เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 737 คิดการร้าย

บทที่ 737 คิดการร้าย

บทที่ 737 คิดการร้าย

จ้าวหงเหมยหวีดร้องด้วยความตื่นเต้น

“เสี่ยวเถียน เธอนี่เป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ บอกฉันที เธอมีอะไรที่ทำไม่ได้บ้างเนี่ย?”

จ้าวหงเหมยแปลกใจเหลือเกิน พวกหัวกะทิเดี๋ยวนี้เก่งรอบด้านขนาดนั้นเลยหรือ? เรียนหนังสือมีความไม่รู้พอ ยังเก่งภาคปฏิบัติด้วย?

“ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้บ้าง แต่คิดว่าน่าจะมีนะ!” เสี่ยวเถียนครุ่นคิด

ฟังจากคำพูดคำจาน่าโมโหเหลือเกิน มั่นใจตัวเองเกินจะบรรยาย

“ฉันไม่ห่วงเรื่องพันผ้าเป็นหรอกนะ ขอแค่ตั้งใจก็ทำเป็นแล้ว ที่กลัวคือเรื่องฝึกทหารคงไม่เหมือนที่พวกพี่ ๆ เขาฝึกทหารกันใช่ไหม?”

ฉู่เยว่เศร้าใจ แทบจะขยี้หัวตัวเองด้วยซ้ำ

ครอบครัวเธอมีคนเป็นทหาร จึงรู้ว่าการฝึกนั้นยากลำบากเพียงใด ถ้าการฝึกของเราเข้มข้นเท่ากับการฝึกในกองทัพจริง ๆ เธอคงไม่สามารถรับมือไหวหรอกนะ

“ก็เป็นไปได้ แต่คงไม่โหดขนาดนั้นหรอก!” เสี่ยวเถียนเอ่ยเบา ๆ

ล้อกันเล่นแล้ว ถ้าฝึกนักศึกษาพวกนี้เป็นทหาร เราคงตื่นพรุ่งนี้ไม่ไหวแน่

“มันเหนื่อยมากใช่ไหม?” เฉียนเสี่ยวเป่ย

เธอไม่รู้หรอกว่าการเป็นทหารมันเหนื่อยกว่าการที่เราจะไปลงสนามหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ เราเหนื่อยมากแน่นอน

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ไม่รู้ต้องทำอะไรด้วย ถ้ามันยากเกินไปเธอจะทำยังไงล่ะ?

จะโดนหัวเราะเยาะไหม? แล้วถ้าเป็นตัวถ่วงคนอื่น จะโดนคนอื่น ๆ ดูถูกเอาไหม?

เฉียนเสี่ยวเป่ยมาจากชนบท จึงรู้สึกต่ำต้อยกว่าคนอื่น ๆ

อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่เธอหรอก ยังมีฉีเสี่ยวฟางและหลี่เจี้ยนหงที่มาจากชนบทด้วย พวกเธอก็กังวลแต่ดีกว่าเพื่อน

ส่วนทางพวกฉู่เยว่กลับกังวลมากกว่า

อย่างแรกคือห่วงเรื่องสภาพร่างกายว่าจะทนไม่ไหวจะตายเอา!

อย่างที่สองห่วงว่าผิวจะดำคล้ำแดดกับการฝึกทหารไหม

เราตั้งใจจะเป็นนักศึกษาสวย ๆ การฝึกทหารจะทำให้พวกเธอขี้เหร่หรือเปล่า?

ฉีเสี่ยวฟางตอนนี้กำลังห่วงว่าถ้าออกกำลังหนัก ๆ แล้วตนจะกินไม่อิ่ม

ขนาดก่อนไปฝึก ยังหิวตลอดเลย

สรุปแล้วทั้งความกังวล ความคิดของคนในห้องแตกต่างกันหมด ปัญหาที่ต้องเผชิญจึงต่างกันด้วย

แต่ก่อนที่จะหาคำตอบได้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพียงแค่ฟังก็รู้ว่าอีกฝ่ายไร้มารยาทเพราะเคาะประตูเสียงดังสนั่น

คนไม่รู้ก็คิดว่ามีศัตรูมาบุกถึงห้อง

เสี่ยวเถียนเดินไปเปิด แต่ก็โดนเสื้อผ้าปาใส่หน้า

เด็กสาวหยิบมันออกด้วยความไม่เข้าใจ จากนั้นก็เห็นถังหมิ่นหมิ่นจ้องเขม็ง

“ซูเสี่ยวเถียนเธอทำอะไร? เพราะเมื่อเช้าฉันไม่ไว้หน้าเธอใช่ไหม เธอก็เลยวางแผนแก้แค้นจะทำให้ฉันขายหน้าบ้างสินะ?”

ใบหน้าถังหมิ่นหมิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ

เสี่ยวเถียนไม่เข้าใจ

เกิดอะไรขึ้น?

เธอไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องมาทุบประตูด้วย?

“ถังหมิ่นหมิ่น มีเรื่องอะไรก็พูดสิ เสี่ยวเถียนไปทำอะไรให้เธอกัน?” อิ่นหรูอวิ๋น ที่กำลังตื่นเต้นเอ่ยถามราวกับกลัวว่ามันจะยังวุ่นวายไม่พอ

ไม่คิดเลยว่าทริคเล็ก ๆ น้อย ๆ จะส่งผลได้ดีขนาดนี้

ถังหมิ่นหมิ่นกำลังโมโหมาก ผนวกกับเมื่อเช้าก็โดนเสี่ยวเถียนทำให้คับข้องใจอีก เรื่องราวทุกอย่างอาจไม่จบลงง่าย ๆ แน่

เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงคนคนนั้นก็รู้ได้ทันทีเลยว่าลำบากแล้ว

เพราะมองออกว่าไอ้ท่าทางไร้เดียงสาและจิตใจดีงามไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ แท้จริงแล้วกลับเป็นใจที่เน่า

คงจะแปลกถ้าไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ตอนนี้ถังหมิ่นหมิ่นกำลังโกรธจัด ทั้งตัวเธอก็ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างด้วย จึงได้แต่อดทนเอาไว้แล้วถามออกไป

“ยังกล้าถามฉันอีกหรือ? ซูเสี่ยวเถียน ฉันไปทำอะไรให้เธอ เธอถึงมารังแกกันแบบนี้!”

คนที่แข็งแกร่งอย่างถังหมิ่นหมิ่นร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธจริง ๆ

เสี่ยวเถียนสับสนหนักกว่าเก่า ในตอนนั้นเองผู้หญิงที่ตามมาด้วยเดินเข้ามาในห้อง

จากนั้นก็รับเสื้อผ้าไปจากมือ “หัวหน้า ชุดนี้มันมีปัญหาน่ะ”

พูดแล้วก็น่าอายจริง ๆ

เสี่ยวเถียนหยิบมันขึ้นมา เป็นกางเกงตัวหนึ่ง

ทว่าในตอนนี้กลับมีส่วนเป้าที่เปิดเป็นรูโหว่

นี่มัน…

เสี่ยวเถียนแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

กางเกงดี ๆ ทำไมมันถึงขาดได้ล่ะ?

“เธอดูเอาก็แล้วกัน เห็นกันจะ ๆ ว่าจงใจตัดด้ายออก ซูเสี่ยวเถียน เธอนี่มันน่ารังเกียจเหลือเกิน!”

ตอนที่ถังหมิ่นหมิ่นกำลังใส่กางเกง ร่างกายเธอคดเคี้ยวไปมาพอดี และตอนที่ออกแรงไปอีกหน่อยเป้ากางเกงก็ขาดออก

ถึงจะยืนอย่างมั่นคงแล้ว แต่บั้นท้ายของเธอกลับโผล่ออกมาจากช่องไปครึ่ง

ถังหมิ่นหมิ่นเกิดมาฐานะทางบ้านดี เรียนเก่ง เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว ทำไมถึงโดนรังแกกันแบบนี้?

ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าคงเป็นที่คุณภาพ

แต่ตอนที่ถอดออกก็ต้องตกใจที่พบว่าส่วนด้ายมันโดนคนตัดออก

ถังหมิ่นหมิ่นอดคิดมากไม่ได้

ถ้าไม่ขาดเพราะใช้แรงมาก ก็ต้องขาดเพราะจากการฝึกทหารสิ

เธออายมากจนอยากกลับบ้าน

ทุกคนเพิ่งเข้าเรียน ถังหมิ่นหมิ่นคิดว่าถ้าจะมีใครพุ่งเป้ามาหาจะต้องเป็นซูเสี่ยวเถียนแน่

เธอไม่ชอบเด็กนั่นสักนิด ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งแน่ใจแล้วว่าซูเสี่ยวเถียนตั้งใจทำ

“เธออยากทำให้ฉันอับอาย ขายหน้า เสื่อมเสียชื่อเสียงสินะซูเสี่ยวเถียน?”

น้ำตาถังหมิ่นหมิ่นไหลมากกว่าเดิมยามที่คิดว่าคนจำนวนมากจะได้เห็นก้นเธอที่ลานฝึก

อิ่นหรูอวิ๋นลอบดีใจ ถ้าเรื่องในวันนี้แดงขึ้นมาซูเสี่ยวเถียนต้องโดนประจานอย่างแน่นอน

ไม่มีใครยอมขายหน้าในที่สาธารณะได้หรอก

นั่นรวมถึงซูเสี่ยวเถียนด้วย

ไม่คิดเลยว่ากางเกงที่โดนดัดแปลงจะตกไปอยู่ในมือถังหมิ่นหมิ่น

ด้วยนิสัยอีกฝ่าย ไม่มีทางไว้ชีวิตซูเสี่ยวเถียนง่าย ๆ แน่นอน

“ถังหมิ่นหมิ่น เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันนะ!”

จากจิตใต้สำนึกมันบอกไว้ว่า อิ่นหรูอวิ๋นต้องทำอะไรแน่นอน แต่เพราะไม่มีหลักฐานจึงจะพูดออกไปลอย ๆ ไม่ได้

ตอนนี้ควรอธิบายให้ชัดเจนเสียก่อนว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอจริงๆ

“ถ้าเธอไม่ได้ทำ แล้วมันจะมีใครทำอีก อีกอย่างนะ เธอก็เป็นคนเอาเสื้อผ้าไปแจกไม่ใช่หรือไง?”

“ฉันเอาเสื้อผ้ามาแล้วแจกให้พวกเธอก็จริง แต่จะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอได้ชุดนี้น่ะ? ห้องเธอก็มีคนอยู่ตั้งแปดคนเหมือนห้องฉันไม่ใช่หรือไง!”

ถึงไม่อยากเอาเรื่องนี้มาเทียบให้ฟัง แต่เสี่ยวเถียนก็ยังพยายามอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทน

เธอบ่นอยู่ในใจ