เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 786 ใครเป็นคนปกป้อง
บทที่ 786 ใครเป็นคนปกป้อง
บทที่ 786 ใครเป็นคนปกป้อง
แต่เสี่ยวเถียนกลับมองเห็นความตื่นตระหนกบนใบหน้าพวกคนเหล่านั้น
“ต้าโอว พวกเราทำยังไงดี?” ชายร่างอ้วนมองคนเสื้อลายดอกไม้แล้วเอ่ย
“ไอ้เด็กพวกนี้ ฉันขอเตือนว่าพวกแกอย่าเข้ามาจุ้นจะดีกว่านะ แจ้งตำรวจงั้นเหรอ? ไอ้พวกเอาแต่เกาะยายกินไม่รู้หรือไงว่าพวกเรามากันกี่คน?” ต้าโอวในเสื้อลายดอกไม้พูดด้วยท่าทางสงบ ไร้อาการตื่นตระหนกใด ๆ
“ไม่งั้น…”
“ไม่งั้นอะไรอีก จัดการพวกมันซะ!” ต้าโอวพูดพลางกัดฟันกรอด
ต่อให้อยากหนีแทบตาย แต่ยังไงก็ต้องเอาสูตรอาหารนี้มาให้ได้ พวกเขาอุตส่าห์วิ่งวุ่นอยู่หลายวัน ถ้าต้องกลับไปมือเปล่าแบบนี้เขายอมไม่ได้แน่ ๆ เมื่อก่อนที่เคยข่มขู่คนอื่น ๆ ยังไม่มีใครกล้าเข้ามาจุ้นจ้าน แล้ววันนี้กลับมีไอ้เด็กหัวรั้นพวกนี้มาจากไหน
“เสี่ยวเถียน พวกหลานรีบออกไปเถอะ!” ถานจื่อสือเพิ่งตั้งสติได้
เรื่องมันเกิดขึ้นกับพวกเรา จะลากเด็ก ๆ เข้ามาเอี่ยวไม่ได้ ถ้าพวกเขาบาดเจ็บขึ้นมา พวกเราคงละอายใจหากต้องพบสองอาวุโสบ้านซูแน่
“คุณปู่คุณย่าถานไม่ต้องห่วงนะครับ ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าใครกันแน่จะโดนจัดการ!”
เสี่ยวลิ่วอายุมากที่สุด ถึงหน้าตาจะดูเด็กแต่ไม่ได้ตัวเล็ก ตอนพูดประโยคเมื่อครู่ก็ได้สร้างความกดดันให้อันธพาลเหล่านั้นไม่น้อย
หลายปีที่ผ่านมาเขาคอยฝึกฝนมาตลอด และตอนนี้ก็กำลังหักนิ้วเสียงดังลั่น ดูพร้อมจะสู้มากกว่าฝ่ายนั้นเสียอีก
พวกโจรไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าพวกเด็กเหลือขอจะกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้
“จัดการไอ้พวกไม่รู้จักอ๋องหม่าให้คว่ำก่อนเลย!” ต้าโอวเสื้อดอกไม้โกรธจัด
เห็นว่าพวกเสี่ยวลิ่วยังเด็กจึงไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ กอปรกับข้างกายยังมีมากกว่าสองคน จึงยิ่งมั่นใจมากขึ้น
ทางด้านเสี่ยวเถียนตอนเดินเข้าประตูมาแล้วพบว่าอีกฝ่ายมี 7 คน เธอรู้สึกสบายใจมาก
พวกเราพี่น้องทั้ง 5 ไม่มีปัญหากับการจัดการเจ้าพวกนี้อยู่แล้ว แต่เราต้องเลือกคนนึงไว้คอยปกป้องผู้อาวุโสทั้งสองด้วย อย่างน้อยพวกมันจะได้ไม่หันเป้าไปพวกท่านทั้งสอง
“เสี่ยวเถียน ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็พอ”
เสี่ยวลิ่วเหลือบมองถานจื่อสือและภรรยา ก่อนจะเหลือบมองเสี่ยวเถียน และเด็กหญิงก็สามารถเข้าใจได้ทันที
เธอเป็นเด็กผู้หญิงอยู่แล้ว ต่อให้ยืนอยู่ข้าง ๆ คนพวกนั้นก็ไม่ใส่ใจหรอก
“โอ้โห้ ถึงสาวน้อยจะยังเด็กอยู่แต่ก็สวยมากเลยนะ ต้าโอว ก่อนไปพาเธอไปด้วยเถอะ!”
แม้จะไม่มีใครแปลกใจกับการปล่อยให้เด็กสาวออกไปหลบข้าง ๆ แต่ชายสวมกางเกงขาม้ากลับใช้สายตามองเสี่ยวเถียน และแสดงเจตนาร้ายออกมาชัดเจน
สองสามีภรรยาได้ยินเช่นนั้นก็พรวดเข้าไปปกป้องหลานสาวไว้ข้างหลังทันที
เรารู้ว่าต่อให้เด็ก ๆ อยากหนีไปแต่ก็คงทำไม่ได้ ยิ่งเสี่ยวเถียนที่เป็นผู้หญิง แม้จะไม่ได้โดนข่มเหงทางกาย แต่ก็ยังไท่วายโดนคุกคามทางวาจา
เสี่ยวเถียนตั้งใจจะปกป้องคนทั้งสอง แต่ใครจะรู้เล่าว่าตนเองจะได้รับการปกป้องแทน แม้จะรู้ว่าพวกท่านปกป้องเธอไม่ได้ แต่พอได้รับความรู้สึกนี้พลันอุ่นวาบไปทั้งใจ
เด็กสาวเผยยิ้มจาง ๆ บนมุมปาก
“เสี่ยวเถียนไม่ต้องกลัวนะ ถ้าสู้พวกมันไม่ได้จริง ๆ ให้เข้าไปในบ้านแล้วล็อคประตูไว้!” หลีอวี๋เหนียงลดเสียงลงบอก
ต่อให้ชีวิตจะหาไม่ก็ไม่สามารถปล่อยสัตว์ร้ายข่มเหงเสี่ยวเถียนได้
ต้าโอวเสื้อลายดอกไม้ฉลาดกว่าชายขาม้ามากนัก เขาตวาดเสียงดังใส่ชายขาม้า
พวกเสี่ยวลิ่วโมโหชายกางเกงขาม้ามาก คิดจะแย่งสูตรอาหารไม่พอ ยังคิดจะลักพาตัวคนอีกหรือ? แล้วเราจะปล่อยให้น้องสาวโดนกระทำได้อย่างไร?
แน่นอนว่า …ไม่ได้อยู่แล้ว
เหล่าเด็กชายพุ่งเข้าใสต้าโอวด้วยความว่องไว
ต้าโอวยังไม่ทันได้เตรียมพร้อม แต่การได้เห็นคนอ่อนแอกว่าเริ่มลงมือก่อนมันทำให้เขาประหลาดใจมาก
เจ้าพวกนี้โง่หรือ?
มีอยู่ไม่กี่คนริอ่านจะสู้กับผู้ใหญ่?
ต้าโอวหัวเราะเยาะเย้ย!
ชายร่างอ้วน ชายกางเกงขาม้า และคนอื่น ๆ ที่มาด้วยกันต่างพอกันหัวเราะลั่น ในมุมมองของเขา มันคือการต่อสู้ที่ไม่มีอะไรต้องห่วงเท่านั้น เขาสามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องพยายามด้วยซ้ำ จนในตอนที่ตระหนักได้ หมัดของเด็ก ๆ บ้านซูก็ได้ออกโรงแล้ว
“เหล่าจื่อเอ๋ย ไอ้เด็กพวกนี้เก่งมาก!” หนึ่งในนั้นร้องโอดครวญพร้อมกุมใบหน้าที่โดนต่อยไว้
“ไอ้พวกไร้ประโยชน์ แค่เตะสักทียังทำไม่ได้เลยเรอะ?” เจ้าของเสื้อลายดอกไม้ตวาดลั่น
ฝ่ายตนเป็นผู้ใหญ่แต่กลับโดนเด็กต่อยจนร้องไห้เนี่ยนะ! เจ้าเสื้อลายดอกไม้ไม่ได้รู้เลยว่าวันนี้คือวันที่พวกเขาต้องอับอายขายขี้หน้าแล้ว
ถึงพวกเสี่ยวลิ่วจะเด็ก แต่ฝีไม้ลายมือไม่ธรรมดา ทุกครั้งที่เหวี่ยงหมัดออกไปล้วนไปเผยช่วงโหว่ให้อีกฝ่ายได้โต้กลับสักนิด โดยเฉพาะเสี่ยวลิ่ว ต่อให้โดนสองคนรุมก็ยังรับมือไหว
เสี่ยวเถียนทนไม่ไหวอีกแล้ว เธออยากสู้บ้างทำยังไงดี ตอนนี้คันไม้คันมือไปหมด แต่หน้าที่ของเธอคือต้องปกป้องสองผู้อาวุโส ถ้าเข้าไปร่วมวงตะลุมบอลด้วย แล้วโดยเจ้าพวกนั้นฉวยโอกาสขึ้นมา ต่อให้เสียใจก็ไม่ทันแล้ว!
เสี่ยวเถียนอยากก้าวออกไปจัดการใครสักคน แต่สองสามีภรรยาถานเป็นกังวลมาก แถมพยายามหาทางปกป้องหลานเอาไว้เสมอ ทั้งยังกลัวหลานจะตกใจเมื่อเห็นฉากต่อสู้
“เสี่ยวเถียนไม่เป็นไร พี่ ๆ เขาเก่งมากเลย!” หลีอวี๋เหนียงเฝ้ามองด้วยความร้อนใจ
ถึงจะรู้ว่าเด็ก ๆ เก่ง แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี ยังไงพวกเขาก็ยังเป็นเด็ก แถมฝ่ายนั้นก็มีจำนวนมากกว่าด้วย
เสี่ยวเถียนอยากพูดเหลือเกินว่า เธอเก่งกว่านั้นอีกเข้าใจไหม?
“ตาแก่ เราเข้าไปช่วยดีไหม?” ภรรยาถาม
ถานจื่อสือมองกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอลกันอย่างดุเดือด แล้วมองสภาพตัวเองกับภรรยา
เสี่ยวเถียนกลัวเหลือเกินว่า ถ้าพวกเขาเข้าไปจริง ๆ รังแต่จะยุ่งยากขึ้นเท่านั้น ขณะที่กำลังจะเกลี้ยกล่อมก็ได้ยินคุณปู่ถานเอ่ย
“อย่าเข้าไปเลย เกรงว่ามันจะวุ่นวายกว่าเดิมนะ!”
เสี่ยวเถียนพึงพอใจกับคำตอบมาก พวกเขารู้ถึงความสามารถตนเอง ยอดเยี่ยมเลยจริง ๆ
ตอนนี้การต่อสู้สี่ต่อเจ็ดไม่ได้เสียเปรียบแม้แต่น้อย เด็ก ๆ รู้สึกว่ายิ่งสู้เท่าไหร่ยิ่งแกร่งกล้ามากเท่านั้น เหมือนเจ้าเสื้อลายดอกไม้จะรู้ว่าต่อให้ตนได้เปรียบเรื่องจำนวน แต่ก็ไม่สามารถเเอาชนะได้
เขามองเด็ก ๆ ด้วยความไม่พอใจ
เจ้าเด็กพวกนี้มาจากไหนกันแน่
