เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 405 แม้แต่สัตว์ประหลาดก็ยังทนมองไม่ได้เลย

บทที่ 405 แม้แต่สัตว์ประหลาดก็ยังทนมองไม่ได้เลย

บทที่ 405 แม้แต่สัตว์ประหลาดก็ยังทนมองไม่ได้เลย

ในตอนที่เธอกำลังคิดหาวิธีแก้แค้น จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่ชื่อต้าเหมาพูดว่าอะไรนะ?

มีช่วงเวลาดี ๆ?

นั่นคือความหมายที่ว่าหรือ? แค่คิดถึงมัน เสี่ยวเถียนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

และวันนี้คนที่ต้องการสร้างปัญหาให้เธอมีถึงหกคน

หรือว่า…

ซูเสี่ยวเถียนไม่อยากจะคิดต่อไป เธอไม่อยากคิดต่อเลยว่าโจวหรุ่ยซูจะกล้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เพื่อแก้แค้นเธอ

เธอประเมินอีกฝ่ายต่ำไปจริง ๆ

“เหล่าซู่ ไอ้ขี้ขลาด แกนอนกับเขาแล้วแกทำแบบนี้ได้ยังไง?”

ต้าเหมาคิดว่าปีศาจตรงหน้ากำลังจะฉีกร่างเปิดโปงโจวหรุ่ยซูทิ้งเลยรู้สึกไม่ดี ถึงอย่างนั้นก็ยังเอาชนะความกลัวในจิตใจและตวาดใส่เพื่อนเสียงดังลั่น

เสี่ยวเถียนรู้สึกหงุดหงิดมาก และไม่อยากจะฟังเรื่องไร้สาระอีกต่อไป

“หุบปาก ถ้าพูดอีกคำเดียวฉันจะปิดปากแกซะ!” เธอหันไปตวาดเสียงเย็น

ต้าเหมาไม่กล้าพูดต่อ…

เหล่าซู่หนีไปหลบข้าง ๆ ไม่สนใจแม้กระทั่งความเจ็บปวดบริเวณดวงตา

เสี่ยวเถียนรู้สึกเหมือนทัศนคติทั้งสามแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เด็กวัยแค่นี้มีแรงจูงใจแก้แค้นขนาดนั้นได้อย่างไร?

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงรถก่อนจะรีบมองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นเป็นรถประจำทางคันเดิมที่ขึ้นมาก่อนหน้านี้?

เอ๊ะ? รถวนกลับมาทำไมน่ะ?

กลับมาในตอนนี้ คิดอย่างไรก็ไม่น่าใช่!

เธอคำนวณไว้แล้วว่าหลังจากจัดการคนพวกนี้และรอคำตอบเสร็จ ก็จะมัดพวกมันรวมกันแล้วรอรถคันนี้วนกลับมา

เธอจะพาคนพวกนี้กลับไปส่งที่สถานีตำรวจ แต่ว่ารถกลับมาเร็วมาก ควรจะทำอย่างไรดี?

ปกติคนเราจะมีไหวพริบไวในตอนที่ร้อนรน หลังจากในช่วงเวลาคับขัน เสี่ยวเถียนพลันแสดงสีหน้าหวาดกลัวและเศร้าออกมา

เธอกลอกตาคิดแล้วขยี้ผมตัวเอง พอมันดูยุ่งเล็กน้อยก็วิ่งไปทางรถคันนั้น

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยหนูด้วย!” เสี่ยวเถียนร้องเสียงโหยหวน

คนที่โดนเธอจัดการตกตะลึงทันทีหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องแสบหูของเด็กตัวเล็ก

ชายหลายคนที่แสบตาเพราะพริกป่นหรี่ตาลง แต่ยังได้ยินเสียงกรีดร้องดังชัดเจน และพวกเขาก็รู้ว่าเธอเปลี่ยนน้ำเสียงเพราะต้องการขอความช่วยเหลือ

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

ปีศาจที่กำลังกรีดร้องเป็นผู้หญิงที่ทุ่มพวกเขาลงพื้นเนี่ยนะ?

ใช่ไหม?

หรือไม่ใช่?

ชั่วขณะหนึ่งที่คนพวกนี้ตื่นตระหนก!

ไม่ ๆ อีกฝ่ายต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ ๆ ต้องเป็นสัตว์ประหลาดบนภูเขาแน่!

พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ต้าเหมาก็ตะโกนเสียงดังลั่น “ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ สัตว์ประหลาดกำลังจะกินคนแล้ว!”

พอมีคนหนึ่งเริ่มตะโกนขึ้น คนอื่น ๆ ก็เริ่มทำตามกัน

การมาถึงของรถประจำทางเหมือนฟางช่วยชีวิตพวกคนที่เกือบโดนทำร้ายจนไม่รอดชีวิต กระทั่งคนขับรถก้าวลงมาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

ท่าทางของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!

ซูเสี่ยวเถียนตะโกนร้องขอความช่วยเหลือยังพอเข้าใจได้ เด็กหญิงตัวน้อยคงจะหวาดกลัวเพราะเผชิญหน้ากับเรื่องเลวร้ายพวกนี้

แต่ว่า… ทำไมชายฉกรรจ์พวกนั้นถึงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือด้วยล่ะ?

คนบนรถไม่รู้ว่าในใจของพวกอันธพาลได้เห็นเสี่ยวเถียนเป็นสัตว์ประหลาดไปเสียแล้ว

อยากได้เหตุผลไหมล่ะ?

มันง่ายมาก!

ถ้าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวจะเอาชนะชายฉกรรจ์หลายคนทีจ้องทำร้ายเธอได้อย่างไร?

ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่

สัตว์ประหลาดตัวนี้ยังสามารถแสดงมายากลได้อีกนะ หลังจากที่แสงสีแดงวาบเข้ามา พวกเขาก็มองอะไรไม่เห็นอีกเลย

แถมยังทำให้เราจามจนน้ำตาไหลอีก ทั้งหน้าทั้งหูแดงเถือกไปหมด แถมยังปวดแสบปวดร้อนด้วย!

ถ้าเสี่ยวเถียนรู้ว่าพวกอันธพาลคิดอะไรคงหัวเราะเยาะแน่ ใครใช้ให้ไอ้คนพวกนี้งานการไม่ทำล่ะ?

ถ้าปกติเข้าครัวบ่อย ๆ ก็คงไม่น่าสับสนกะอีแค่พริกป่นหรอกมั้ง

“สาวน้อย ไม่เป็นไรใช่ไหม? พวกเราเพิ่งสังเกตได้ว่าดูแปลก ๆ เลยรีบกลับมาน่ะ!”

เสี่ยวหลิวสาวหน้ากลมรีบวิ่งเข้าไปหาเสี่ยวเถียนก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง

เสี่ยวเถียนที่ตั้งใจกับการแสดงอยู่เลยไม่ทันสังเกตว่าตอนที่อีกฝ่ายพูดไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด ทั้งยังไม่กล้าสบตาเสี่ยวเถียนอีกด้วย

กระทั่งอีกฝ่ายเห็นใบหน้าเสี่ยวเถียนเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงก็รู้สึกเสียใจมาก

“ฮือ ๆ หนูกลัวมากเลยค่ะพี่สาว คนพวกนี้ตามหนูมาตลอดทางแถมยังพูดจาไม่น่าฟังอีกด้วย หนูตกใจแทบตาย! ฮือ ๆ พี่สาว โชคดีที่พวกพี่กลับมานะคะ ไม่งั้น หนู หนู…”

เสี่ยวเถียนไม่รู้ว่าจะต่อบทอย่างไรต่อ

ถ้ารถคันนี้ไม่ได้กลับมา พวกอันธพาลคงจะโดนเธอซ้อมและจับมัดรวมกันแล้ว

หญิงหน้ากลมมองเสี่ยวเถียนที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร แต่ไม่ได้สังเกตว่าชายทั้งหกตะโกนเรื่องสัตว์ประหลาดกินคนและร้องขอชีวิตนั้นน่าสังเวชขนาดไหน

เมื่อลองเปรียบเทียบกันแล้ว สภาพของเสี่ยวเถียนไม่สามารถดีได้อีก

หญิงสาวกอดเด็กน้อยแล้วลูบหลังเบา ๆ “ไม่ต้องกลัวนะ ๆ พวกเรามาแล้ว เธอปลอดภัยแล้วล่ะ!”

เสี่ยวหลิวมองใบหน้าของเด็กหญิง เธอรู้สึกว่าเด็กตรงหน้าน่าสงสารมาก แต่คนอื่น ๆ กลับน่าแปลกใจ

มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรนะ? ผู้ชายพวกนี้เป็นอันธพาลชัด ๆ สร้างแต่เรื่อง แล้วทำไมถึงมีสภาพเหมือนโดนข่มเหงแบบนี้ล่ะ?

แถมยังน่าสงสารกว่าเด็กที่ร้องไห้ใจแทบขาดคนนี้อีก?

ส่วนตัวเสี่ยวเถียนหายใจไม่ออกเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

เสี่ยวหลิวเสียใจจริง ๆ ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงจะรีบจากลงรถมาช่วยตั้งแต่แรกแล้ว

แต่โชคดีจริงๆ ที่พวกเขากลับมาได้ทันเวลา

“ไม่ต้องร้องแล้วนะ เธอปลอดภัยแล้วล่ะ คนเลวพวกนี้จะถูกจัดการเอง!” หญิงหน้ากลมปลอบเสียงแผ่วเบา

คนขับฮวางมองเด็กหญิง จากนั้นก็เบนสายไปทางพวกอันธพาลด้วยความสงสัย เขาอยากจะถามนักแต่เห็นเจ้าตัวร้องไห้อยู่เลยอดใจไม่ถามออกไป

เขากำลังคิดอยู่ สาวน้อยคนนี้คงไม่ได้ถูกทำร้ายสินะ?

ดูเสื้อผ้าของเธอก็เรียบร้อยดี

หรือว่าคนพวกนี้เกิดความเมตตาปล่อยเธอไป?

หรือมีคนใจดีผ่านมาช่วย?

“รีบมาช่วยพวกเราเร็วเข้าเถอะ สัตว์ประหลาดจะกินคนแล้ว มันจะกินคนแล้ว!”

ต้าเหมาร้องลั่นพร้อมตะโกนเสียงดังราวกับพยายามดูดนมแม่ เขากลัวว่าคนพวกนี้จะฟังคำพูดของเสี่ยวเถียน และจับกุมพวกเขาเพราะเป็นคนเลวจริง ๆ

ถึงแม้เราจะไม่ใช่คนดีอยู่แล้วก็ตาม

แต่ในเรื่องวันนี้ พวกเขาเป็นเหยื่ออย่างไม่ต้องสงสัยเลย

คนขับฮวางมองไปรอบ ๆ สัตว์ประหลาดอยู่ไหนล่ะ? หรือสัตว์ประหลาดมันจะทนไม่ได้ที่เห็นคนพวกนี้รังแกเด็กก็เลยปรากฏตัวออกมาจัดการกับคนพวกนี้

คนขับฮวางคิด และเดาว่ามันน่าจะเป็นไปได้

เขาเหลือบมองด้วยสายตาดูถูก ดูสิ แม้แต่สัตว์ประหลาดเองก็ยังทนมองไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ?