เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!
บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!
บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!
“รองหัวหน้า นายวิ่งมาแปดกิโลเมตรแล้วนะ จะให้ฉันทนเห็นนายแบกฉันไปโรงพยาบาลได้ยังไง?”
แม้จะเป็นประโยคปฏิเสธ แต่ถ้าฟังจากมุมมองของฉางจงหยวน มันให้ความรู้สึกว่าอิ่นหรูอวิ๋นเป็นคนดีจริง ๆ ตัวเองเจ็บขนาดนี้ แต่ยังเป็นห่วงคนอื่นอีก
แต่มีหรือที่เสี่ยวเถียนจะไม่รู้แผนการในใจ?
พอเห็นฉืออี้หย่วนในวินาทีต่อมา เธอเหลือบสายตามองคนเจ็บทันที ก่อนจะเห็นประกายแห่งความตื่นเต้นและความเขินอายฉายชัดบนใบหน้านั้น
เหมือนจะสมเหตุสมผลดีนะ
อิ่นหรูอวิ๋นไม่อยากให้ฉางจงหยวนไปส่งโรงพยาบาลจริง ๆ เธอตกหลุมรักฉืออี้หย่วน และหวังว่าเขาจะพาตนไปส่งแทน
สาวเจ้าแผนการคนนี้เหมาะกับขนมคอเป็ด (หน้าหนา) จริง ๆ!
เสี่ยวเถียนขบคิดก่อนแย้มยิ้มสดใส แล้วจงใจพูดจาน่ารักใส่
“พี่อี้หย่วน มาได้ยังไงคะ?”
“พี่เลิกเรียนแล้ว คาบสุดท้ายไม่มีเรียนน่ะ เลยมารอไปกินข้าวเย็นกับเธอกับเสี่ยวอู่”
สายตาของเขาจับจ้องไปยังเสี่ยวเถียน บางครั้งก็เหลือบไปทางเสี่ยวอู่บ้าง
ซูอู่ร่างทุกข์ใจที่เห็นแววตาของอีกฝ่าย สายตาเหมือนหมาป่ามองลูกแกะเลย
ศัตรูตัวฉกาจใช่ไหมเนี่ย?
“สหายฉือ ฉันได้รับบาดเจ็บน่ะ จะเป็นอะไรไหมถ้าช่วยพาฉันไปส่งหน่อย?” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอย่างเคอะเขิน
หากท่าทางแบบนี้เป็นความอ่อนแออันบริสุทธิ์ได้ก็คงดี ไม่งั้นคงเรียกความสงสารได้ไม่น้อย แต่สภาพอิ่นหรูอวิ๋นในตอนนี้อยู่ห่างจากความอ่อนแออันบริสุทธิ์ไปหลายพันเท่า มันรังแต่จะทำให้ผู้คนรู้สึกขัดหูขัดตาก็เท่านั้น
หลายปีที่ผ่านมาในใจฉืออี้หย่วนมีแต่เสี่ยวเถียนเท่านั้น เขาไม่เคยเบือนความสนใจไปให้คนอื่นเลย
จิ๊ ก็นึกว่าจะห่วงคนเจ็บเสียอีก ที่แท้หนุ่มหล่อของมหาวิทยาลัยก็มาหาคนที่ชอบ
เราเป็นน้องใหม่ก็จริง แต่ได้ข่าวตั้งแต่วันแรกเลยว่า ฉืออี้หย่วนคือบุคคลที่ได้รับการยอมรับจากเหล่านักศึกษาหญิงเลยว่าเขาไม่สนใจใครสักคน แล้วผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้ยังกล้าขอให้รุ่นพี่เขาพาไปส่งที่โรงพยาบาลอีก
หลาย ๆ คนเริ่มสนใจแล้วว่า หนุ่มหล่อท่านนี้จะหักหน้าอีกฝ่ายได้ยังไง และแล้วเขาก็ลงมือทำมันจริง ๆ เหมือนว่าฉืออี้หย่วนจะไม่ได้ยินเลยว่ามีคนพูดด้วย
แววตาของเขาใสแจ๋วราวกับธารน้ำใส สดใสราวกับดวงจันทร์อันสว่างไสว และสิ่งที่เขามองมีเพียงซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น
อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอีกครั้งด้วยความไม่เต็มใจ
แต่ฉืออี้หย่วนพูดกับแค่ซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น
“เสี่ยวเถียน ติดปัญหาอะไรหรือเปล่า? ให้อาจารย์มาจัดการเถอะ!”
เหอะ ถ้าฮั่วซือเหนียนไม่เห็นด้วยก็ไม่ยอมหรอกนะ!
“ขอสักคนรบกวนไปที่ตึกอาจารย์ภาควิชาภาษาจีนหน่อยครับ แล้วไปห้อง 303 ตามหาอาจารย์ฮั่วซือเหนียนนะครับ” ฉืออี้หย่วนพูดกับคนรอบข้างด้วยท่าทางสุภาพและอ่อนโยน
เพราะน้ำเสียงของเขาเลยทำให้พวกนักศึกษาเต็มใจช่วยเหลือ
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเถียนเพิ่งนึกได้ว่าเธอลืมเรื่องอาจารย์ไปเลย จริงด้วย อาจารย์ฮั่วเหมือนจะว่างนะ ให้เขาจัดการเรื่องนี้แล้วกัน อืม จะได้ถือโอกาสสังเกตการณ์ด้วยว่า เขามีสมาธิตอนที่ต้องเผชิญกับสาวสวยหรือเปล่า!
จู่ ๆ เสี่ยวเถียนรู้สึกว่าพี่อี้หย่วนฉลาดจริง ๆ
“พี่อี้หย่วนอยู่รออาจารย์ฮั่วมานะ เดี๋ยวพวกเราขอกลับไปฝึกก่อน!”
เสี่ยวเถียนเป็นคนระมัดระวังตัวมาก อีกอย่างเธอมีพี่ชายเป็นครูฝึกจึงไม่อยากประมาททำให้คนเขาเข้าใจว่าพี่ชายจงใจผ่อนปรนแค่กับตัวเธอเอง
เมื่อเห็นน้องสาววิ่งจากไป ซูอู่ร่างพยักหน้าให้ฉืออี้หย่วนแล้วตามกลับไปด้วย
ฉางจงหยวนก็เช่นกัน เดิมทีเขามีความตั้งใจจะพาเพื่อนไปส่งโรงพยาบาลแต่เห็นว่าอาจารย์จะมาแล้วเลยไม่รั้งอยู่ต่อ ถึงยังไงผู้หญิงที่ชื่ออิ่นหรูอวิ๋นก็ไม่ชอบแผ่นหลังของคนใจดีอยู่แล้ว
ส่วนครูฝึกและนักศึกษาจากกลุ่มอื่นเห็นคนคณะภาษาจีนไป พวกเขาจึงทยอยกลับไปฝึกต่อบ้าง
ณ มุมหนึ่งของสนามมีสถานการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้น ในบริเวณนี้เหลือเพียงฉืออี้หย่วนและอิ่นหรูอวิ๋นเท่านั้น
ฝ่ายชายที่กำลังหงุดหงิด ต่างจากฝ่ายหญิงที่กำลังมีความสุข
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ฉันชื่ออิ่นหรูอวิ๋น รุ่นพี่จำได้ไหมคะ? ฉันกับเสี่ยวเถียนอยู่หอเดียวกัน…”
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ
หากแต่อิ่นหรูอวิ๋นไม่ยอมแพ้ และพยายามต่อไป
“รุ่นพี่คะ ฉันได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เจ็บขามาก ๆ เลย พาฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ไหมคะ? พวกเขาไม่สนใจฉันกันแล้ว ฮือ ๆ ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”
ฉืออี้หย่วนถอยหลังไปสองก้าวแล้วกลอกตามองบน…
“รุ่นพี่คะ ฉันเคารพพี่มากเลยนะคะ และหวังว่าจะมีโอกาสได้ปรึกษาเรื่องเรียนด้วย ได้หรือเปล่าคะ?”
“หุบปากซะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าเสียงตัวเองมันแสลงหูแค่ไหน” ฉืออี้หย่วนพูดด้วยความขยะแขยง
วันนี้ความอดทนของเขาได้หมดลงแล้ว เขาไม่อย่างสนทนากับคนไร้สมองหรอกนะ
“ทำไมล่ะคะ?” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยเสียงอ่อนแรง
“เธอมันไม่คู่ควร!”
อิ่นหรูอวิ๋นอยู่ในจุดที่อับอายเป็นอย่างมาก ทั้งยังหวังว่าจะดึงหญ้าในสนามออกมาเป็นกำแพงเมืองจีนได้
โชคดีที่ฮั่วซือเหนียนมาพอดี
เขาขมวดคิ้วขณะเห็นอิ่นหรูอวิ๋นบนพื้น และฉืออี้หย่วนที่ยืนห่างสามเมตร
“อี้หย่วน…”
เขาอยากให้เด็กคนนี้ช่วยพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล
“ผมปล่อยให้คุณจัดการแล้วกัน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก อีกอย่างนะ นึกถึงพี่เสี่ยวเหมยเข้าไว้ล่ะ!” แต่อีกฝ่ายกลับตอบเช่นนี้
ฮั่วซือเหนียนตกใจมาก พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือเขาต้องการจะเตือนอะไรบาง อย่าง?
ฉืออี้หย่วนไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ในเมื่อเขาพูดแบบนั้นมันก็พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีปัญหาจริง ๆ
ยิ่งนึกถึงพฤติกรรมเธอเมื่อเช้าด้วยแล้ว มันทำให้เขาสร้างเกราะป้องกันตัวเองทันที
ฉืออี้หย่วนจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งอิ่นหรูอวิ๋นที่มีสีหน้าอับอายไว้ ตอนนี้เขาเดินมาดูเด็กคนหนึ่งที่กำลังยืนในท่าทหารอย่างมีความสุข
แล้วมันมีอะไรให้น่าดูล่ะ?
คนอื่นน่ะไม่น่าดูหรอก แต่สาวน้อยของเราดูดีที่สุดแล้ว!
ฉืออี้หย่วนยืนมองอยู่ข้าง ๆ ด้วยความสนอกสนใจ สายตาจับจ้องไปยังเด็กหญิงที่ตัวเล็กที่สุด แต่การมีหนุ่มหล่อมายืนแบบนั้นกลับทำให้หญิงสาวหลายคนเสียสมาธิ
โดยเฉพาะคณะภาษาจีนที่จำนวนประชากรเป็นผู้หญิงเสียส่วนใหญ่ การมาถึงของเขาทำให้กลุ่มนักศึกษาที่กำลังฝึกส่งเสียงกระซิบกระซาบ คนที่ไม่รู้จักถามคนข้าง ๆ ว่าหนุ่มหล่อคนนี้ใคร ทำไมเขาหล่อจัง
ส่วนคนที่รู้จักก็คุยกันว่า คนนี้หรือที่พวกผู้หญิงชอบกัน?
แต่มีแค่คนในห้อง 314 เท่านั้นที่รู้ว่ารุ่นพี่ฉือมาที่นี่เพื่อรอเสี่ยวเถียน
นอกจากส่งสายตาให้กันพวกเราก็ไม่ได้คุยกันเลย
