เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง
บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง
บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง
ผู้อำนวยการหลี่รู้ว่าถ้าไม่อธิบาย ญาติคนนี้ก็คงพูดจาไม่รู้เรื่องแน่ ๆ
อาจเป็นตอนนั้นเองที่เขาหมดความอดทนจนต้องพูดออกมา เฮ้อ ไม่อยากคุยกับเจ้าน้องชายสมองทึ่มคนนี้เลยจริง ๆ
แต่ถึงยังไงเราก็เป็นญาติกัน เจอกันที่แผงลอย แล้วยังไงต่อล่ะ?
ครูอวี่ไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เพราะสายตาเอาแต่จับจ้องของบนโต๊ะ เขาเอาแต่ดูทีละอันด้วยความสนใจ เพื่อให้มั่นใจว่ามันคือของจริง
ครูหัวส่ายหัวไปมา เขาจดจ่ออยู่กับของตรงหน้าเป็นพิเศษ ปากก็เอาพึมพำแต่คำศัพท์ทางวิชาชีพ
ส่วนเสี่ยวเถียนพอมีความรู้ที่เกี่ยวข้องอยู่ แต่ถ้าให้พูดออกมาก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก
แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในใจพลันสงสัย มองไม่ออกสักนิดว่าครูอวี่ที่ทำงานเรื่องส่งเอกสารจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณ
แล้วคนแบบนี้ต้องมาเฝ้าห้องเอกสาร ไม่เสียทัพยากรโดยเปล่าประโยชน์หรือ?
จากนั้นผู้เป็นครูก็ตะโกนออกมา “ของดีทั้งนั้นเลยนี่ หายากนะที่จะเก็บของดี ๆ แบบนี้ไว้ได้น่ะ? สรุปแล้วมันเป็นของใครเนี่ย?”
“เบาหน่อย เราอยู่ในที่สาธารณะนะ!” ผู้อำนวยการหลี่ตำหนิอีกรอบ
“ครูอวี่รู้เยอะจังเลยค่ะ!” เสี่ยวเถียนสะเทือนใจมาก
เขาไม่รู้หรือว่าโดนคนมองอยู่ทุกวันว่า เอาแต่เฝ้าห้องเอกสารไม่ทำการทำงาน แต่ใครจะรู้เล่าว่ากลับเป็นผู้มีความสามารถ!
“เหอะ ๆ เขารู้เยอะจะตาย ก็เรียนมาตั้งหลายปี มีความสามารถแท้ ๆ แต่ก็น่าเสียดายที่โดนทำลายไปจนหมด!”
ผู้อำนวยการหลี่มองน้องชายด้วยสายตาดูถูก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจในความไม่รอบคอบของเขา
ครูอวี่ถูจมูก ไม่สนใจในประโยคนั้น
“ผมแค่ไม่อยากทำงานสายนี้ต่างหาก ชื่นชมนาน ๆ ครั้งก็พอแล้วครับ ไว้ทำเป็นโอกาสพิเศษดีกว่า!” พูดจาได้มีเหตุผลและมั่นใจมาก!
หากไม่อยู่ในร้านอาหาร เสี่ยวเถียนจะไม่สงสัยสักนิดว่าผู้อำนวยการหลี่จะกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ และลงไม้ลงมือกับอีกฝ่าย
หลังจากครูอวี่ว่าจบและเมินเฉยอารมณ์ของพี่ชาย เขายังพูดจาด้วยน้ำเสียงเข้มอีกด้วย “ผมคิดว่างานผมในตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่มีแผนจะเปลี่ยนมันหรอกนะ”
ผู้อำนวยการหลี่โกรธหนักกว่าเก่า
ทำไมคำพูดคำจามันน่าโมโหขนาดนี้?
ถึงความสามารถด้านงานฝีมือของตระกูลจะสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นก็ตาม และต่อให้เขาไม่เชี่ยวชาญก็ตามแต่ การจะใช้ความสามารถนี้หางานที่พิพิธภัณฑ์หรือที่อื่น ๆ ก็ไม่ได้ยากไร สุดท้ายเจ้านี้กลับเป็นครูส่งเอกสาร แถมยังพึงพอใจกับงานนี้อีกต่างหาก
ไม่อยากจะคิดเลยว่า ชายชาตรีตัวใหญ่อกสามศอกมาเป็นครูส่งเอกสารในโรงเรียน มันจะไปมีประโยชน์อะไร? แถมเงินเดือนยังไม่ขึ้นอีกตลอดชีวิต!
“ใช่แล้ว พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าของพวกนี้เอามาจากไหนนะ?” ครูอวี่เอ่ยถามตรง ๆ
หลายปีมานี้ พวกข้าวของโบราณหายากมาก มันน่าจะถูกฝังอยู่ใต้ดินกันหมด แล้วใครที่ไหนมันจะกล้าขุดขึ้นมาในยุคแบบนี้ล่ะ?
แม้มันจะเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้วตั้งแต่ปีก่อน แต่บางครั้งของพวกนี้ก็หายากมากตามท้องตลาด
อยากจะรู้นักว่าใครมันหามาได้รวดเดียว!
เสี่ยวเถียนไม่ได้คิดอะไรมาก และบอกความจริงออกไป “หนูเจอที่ถนนโบราณเมื่อตอนบ่ายค่ะ”
ครูอวี่ตกใจจนเกือบทำกระถางธูปตก
โชคดีที่คว้าทัน
“ยังอยู่ดี ๆ ฉันจับทัน!” ครูอวี่เหงื่อแตกพลั่ก
ถ้าของสมบัติอันนี้ตกพื้นคงถึงคราวซวย เจ้าของได้เอาเขาตายแน่!
เสี่ยวเถียนก็ตกใจเช่นกัน เธอลูบอกหลังจากครูอวี่จับไว้มั่นแล้ว แม้จะรู้ว่ามันเป็นเนื้อทองแดงหล่นแล้วไม่แตกหัก แล้วถ้ามันไม่เป็นเช่นนั้นล่ะ?
ครูอวี่วางกระถางธูปไว้บนโต๊ะด้วยความระวัง เลินเล่อไม่มีใครสู้!
“เธอเจอที่ถนนโบราณจริง ๆ หรือ?” เขาไม่อยากจะเชื่อเลย
ไปหลายครั้งมาก แต่ไม่เห็นจะเจอของแบบนี้เลยนะ? แล้วไอ้ของที่บอกว่าเป็นโบราณวัตถุก็มีแต่ของหลอกเด็กทั้งนั้น!
“ค่ะ ทั้งหมดนี่เลย!” เสี่ยวเถียนเหมือนจะกลัวครูไม่เชื่อเลยฮุคไปอีกหมัด
“…” ครูอวี่
ช่วงนี้ที่ถนนเส้นนั้นมันท่วมไปด้วยสมบัติหรือ? แล้วเด็กคนนี้จะได้กลับมาเยอะขนาดนี้ได้ยังไง? แต่ไม่สิ เมื่อวานเขาก็เพิ่งไปมา ไม่เห็นจะเจออะไรเลย หรือพวกของล้ำค่ามันเยอะเกินไปเลยหาไม่เจอ?
“เสี่ยวเถียน แล้วเธอเจอได้ยังไงน่ะ?”
“เดินอยู่ ๆ ก็เจอค่ะ!”
“…” ครูอวี่
ไม่อยากคุยด้วยแล้ว นี่คืออวดอยู่หรือ? อวดอยู่ใช่ไหม?
“พี่ เราไม่ต้องกินข้าวแล้วดีไหม ไปดูกันว่าตอนนี้มีของอะไรที่เราพลาดไปบ้างหรือเปล่า?” ครูอวี่หันไปเอ่ยกับพี่ชาย
มันก็ต้องสนใจอยู่แล้วสิ ไหนจะที่เสี่ยวเถียนพูดอีก เหมือนเดิน ๆ ไปสักรอบก็เจอได้ง่าย ๆ เลยนะ
เขาจะปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไปไม่ได้!
ผู้อำนวยการหลี่นึกขยาดจนพูดไม่ออก ของดี ๆ มันจะได้มาง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง?
ถึงเขาจะสายตาไม่ดีเท่าน้องชาย แต่ก็มองออกว่าของในมือชาวต่างชาติพวกนั้นเป็นงานฝีมืออันเก่าแก่
แต่บอกได้เลยว่าเสี่ยวเถียนตาดีมาก
“ไม่ดูหน่อยล่ะว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว คนขายเขาจะรอแกโดยไม่กินข้าวเลยหรือไง?”
ประโยคเดียวทำครูอวี่หยุดชะงัก
อันที่จริงมันก็ป่านนี้แล้ว ต่อให้เรารีบโดยที่ไม่กินข้าวเลยก็ตาม พ่อค้าแม่ค้าก็คงแยกย้ายกันไปหมดแล้ว
ช่างเถอะ กินข้าวก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!
ผู้อำนวยการหลี่สั่งสอนน้องชายเสร็จ ก็มองเสี่ยวเถียนด้วยรอยยิ้ม
“เสี่ยวเถียน เธอได้มาจากถนนโบราณจริง ๆ หรือ?” เพราะเขาไม่เชื่อจริง ๆ
ถนนสายนั้นมีประวัติอันยาวนานมาก่อนนะ แต่เพราะไม่มีใครกล้าทำมาค้าขาย เลยเพิ่งจะได้รับความนิยมเมื่อปีก่อนนี้เอง แล้วเขาก็ไม่เคยเจอของโบราณที่เป็นของจริงเลยด้วย!
ครูอวี่ได้ฟังก็ดีใจจนเนื้อเต้น
แม้แต่พี่ก็ยังไม่เชื่อเลยว่าจะได้ของมากมายขนาดนี้มาจากถนนแห่งนั้นน่ะ? เขาคิดว่ามีแค่ตัวเองเสียอีกที่ไม่เชื่อ!
“ใช่ค่ะ วันนี้หนูได้มาจากถนนโบราณทั้งหมดเลย” เสี่ยวเถียนพยักหน้าหงึกหงัก
“เสี่ยวเถียน เธอต้องรู้ก่อนนะว่าที่ถนนโบราณมันไม่มีของโบราณน่ะ!” ผู้อำนวยการหลี่เอ่ยอย่างมีนัย
“…” เสี่ยวเถียน
ถ้าไม่มี แล้วเธอซื้ออะไรกลับมา?
เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่ากล่าวผิดไป จึงรู้สึกอับอายขึ้นมา!
“พี่ครับ พรุ่งนี้เราไปดูกันเถอะ!”
