เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้
บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้
บทที่ 307 ไม่ยอมแพ้
แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกหนังเหนียว ถ้าทำไม่ดีได้เสียหน้าแน่
อย่างที่คิด พูดไปได้ไม่เท่าไร หญิงชราก็สถบด่ายาวยืด
ยิ่งมีหญิงวัยกลางคนอีกคนร่วมด้วย เห็นท่าว่าคนพวกนี้คงจะจัดการได้ยาก
พอเห็นหญิงรั้นทั้งสอง เจ้าหน้าที่ก็ต้องยอมล่าถอย
เขาจ้องมองเสี่ยวเถียน
เด็กสาวเห็นท่าทางแบบนั้นไม่ใช่ว่าผิดหวังหรอก
ถ้าคาดหวังแล้วผลเป็นแบบนี้ จะมีอะไรให้หวังอีกล่ะ?
เธอหาเจ้าหน้าที่ก็เพื่อมาให้เป็นพยานนะ!
“สาวน้อย เธอยังเด็กนะ ไม่งั้นหลีกทางให้ผู้อาวุโสก่อนดีไหม?” เจ้าหน้าที่พูดด้วยความลำบากใจ
เสี่ยวเถียนมองอีกฝ่ายที่พยายามประนีประนอมด้วยความเย็นชา “พวกเราไม่ได้จ่ายตั๋วเพื่อรับใช้คนอื่นหรอกนะ!”
“สาวน้อย รับใช้ประชาชนมันไม่ผิดหรอกนะ!”
เจ้าหน้าที่ที่จู่ ๆ ก็ตีงูด้วยไม้*[1] จึงรีบเอ่ยทันที
เสี่ยวเถียนยิ้ม แต่รอยยิ้มทั้งเย็นเยือกและดูหมิ่น
ส่วนชายที่นอนสบายอยู่เตียงข้าง ๆ มองฉากตลกตรงหน้าด้วยรอยยิ้มครึ่ง ๆ กลาง ๆ
รถไฟเริ่มเร็วขึ้นแล้ว เสี่ยวเถียนรู้สึกว่าร่างกายส่ายไปมาแล้วทรงตัวได้อย่างยากลำบาก เธอเป็นเด็กยังทนไม่ไหวเลย แต่คุณปู่ฉือสุขภาพไม่ดีต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว และเสี่ยวเถียนไม่อยากยุ่งกับคนพวกนี้อีก
เธอพูดกับเจ้าหน้าที่อย่างไม่เกรงใจ
“ในเมือคุณบอกว่าต้องรับใช้ประชนชน งั้นพวกเราก็คงต้องซื้อตั๋วนอนเพื่อให้ผู้หญิงสองคนนี้สินะ!”
ตั๋วรถนอนในยุคนี้มีราคาแพง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมควักเงินซื้อมัน
เงินเดือนของเจ้าหน้าที่ไม่สูง แน่นอนว่าเขาไม่ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรับใช้คนอื่นหรอกนะ
ตั๋วนอนเข้าเมืองต้องใช้เงินเดือนครึ่งเดือนของเจ้าหน้าที่เลยนะ
อย่างที่คิด ใบหน้าของเจ้าหน้าที่น่าเกลียดทันที
“สาวน้อย เธอกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันกับพวกเขาไม่เกี่ยวกันนะ…”
“ถ้าไม่อยากเกี่ยวกับพวกเขาแล้วจะมาช่วยหนูทำไมคะ? เพราะหนูกับพวกเขาก็ไม่รู้จักกัน!”
เสี่ยวเถียนยิ้ม
“คุณคิดว่าหนูเด็กแล้วโง่หรือคะ? หรือคิดว่าเงินของหนูมันปลิวไปซื้อตั๋วนอนให้คนอื่นนอน?”
“สหาย ที่นั่งพวกเราโดนคนแย่งไปนะ คุณควรจัดการสิ หนูสงสัยการทำงานของคุณจัง ไว้กลับไปจะไปรายงานเรื่องนี้ให้ทางหัวหน้าทราบแน่นอนค่ะ”
เสี่ยวเถียนพูดอย่างไม่อ้อมค้อม
สีหน้าของเจ้าหน้าที่แย่ลงมากเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถ และพูดจาได้เฉียบขาดขนาดนี้
แต่เขาไม่อยากโดนมองว่าตัวเองผิด เขาเป็นเจ้าหน้าที่นะ จะโดนลูกค้าจิกกัดแบบนี้ได้อย่างไร?
จากนั้นเขาก็พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “ถ้าเธอพูดแบบนี้งั้นก็จัดการด้วยตัวเองเถอะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว!”
เจ้าหน้าที่ว่าและหมุนตัวหมายจะจากไป
เสี่ยวเถียนส่งสัญญาณให้พี่ชายทั้งสองขวางเอาไว้
พอโดนขวางบนทางเดินคับแคบ เขาก็มองเสี่ยวเถียนด้วยความโกรธ
“หมายความว่ายังไง?”
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่สนใจงั้นหนูจะจัดการเองแล้วกันค่ะ!” เสี่ยวเถียนร้องเหอะ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิด
เจ้าหน้าที่รู้สึกว่าวิธีการของเสี่ยวเถียนคงไม่ใช่วิธีที่ดีนัก
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเสี่ยวเถียนมากเกินไป
ถ้าสาวน้อยคนเดียวมีวิธีจัดการกับพวกหนังเหนียวจริง ๆ ก็คงไม่ไปตามเขาให้มาจัดการหรอก
“ถ้าพวกเธอจะจัดการเอง งั้นฉันก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว!” เจ้าหน้าที่คิดจะเดินไป
“คุณเจ้าหน้าที่ คุณต้องอยู่เป็นพยานสิ!”
พยาน?
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจความหมาย
แต่เสี่ยวเถียนก็บอกให้เข้าใจอย่างรวดเร็วถึงความหมายของมัน
มุมปากเสี่ยวเถียนกระตุก เธอเอื้อมมือไปจับเสื้อหญิงชรา แรงคนเดียวกลับยกร่างหญิงชราขึ้นได้
อีกฝ่ายกรีดร้อง เรียกได้ว่าตกใจมาก ไม่รู้ว่าเสี่ยวเถียนจะทำร้ายกันแบบนี้
เจ้าหน้าที่ตะลึงงัน หญิงวัยกลางคนและลูกของเธอก็เช่นกัน!
ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงแข็งแกร่งนัก?
ยกคนได้ด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ?
“แกจะทำอะไร? ไอ้เด็กหน้าด้าน ยังไม่รีบวางฉันลงอีก?”
แม้หญิงชราจะโดนยกร่างขึ้นมาอยู่ แต่เธอเป็นคนไม่ยอมคนทั้งยังเอ่ยปากด่าอีก
“แน่ใจหรือว่าจะให้หนูปล่อยคุณ?” เสี่ยวเถียนแข็งแรงมาก ถึงขนาดเขย่าร่างหญิงชราได้
ท่าทางไม่เหมือนกำลังแบกคนอยู่เลย เหมือนกำลังแบกสำลีอยู่ เบาโหวงมาก
หญิงชรากำลังห้อยอยู่ในอากาศ เครียดเกือบตาย
จู่ ๆ ร่างกายก็โดนเขย่าอีกครั้งเหมือนตัวเองกำลังจะตกลงมาตาย!
ส่วนชายที่อยู่ข้าง ๆ เหมือนกำลังชมการแสดงที่ดีอยู่เลย
เด็กสาวคนนี้ทำเรื่องไม่คาดฝันแล้ว เป็นคนมีทักษะด้วย เหมือนว่าจะเกิดมาพร้อมกับความแข็งแกร่งนะ
ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้สนใจฝึกกับเขาไปอีกหลาย ๆ ปีหรือเปล่า
“แกวางฉันลงเลยนะ!”
หญิงชราที่โดนเสี่ยวเถียนหมุนไปมากลัวจนฉี่แทบราด แต่ก็ยังยืนยันที่จะพูดให้จบ
เสี่ยวเถียนวางเธอลง แต่วางไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะเพิ่งจะโยนลงพื้นไป
หลังจากที่โยนก็พูดด้วยรอยยิ้มครึ่ง ๆ กลาง ๆ ว่า “โอ๊ะ หนูขอโทษค่ะ มือลื่น!”
ลื่นหรือ?
ลื่นกับผีน่ะสิ!
หญิงชราอยากจะด่านัก แต่เธอเอาแต่โอดครวญขณะลูบบั้นท้ายที่เจ็บของตัวเอง
“แม่ เป็นยังไงบ้าง?” หญิงวัยกลางคนรีบเข้าไปช่วยมารดา
เสี่ยวเถียนมองเด็กที่ยังนอนอยู่ชั้นล่างด้วยตาใสแจ๋ว
เด็กคนนั้นสะดุ้ง แต่พูดจาเสียงแข็ง “ย่าบอกว่าให้ฉันนอนตรงนี้!”
“ย่าบอกหรือ? ย่าเป็นอะไรล่ะ?” เสี่ยวซื่อร้องเหอะอย่างไม่พอใจ
ไม่คิดเลยว่าน้องเล็กจะเท่แบบนี้ ถึงขนาดเหวี่ยงยายแม่มดแก่ลงกับพื้นด้วย
ส่วนไอ้เด็กเวรนี่ไม่ต้องให้น้องเล็กเปลืองแรงหรอก
เดี๋ยวเขาจะจัดการด้วยตัวเอง
เขามองเด็กที่นอนครองเตียงด้วยแววตาลุกโชน
ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง ถ้าอย่างนั้นลงมือกับเด็กผู้ชายก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ?
หญิงชราเอาแต่ตะโกนอยู่ที่ทางเดิน ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวน้อยอ่อนแอถึงมีพละกำลังแบบนี้?
เธอคิดว่าตนมองผิดไปหรือเปล่า มันไม่ควรหรือเปล่า แขนขาเล็กแบบนี้จะโยนเธอได้อย่างไร?
เสี่ยวเถียนไม่คิดสนใจ เธอแค่อยากพักผ่อนหลังจากโยนหญิงชราคนนั้นออกไปแล้ว
“จะลุกเองหรือจะให้ฉันโยนนายออกไปเหมือนย่าของนายล่ะ?”
เสี่ยวเถียนไม่คิดจะทำไอ้เด็กคนนี้อีกแล้ว
ถึงแม้ว่าเด็กจะไม่รู้ความ แต่ปัญหามาจากพ่อแม่เป็นหลัก
แต่เด็กคนนี้โดนผู้หญิงสองคนนี้สั่งสอนมา ถึงตอนนี้จะยังไม่บิดเบี้ยว แต่อนาคตคงไม่รอดหรอก
“ฉัน ฉัน…” แต่อีกฝ่ายคงจะโดนทำให้กลัวก็ได้ เพราะเขาร้องไห้ออกมาเลย
เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าเด็กผู้ชายจะร้องไห้ง่ายแบบนี้!
*[1] สบโอกาสได้ก็โจมตี
