เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1217 เก่ง

บทที่ 1217 เก่ง

บทที่ 1217 เก่ง

หลังเดินออกจากห้อง ซูเสี่ยวเถียนก็ตรงไปยังห้องรัฐมนตรีต้วนเพื่อปรึกษาหารือต่อ

หน้าที่หลักในวันนี้คือติดต่อกับผู้ผลิตรายใหญ่และพยายามบรรลุข้อตกลงขั้นเบื้องต้นให้ได้

ส่วนหัวหน้าล่ามอย่างเสี่ยวเถียนก็ต้องตามไปเช่นกัน

ก่อนหมดวันเด็กสาวก็หมดแรงกินข้าวต้ม

แต่เมื่อกลับถึงโรงแรม เธอยังต้องวาดแบบร่างต่อ

ทว่าจิตใจในวันนี้ไม่เอื้อต่อการทำงานเลย

พรุ่งนี้งานนิทรรศการจะเริ่มแล้ว

ถึงเวลาแล้วที่ดีไซเนอร์จะได้สำแดงความมหัศจรรย์ของตนเองในงานนี้

ซูเสี่ยวเถียนกลัวว่าหากไม่มีช่างตัดเสื้อ จะทำชุดสวย ๆ ออกมาไม่ได้

ไม่รู้รัฐมนตรีต้วนกับรองหัวหน้าเหวยเจอคนเหมาะ ๆ หรือเปล่า

เธอรู้ดีว่าในคณะผู้แทนมีคนทำได้ ทว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจะไว้ใจได้หรือเปล่า

เราลองหาคนนอกดีกว่าไหมนะ?

เรื่องติดต่อกับช่างไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธออยู่แล้ว

‘หรือต้องคุยกับรัฐมนตรีต้วนก่อนนะ?’

เธอคิดไปด้วยวาดไปด้วย

ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตู

‘ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังมีใครมาหาอีก?’

แม้คิดเช่นนั้น แต่ก็ยังเดินไปเปิดประตู

หน้าห้องมีคนอยู่สามคน คือรัฐมนตรีต้วน รองหัวหน้าเหวย และผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซู

สีหน้าคนหลังดูไม่พอใจเท่าไร เอาแต่ขมวดคิ้ว

รู้สึกได้ว่าเขากำลังโมโหมาก

“มีเรื่องอะไรถึงมาหาดึกขนาดนี้คะ?”

เจ้าของห้องเชิญแขกเข้าไปก่อนหยิบแก้วเตรียมเสิร์ฟน้ำ ทว่าก็โดนปฏิเสธกลับมา

“วันนี้เรามาเพื่อปรึกษาหารือน่ะ เสี่ยวเถียน” รัฐมนตรีต้วนเข้าประเด็นทันที

หลังจากผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูทราบเรื่องว่าการแบบออกของเขาจะไม่ถูกนำมาใช้ในงานนี้ก็โกรธจัด ทว่าอีกสองท่านได้ขอให้เขาสงบสติอารมณ์ก่อน

สุดท้ายเลยยอมตามน้ำและตามมาที่ห้องซูเสี่ยวเถียนยังไงละ

แม้ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาที่นี่เพราะซูเสี่ยวเถียนเป็นล่าม แต่เขาไม่มีความตั้งใจจะระบายอารมณ์ใส่อยู่แล้ว

แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาปรึกษากับล่าม มันเป็นเรื่องของทางเราไม่ใช่หรือ

มีแต่ภาษาจีน ไม่ต้องให้คนแปลด้วยซ้ำ

“ว่ามาได้เลยค่ะรัฐมนตรีต้วน” ซูเสี่ยวเถียนนั่งลงอย่างสงบ

รัฐมนตรีต้วนมองผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูก่อนอธิบายเรื่องราว

“ท่านกำลังบอกว่าข้อมูลผ้าและแบบของเรารั่วไหลหรือครับ?” ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูถึงกับลุกขึ้นยืน

จะเป็นไปได้ยังไงกัน?

เพราะหลังจากที่เราออกแบบเสื้อผ้าทั้งสามชุด รวมถึงเก็บไว้อย่างมิดชิด มันจึงมีโอกาสที่คนรู้น้อยมาก แล้วข้อมูลมันหลุดไปได้ยังไง?

เราเลือกเนื้อผ้า และคัดเลือกบุคลากรเฉพาะทางไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่น่ามีปัญหาเรื่องความปลอดภัยนะ

ทั้งที่ดูแลอย่างคุมเข้มขนาดนี้ทำไมข้อมูลยังรั่วไหลไปอีกล่ะ?

แถมเรื่องนี้เป็นปัญหาที่ร้ายแรงเสียด้วย

“ใช่ครับ ถึงจะยังไม่ได้ตรวจสอบแน่ชัดว่ามันรั่วไหลได้ยังไง แต่มันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ!” รัฐมนตรีต้วนพยักหน้า

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ? งานนิทรรศการเริ่มพรุ่งนี้แล้วนะ”

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูเป็นกังวล

เราเดินทางมาด้วยความยากลำบาก คงไม่ปล่อยให้สูญเสียโอกาสเพียงเพราะข้อมูลรั่วไหลใช่ไหม?

ไม่สิ ข้อมูลรั่วไม่ได้ทำให้การเดินทางมันสูญเปล่า ที่แย่กว่านั้นคือมันส่งผลต่อภาพลักษณ์ของประเทศด้วย

“ใช่ครับ เราเลยเชิญคุณมาร่วมหารือกัน”

“ท่านรัฐมนตรี เราเองก็พาคนจากโรงงานผลิตเสื้อผ้ามาเยอะอยู่นะ คงเอาพวกผ้ามาด้วย ส่วนเรื่องแบบ ผมจะจัดการให้คืนนี้เลย”

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูรักชาติมาก เขาจะไม่ยอมให้ปัญหาพวกนี้ส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของประเทศแน่

“ผู้อาวุโส ตอนเสี่ยวเถียนเดินทางมา เธอเอาพวกผ้ามาด้วยครับ รองหัวหน้าเหวยกับผมเห็นผ้าแล้ว สามารถนำไปจัดแสดงไว้ที่งานนิทรรศการได้ครับ”

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูดีใจทันที

“จริงหรือ?”

“ครับ แต่เนื่องด้วยปัญหาเรื่องตัวผ้า งานออกแบบของคุณคงไม่ได้ใช้นะครับ”

ใบหน้ายิ้มแย้มของผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูพลันจางหาย

ใช้ไม่ได้หรือ?

แต่ถ้าเปลี่ยนสักหน่อยอาจจะทำเสร็จในคืนนี้ก็ได้นะ

ปัญหาคือมันใช้ไม่ได้ทุกชิ้นนี้แหละ ต่อให้โต้รุ่งจนถึงเช้าก็ไม่อาจวาดใหม่ได้ทัน

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ? มันไม่มีทางทำได้สำเร็จเลยนะ!”

เฟิงอวี้ซูดูเป็นกังวลมากกว่าอีกสองคนเสียอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลงสนามในนามของประเทศจีน และอาจเป็นครั้งสุดท้าย

พออายุมากขึ้นกว่านี้โอกาสที่จะได้ไปต่างประเทศก็น้อยลง

เขาหวังความสมบูรณ์แบบในครั้งนี้มาก ๆ

แต่ตอนนี้เห็นเลยว่ามันมีโอกาสที่จะไม่เป็นดั่งที่หวัง

“ผู้อาวุโสครับ นี่เป็นแบบที่ซูเสี่ยวเถียนกำลังวาดอยู่ครับ!” รองหัวหน้าเหวยบังเอิญเห็นงานบนโต๊ะพอดีจึงหยิบมาให้เขาดู

ทีแรกผู้อาวุโสไม่ได้สังเกตข้าวของพวกนั้นเลย แต่เพราะเหวยจวิ้นอู๋หยิบกระดาษมาจากบนนั้นจึงหันไปมองโดยไม่รู้ตัว

แวบเดียวก็ทำให้แววตาเขาเป็นประกาย

“นี่มัน…”

ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยขึ้น “นี่เป็นร่างภาพที่ฉันกำลังวาดค่ะ แต่เพิ่งเริ่มเท่านั้นเอง”

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูมองอยู่นาน สีหน้าเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“ร่างชุดดีมากนะ แต่น่าเสียดายที่เรามีเวลาน้อยเกินไป…”

เหลืออยู่คืนเดียว ไม่ว่าเจ้าตัวจะทำได้ดีแค่ไหนก็ไม่อาจเสร็จทันการ

คงจะดีกว่านี้ถ้าทำไว้ก่อนหน้านั้น

“เด็กคนนี้เก่งมากนะครับ เมื่อคืนเธอออกแบบไว้สองชุดเลย เหลือชุดที่กำลังวาดตอนนี้ก็ครบสามแล้วครับ”

รองหัวหน้าเหวยรีบบอก

เฟิงอวี้ซูประหลาดใจไม่น้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ถึงจะยังไม่เห็นอีกสองชิ้น แต่จากงานที่เห็นอยู่ตอนนี้บอกได้เลยว่าเธอเก่งมาก