เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 1241 จบบริบูรณ์

บทที่ 1241 จบบริบูรณ์

บทที่ 1241 จบบริบูรณ์

อธิบดีตู้พลันโบกมือเป็นพัลวัน “เรารู้ว่าคุณเก่ง ไม่ต้องมาถ่อมตัวหรอก”

ซูเสี่ยวเถียน “…”

ไม่ได้ถ่อมตัวสักหน่อย

ทว่าอธิบดีตู้ไม่เปิดโอกาสให้พูดเลยสักนิด ท่านเอาแต่พูดออกมารัว ๆ ว่าให้เธอห่วงความปลอดภัยตัวเองบ้าง

ก่อนจะกล่าวปิดท้ายว่า “ถึงยินดีทำงานกับเราแค่สองปี แต่ยังไงฉันก็ต้องปกป้องคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ไอ้พวกนั้นมันไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ แน่”

เหอะ ๆ ดูเหมือนจะมีแค่กระทรวงของเราที่เสี่ยวเถียนเต็มใจทำงานด้วย พวกนั้นอิจฉาสุด ๆ ไปเลย

เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาอายุเท่าไรแล้วเนี่ยทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้?

วันต่อมาก็ยังเหมือนเดิม เธอทำงานจนหัวหมุน

ตอนนี้เธอกำลังสอนงานให้กับหนุ่มสาวในกระทรวงที่มารับช่วงต่อ ซึ่งพวกเขาก็มีความก้าวหน้าไม่น้อย

พริบตาเดียวก็ครบสองปีแล้ว เธอทำเรื่องลาออก ฝ่ายอธิบดีตู้ไม่เต็มใจสักเท่าไร

“เสี่ยวเถียน ตัวฉันใกล้จะลาออกแล้วเหมือนกัน และก็หวังให้คุณทำงานที่นี่ต่อนะ” นี่เป็นบทสนทนาครั้งสุดท้ายของทั้งสอง

ทว่าซูเสี่ยวเถียนยืนกรานที่จะไป

“ฉันรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับการดูแลของคุณที่มอบให้ฉันมาตลอดสองปีนะคะ แต่ว่าฉันเองก็มีแผนการสำหรับอนาคตเช่นกันค่ะ”

“คุณตั้งใจจะไปกระทรวงเกษตรและสหกรณ์หรือกระทรวงพาณิชย์ล่ะ?”

คนเก่ง ๆ ได้ทำงานในระบบนี้คงดีที่สุดแล้ว

เสี่ยวเถียนยิ้ม “ฉันไม่ตั้งใจจะไปทั้งสองแห่งค่ะ ฉันคิดมาดีแล้ว และตอนนี้ธุรกิจของฉันกำลังไปได้สวย ฉันอยากไปสายนี้ให้สุดทางค่ะ”

เสียใจจัง เก่งตั้งหลายอย่างทำไมเลิกทำงานด้านการเมืองไปทำธุรกิจเสียล่ะ?

ไม่อย่างนั้นอนาคตคงไปได้ไกลกว่านี้อีก

“ฉันอยากพัฒนาอุตสาหกรรมเพื่ออนาคตที่ดีกว่าค่ะ เงินทุนของลุงเขยเสิ่นในการทำวิจัยทางวิทยาศาสตร์ไม่เคยพอเลย ฉันจึงตัดสินใจว่าจะลงทุนให้กับสถาบันวิจัยเป็นจำนวนสองแสนหยวนทุกปีค่ะ แล้วก็ตั้งใจจะเปิดสถาบันการศึกษาภาษาต่างประเทศอีกแห่งด้วย”

อธิบดีตู้กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง

สาวน้อยคนนี้มีความทะเยอทะยานไม่น้อย

สนับสนุนเงินวิจัยปีละสองแสน กับเปิดสถาบันการศึกษาภาษาต่างประเทศไม่ได้ใช้เงินน้อย ๆ นะ ถ้าจะทำจริงจังอนาคตต้องใช้เงินมหาศาลแน่

“คุณพูดจริงหรือ?”

“จริงค่ะ” เธอพยักหน้าเคร่งขรึม “ในอนาคตฉันพัฒนาตัวเองดียิ่งขึ้นเมื่อไรจะค่อย ๆ เพิ่มการลงทุนค่ะ เพราะเกษตรกรรมเป็นรากฐานของประเทศชาติ อนาคตจะอยู่ในหลักพัฒนาสากลโลก ภาษาต่างประเทศก็เป็นที่จำเป็นด้วยเช่นกันค่ะ”

อธิบดีตู้หัวเราะลั่น “คุณเป็นเด็กที่หายากจริง ๆ นะ โชคดี ๆ มีเรื่องอะไรก็มาหากันได้ ถ้าช่วยได้จะช่วยนะ!”

“ถ้างั้นฉันจะไม่เกรงใจค่ะ”

หลังจากทำเรื่องเสร็จเธอก็เดินทางกลับบ้าน ก่อนจะทราบข่าวที่น่ายินดี

พี่รองพี่สามกำลังจะเป็นพ่อคน พี่สี่พี่ห้ากำลังจะแต่งงาน

ซูเสี่ยวเถียนไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

เรื่องที่เหนือความคาดหมายคือว่าที่พี่สะใภ้ก็คือฉู่เยว่ที่เป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอมาตลอดสี่ปีนั่นเอง

“ต้องเก็บเป็นความลับขนาดนี้เลยหรือ” เมื่อเห็นคนทั้งสอง เธอรู้สึกโดนรับการโจมตีเข้าอย่างจัง

ทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?

เธอสนิทกับพวกเขามากที่สุดเลยนะ

โลกใบนี้มีแต่เรื่องน่าผิดหวัง ฮือ…

ฉู่เยว่เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม “พี่ชายเธอกับฉันเพิ่งคบหาดูใจเมื่อเดือนก่อนนี้เอง ฉันตั้งใจจะบอกเธอแต่ติดภารกิจจนลืมไปเลยน่ะ”

ซูเสี่ยวเถียนกลอกตา “ไม่รู้แหละ เอาซองแดงมาให้หนูเลยนะ ขอซองใหญ่ ๆ ปลอบประโลมความเจ็บปวดของหนูซะ”

คุณย่าซูถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่หนึ่ง

“เจ้าเด็กคนนี้ จริง ๆ เล้ย พี่เขาหาคนรักได้ง่าย ๆ เสียที่ไหนล่ะ? ไม่ช่วยไม่ว่าแต่อย่าทำให้มันยุ่งยากสิ”

ซูเสี่ยวเถียน “หนูรู้นะ ย่ามีหลานสะใภ้แล้วละสิก็เลยไม่ต้องการหนูอีกแล้ว!”

ทุกคนตกใจกับปฏิกิริยาของเธอมาก

แต่บรรยากาศก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

ซูเสี่ยวอู่เอ่ยกับฉู่เยว่ “บ้านเรามีหลานสาวคนเดียวน่ะ เธอจึงเป็นแก้วตาดวงใจของบ้าน ก็เลยนิสัยแบบนี้น่ะ อย่าคิดมากเลยนะ”

หญิงสาวเหลือบมองว่าที่สามี “ฉันรู้จักเสี่ยวเถียนนะ เธอไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย อีกอย่างเราควรให้ซองแดงกับเธอนะ”

ซูเสี่ยวอู่ “…”

นี่เราหลุดจากตำแหน่งที่โปรดปรานแล้วหรือ?

ทำไมว่าที่ภรรยาเหมือนพวกพี่สะใภ้เลยเนี่ย?

แล้วเสี่ยวเถียนก็น้องสาวแท้ ๆ ของเขานะ เขาต้องให้ด้วยหรือ?

ช่างเถอะ สนิทกันไว้ดีแล้ว จะได้ไม่มีปัญหาเยอะ

วันต่อมา ตระกูลซูเตรียมงานแต่งให้หลานชายทั้งสอง

สองปีนี้นโยบายผ่อนปรนมากยิ่งขึ้น เราจึงกล้านำสมบัติออกมาใช้

ทว่าทุกคนรู้ดีว่าเราร่ำรวย การที่พวกเขาจะนำออกมาไม่ใช่เรื่องแปลกเสียหน่อย

งานแต่งของซูเสี่ยวซื่อและซูเสี่ยวอู่จัดที่ศูนย์การค้าของเราเอง

หลาย ๆ คนเดินทางมาแสดงความยินดีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใส

และคนที่ยิ้มสดใสที่สุดคือฟ่านชูฟางที่เกษียณแล้ว และเตรียมเลี้ยงหลานชาย

หลังจากรอมานานนม ในที่สุดลูกชายเธอก็มีหลานชายให้เสียที หญิงชราจึงเกษียณตัวมาเลี้ยงดูเด็กน้อยแทน

ใครใช้ให้ลูกชายลูกสะใภ้ต้องทำงานในกองทัพล่ะ?

หญิงชราที่อุ้มหลายชายคนโตแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก

ซูเถาฮวาเองก็เดินทางมาด้วย

เธออุ้มหลานชายคนโตด้วยเช่นกัน เป็นลูกชายของเสี่ยวเหลียง

หลังจากซูเสี่ยวเหลียงเข้าร่วมกองทัพ เขาบากบั่นจนเข้าเรียนในโรงเรียนเตรียมทหารได้ในที่สุด ตอนนี้เรียนจบออกมาเป็นข้าราชการทหารแล้ว ได้พบกับภรรยาและมีลูกด้วยกัน มีความสุขกันมาก

ซูเถาฮวายกโรงงานให้สะใภ้ใหญ่รับช่วงต่อ ส่วนตนเองอยู่บ้านเลี้ยงหลานและดูแลสามี สมาชิกในครอบครัวปรองดองอย่างยิ่ง

สองเด็กน้อยที่อายุเท่ากันพูดอ้อแอ้เป็นคำที่ไม่มีใครเข้าใจ พวกเขามีความสุขมาก เริงร่ายิ่งกว่าผู้ใหญ่เสียอีก

คนรอบข้างมองพวกเขาแล้วหัวเราะ

“เจ้าตัวน้อยกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?” ฟ่านชูฟางเอ่ยขึ้น

“ไม่ว่าผู้ใหญ่หรือเด็กต่างมีความสุขเป็นของตัวเองสินะ” คุณย่าซูตื้นตันใจ “หลายปีมานี้ชีวิตเราค่อย ๆ ดีขึ้น รอยยิ้มย่อมเพิ่มมากขึ้นไปด้วย”

“ว่าไปป้าโชคดีนะ ดูบ้านเราตอนนี้สิดีขนาดไหน มีแต่คนอิจฉาโชคป้าทั้งนั้นเลยค่ะ” ซูเถาฮซาแย้มยิ้ม

“เธอก็โชคดีเหมือนกันนั่นละ เมื่อก่อนลำบากขนาดไหนแต่ก็ยังผ่านมาได้ไม่ใช่หรือ” คุณย่าซูตอบ “คนเฒ่าคนแก่ก็พูดถูกนะ ลำบากวันนี้สบายวันหน้า”

คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย เพราะพวกเขาคือคนที่เคยลำบากมาก่อน จึงทะนุถนอมชีวิตที่มีความสุขในตอนนี้มาก

“เห็นเด็กแต่งงานมีลูกกันเร็ว ยายแก่คนนี้คงไม่มีอะไรให้ห่วงแล้ว โดยเฉพาะเสี่ยวเถียน”

หลานชายของบ้านหูผึ่งทันที

อะไรกัน?

ย่าจะให้น้องเล็กแต่งงานแล้วหรือ?

เธอเพิ่งอายุเท่าไรเอง?

ไม่ได้นะ!

“คุณย่า ทำแบบนี้ไม่ได้นะ เรายังไม่ได้แต่งเลยแล้วจะให้น้องแต่งงานก่อนพี่ได้ยังไงครับ?” ซูเสี่ยวชีเอ่ย

“ก็รู้นี่ไอ้เด็กนี่ รีบ ๆ หาเมียให้ฉันได้แล้ว!”

ทางฝั่งบ้านเกิดเราจะมีอยู่ประโยคหนึ่งที่เขาพูดกัน ‘อายุมากกว่ายังไม่แต่งงาน อายุน้อยกว่ายังแต่งไม่ได้’ แต่ยกเว้นไว้บางกรณีน่ะ

บ้านเราไม่ได้มีปัญหาอะไร ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์พิเศษอะไรด้วย

เพราะฉะนั้นจะต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ก่อน

โดยเฉพาะซูเสี่ยวปาที่ยังไม่แต่ง เสี่ยวเถียนจึงยังแต่งไม่ได้

ฉืออี้หย่วนเพิ่งเดินเข้ามาได้ยินพอดี จู่ ๆ ก็คิดว่าอนาคตลำบากแน่

เขาเห็นประกายในแววตาว่าที่พี่ชายภรรยา ถ้าจะแต่งกับเสี่ยวเถียนหนทางคงอีกยาวไกล

และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดไว้

ซูเสี่ยวปาแต่งงานตอนอายุยี่สิบแปดปี ในปีนั้นซูเสี่ยวเถียนก็อายุยี่สิบห้าปีแล้ว

คุณย่าซูบอกว่าถ้าเขาไม่ยอมแต่งจะตัดออกจากครอบครัว ชายหนุ่มจึงยอมในที่สุด

ณ ช่วงเวลานั้นซูเสี่ยวเถียนก็เป็นผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จมากมาย

เธอคนนี้ยังคงบริจาคให้กับสถาบันวิจัยทุก ๆ ปี ทุ่มเงินมหาศาลให้กับวิจัยการผลิตเมล็ดพันธุ์ทางการเกษตรแห่งเดียวของประเทศ

ตอนนี้สถาบันศึกษาภาษาต่างประเทศที่ก่อตั้งโดยซูเสี่ยวเถียนได้กลายเป็นมาตรฐานสถานศึกษาของประเทศแล้วด้วย ทั้งยังได้รับการยกย่องจากผู้นำระดับชาติหลายท่าน

สถานที่แห่งนี้จะฝึกฝนผู้ที่มีความสามารถด้านภาษาให้กับประเทศ เพื่อแก้ไขปัญหาขาดแคลนคนสายงานภาษา

ถึงสิ้นปีที่หญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี ฉืออี้หย่วนก็ได้แต่งงานกับเธอที่บ้านเกิดสมความปรารถนา

ตอนนี้เขาได้กลายเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ เทียบเท่าได้กับภรรยาเลย

“เสี่ยวเถียน เมื่อคืนพี่ฝันด้วยว่าเราสองคนไม่ได้มีชีวิตอย่างทุกวันนี้”

สามวันให้หลังจากงานแต่ง เช้าวันหนึ่งฉืออี้หย่วนตื่นขึ้นมาแล้วเอ่ยอย่างจริงจัง “ถึงพี่จะรู้ว่ามันเป็นความฝัน แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนเรื่องจริงเลย”

ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกกลัวขึ้นมา

“พี่ฝันถึงเรื่องอะไรคะ?”

“พี่ฝันว่าพี่ไม่เคยแต่งงาน ส่วนเธอแต่งงานแล้ว แต่หย่าร้างและชีวิตยากลำบาก”

หญิงสาวมองด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสามีจะฝันถึงเรื่องราวชีวิตชาติที่แล้วของเธอเอง

ซูเสี่ยวเถียนฝืนยิ้ม “มันเป็นแค่ความฝันค่ะ ตอนนี้เรามีชีวิตที่ดีแล้วนะ ทำไมพี่ถึงเชื่อกันเนี่ย?”

แต่สีหน้าอีกฝ่ายกลับเคร่งขรึมยิ่งขึ้น “พี่ว่านั่นคือสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแน่ ๆ แค่พี่นึกถึงมันก็ไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ เธอบอกพี่หน่อยสิว่าตอนนี้เราอยู่ในความฝันหรือเปล่า?”

เขาเป็นกังวลมากจนกลัวทุกอย่างเป็นเรื่องที่ฝันไป

ซูเสี่ยวเถียนเข้าไปกอดเขา “ไม่ใช่ค่ะ นี่คือความเป็นจริงต่างหาก พี่ดูฉันสิ ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง?”

ฉืออี้หย่วนโอนเอียงตามคำพูดนั้น

“บางทีอาจจะเป็นชาติที่แล้วของเราก็ได้ค่ะ คงเพราะตอนนั้นชีวิตเราย่ำแย่ ชีวิตนี้จึงดีกว่าเดิม”

มันย่ำแย่มากเลยไม่ใช่หรือไง?

หากฉืออี้หย่วนบอกว่าไม่ได้แต่งงาน งั้นแสดงว่าชีวิตเขาในตอนนั้นคงไม่มีความสุขเหมือนกัน

“แล้วในความฝันมีพ่อแม่พี่ไหมคะ?”

เหมือนว่าตอนเราแต่งงานพวกเขาจะไม่ได้มาร่วมด้วย ชีวิตครั้งก่อนก็ไม่มีร่องรอยเลยด้วย

“ไม่มี แต่ไม่ต้องเสียใจที่พวกเขาไม่ได้เข้าร่วมหรอกนะ ไม่มาก็ดีแล้ว”

ถ้ามาต้องสร้างปัญหาแน่ ๆ เลย

พวกเขาเป็นแค่พ่อแม่ในนามเท่านั้น

ให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศไป ส่วนเขาอยู่กับเสี่ยวเถียนอย่างมีความสุขก็พอ

ซูเสี่ยวเถียนอยากจะบอกว่าเธอไม่เคยเสียใจกับเรื่องพวกนั้นหรอก

สิ่งที่พวกเขาทำต่อฉืออี้หย่วนได้สร้างความรู้สึกไม่ดีในใจต่อเธอไปแล้ว

แม้แต่ในวันแต่งงานก็ไม่เคยคาดหวังให้มาเลยด้วย

ไม่งั้นสองคนนั้นอาจจะทำลายงานแต่งเราเปล่า ๆ

มีแค่คุณปู่ฉือก็พอ

บนโลกใบนี้คนที่จะพึ่งพาเขาไปตลอดชีวิตก็คือคุณปู่นี่แหละ

หลังจากนี้เราจะดูแลเขาอย่างดี ให้แกได้มีชีวิตไปอีกหลาย ๆ ปีดั่งที่ปรารถนาไว้

ส่วนเรื่องอื่น ๆ ไม่ต้องไปคิดหรอก

“ว่าไป ช่วงนี้พี่เจอคนกลุ่มหนึ่งบอกว่าเดินทางมาจีนเพื่อตามหาใครสักคนด้วย พี่ว่าน่าจะเป็นเธอนะ!”

จู่ ๆ ฉืออี้หย่วนนึกอะไรขึ้นได้

“เอ๋?”

“พวกเขาบอกว่าผู้หญิงจีนคนหนึ่งจับพรรคพวกตัวเองน่ะ เลยพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้เดินทางมาที่นี่ คอยตามหาอยู่หลายปี เหมือนพี่จะจำได้ว่าเธอเคยทำผลงานอะไรไว้นะ”

น่าละอายใจจริง ๆ กี่ปีมาแล้วเนี่ย?

ยังจำเรื่องพวกนี้ได้อีกหรือ?

“นึก ๆ ดู ฉันจำอะไรแทบไม่ได้แล้วค่ะ!”

เธอไม่ได้พูดไปงั้น ๆ นะ มันเป็นภาพเบลอ ๆ ในความทรงจำ ผ่านมาตั้งหลายปีจำได้ก็แปลกแล้ว

ฉืออี้หย่วนยิ้ม “ลองไปเจอดูแล้วกัน ถ้าพวกเขาทำท่าเหมือนจะจำได้ พี่จะหาทางไม่ให้พวกนั้นเข้าจีนได้อีก”

เขาปล่อยเธอไปเสี่ยงไม่ได้

แน่นอนว่าในตอนที่ซูเสี่ยวเถียนอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา ฝ่ายนั้นเอาแต่ตะโกนเรียกนายหญิง ๆ เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนเลย ฉืออี้หย่วนโล่งใจหลังจากยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูเหมือนจะจำไม่ได้จริง ๆ

ตอนแรกเก็บพวกเขาเอาไว้เพราะคิดว่าคนที่ตามหาน่าจะเป็นภรรยานี่แหละ เลยไม่อยากให้เกิดอันตรายใด ๆ

ส่วนชาวต่างชาติกลุ่มนี้ลืมไปแล้วว่าคนที่หมายหัวเอาไว้หน้าตาเป็นยังไงกันแน่ รู้แค่ว่าภรรยาเจ้านายสวยมาก และตัดสินใจว่าอนาคตจะหาภรรยาชาวจีนสวย ๆ สักคนและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

-จบบริบูรณ์-