เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 364 โดนตบ
บทที่ 364 โดนตบ
บทที่ 364 โดนตบ
หลายสิบปีผ่านไป ผู้อำนวยการหลี่ยังเสียใจที่เขาไม่โดดเด่นพอที่จะได้รับความชื่นชอบจากอาจารย์ฉือและได้กลายเป็นลูกศิษย์ของเขา
ตอนนี้ได้เห็นเด็กตรงหน้าเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ฉือก็รู้สึกอิจฉาจริง ๆ แต่อิจฉาแค่นิดหน่อยนะ
ตอนนั้นครูใหญ่เพิ่งจะได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา เขามองเสี่ยวเถียนอย่างลึกซึ้งมากขึ้น
เด็กคนนี้เป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ สินะ!
“ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะเก่งตั้งแต่ยังเด็ก!”
เสี่ยวเถียนรู้ว่าสถานะของฉือเก๋อไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีสถานะแบบนี้ในแวดวงวรรณกรรมของเมืองหลวงด้วย
ตอนแรกแค่คารวะเป็นครู แต่ตอนนี้เธอคิดแล้วว่าได้โชคใหญ่เลย!
ฉืออี้หย่วนมองเสี่ยวเถียนทั้งชื่นชมและเสียใจ
คนเราแตกต่างกันจริง ๆ สินะ
เสี่ยวเถียนเป็นลูกศิษย์ที่เก่งของปู่ ส่วนเขาเป็นหลานชายนะ ปู่เลี้ยงและสอนตั้งแต่เด็กจนโต ทำไมถึงไม่เก่งเหมือนเสี่ยวเถียนเลยล่ะ?
ตอนนั้นเด็กสาวก็นึกถึงอีกฝ่ายเหมือนกัน
เธอรีบดึงฉืออี้หย่วนออกมาแล้วเอ่ยกับผู้อำนวยการหลี่ “ผู้อำนวยการหลี่คะ คนนี้ชื่อฉืออี้หย่วนค่ะ เป็นหลายชายแท้ ๆ ของคุณปู่ฉือ”
เธอรู้สึกได้ว่าความรู้สึกของผู้อำนวยการลี่มีต่อปู่ฉือเป็นความชื่นชมอย่างแท้จริง
“หลานแท้ ๆ?”
ผู้อำนวยการหลี่ตกใจมาก
เขามองขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่นานก่อนจะพูดออกมา “คล้ายกันจริง ๆ ด้วย ดีจริง ๆ เลย การที่พวกเธอออกตัวแบบนี้ก็พิสูจน์ได้ว่าอาจารย์ฉือกลับมาแล้วสินะ!”
“เธอชื่อฉืออี้หย่วนใช่ไหม? ปู่สบายดีหรือเปล่า? ไม่ได้เจอมาสิบกว่าปี คิดถึงท่านมากเลย!” ผู้อำนวยการหลี่จับมือเด็กหนุ่ม น้ำเสียงตื่นเต้นมาก
ฉืออี้หย่วนชักมืออกอย่างใจเย็น เขาไม่ชินกับการเข้าใกล้คนแปลกหน้าเลย
“คุณปู่แข็งแรงดีครับ ขอบคุณมากเลยครับที่ยังนึกถึงกัน ถ้าปู่รู้จะต้องมีความสุขแน่!”
เด็กหนุ่มไม่ได้ถือตัวแต่อย่างใด ท่าทางเรียบนิ่งมาก
ส่วนผู้อำนวยการหลี่อดถอนหายใจไม่ได้ เด็กที่อาจารย์ฉือสอนไม่เหมือนกันเลย คนสองคนโดดเด่นกันทั้งนั้น
ครูใหญ่กู้ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอทั้งศิษย์ทั้งหลานชายของอาจารย์ฉือในการสอบรอบนี้เหมือนกัน โชคดีจริง ๆ!
เด็ก ๆ ที่อาจารย์แกสอนไม่มีทางแย่แน่นอน
ครูใหญ่กู้ที่กำลังตื่นเต้นเหลือบไปเห็นสองพ่อลูกโดนเด็กบ้านซูขวางเอาไว้
เด็กพวกนี้มาด้วยกัน เสี่ยวเถียนเป็นศิษย์ อี้หย่วนก็หลานชาย แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ?
ถึงจะไม่ได้บอกอะไร แต่น่าจะเป็นเด็กที่อาจารย์ท่านสอนมาเหมือนกัน
ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเด็กจากพื้นที่นั้นถึงสอบได้คะแนนดีขนาดนี้!
สมควรแล้ว ๆ!
ส่วนโจวหยวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนกำลังตกตะลึง
เพราะเขาเองก็เป็นคนในแวดวงวรรณกรรมด้วย ทำไมจะไม่รู้จักชื่อของฉือเก๋อล่ะ?
คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กที่เขาดูถูกไว้ก่อนหน้านี้และคิดว่าเป็นพวกยากจนจากบ้านนอก จะมีฐานะดีเช่นนี้
คราวนี้เขารังแกคนอื่น เขาเตะเข้ากับแผ่นเหล็ก*[1] แล้วสินะ!
ต้องบอกว่าโจวหยวนเป็นคนที่ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ดี ก่อนหน้านี้คิดว่าตนไม่จำเป็นต้องขอโทษเด็ก ๆ แต่ตอนนี้เขาไม่กลัวตนเสียเปรียบอีกแล้ว
หากต้องขอโทษเด็กพวกนั้น เขาจะเสียหน้าแน่นอน
แต่เพื่อเป็นการขอโทษลูกศิษย์และหลานชายของอาจารย์ฉือ เรื่องหน้าตาอะไรนั่นก็ช่างมันเถอะ
“ผู้อำนวยการครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรหน้ามืดตามัวเลย ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ!”
หลังจากความจริงกระจ่าง โจวหยวนไม่คิดอวดเบ่งอีกแล้วขอร้องผู้อำนวยการหลี่ทั้งน้ำตาทันที
อีกฝ่ายมองไปที่เขา จากนั้นก็ส่ายหน้า
โจวหยวนไม่เข้าใจความหมาย เขาขอโทษไปแล้วนะ!
“ผู้อำนวยการ ผมรู้ว่าผมผิด จากนี้ไปผมจะกลับตัวกลับใจและเริ่มต้นเป็นคนใหม่อีกครั้งแน่นอนครับ”
“ผู้อำนวยการ ท่านก็เห็นว่าผมรักลูกสาวของผมมาก เลยทำเรื่องน่าละอายแบบนี้ลงไป เห็นแก่ความผิดของผม ได้โปรดยกโทษให้ผมในครั้งนี้ด้วยครับ”
เขาให้เหตุผลอย่างชัดเจนว่าที่ทำผิดไปเพราะรักลูกสาวมากจริง ๆ
แต่ความจริงมันก็เพราะเรื่องนั้นนั่นแหละ
เขาถึงได้ทำสิ่งโง่เขลาไปมากมายเพื่อเธอ
ใช่แล้ว เพราะแบบนี้ล่ะ!
แต่ผู้อำนวยการยังคงส่ายหน้า
“โจวหยวน คุณเองก็เป็นผู้อาวุโสในระบบการศึกษาเหมือนกัน แต่ทำไมถึงเลอะเลือนขนาดนี้! มันทำให้ฉันปวดใจจริง ๆ!”
ถ้ารักลูกสาวมากขนาดนั้นก็ควรมีขอบเขตด้วยสิ!
ความรักที่ทำลายขอบเขต มันไม่ใช่ความรักแล้ว!
โจวหยวนอยากจะคุกเข่าต่อหน้าผู้อำนวยการหลี่เหลือเกิน ตราบใดที่อีกฝ่ายให้อภัย แค่นั้นก็พอแล้ว
“ผู้อำนวยการครับ ผมรู้แล้วว่าผมผิดจริง ๆ ครั้งนี้ผมเลอะเลือนไป แต่ครั้งหน้าจะไม่ทำอีกแล้วครับ จะตั้งใจทำงานรับใช้ประชาชนครับ!”
“คุณกลับไปก่อนเถอะ ส่วนเรื่องนี้ผลสรุปเป็นยังไงผมไม่พูดแล้วกัน!”
ผู้อำนวยการหลี่โบกปัด ไม่เต็มใจจะเอ่ยต่อ
หัวหน้าพูดออกมาแล้ว เขาไม่เกี่ยวก็ดีไป ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ยังให้อภัยได้!
ส่วนโจวหรุ่ยซูตอนนี้โง่เขลาอย่างสมบูรณ์
เธอไม่รู้ว่าใครคือฉือเก๋อ และก็ไม่รู้ว่าผู้อำนวยการหลี่มีอำนาจมากขนาดไหน
เธอได้แต่มองพ่อกล่าวขอโทษและยอมรับความผิดพลาดอย่างหมดหนทาง ทว่าไม่ได้รับการให้อภัย
เธอถึงกับสงสัยว่าเธอมองผิดไปหรือเปล่า?
พ่อเก่งมากไม่ใช่หรือ? ทำไมโดนคนกดขี่ขนาดนี้ล่ะ?
“คุณพ่อ ทำไมต้องยอมรับผิดด้วยล่ะ?” โจวหรุ่ยซูดึงแขนเสื้อของบิดาแล้วเอ่ยถาม
“ทำไมต้องยอมรับผิดน่ะหรือ มันไม่ใช่เพราะลูกหรือไง?” ความโกรธที่ไม่ได้รับการให้อภัยระเบิดออกทันทีที่เห็นโจวหรุ่ยซูผู้กระทำความผิด
เด็กสาวสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นพ่อโกรธจัด
“คุณพ่อ หนูทำอะไรหรือคะ?”
เธอทำอะไรผิด? ก่อนหน้านี้พ่อบอกเองแท้ ๆ ว่าเธอเป็นลูกสาวผู้ล้ำค่าของบ้านเรา จะทนทุกข์ไม่ได้นี่?
“ถ้าไม่ใช่เพราะลูกโกรธตอนนั้นจนต้องปล่อยให้พ่อจัดการ พ่อจะไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งได้ยังไง?”
ตอนโจวหยวนนึกถึงเรื่องที่เด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ฉือเก๋อ เขาก็เสียใจ!
ส่วนยัยเด็กนี่ แข่งกับใครไม่แข่ง คิดจะแข่งกับศิษย์ของอาจารย์ท่านเสียได้
ไม่ต้องดูก็รู้ว่าคู่ควรหรือเปล่า!
แล้วตอนนี้ก็ดีจริง ๆ ที่แม้แต่ตัวเขาก็ยังโดนข้องเกี่ยวไปด้วย
นึกแบบนี้แล้ว โจวหยวนที่เดิมทีรักลูกสาวมากก็โกรธจนตบหน้าเธอโดยไม่ลังเล
เพี้ยะ!
สิ้นเสียง โจวหรุ่ยซูก็ปิดหน้าด้วยความตกใจ พร้อมกับมองผู้เป็นบิดาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ใบหน้าที่คุ้นเคยของพ่อบิดเบี้ยว
เด็กสาวมองบิดาที่กลายเป็นคนแปลกหน้าไปเสียแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าคือพ่อที่ตามใจเธอมาโดยตลอด
พ่อตบเธอ?
โจวหรุ่ยซูยอมรับความจริงนี้ไม่ได้ ก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกไป
โจวหยวนมองฝ่ามือของตน เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะตบเสี่ยวหรุ่ยจริง ๆ!
บ้านเรามีลูกหลายคนนะ แต่ลูกสาวคนนี้เป็นคนที่เขารักมากที่สุด ทำไมถึงลงมือกับลูกคนนั้นด้วยล่ะ?
*[1] รังแกคนอื่น แต่กลายเป็นว่าคนอื่นดีกว่าตน จึงเสียเปรียบแทน
