เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 25 พึงพอใจเกินไป

บทที่ 25 พึงพอใจเกินไป
บทที่ 25 พึงพอใจเกินไป

ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์ของสองปู่หลานบ้านฉือ แต่เธอก็รู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นตามกาลเวลา และไม่มีอำนาจเปลี่ยนแปลงมัน

โชคดีที่คนในหมู่บ้านไม่ใจร้ายกับสองปู่หลานบ้านฉือมากนัก ถึงพวกเขาจะมีชีวิตที่ยากลำบากแต่ก็ไม่มีภัยอันตรายอะไร

ผู้คนในชุมชนการผลิตหงซินส่วนใหญ่ใจดี

ไม่อย่างนั้นสองปู่หลานบ้านฉือคงทนทุกข์มากกว่านี้

ส่วนเรื่องอาหารการกิน ตอนนี้เธอมีสูตรโกงอย่างระบบอยู่ จึงน่าจะช่วยได้บ้าง

“น้องเล็ก น้องกำลังคิดอะไรอยู่หรือ” ซูซื่อเลี่ยงพูด

เพราะพวกผู้ใหญ่ไม่สะดวกที่จะมา คุณปู่ซูจึงวางแผนให้หลานชายคนหนึ่งพาซูเสี่ยวเทียนไปหาฉือเก๋อ

ซูซื่อเลี่ยงไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องพาซูเสี่ยวเถียนไปหาฉือเก๋อ แต่ตราบใดที่เป็นเรื่องที่ทำให้น้องเล็กมีความสุข ต่อให้ต้องตายหมื่นครั้งเขาก็ไม่ปฏิเสธ

ดังนั้นเขาต้องเหนื่อยยากลำบาก ฝ่าวงล้อมเหล่าพี่น้อง ประสบความสำเร็จในการเป็นที่แสนรุ่งโรจน์ส่งซูเสี่ยวเถียนออกไปให้ได้

แต่ระหว่างทาง เขาเพิ่งรู้ว่าน้องเล็กมาบ้านฉือเก๋อเพื่อมาเรียน

ซูซื่อเลี่ยงที่ได้รู้เรื่องนี้ก็รู้สึกไม่ดี

“น้องเล็ก น้องฉลาดขนาดนี้ เหตุใดยังต้องเรียนอีกล่ะ?”

ไม่ง่ายเลยที่จะมีเป้าหมายในการเรียนหนังสือ และคิดว่าจะสามารถเอาชนะน้องสาวตัวเองได้ แต่น่าเสียดายที่พบว่าน้องเล็กยังขยันมากกว่าเขาจริง ๆ และยังมีคนสอนด้วยความตั้งใจด้วย

“พี่รอง ถ้าพี่ไม่เรียนแล้วจะฉลาดได้อย่างไร?” ซูเสี่ยวเถียนถามกลับ

คำพูดนี้กระแทกซูซื่อเลี่ยงอย่างจัง

เขาก็ต้องฉลาดด้วย!

ซูซื่อเลี่ยงตัดสินใจฟังการสอนของฉือเก๋อกับน้องเล็กด้วย

“น้องเล็ก ดูสิ ประตูข้างบ้านคุณปู่ฉือฉือเปิดอยู่ล่ะ!” ซูซื่อเลี่ยงตัดสินใจตะโกนเรียกเมื่อเห็นสิ่งที่แปลกออกไป แล้วชี้ให้ซูเสี่ยวเถียนดู

ซูเสี่ยวเถียนมองข้ามไป แน่นอนว่ามีบ้านหลังเล็กอยู่หลังหนึ่งข้าง ๆ กับคอกวัว รวมกันเป็นสามหลัง ก่อนหน้านี้มีสองปู่หลานเท่านั้นที่อาศัยอยู่ อีกสองหลังจึงถูกล็อกไว้ แต่ตอนนี้มีห้องตรงกลางที่ประตูเปิดออกแล้ว

เป็นไปได้ไหมว่าที่คอกวัวจะมีคนมาใหม่?

เธออดรู้สึกประหม่าไม่ได้ เพิ่งรู้จักครูได้ก็มีคนมาใหม่เลย เธอกลัวว่าจะไม่สามารถมาเรียนได้

ซูเสี่ยวเถียนเริ่มหวนนึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะคนที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่ก็ตาม

แม้จะใช้เวลานานไปหน่อยแต่ในที่สุดเธอก็จำมันได้

ชาติที่แล้วเธอป่วยหนัก ระหว่างรอเธอหายดีก็มีสามีภรรยาสูงวัยคู่หนึ่งมาอาศัยอยู่ที่คอกวัว ได้ยินมาว่าเป็นนายทุน

สามีภรรยาคู่นี้เป็นคนดี หลังจากนั้นก็เคยได้ยินว่าเป็นคนรู้จักเก่ากับตระกูลฉือ

เมื่อจำขึ้นได้ หัวใจของซูเสี่ยวเถียนพลันสบายใจขึ้นมาก

“คุณปู่ฉือ! หนูมาแล้วค่ะ!”

เมื่อเสียงนุ่ม ๆ ของซูเสี่ยวเถียนดังเข้ามาถึงในบ้าน สามีภรรยาตู้รู้สึกประหม่า

พวกเขาไม่คาดคิดว่า คอกวัวเช่นนี้จะยังมีคนมาด้วย

“สหายฉือ…”

ฉือเก๋อที่ได้ยินเสียงของซูเสี่ยวเถียนก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันรับนักเรียนมาคนหนึ่ง แล้วเธอก็มาน่ะ”

ตู้ถงเหอมองไปยังฉือเก๋อด้วยความประหลาดใจ “หมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้ แกรับลูกศิษย์ด้วยหรือ? ได้ยินเสียงแล้วเหมือนยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ!”

“ปีนี้อายุเจ็ดขวบน่ะ แต่อย่าดูถูกเด็กผู้หญิงวัยเท่านั้นเชียว เธอเฉลียวฉลาด สหายตู้ต้องอิจฉาฉันแน่!”

แล้วฉือเก๋อได้นึกขึ้นได้ว่า วันนี้เขาบอกให้ซูเสี่ยวเถียนมาเรียน พอดีเลยจะได้ให้สหายตู้ดูเสียหน่อย

คนทั่วไปรู้แค่ว่าสหายตู้เป็นนายทุน แต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเกษตรศาสตร์ด้วย

ถ้าคนที่นี่ทำให้สหายตู้สบายใจได้ ไม่แน่ว่าเขาอาจช่วยชุมชนการผลิตหงซินได้

เมื่อเด็กสองคนเดินเข้าประตูมา แน่นอนว่าเห็นคนสูงวัยอีกสองคน

ตอนที่ไม่เห็น ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกคุ้นเคยอยู่เล็กน้อย

“คุณปู่ฉือ หนูมาแล้วค่ะ!” ซูเสี่ยวเถียนพูดด้วยรอยยิ้มแสนหวาน “นี่คือพี่รองของหนูค่ะ คุณปู่เคยเห็นเขาแล้ว”

“คุณปู่ฉือ สวัสดีครับ ผมชื่อซูซื่อเลี่ยง พี่รองของเถียนเถียนครับ”

“พวกเธอกินข้าวกันหรือยัง” ฉือเก๋อถามด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่ซูซื่อเลี่ยงกำลังจะตอบก็ถูกซูเสี่ยวเทียนแย่งเสียก่อน

“พวกเรากินข้าวเสร็จถึงจะมาค่ะคุณปู่ฉือ คุณปู่กินก่อนเลย หนูจะออกไปเล่นข้างนอกก่อนแล้วค่อยเข้ามาค่ะ”

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าตระกูลฉือมีอาหารไม่มาก และพวกเธอไม่สามารถไปขอกินได้

“ปู่ก็กินเสร็จแล้วเหมือนกัน” ฉือเก๋อวางภาชนะบนโต๊ะอาหาร

ซูเสี่ยวเถียนตัดสินใจไม่เดินออกไป

“น้องเถียน ​​ซื่อเลี่ยง นี่คือคุณปู่ตู้และคุณย่าตู้!” ฉือเก๋อแนะนำพวกเขาสองคนให้รู้จักกับสองสามีภรรยา แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นคนรู้จักเก่า

ซูเสี่ยวเถียนและซูซื่อเลี่ยงเป็นเด็กที่สุภาพ จึงรีบทักทาย

ตู้ถงเหอและอวี่รุ่ยหยวนไม่ได้คาดหวังว่าในหมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้จะมีเด็กสุภาพอยู่ด้วย พวกเขาประหลาดใจมาก

แต่ก็คิดได้ทันทีว่า ถ้าไม่ดีก็ไม่สามารถให้ฉือเก๋อสนใจได้

“พวกเขาเป็นเด็กดีที่มีมารยาทดี” ตู้ถงเหอกล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย

ถ้าเป็นเรื่องปกติและนี่คือลูกศิษย์ของสหายฉือ เขาต้องเตรียมพิธีต้อนรับแล้ว แต่เหมือนเป็นเช่นนี้…

ฉือเก๋อพร้อมที่จะเริ่มสอนแล้ว ก่อนจะเข้าเรียน เขาตัดสินใจถามซูเสี่ยวเถียนอย่างจริงจังอีกครั้ง

“เสี่ยวเถียน เรียนหนังสือกับปู่ต้องขยัน เพราะปู่สอนแต่เด็กขยัน!”

“คุณปู่ฉือ หนูเตรียมตัวพร้อมแล้วค่ะ”

เมื่อตัดสินใจที่จะเรียนแล้วก็ต้องเรียนให้ดี

“คุณปู่ฉือ ผมขอตามไปฟังด้วยได้ไหมครับ” ซูซื่อเลี่ยงไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลัง จึงรีบถาม

“ได้อยู่แล้ว ถ้าเธอต้องการ”

ซูซื่อเลี่ยงมีความสุขมาก และคิดว่าตนเองที่ได้รับการสอนจากคุณปู่ฉือจะต้องเรียนได้ดีกว่าพี่ใหญ่และพวกน้อง ๆ แน่

แต่ใครเล่าจะบอกได้บ้างว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่?

น้องเล็กฟังเข้าใจ แล้วทำไมเขาไม่เข้าใจล่ะ?

ฉือเก๋อตั้งใจจะค่อย ๆ พูด แต่เขาพบว่าความสามารถในการรับรู้ของซูเสี่ยวเถียนดีมาก ดังนั้นเลยไม่หยุดเพิ่มระดับความยาก มันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเพิกเฉยต่อระดับของซูซื่อเลี่ยงที่แค่มาฟังเฉย ๆ

ซูซื่อเลี่ยงที่ฟังข้อความยาก ๆ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก เขาเดินออกมาด้านนอกเงียบ ๆ แล้วไตร่ตรองกับตัวเอง

ซูซื่อเลี่ยงที่กำลังเบื่อหน่ายนั่งยอง ๆ ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งข้างคอกวัว เขารู้สึกว่าไม่ใช่ความผิดตนเอง แต่น้องเล็กต่างหากที่ชั่วร้ายเกินไป

เขาเบื่อจนถึงขนาดวาดภาพด้วยหินก้อนเล็ก ๆ

ตู้ถงเหอที่อยู่ในบ้านไม่อยากเชื่อเลยเมื่อเขาได้ยินฉือเก๋อสอนซูเสี่ยวเถียน

เธอเป็นเพียงเด็กอายุเจ็ดขวบ และสามารถเข้าใจความรู้ที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้ด้วยหรือ?

แต่ซูเสี่ยวเถียนเข้าใจดีว่า ตู้ถงเหอต้องรู้สึกว่าตนเองกำลังฝันอยู่แน่ เด็กสาวบ้านนอกจะฉลาดขนาดนี้ได้อย่างไร?

เขามองไปที่อวี่รุ่ยหยวน กลับพบว่าดวงตาของเธอไม่ต่างไปจากเขา มันเต็มไปด้วยความตกใจ

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมฉือเก๋อถึงรับลูกศิษย์คนนี้ อันที่จริงเด็กคนนี้ชั่วร้ายเกินไปต่างหาก!

ชั้นเรียนของซูเสี่ยวเถียนที่ฉือเก๋อจัดให้คือหนึ่งชั่วโมงครึ่ง และเวลานั้นใกล้จะมาถึงในไม่ช้า

“เสี่ยวเถียน นี่คือการบ้านสำหรับหนูนะ หลังจากที่กลับไปแล้วต้องคิดให้รอบคอบ เรียนครั้งหน้ากลับมาบอกคำตอบปู่ด้วย” ฉือเก๋อพึงพอใจกับนักเรียนคนนี้จริง ๆ

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่าหนังสือพวกนั้นเอาไปทิ้งไว้ที่ไหนแล้ว ถ้ามันยังอยู่ การสอนเด็กคนนี้จะง่ายขึ้นมาก

และในตอนนี้ที่ฉือเก๋อไม่รู้ว่าเมื่อออกไปข้างนอก ก็ยังมีเรื่องประหลาดใจรออยู่