เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1225 เจ้าเล่ห์ - novel-lucky

บทที่ 1225 เจ้าเล่ห์

รัฐมนตรีต้วนผ่อนคลายขึ้นมาก ไม่มีใครรู้เลยว่าช่วงนี้เขากดดันมากแค่ไหน

โดยเฉพาะหลังจากได้รับข่าวที่เกิดขึ้นกับผ้าและแบบร่างของพวกเรา เขาถึงกับนอนไม่หลับเลย

เขาจึงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเด็กสาวคนนี้ถึงมั่นใจนัก แต่เขาก็เชื่อจริง ๆ

เมื่อรองหัวหน้าเหวยกลับมาถึง เขาก็เห็นสีหน้าผ่อนคลายของผู้เป็นหัวหน้าคณะ

ในฐานะสหายร่วมรบคนสนิท เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกดดันมากเพียงใด

“รัฐมนตรีต้วนดูสดชื่นนะครับ!”

“แน่นอน เวลาได้สู้กับคนอื่นน่ะนะ!” รัฐมนตรีต้วนยกยิ้มจริงใจ “แต่หลังจากนี้ต้องเผชิญกับปัญหาแล้วละ”

ไม่ว่าฟูจิวาระหรือใครก็ตามที่มีเจตนาแอบแฝง เราจะไม่ปล่อยไว้แน่

ขณะที่กำลังสนทนากันนั้น ทุกคนจากคณะผู้แทนจีนก็มากันเกือบครบแล้ว

คนจากโรงงานต่าง ๆ นำผ้ามาวางไว้บนบูท

พวกเขาจับจองพื้นที่โดยเว้นส่วนกลางเอาไว้

เพราะมันคือตำแหน่งสำหรับวางผ้าคุณภาพสูงที่สุดของเรา

ถึงผ้าที่เรานำมาจะถือว่าดี แต่ก็ยังไม่ใช่ตัวเอกของงาน

ทุกคนล้วนใจหนักอึ้ง เพราะรู้ว่าทั้งผ้าและแบบเสื้อผ้ารัฐบาลจีนนำมาโดนขโมยไปแล้ว

ในฐานะคนจีนเองคงเป็นเรื่องโกหกที่บอกว่าไม่เป็นกังวล

แต่เราทำอะไรไม่ได้

แล้วผ้าที่มีอยู่ก็ใช้สู้อะไรไม่ได้เลย

ไม่ไกลจากกันนัก ฟูจิวาระมองบูทฝั่งจีนด้วยสีหน้าเข้มขึ้น เมื่อเขาเห็นผ้าหลากหลายชิ้นวางอยู่

ฟูจิวาระรู้จักผ้าดี ต่อให้มองไกล ๆ ยังเห็นว่าผ้าพวกนั้นเป็นของธรรมดา และไม่ได้อยู่เกรดเดียวที่พวกเขาเอามาด้วย

หมดยุครุ่งเรืองของจีนแล้วสินะ!

ขณะสั่งให้คนเอาผ้าของเรานำไปจัดแสดง ก็เหลือบสายตามองรัฐมนตรีต้วนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เสี่ยวเถียนกัดฟันกรอด

อยากจะเดินไปต่อยสักหมัดให้หายโมโห

ทว่าเธอทำเช่นนั้นไม่ได้ เด็กสาวจึงหันไปสนใจรัฐมนตรีต้วน

แต่สีหน้าของเขาสงบมาก

เขาเห็นผ้าที่ฟูจิวาระให้คนเอาออกมาแล้ว ถึงมองเห็นไม่ชัดแต่มั่นใจว่าหากเทียบกับผ้าอันเก่าของเรา ลักษณะของมันค่อนข้างเหมือนกันทีเดียว

ฟูจิวาระไม่ฉลาดเอาเสียเลย

ทุกคนในสถานที่รู้กันดีว่าผ้าปิดงานตัวจริงจะไม่นำมาโชว์ในตอนนี้

แต่เขากลับหยิบออกมา ไม่คิดเซอร์ไพรส์สักหน่อยหรือ?

แต่มันมีเหตุผลอยู่นะ

อย่างแรกคือผ้าที่เขาเอามาล้วนเหมือนกับของเรา จะต่างกันแค่สีเท่านั้น

สองคือเขาดูภูมิใจมากที่ผ้าของเราโดนแย่งชิงไป

แถมต้องรอจนถึงบ่ายกว่าจะได้คืนมาด้วย

ฟูจิวาระหยิบออกมาเพื่อสร้างความประทับใจแรกแก่ผู้คน

ต่อให้ช่วงบ่ายเราได้ผ้าคืนมาแล้ว คนก็ต้องวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ดี

และตอนนั้นแหละที่เราจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าอับอาย แต่ฟูจิวาระกลับทำตัวเหมือนเห็นฉากนั้นแล้ว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงสิบโมง บูทกว่ายี่สิบกว่าบูทได้รับการจัดเรียบร้อยแล้ว

ผู้จัดงานก็ขึ้นเวทีแล้ว หลังจากต้อนรับอย่างเป็นทางการ ช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นได้มาถึง

และนี่คือช่วงเวลาที่คณะผู้แทนแต่ละคนจะนำผ้าชิ้นสุดท้ายของพวกเขาออกมาแสดงวันนี้

เนื่องด้วยประเทศญี่ปุ่นนำออกมาตั้งแต่เนิ่น ๆ หลายคนจึงได้เห็นกันแล้วและไม่แปลกใจนัก

ส่วนผ้าของประเทศอื่น ๆ ก็ถือว่าดี แต่เมื่อเทียบกับประเทศญี่ปุ่นก็ยังไม่ได้น่าสนใจเท่าไร

มีแค่ไม่กี่แบบที่สะดุดตาจริง ๆ

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าจีนคงไม่สามารถนำผ้ามาจัดแสดงได้แล้ว พวกเขากลับเห็นต้วนจื่อหมิงหรือรัฐมนตรีต้วนเดินไปใจกลางบูทของตัวเอง ในมือถือผ้าเอาไว้ด้วย

ยามนำผ้าสีทองอ่อนซึ่งมีลวดลายเป็นประกายแขวนเอาไว้บนชั้นจัดแสดง สถานที่อันคึกคักพลันเงียบสงัด

ผ้าชิ้นนี้เหมือนมีเวทมนตร์ ที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้

โดยเฉพาะบูทของประเทศญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ ฟูจิวาระที่มัวแต่ภาคภูมิใจเห็นแสงจ้าเกิดขึ้นตรงหน้า ก่อนจะเห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจพวกนั้นมีความภาคภูมิใจปรากฏอยู่ ส่วนผ้าที่ฝ่ายนั้นนำออกมาไม่ได้สีสวยเท่าไรนัก แต่มันเป็นสีที่ทำให้รู้สึกถึงความสดใส

เขาไม่ได้โง่ และย่อมรู้ว่านี่คือหนึ่งในสี่ผ้ายกซ่งที่มีชื่อเสียงของจีน

แต่เมื่อเทียบกับผ้ายกซ่งที่รู้จักก็ยังแตกต่างกันอยู่ดี กระนั้นเขาก็บอกไม่ได้ว่าเป็นอย่างไรเนื่องจากยืนอยู่ไกล

หรือนี่คือผ้าที่รัฐบาลจีนเตรียมไว้สำหรับโชว์โดยเฉพาะ?

ฟูจิวาระพลันรู้สึกไม่ดี และคิดว่าตนต้องติดกับอีกฝ่ายแน่ ๆ

ทำไมทุกอย่างถึงราบรื่นได้ขนาดนั้น?

ดูจะไม่ธรรมดาแล้วสิ

คนจีนช่างน่ารังเกียจจริง ๆ!

ต้วนจื่อหมิงก็น่ารังเกียจ!

ฟูจิวาระกัดฟันกรอด แต่ทำอะไรไม่ได้

เพิ่งเข้าใจประโยคที่รัฐมนตรีกล่าวทิ้งท้ายไว้

หากไม่ได้อยู่ท่ามกลางสายตาประชาชี เขาคงด่าเปิงไปแล้ว

ทว่าตอนนี้ทำได้แค่เฝ้ามองรัฐมนตรีต้วนแขวนผ้าอันวิจิตรตระการตาที่ดึงดูดสายตาชื่นชมของผู้คนนับไม่ถ้วน