เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1231 เสนอหน้า
บทที่ 1231 เสนอหน้า
Content Warning: ตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม มีการคุกคามเด็กทางสายตาและความคิด
บทที่ 1231 เสนอหน้า
ซูเสี่ยวเถียนได้ยินบทสนทนาชัดเจน
หรือฟูจิวาระจะลงมือแล้ว?
มีความเป็นไปได้สูง
ดูเหมือนเขาคงกู่ไม่กลับแล้วละ
ไม่รู้ไปทำอะไรเจ้าหน้าที่คนนี้ถึงร้อนรนนัก
ซูเสี่ยวเถียนอดกังวลไม่ได้
เราพยายามมากเพื่อส่งเสริมผลงานของชาติตัวเองและกำลังจะประสบความสำเร็จ ถ้าฟูจิวาระทำลายมัน ความพยายามทั้งหมดต้องสูญเปล่าแน่
“อู๋เมิ่งหลานเท้าแพลงครับ ไม่สามารถขึ้นเวทีได้แล้ว”
ตอนแรกยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมจู่ ๆ พึ่งพาไม่ได้แล้วล่ะ?
เดินอีท่าไหนให้ขาแพลง?
แต่นี่ไม่ใช่เวลาให้สนใจเสียหน่อย
ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ ปัญหาอื่น ๆ ลำบากแน่
ยุ่งมาทั้งวัน ไฮไลต์ของวันคือตอนที่นางแบบขึ้นเวที
ทุกคนในคณะผู้แทนจีนตั้งตารอคอยกันหมด
จริง ๆ คณะผู้แทนอื่น ๆ ก็คาดหวังนะ คิดว่าจีนต้องเป็นผู้ชนะแน่นอน
แต่ตอนนี้นางแบบขึ้นเวทีไม่ได้แล้ว ซึ่งเป็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก
โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ได้เซ็นสัญญาร่วมมือไปแล้ว กลับต้องล่าถอยไปก่อน
เจ้าหน้าที่คิดจะหาคนมาแทนที่เหมือนกัน
แต่กระโปรงที่จะโชว์คือกระโปรงหม่าเมี่ยน ถ้าใช้นางแบบต่างชาติคงไม่เหมาะ
ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่เหมาะ จะทำให้ดูไม่กลมกลืนน่ะ
คณะผู้แทนเราก็มีผู้หญิงแค่สองคนเอง พวกเขาเลยรีบเข้ามาแจ้งให้รัฐมนตรีต้วนฟัง
รัฐมนตรีต้วนขมวดคิ้ว
เขาคิดเหมือนกับเจ้าหน้าที่คนนั้นนั่นละ
แต่คิดไปยิ่งกว่านั้นอีก
ไม่มีทางที่นางแบบจะเท้าแพลงโดยไม่มีเหตุผล ต่อให้อู๋เมิ่งหลานพึ่งพาไม่ได้แล้ว แต่ด้วยที่เป็นนางแบบมืออาชีพเธอไม่มีทางเดิน ๆ แล้วล้มแน่
ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
ส่วนใครเป็นคนทำก็รู้ได้โดยไม่ต้องคิด!
ฟูจิวาระไม่ได้ตั้งใจจะยอมแพ้ง่าย ๆ
เหลืออีกสิบกว่านาทีก่อนขึ้นเวที อีกฝ่ายคงหานางแบบไม่ทันแล้ว
เราต้องหาคนแถวนี้เท่านั้น
แต่ว่าต้องใช้คนมืออาชีพเนี่ยสิ
ตอนนี้รัฐมนตรีต้วนไม่กล้าใช้นางแบบจากคณะผู้แทนชาติอื่น
แต่เราไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีกแล้วนอกจากซูเสี่ยวเถียน
เขามองเด็กสาว
หน้าตาเด็กคนนี้ถือว่าดี หุ่นดี แต่ไม่มีความสามารถในการเดินแบบ
ถ้าส่งเธอขึ้นไปต้องเกิดเรื่องแน่นอน!
อยากจะถามอะไรสักหน่อยแต่ไม่มีเวลาแล้ว
ตอนนั้นเองที่ฟูจิวาระเดินเข้ามา
ใบหน้าเขามีรอยยิ้มแห่งชัยชนะฉายชัด สายตามองรัฐมนตรีต้วนราวกับกำลังชมการแสดงดี ๆ
ซูเสี่ยวเถียนเลิกคิ้ว พยายามทำตัวไม่โดดเด่นในสายตาชายผู้นั้น
ทว่าแม้จะพยายามทำตัวจางแค่ไหน อีกฝ่ายก็ยังมองอยู่เสมอ
แววตาคลุมเครือ และมันทำให้อึดอัด ราวกับนักล่าที่เห็นเธอเป็นเหยื่อ
ฟูจิวาระเห็นซูเสี่ยวเถียนแล้ว
ผู้หญิงคนนี้สวยจนทำให้เขาใจสั่น
ใครจะไม่ชอบเด็กหน้าตาสวย ๆ แบบนี้บ้างล่ะ?
ใครจะไม่อยากได้รับการปรนนิบัติกัน?
รัฐมนตรีต้วนรู้สึกแปลกชอบกลกับสายตาของฟูจิวาระ เขารู้จักอีกฝ่ายดีและรู้ด้วยว่าเป็นคนนิสัยยังไง
มันหมายหัวซูเสี่ยวเถียนตั้งแต่เมื่อไร?
รัฐมนตรีต้วนขยับออกไปบังเด็กสาวเอาไว้
คราวนี้ฟูจิวาระมองไม่เห็นเสี่ยวเถียนแล้ว
สิ่งเดียวที่ดึงดูดสายตาคือตาแก่อย่างต้วนจื่อหมิง ที่ไม่น่าอภิรมย์สักนิด
เขารู้ว่าต้วนจื่อหมิงกำลังปกป้องเธอ เลยอดหัวเราะไม่ได้ ดูเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาเลยนะ ไม่รู้เป็นอะไรกันแน่
ทำแบบนี้เพราะหึงหวงหรือเปล่า?
ฟูจิวาระตั้งใจจะทำให้เสี่ยวเถียนยอมจำนนซะ
ผู้ชายมักแข่งกันในด้านการงานอาชีพและความนิยมกับผู้หญิงด้วย
ต้วนจื่อหมิงไม่สบายใจสักนิด สายตาที่มองคนตรงหน้าเย็นลงเรื่อย ๆ
ในเมื่อไม่เห็นของสวย ๆ งาม ๆ อีกต่อไปก็ทำได้แค่เอ่ยต่อเท่านั้น
“ผมได้ยินมาว่าคณะผู้แทนของคุณกำลังเจอปัญหาใช่ไหม อยากได้ความช่วยเหลือหรือเปล่า?”
ฟูจิวาระเลิกแสดงท่าทาง
เขาทำลายเสื้อผ้าของพวกจีนไม่ได้
รอบนี้มันระวังตัวกันมาก คนของเขาจึงเข้าใกล้ไม่ได้เลย
ก่อนจะพบวิธีจัดการกับนางแบบนั่นโดยตรง
นิสัยของนางแบบคนนั้นมีข้อบกพร่องอยู่จึงทำให้เขาประสบความสำเร็จ
เธอไม่มีสมองสักนิด
ตอนนี้อยากจะรู้นักว่าต้วนจื่อหมิงจะทำอะไรได้อีก!
ต่อให้เสื้อผ้าดีแค่ไหนหากไม่มีนางแบบ ตัวมันก็คงขึ้นไปเดินแทนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?
เรานี่ฉลาดจริง ๆ ที่คิดวิธีนี้ขึ้นได้
รัฐมนตรีต้วนยิ้ม “เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอกนะ”
เขาทำตัวสบาย ๆ ยอมให้โอกาสฟูจิวาระได้เยาะเย้ย จนอีกฝ่ายยังประหลาดใจ
แต่จากมุมมองของเขาเจ้านั่นก็แค่อดทนอยู่เท่านั้น
อยากรู้จริงว่าจะทำอะไรต่อ
ไม่กี่สิบนาทีเอง รอได้อยู่แล้ว
จากนั้นเขาก็หมุนตัวจากไป
ซูเสี่ยวเถียนถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก
เราจะแพ้แบบนี้ไม่ได้นะ
“เราจะทำยังไงกันดีคะ?”
เธอถามอย่างเป็นกังวล
จองหองจริง ๆ ทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอแล้วยังกล้าเสนอหน้ามาหาอีก
