เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1232 ขึ้นเวที
บทที่ 1232 ขึ้นเวที
บทที่ 1232 ขึ้นเวที
รัฐมนตรีต้วนหันมองซูเสี่ยวเถียน
คงไม่มีทางอื่นแล้วละ…
“เสี่ยวเถียน ตอนนี้ทางองค์กรต้องการมอบงานสำคัญให้กับคุณ ผมหวังว่าคุณจะทำสำเร็จนะ”
ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกไม่ดีเท่าไรที่อีกฝ่ายจริงจังแบบนี้
ปกติท่านจะมีท่าทีสบาย ๆ อยู่เสมอ
“ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ ฉันจะทำให้สำเร็จแน่นอนค่ะ”
เธอทำได้แค่ให้คำมั่นอย่างซื่อสัตย์เท่านั้น
“คุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วสินะ อู๋เมิ่งหลานได้รับบาดเจ็บที่ขาจนไม่สามารถขึ้นเดินแบบได้ ผมหวังว่าคุณจะรับหน้าที่เพื่อทำให้งานของเราดำเนินไปอย่างราบรื่น”
อะไรนะ? เป็นนางแบบแทนเนี่ยนะ?
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคิดวิธีนี้ออกมา
เธอไม่เคยแสดงความสามารถด้านนี้มาก่อนเลยนี่?
เสี่ยวเถียนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
รัฐมนตรีต้วนรวบรวมความกล้าถึงได้เอ่ยแบบนี้ แต่พอโดนมองแบบนั้นก็รู้สึกเขินเลย
เด็กสาวดูสับสน “คุณเข้าใจอะไรฉันผิดไปหรือเปล่าคะ?”
ไม่อย่างนั้นจะคิดแบบนี้ได้หรือ?
รัฐมนตรีต้วนกวาดมองรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว “พวกเราทำอะไรมากไม่ได้หรอก ดูสิ เสื้อผ้าในวันนี้คือกระโปรงหม่าเมี่ยนนะ นอกจากคุณแล้ว คิดว่าจะมีใครใส่ได้อีกหรือ?”
ซูเสี่ยวเถียน “…”
เธอพูดไม่ออกจริง ๆ
เสียใจจริง ๆ รู้แบบนี้คงไม่ออกแบบกระโปรงนั่นหรอก
ถ้าออกแบบชุดผู้ชายก็ไม่น่ามีปัญหาใช่ไหมล่ะ?
แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เราเอานางแบบผู้หญิงมา เสื้อผ้าก็ต้องเป็นของผู้หญิงเท่านั้น
แล้วตอนนี้ชุดนั่นก็กลายเป็นว่าหลุมฝังตัวเองเสียอย่างนั้น
“ผมว่าคุณทำได้ ดูรูปร่างหน้าตาของคุณสิ เป็นดาราหนังได้เลยนะ” รองหัวหน้าเหวยมองสำรวจเธอ รัฐมนตรีต้วนตาถึงจริง ๆ
ไม่แปลกใจที่ได้เป็นหัวหน้าคณะผู้แทน เรื่องอื่นเราไม่ว่ากัน แต่วิสัยทัศน์ต่างจากคนอื่น ๆ มาก
ซูเสี่ยวเถียนมองคนพูด
ทำไมมีแต่คนพูดแบบนี้เนี่ย?
“คุณต้องพิจารณาสถานการณ์ภาพรวมนะ ถ้าคุณไม่ทำเราก็แก้ปัญหาไม่ได้แล้ว คงต้องซื้อตั๋วเครื่องบินกลับทันที”
รัฐมนตรีต้วนยอมถอยเพื่อความก้าวหน้า
เด็กคนนี้มีจิตใจอ่อนโยน ถ้าเขาพูดแบบนี้เธอต้องโอนเอียงแน่นอน
“แต่ว่า…”
เรื่องอื่นยังพอว่า แต่เรื่องแบบนี้เธอไม่คิดว่าจะทำได้
เอาแค่ความสูงก่อน แม้ตัวเธอจะถือว่าสูง แต่ถ้าเทียบกับนางแบบแล้วยังดูไม่ดีเท่าไร
“แต่ชุดมันตัดเย็บตามความสูงของอู๋เมิ่งหลานนะคะ ฉันเกรงว่าคงใส่ไม่ได้”
กระโปรงหน้าม้าที่ปรับปรุงใหม่มีความยาวเท่าเดิม ซึ่งอู๋เมิ่งหลานสูงกว่าเธออย่างน้อยห้าเซนติเมตร ถ้าเธอใส่จะไม่เหมือนเสื้อผ้ายุคโบราณเรอะ?
สิ่งที่จะแสดงให้พวกเขาเห็นคือการแต่งตัวไปเที่ยว หรือออกเดตสิ
รัฐมนตรีต้วนลังเลทันที
ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน สองคนนี้ความสูงต่างกัน ต่อให้ผอมแต่เสื้อผ้าย่อมต่างอยู่แล้ว
แล้วจะทำยังไง? หรือละทิ้งโอกาสไป?
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้ทันทีเลย ตอนใส่จะได้ไม่ต้องห่วงมาก”
ผู้อาวุโสเฟิงที่ไม่รู้ออกมาจากไหน ปิดเส้นทางหนีของเสี่ยวเถียนเสียสิ้น
ซูเสี่ยวเถียน “…”
ขอบคุณค่ะ!
เธออยากปฏิเสธ แต่เห็นท่าทางน่าสงสารของท่านรัฐมนตรีแล้วก็พูดไม่ออก
“ฉันจะลองดูนะคะ ฉันไม่เคยฝึกมาก่อน ถ้าทำไม่ดีอย่าว่ากันนะคะ”
เธอบอกตามความจริง ขนาดหนังสือเกี่ยวกับแฟชั่นเธอยังไม่เคยอ่านเลย
เพราะไม่อยากไปโชว์ตัวที่ไหน
แต่เพราะฟูจิวาระ ทำให้เธอต้องมาลงเอยแบบนี้ยังไงละ
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี
“ไม่เป็นไรเลย ๆ ไม่ว่าจะทำได้ดีหรือไม่ ฉันต้องขอบคุณที่คุณช่วยต่างหาก”
โชคดีจริง ๆ ที่พาเธอเดินทางมาด้วย ช่วยได้มากเลย
ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะสร้างผลกระทบอันยิ่งใหญ่เอาไว้
การทำหน้าที่ของกระทรวงต่างประเทศทำให้เขาประหลาดใจจริง ๆ
“ฉันจะสนับสนุนคุณ และขอบคุณเช่นกันค่ะ”
ซูเสี่ยวเถียนต้องเป็นคนที่พระเจ้าส่งมาแน่ ๆ
ในเมื่อตอบตกลงไปแล้วก็ทำได้แค่รีบแต่งหน้าแต่งตัวเท่านั้น
เธอคิดหนัก ว่าจะหาวิธีอวดความงามของกระโปรงหม่าเมี่ยนตัวนี้อย่างไร
เหมือนจะเห็นประโยชน์ของการอ่านหนังสือเยอะ ๆ นะ
จากนั้นเธอตัดสินใจทำตัวเองให้สดใสและสง่างามราวกับสาวใช้ยุคโบราณ
จากนั้นเธอก็สวมกระโปรงหม่าเมี่ยน
เสื้อเชิ้ตสไตล์โบราณคู่กับกระโปรงหม่าเมี่ยนที่ดัดแปลงให้ยาวถึงน่องดูสวยมากจริง ๆ
อย่าว่าแต่คนยุคนี้เลย ต่อให้เป็นคนยุคปัจจุบันเห็นเสี่ยวเถียนแต่งสวยขนาดนี้ ก็ต้องประทับใจในความดูดีของชุด
“ชุดนี้เหมาะกับคุณมากเลยนะ สดใสและอ่อนโยนมาก ผสมผสานระหว่างความโบราณและความทันสมัยทำให้ดูนุ่มนวลมาก เหมาะกับคุณจริง ๆ”
เฟิงอวี้ซูไม่รู้จะหาคำพูดใดมาชมเชยอีกแล้ว
ซูเสี่ยวเถียนเขินมาก
เธอรู้ว่าตัวเองสวยอยู่แล้ว
“แล้ววันนี้คุณแต่งหน้าต่างจากเดิมด้วย แล้วมันเหมาะกับชุดมากเลยนะ”
การแต่งหน้าแบบใหม่ทำให้เธอดูแปลกตา
ช่วยไม่ได้นี่
ถ้าไม่ทำ โจรพวกนั้นก็จำได้อีก
แม้ภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากรัฐมนตรีต้วนจะเป็นเรื่องสิ่งสำคัญ แต่การปกป้องความปลอดภัยของตัวเองสำคัญกว่า
