เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 704 หมูตุ๋นบ้านฉันอร่อยมากเลยนะ

บทที่ 704 หมูตุ๋นบ้านฉันอร่อยมากเลยนะ

บทที่ 704 หมูตุ๋นบ้านฉันอร่อยมากเลยนะ

“อ้ายอวี้ รออีกเดี๋ยวแล้วเราพาเสี่ยวฟางไปด้วยกันนะ” อิ่นหรูอวิ๋นมองคนอื่น ๆ เป็นพิเศษ

น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกจ้าวหงเหมยกลายเป็นกลุ่มคนที่ไม่สามารถคบด้วยได้แล้ว เพราะงั้นอิ่นหรูอวิ๋นจึงไม่แม้แต่จะปรายตามองเลยสักนิด แต่อิ่นหรูอวิ๋นเป็นใครล่ะ? ในเมื่อได้รับการต้อนรับอย่างเย็นชา ก็ต้องกอบกู้ใบหน้าเสียหน่อย

“วันนี้เพิ่งจะรายงานตัววันแรก ทุกคนคงจะยุ่งมาก หลังจากนี้ไปพวกเรายังมีเวลาให้อยู่ด้วยกันอีกเยอะเลยล่ะ” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอย่างใจกว้าง

ตอนนี้เธอนึกเสียใจขึ้นมา ทำไมอ้ายอวี้ถึงไม่ได้อยู่หอเดียวกับเธอนะ ถ้าพวกเราได้อยู่ด้วยกัน แล้วซูเสี่ยวเถียนผู้น่ารำคาญไม่ได้อยู่ด้วย เธอคงจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปแล้ว

จ้าวหงเหมยมุ่ยปาก ไม่อยากพูดอะไร

แค่หมูตุ๋นเอง มีใครที่ไหนไม่เคยกินบ้างล่ะ?

ดูเป็นประเภทชอบใช้ผลประโยชน์มัดใจคนอื่นเนอะ!

ฐานะครอบครัวของจ้าวหงเหมยดีมาก หลายปีที่ผ่านมาเธอได้กินหมูตุ๋นเป็นครั้งคราว เพราะงั้นจึงไม่โดนล่อลวงด้วยอาหารแบบนั้นหรอก

สำหรับต่งเยี่ยนอัน ถึงฐานะทางบ้านจะไม่ได้ดีมากแต่ก็ยังพอได้กินอยู่บ้าง

ทางฝั่งเสี่ยวเถียนตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เธอไม่คิดจะสนใจใครอยู่แล้ว ทั้งยังไม่คิดจะคุยด้วย

ทำแค่เฝ้ามองคนทั้งสองจัดเตียงของตนแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ดี แบบนี้แหละ ถึงจะแย่กว่าที่ฉันทำนิดหน่อยแต่ก็ใช้ได้! ครั้งนี้ให้มันแล้วกันไป แต่รอบหน้าไม่สวยแน่” ซูเสี่ยวเถียนโมโหจนสามารถฆ่าคนได้

พอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปก็สบายใจขึ้น

คนประเภทนี้ควรจัดการให้สิ้นซาก ไม่งั้นจะขัดแข้งขัดขาไม่หยุด

“อ้ายอวี้ เธอกลับไปจัดการตัวเองที่หอก่อนได้นะ แล้วค่อยมาหาพวกเราทีหลัง!” อิ่นหรูอวิ๋นยิ้ม

แต่ตอนนี้กำลังปวดใจอยู่เพราะต้องใช้เงินเยอะถ้าต้องออกไปกินข้าวจริง ๆ

ถึงฐานะทางบ้านจะดี แต่เธอเป็นลูกสาว ถ้าสอบได้คะแนนไม่ดีจะไม่มีทางได้รับความสนใจจากพวกเขาเลย

ขนาดเรียนดี เธอก็ยังได้เงินน้อยกว่าพี่ชายและน้องชายอีก และตอนนี้เงินที่เหลืออยู่ในมือก็น้อยลงทุกที เสี่ยวเถียนไม่สนใจคนกลุ่มนั้น แล้วหันมาคุยกับสองคนข้าง ๆ แทน

“พี่ชายฉันซื้อขนมมาแบ่งให้พวกเธอน่ะ หงเหมย เยี่ยนอัน พวกเธอชอบอันไหนก็หยิบไปได้เลยนะ”

เสี่ยวเถียนว่าแล้ววางถุงขนมบนโต๊ะ ปล่อยให้สองสาวเลือกกันเอง

ส่วนคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน เด็กสาวไม่ได้แสดงความสุภาพเลยสักนิด

“เราเลือกเองได้จริง ๆ หรือ?” ต่งเยี่ยนอันยิ้ม

“ใช่แล้ว เลือกเองเลย”

ต่งเยี่ยนอันเป็นคนซื่อตรง พอได้ยินเสี่ยวเถียนพูดก็ยืนเลือกขนมในถุงตาข่ายทันที ในถุงนี้ไม่ได้มีแค่เมล็ดแตงโมและถั่วลิสงเท่านั้น แต่ยังมีผลไม้แช่อิ่มและเนื้อตากแห้งด้วย เวลาซื้อของพวกนี้ ฉืออี้หย่วนไม่เคยงกกับการใช้เงินสักนิด เขามักจะเลือกสิ่งดี ๆ ให้อยู่เสมอ

แล้วของถุงนี้ก็ราคารวมมากกว่า 30 หยวน เท่ากับเงินเดือนครึ่งเดือนของคนทำงานเลยนะ

สองสาวเห็นของดี ๆ ในนั้นก็ตกใจ

“เสี่ยวเถียน พี่ชายรักเธอมากเลยนะเนี่ย มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้นเลย!” จ้าวหงเหมยเอ่ยเสียงดัง

อยากได้พี่ชายแบบนี้จัง ทำยังไงดีล่ะ?

อีกสามคนที่เหลือเบ้ปาก ก็แค่ขนมไม่ใช่หรือไง? ทำไมต้องอวดกันด้วย

เสียงดังไปเพื่ออะไร ทำตัวอย่างกลับได้กินเนื้อยังไงอย่างงั้น

ขนมชั้นดีขนาดไหนล่ะถึงมีกลิ่นเนื้อด้วย?

โดยเฉพาะอิ่นหรูอวิ๋นที่อดคิดไม่ได้ว่า จ้าวหงเหมยก็น่าจะมาจากครอบครัวมีฐานะ ของพวกนี้น่าจะเคยเห็นหรือเปล่า? แต่พอเห็นขนมที่สองคนนั้นเอาออกมา ใบหน้าแดกดันแข็งทื่อทันที!

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นของดี ๆ นะ แต่ขนมในถุงตาข่ายนั่นเท่ากับเงินใช้กินที่บ้านเธอให้เดือนนึงเลยนะ?

ต้องใช้เงินขนาดนั้นซื้อขนมเลยหรือ?

ฐานะบ้านซูเสี่ยวเถียนค่อนข้างดี หรือมันโง่กันแน่?

เอาเงินพวกนั้นไปเลี้ยงข้าวคนอื่นได้ตั้งหลายมื้อเลยนะ

จ้าวหงเหมยและต่งเยี่ยนอันหยิบเนื้อตากแห้งออกมากันคนละห่อ ก่อนจะเริ่มแกะกิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารสชาติมันอร่อยมากแค่ไหน จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกัน

กลิ่นเนื้อตากแห้งฟุ้งไปทั่วห้องพัก ฉีเสี่ยวฟางอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เมื่อกี้อิ่นหรูอวิ๋นเพิ่งบอกว่าอยากกินเนื้อ แต่ฝั่งนี้ได้กินเนื้อกันแล้ว

เธอเลือกผิดหรือเปล่านะ?

หรือเสี่ยวเถียนจะเป็นพวกคนรวยและใจกว้างจริง ๆ?

เสี่ยวฟางมองคนทั้งสองที่กำลังกินเนื้อตากแห้ง แล้วมองสลับไปยังเสี่ยวเถียนที่กำลังคุ้ยขนม ไม่วายมองใส่ด้วยความไม่พอใจ

ซูเสี่ยวเถียนเหลือเกินจริง ๆ อยู่หอเดียวกันแท้ ๆ ทำไมไม่เกรงใจกันบ้าง?

ถ้าเด็กคนนั้นทำตัวสุภาพสักหน่อย เธอจะพุ่งเข้าไปกินเนื้อถุงนั้นทันที

แต่กลิ่นเนื้อตากแห้งจะไปดีกว่าหมูตุ๋นได้ยังไงล่ะ?

อ้ายอวี้เป็นเด็กสาวที่ชอบกินเนื้อ กลิ่นเนื้อหอม ๆ มันทำให้เธออยากกินมาก ถึงจะรู้ว่าซูเสี่ยวเถียนกินจนหมดไม่แบ่งให้เธอสักอัน เธอก็จะเปิดประตูออกไปพ้นสายตาทันที

อิ่นหรูอวิ๋นก้มหน้าหงุด ไม่รู้คิดอะไรอยู่

เสี่ยวเถียนพลิกของในนั้นไปมา ก่อนเอ่ยอย่างเสียใจ “รสชาติเดียวกันทั้งนั้นเลย คงจะดีถ้ามีรสอื่นด้วย!”

“เสี่ยวเถียนเรื่องเยอะจังแฮะ เนื้อตากแห้งอร่อยมากเลยนะ อยากได้รสอะไรอีกล่ะ” ต่งเยี่ยนอันเอ่ย

เสี่ยวเถียนยิ้ม “ก็รสชาติมันทำธรรมดาน่ะซี่ อร่อยไม่เท่าหมูตุ๋นที่ทำเองสักนิด”

“ฉันเคยกินหมูตุ๋นนะ แต่ไม่อร่อยเท่าอันนี้เลย!” จ้าวหงเหมยกำลังเพลิดเพลิน

คุณปู่ของเธอชอบกินหมูตุ๋นมาก เธอก็เลยได้กินมาตั้งแต่เด็ก ๆ บอกตามตรงว่าไม่อร่อยขนาดนั้น

เสี่ยวเถียน “หมูตุ๋นบ้านฉันอร่อยมากเลย ไว้อาทิตย์หน้ากลับไปจะเอามาให้ลองชิมนะ”

เธอให้คำมั่นสัญญากับเพื่อนทั้งสอง

เพราะยังไงก็อยากทำกินเองที่บ้านอยู่แล้ว เอามาแบ่งเพื่อนด้วยก็ดี จะได้เป็นการโปรโมทร้านเราไปเลย

จ้าวหงเหมย “จริงหรือ?”

ต่งเยี่ยนอัน “ไม่ลำบากเธอใช่ไหม?”

ถึงฐานะบ้านเสี่ยวเถียนจะดี แต่มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำมาแบ่งพวกเธอนี่นา

เนื้อสัตว์ราคาไม่ใช่น้อย ๆ

แต่พอเห็นเนื้อตากแห้งในมือ จู่ ๆ ก็คิดขึ้นมาว่า บางทีฐานะบ้านเสี่ยวเถียนคงดีมาก ไม่งั้นจะให้พวกเรากินเนื้อตากแห้งพวกนี้หรอกหรือ

สามสาวสนทนาพูดคุยโดยไม่สนใจคนในห้องที่เหลือเลย!