เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1239 กลับบ้าน
บทที่ 1239 กลับบ้าน
บทที่ 1239 กลับบ้าน
ตกเย็น ซูเสี่ยวเถียนได้รับของขวัญจากคนในคณะเยอะมาก จนเธอเกรงใจและยืนกรานที่จะปฏิเสธ
“สหาย อุตส่าห์ได้มาต่างประเทศทั้งทีจะไม่เอาของฝากกลับไปให้ที่บ้านเลยหรือ? เราไม่ได้เอาของแพงมาให้หรอก แค่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ รับไว้เถอะ” คนอายุมากกว่าเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย
แล้วก็มีอีกหลายคนที่พยายามโน้มน้าวเด็กสาวให้รับไว้
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้นะคะ” เสี่ยวเถียนรีบบอก
ฐานะพวกเขาไม่ค่อยดี เธอละอายใจเกินกว่าจะรับไว้ได้
“เราได้เงินอุดหนุนเพิ่มเยอะเลย ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ”
ก่อนออกเดินทางพวกเขาได้รับเงินอุดหนุนจำนวนหนึ่งมาอยู่แล้ว หลังจากทำภารกิจเสร็จก็คงได้เพิ่มอีก
ทุกคนรู้ว่าภารกิจรอบนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี พอกลับบ้านจะต้องมีรางวัลตอบแทนเป็นน้ำใจแน่นอน
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของพวกเขาสุดท้ายเสี่ยวเถียนก็ต้องยอมแพ้
รับไว้ก่อนเถอะ ภายหลังอาจได้ติดต่อกันอีกจะได้มีโอกาสตอบแทน
พอทุกคนจากไปเด็กสาวก็เก็บของที่ได้ใส่กระเป๋าเดินทาง
บางส่วนใส่ไว้ในช่องเก็บของด้วย แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยเลยต้องใส่กระเป๋าให้เต็ม
แต่ของพวกนี้ไม่ได้หนักนัก
นับตั้งแต่มีพื้นที่เก็บของในระบบเธอจึงขี้เกียจมากขึ้นเรื่อย ๆ อะไรใส่ได้ก็ใส่
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนต่างขึ้นเครื่องกลับบ้าน
ส่วนพวกสมรู้ร่วมคิดในเหตุการณ์ปล้นทรัพย์วันนั้นเพิ่งรู้ว่าคนที่จัดการพรรคพวกตนมาจากคณะผู้แทนรัฐบาลจีน
แถมวันนั้นเรายังเจอกันด้วยแต่จำไม่ได้
พอจะตามหาเจ้าตัวก็ออกจากโรงแรมไปแล้ว
พวกเขามองหน้ากัน
แก้แค้นให้ไม่ได้แล้ว
“งั้นเราไปจีนดีไหม?” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามด้วยความโง่เขลา
ก่อนอีกคนจะตบหัว
“เจ้าโง่ คิดได้ไง? รู้ไหมว่ามันไกลขนาดไหนน่ะ? เราไม่มีปัญญาซื้อตั๋วด้วยซ้ำ”
“แต่เราทนมองมันจากไปแบบนี้ไม่ได้นะ”
“แล้วจะไปทำอะไรได้? เธอบินไปแล้วนี่”
“ได้ยินว่าประเทศจีนชอบชาวต่างชาติมากไม่ใช่หรือ เราก็แสร้ง ๆ ไปลงทุนที่นั่นสิ?”
มีคนหนึ่งเสนอความคิด
ก่อนความคิดจะเป็นเอกฉันท์
อยู่นี่ก็หมดหวัง หาที่ไปตั้งต้นชีวิตใหม่ดีกว่าอย่างเช่นไปจีนนี่ไง
“แต่ต้องบอกพรรคพวกที่เหลือเกินนะ”
เพราะพวกเขายังอยู่ในคุก ครั้งนี้คงไม่ง่ายแน่ เราเองก็อยู่รอไปตลอดไม่ได้เหมือนกัน
ซูเสี่ยวเถียนไม่รู้เลยว่าการเดินทางของเธอในครั้งนี้จะนำพาชาวต่างชาติเข้าสู่ประเทศ
การเดินทางปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อเครื่องบินลงจอดเด็กสาวพลันได้กลิ่นหอมหวานในอากาศ
ไปต่างประเทศไม่ได้แย่ แต่อยู่บ้านดีกว่า
ออกจากสนามบินก็เจอรถมารอรับ บางส่วนเป็นของหน่วยงาน บางส่วนเป็นของบริษัทต่าง ๆ
ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เป็นที่รู้กันไปทั่ว ตอนนี้ทุกคนในประเทศรู้แล้วว่าเราได้เซ็นสัญญาไว้หลายฉบับ
ถือเป็นเกียรติที่ได้สร้างรายได้เป็นเงินตราของต่างประเทศ
ทางฝ่ายตัวแทนของแต่ละโรงงานไม่อยากจากไปเลย
ในมือถือของเอาไว้แล้วเดินมาหาซูเสี่ยวเถียน
“เสี่ยวเถียน ให้โอกาสฉันได้ไปส่งคุณกลับบ้านได้ไหม อยากขอบคุณมากจริง ๆ น่ะ”
หนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยความจริงใจ
เด็กสาวรีบตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ ๆ หน่วยงานของฉันส่งรถมารับแล้วน่ะค่ะ เดี๋ยวนั่งคันนั้นไปดีกว่า”
เธอไม่สนิทกับพวกเขา เลยทำได้แค่ปฏิเสธด้วยความสุภาพ
ฝ่ายตัวแทนต่างมองหน้ากัน
รัฐมนตรีต้วนยกยิ้ม
“คนพวกนี้ก็มนุษย์แหละน้อ!”
คนทำงานโรงงานมีแต่คนเก่ง ๆ ไม่ใช่ธรรมดาเลย
พวกเขามีความสามารถ รู้ว่าต้องสร้างสายสัมพันธ์กับใครด้วย
และเด็กสาวแบบซูเสี่ยวเถียนก็สมควรเป็นมิตรด้วย
น่าเสียดายที่เจ้าตัวมาจากกระทรวงต่างประเทศ ต่อให้พยายามมาเท่าไรก็ไม่อาจแย่งตัวไปได้หรอก
ในเมื่อสายสัมพันธ์เกิดขึ้นแล้ว หากมีการขอความช่วยเหลือเธอย่อมไม่ปฏิเสธแน่นอน
ทางฝ่ายตัวแทนของแต่ละโรงงานมอบของขวัญให้แก่เสี่ยวเถียน
ก่อนกลับพวกเราซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะเลย
เลยกะใช้โอกาสตรงนี้มอบของเสร็จก็จะพาเธอไปส่งบ้าน แต่โดนปฏิเสธกลับมาแทน
ซูเสี่ยวเถียนเบิกตากว้าง
แบบนี้ไม่เหมาะนะ
เธอไปในนามกระทรวงต่างประเทศ ไม่ควรรับของโดยไม่ได้รับอนุญาต
ตอนนั้นเองที่รัฐมนตรีต้วนออกหน้าให้ “รับไปเถอะ มันเป็นสิ่งที่พวกเขาสมควรทำแล้วละ เพราะได้เธอช่วยเอาไว้ก็เลยหาเงินได้เยอะกว่าเดิม ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”
เรื่องที่คนกลุ่มนี้อยากสร้างสายสัมพันธ์กับซูเสี่ยวเถียนเขารู้อยู่แล้ว น่าดีใจจริง ๆ
ตัวเสี่ยวเถียนก็ควรรับไว้ด้วย เหมือนคำพูดที่ว่า ‘ไร้ผลงานไร้ลาภยศ’*[1]
ในเมื่อซูเสี่ยวเถียนมีบุญคุณต่อพวกเรา ย่อมได้รับรางวัลตอบแทนอยู่แล้ว
เหล่าตัวแทนเห็นรัฐมนตรีต้วนก็ได้แต่ละอายใจ
เราเตรียมมาให้แค่ซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น ไม่ได้เตรียมไว้ให้หัวหน้าทั้งสองเลย
“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากเตรียมของขวัญให้พวกคุณนะครับ แต่ถ้าทำแบบนั้นมันจะดูไม่ดีน่ะ”
กลับประเทศจีนเมื่อไรเราเตรียมไว้ให้แน่ แต่ถ้าให้ต่อหน้าผู้คนแบบนี้จะดูไม่งามเอา
รัฐมนตรีต้วนเอ่ยยิ้ม ๆ “ไม่อยากให้ต่างหากละ พอเห็นซูเสี่ยวเถียนก็ลืมกันหมดแล้ว”
พวกเขาไม่ได้ติดใจอะไร เพราะตัวรัฐมนตรีเป็นคนใจดีมากเวลาอารมณ์ดีน่ะ
[1] ไร้ผลงานไร้ลาภยศ หมายถึง หากไม่ได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่นก็ไม่ควรรับรางวัล
