เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1201 ต่างประเทศ
บทที่ 1201 ต่างประเทศ
บทที่ 1201 ต่างประเทศ
คนเก่ง ๆ ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะมาจากครอบครัวเดียวกันหมดเลย
ไม่รู้บ้านนี้เลี้ยงลูกยังไง มีแต่คนเก่งทั้งนั้น
“คุณซูเองก็เรียนสูงเหมือนกันสินะครับ แล้วทำไมถึงไม่ทำงานในหน่วยงานราชการ บริษัท โรงงาน หรือเหมืองอะไรพวกนี้ล่ะครับ? ทำไมถึงเป็นนักธุรกิจล่ะ?”
ชวี่จือป๋ายยิ่งอยากรู้มากขึ้น
“ไหนคุณนักข่าวว่าคำถามสุดท้ายแล้วไงครับ”
นักธุรกิจหนุ่มระบายยิ้ม
“ฮ่า ๆ แค่คุยในฐานะเพื่อนครับ ไม่ใช่การสัมภาษณ์อย่างเป็นทางการหรอก”
“ถ้างั้นก็คุยอย่างเป็นกันเองเถอะ ผมสนใจด้านนี้น่ะ!”
ชวี่จือป๋ายพยักหน้า
เขามีความทะเยอทะยาน ชอบหาเงิน และนั่นคือแนวทางในการใช้ชีวิต!
ด้วยเหตุนี้ บทสนทนาระหว่างทั้งสองจึงผ่านไปด้วยดี
แม้ซูเสี่ยวซื่อจะไม่ได้ตอบในบางคำถาม แต่ชวี่จือป๋ายก็ไม่ได้สนใจสักนิด
เขาได้สิ่งที่อยากจะเขียนข่าวแล้ว และเรื่องนี้จะต้องสร้างความตื่นตาตกใจและทำให้คนสนใจแน่
ทิ้งความสงสัยเอาไว้เพื่อให้เรารอวันเวลาที่จะมาถึง
จะเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าทั้งที่ไม่มีที่นั่งได้ยังไง?
ทิ้งความสงสัยเอาไว้ก็พอให้ร้านคุณซูได้รับความสนใจตั้งแต่วันแรกที่เปิดตัวกิจการ
ขนาดระหว่างสัมภาษณ์ยังเชื่อเลยว่าต้องมีคนอยากรู้
ถือว่าวิน-วินทั้งสองฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้น ผมจะตั้งตารอวันที่ได้สัมภาษณ์อีกครั้งในวันที่ร้านคุณซูเปิดนะครับ แล้วผมจะพาช่างภาพไปด้วย”
ชวี่จือป๋ายจะดูแลงานด้านเนื้อหา เลยมาคนเดียวเพราะไม่คิดว่าจะต้องถ่ายรูปน่ะ
ส่วนนัดสัมภาษณ์รอบต่อไปก็คือวันเปิดร้าน ให้ช่างภาพมาวันนั้นดีกว่า
“ยินดีครับ ๆ ถ้านักช่าวชวี่กับช่างภาพมาผมจะเลี้ยงชานมพวกคุณเองนะ เชื่อว่าจะต้องทำให้ประหลาดใจแน่นอนครับ!” ซูเสี่ยวซื่อยิ้มอย่างมีความสุข
ชวี่จือป๋ายพลันสนใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ ผมจะตั้งตารอเลย! แล้วก็ฝากทักทายซูเสี่ยวเถียนด้วยนะครับ!”
“อีกสองวันข้างหน้าอาจจะได้เจอเธอก็ได้นะครับ”
เขาเห็นว่าเดี๋ยวก็มีโอกาส เลยไม่ตอบตกลงรับฝากจะดีกว่า
เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าชวี่จือป๋ายยิ่งกว้างขึ้น
“อ้ออีกเรื่องครับ นักข่าวชวี่ต้องไปสาขาที่สือช่าไห่นะครับ ผมจะรอการมาของคุณนะ”
หากไม่นัดแนะให้ดี ร้านค้ากว่ายี่สิบแห่งอาจสร้างความสับสนให้อีกฝ่ายได้
หลังส่งอีกฝ่ายกลับ ชายหนุ่มก็ทำงานต่อ
ตอนนี้ซูเสี่ยวเถียนอยู่บนถนนในดินแดนต่างแคว้นแดนไกล เฝ้ามองบ้านเมืองที่ต่างจากประเทศจีนโดยสิ้นเชิง
ถึงจะทำหน้าที่คอยต้อนรับแขกต่างชาติ และได้ติดต่อกับพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เดินทางออกนอกประเทศกับคณะผู้แทน
ครั้งแรกทั้งในชีวิตนี้และชาติที่แล้ว
ถึงจะทำงานเป็นล่าม แต่โอกาสได้บินไปนู่นไปนี่น้อยมากเลย
การมาเยือนในประเทศ L ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อเจรจากิจการของทางรัฐ แต่มาเพื่อเจรจาด้านการค้า
เนื้อหาหลัก ๆ ของงานคือการค้าขายเสื้อผ้า เพราะแบบนี้ด้วยเหตุนี้ ทางผู้จัดจึงได้จัดงานนิทรรศการเสื้อผ้าด้วย
ซึ่งทุก ๆ ประเทศที่ได้รับเชิญจะต้องมาเข้าร่วม
พอถึงเวลานั้นจะต้องแต่งกายตามรูปแบบเฉพาะภูมิภาคจากเสื้อผ้าที่นำเสนอ
ซูเสี่ยวเถียนสนใจมาก
เธออยากดูความต่างของวัสดุเสื้อผ้าของต่างประเทศและจีนในยุคนี้มาก ถ้ามีอันไหนเหมาะ ๆ อาจจะเอากลับบ้าน
แม้รูปแบบเสื้อผ้าในจีนจะหลากหลายมากขึ้น แต่ความจริงยังขาดอะไรไปหลายอย่างเช่นกัน
โดยเฉพาะผ้าขนสัตว์และผ้าใยสังเคราะห์ เทียบกับของต่างประเทศแล้วยังมีช่องว่างอยู่
ในฐานะที่จีนเป็นประเทศผ้าไหมขนาดใหญ่ ฝีมือการทอผ้าไหมจึงมีความสมบูรณ์แบบมาก และนับเป็นผลิตภัณฑ์สิ่งทอที่มีการแข่งขันสูงที่สุดในตอนนี้เลย
ทว่าประเทศอื่นก็มีความสามารถด้านนี้เช่นกัน
แล้วก็มีหลายประเทศที่นิยมเอาวัฒนธรรมและฝีมือของพวกเราไปใช้
ไม่รู้ว่าจะมีสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากันหรือเปล่า และไม่รู้ด้วยว่าวัสดุผ้าที่เรานำมานั้นจะทนการยั่วยุของประเทศเล็ก ๆ ที่อยู่เคียงข้างได้หรือเปล่า
ทว่าเธอทำได้แค่คิด
ในฐานะล่าม งานอื่นไม่ใช่หน้าที่ของเธอ
สิ่งเดียวที่ต้องทำให้ดีคือการแปล
ส่วนคนอื่น ๆ ก็รับผิดชอบในส่วนของเขา
เธอไม่มีสิทธิ์เสนอแนะด้วยซ้ำ
ผู้นำที่พาทีมมาในคราวนี้คือรองรัฐมนตรีของการกระทรวงพาณิชย์ที่เพิ่งเข้ามาไม่นานมานี้
แล้วก็มีบุคคลสำคัญอีกหลายท่านซึ่งเป็นระดับผู้บริหารของโรงงานสิ่งทอขนาดใหญ่และโรงงานผลิตเสื้อผ้าหลายแห่งของประเทศ
พวกเขาเป็นกำลังหลักในการเจรจาการค้าครั้งนี้
ส่วนคนอื่น ๆ จะเป็นช่างฝีมือ ดีไซเนอร์และนางแบบ
พวกเขาได้รับเชิญมาเพื่อเตรียมการแสดงในงานนิทรรศการ
ซูเสี่ยวเถียนไม่คุ้นเคยกับคนพวกนี้นัก ส่วนรองรัฐมนตรีเองก็เพิ่งจะมาประจำได้ไม่นาน แม้จะเคยพบเขาไม่ได้สนิทกันดี
คงเพราะหน้าที่การงานต่างกัน เลยไม่ได้มีความสำคัญอะไรเท่าไร
หลังจากเดินทางมาถึงโรงแรมและปักหลักเป็นที่เรียบร้อย เด็กสาวก็เกิดอาการเบื่อหน่าย
เนื่องจากเป็นเที่ยวบินที่ยาวนาน กลุ่มนักเดินทางในครั้งนี้จึงพักผ่อนช่วงบ่ายและปรับตัวกับอาการเจ็ตแล็ก
ซูเสี่ยวเถียนนอนไม่หลับ เลยใช้เวลาไปกับการเดินช็อปปิง
เมื่อได้เห็นถนนหนทางที่แตกต่างไปจากจีนแล้วเธอรู้สึกสนใจมาก
แต่เพราะมากับคณะผู้แทนเลยไม่ได้ออกไปไกลนัก แค่เที่ยวแถว ๆ โรงแรมเท่านั้น
โรงแรมที่เราพักอยู่บนถนนเส้นที่มีคนพลุกพล่าน มีสถานที่อย่างร้านกาแฟ บาร์ รวมถึงร้านอาหารและร้านค้าชั้นดี แน่นอนว่ามีห้างสรรพสินค้าค่อนข้างใหญ่อยู่ด้วย
จุดประสงค์ของเธอคือห้างสรรพสินค้านั่นเอง
ในเมื่อมาต่างประเทศทั้งที ก็ต้องซื้อของขวัญเฉพาะท้องที่กลับไปฝากที่บ้านด้วยสิ
ตารางงานรอบนี้แน่นมาก หลังจากพิจารณาแล้วเธอมีเวลาว่างช่วงบ่ายแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น
เด็กสาวเดินเอื่อย ๆ จากโรงแรมไปยังจุดหมายตามกระแสฝูงชนไป
