน้าใหญ่มาจากไหนหรือ? นั่นเป็นของที่ซานกงเขาให้เสี่ยวเฉ่าเขา คิดอะไรเพ้อเจ้อ?” จางไฉ่อวิ๋นตอกกลับด้วยความโมโห
เถียนเสี่ยวเหอไม่นึกว่าจะโดนด่าอีก
เธอคิดกบฏ แต่ไม่สามารถเอาของพวกนั้นมาได้ด้วยเพียงลำพัง
ตนก็ไม่อยากให้จางไฉ่อวิ๋นเข้าร่วมหรอก
เพราะอยากจะได้เครื่องประดับมาเป็นของตัวเองทั้งหมด
แต่ถ้าพาจางไฉ่อวิ๋นมาร่วมด้วยจะต้องเสียไปอย่างหนึ่ง
ได้ครึ่งเดียวดีกว่าไม่ได้อะไรเลย
เพื่อของพวกนั้นเลยจำต้องชักชวนอีกฝ่ายมาด้วยกัน
“ดูที่พี่พูดสิ พวกเราแทบไม่พอกินแล้วนะ แต่เสี่ยวเฉ่านี่มันใส่เงินใส่ทองได้ยังไง? ไม่ดูสารรูปบ้างว่าคู่ควรหรือเปล่า!”
“ถ้าให้ฉันพูดนะ หลายปีที่ผ่านมาถือเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงที่ได้เลี้ยงมันมาเลย สมควรแล้วสิที่จะเอาเงินมาให้เรา”
จางไฉ่อวิ๋นโมโหจัดจนลืมโยนฟืนเข้าเตา
“เธอบ้าไปแล้วหรือ ซานกงมอบไว้แก่ว่าที่ภรรยาเขา แต่เธออยากได้เนี่ยนะ? ทำไม? จะเป็นเมียซานกงหรือไง?”
“ทำไมไม่ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างล่ะ อยากแต่งงานใหม่แล้วคิดว่าฝ่ายชายเขาเอาไหม? หนังหน้าเหี่ยว ๆ แบบแกได้สักกี่หยวนของทองกัน?”
“ฉันยังได้มัน อยากให้ต้องกินน้ำทั้งขันก็เอา!”
จางไฉ่อวิ๋นตวาดเสียงดังจนเกือบกรีดร้องออกมา
เดิมทีก็ไม่ชอบมันอยู่แล้ว แต่ไม่กล้าด่าตรง ๆ คราวนี้อีกฝ่ายมาเสนอหน้าถึงบ้าน
สีหน้าคนโดนด่าเปลี่ยนไปทันที เพราะไม่ใช่คนที่จำยอมกับการเสียเปรียบจึงคิดจะสู้
ถึงจะดูฉลาดแต่ไม่ได้เก่งอะไรสักนิด
ด่าไม่เก่งไม่พอ ยังสู้เขาไม่ได้อีก
จางไฉ่อวิ๋นแรงดีกว่ามาก จึงลากอีกฝ่ายออกไปข้างนอกหาคนตัดสินให้
ตอนนั้นหลาย ๆ บ้านกำลังกินข้าวอยู่ บางคนกินเสร็จหูได้ยินเสียงอึกทึกคึกโครมเลยออกมาดู
ชาวบ้านตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าเป็นลูกสะใภ้บ้านผู้ใหญ่บ้าน
จางไฉ่อวิ๋นพูดสิ่งที่อีกฝ่ายว่าเอาไว้ดังฉอด ๆ โดยไม่คิดไว้หน้าน้องสะใภ้สักนิด
ตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าเถียนเสี่ยวเหอคิดจะเอาสินสอดของน้องสามีจริง ๆ
พวกเขามองอีกฝ่ายราวกับเห็นคนโง่งม
ไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย สมองคิดอะไรอยู่?
ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็ไปถึงหูผู้ใหญ่บ้านในที่สุด
ตอนนั้นผู้อาวุโสหลาย ๆ คนกำลังดื่มเหล้ากันอยู่ พอได้ยินเรื่องนี้ก็ได้แต่มองหน้ากันด้วยความตกใจ
ภรรยาซูฉางจิ่วเป็นคนแข็งแกร่งมาก ใคร ๆ ก็คาดหวังไว้สูง แต่ไม่นึกเลยว่าลูกสาวกำลังจะแต่งงานแท้ ๆ แต่สะใภ้ที่บ้านกลับสร้างปัญหา
สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจำต้องไปจัดการ
ตอนจูหลานฮวามาถึงทั้งสองยังสู้กันอยู่เลย ข้าง ๆ มีคนส่งเสียงเชียร์ดังลั่น
เธออับอายขายขี้หน้ามาก
“เถียนเสี่ยวเหอ ไม่สร้างเรื่องสักวันจะตายหรือไง? พวกเราให้ข้าวให้น้ำแกน้อยไปหรือ? กะอีแค่สินสอดน้องสามีก็ยังอยากจะได้!”
“แล้วมีอะไรที่อยากได้ไม่ได้หรือ แม่ลองถามตัวเองสิ สินสอดลูกสาวบ้านไหนไม่ได้มีไว้ใช้ดูแลลูกชายบ้างล่ะ? อีกอย่างนะ ทำไมตอนเสี่ยวเฉ่าแต่งงานทำไมถึงได้เครื่องประดับทอง แล้วทำไมตอนฉันแต่งไม่เห็นจะมีบ้าง?”
เถียนเสี่ยวเหอไม่ได้สำเหนียกเลยว่าตัวเองทำอะไรผิด เอาแต่ตะโกนอ้างเหตุผลไปเรื่อย
จูหลานฮวาอยากระเบิดหัวเราะใส่หน้า หน้าด้านเหลือเกิน
ชาวบ้านบางส่วนยังทนอายแทนไม่ไหว
เพราะมันมีคนทำแบบนี้จริง ๆ
“ถ้าแกคิดว่าบ้านเราเอาเปรียบนักก็ไสหัวกลับบ้านเกิดไปซะ ดูซิจะมีใครหน้าไหนอยากเอาทองคำมาแลกกับคนแบบแกหรือเปล่า!”
ความโกรธของจูหลานฮวาระเบิดใส่ลูกสะใภ้คนเล็กเต็มที่
สายตาไม่ลืมมองสะใภ้ใหญ่ด้วยเช่นกัน
พอกันทั้งคู่ ไม่รู้หรือไงว่าไม่ควรเอาเรื่องในครอบครัวมาเปิดเผยให้ชาวบ้านเขารู้?
ทำไปเพื่ออะไร?
“แล้วฉันไปทำอะไรให้แม่ถึงให้ฉันกลับบ้านเกิดน่ะ? บากบั่นทำงานอยู่นี่มาตั้งหลายปีผลงานก็ไม่ได้!” เถียนเสี่ยวเหอไม่คิดยอมแพ้
“เถียนเสี่ยวเหอ สองวันนี้แกทบทวนตัวเองซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าแม่สามีแบบฉันไม่ไว้หน้าแกก็แล้วกัน จะลากไปถามแม่บังเกิดเกล้าแกเลยว่าสั่งสอนลูกสาวมายังไง!”
จูหลานฮวาโมโหควันแทบออกหัว ถ้าที่บ้านไม่ได้มีงานคงจะพามันไปตระกูลเถียนตอนนี้แล้วละ
ฝ่ายเถียนเสี่ยวเหอไม่เคยเห็นแม่สามีโกรธขนาดนี้มาก่อน จึงไม่กล้าสร้างเรื่องไปอีกพักใหญ่
ถึงไม่พอใจก็ทำได้แค่กลับบ้านไปเท่านั้น
แต่ใจยังไม่หยุดคิดเรื่องทองนะ
มันคือของที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเชียวนา!
