เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 793 อาจารย์ไปด้วย
บทที่ 793 อาจารย์ไปด้วย
บทที่ 793 อาจารย์ไปด้วย
เซี่ยหนานเป็นคนเข้มงวด และสิ่งที่ไม่ต้องการเห็นมากที่สุดก็คือนักศึกษาไม่ตั้งใจเรียน เธอเป็นหนึ่งในอาจารย์ที่เด็ก ๆ ทุกคนเกร็งกลัว
ตอนเห็นภาพนักศึกษาของตนที่ควรจะเข้าเรียน มายืนออกันอยู่ตรงนี้ก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นขบคิดอย่างหนักว่าตนจำเวลาผิดไปหรือเปล่า หรือเด็กกลุ่มนี้ไม่ใช่นักเรียนของเธอ?
แต่จากตารางสอน เธอมั่นใจมากว่าพวกเขาคือเด็กคณะภาษาจีน
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่คะ? ไม่รู้หรือว่ามันถึงเวลาเข้าเรียนแล้วน่ะ?” เซี่ยหนานก้าวออกไปพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงอาจารย์ก็ได้แต่คิดว่าแย่แล้ว
“พวกเราผิดไปแล้วค่ะอาจารย์เซี่ย เดี๋ยวจะกลับห้องเรียนแล้วค่ะ!” เด็กหญิงรีบอธิบาย
เสี่ยวเถียนรีบขยิบตาให้เพื่อนตามกลับไปด้วยกัน
บางคนได้เจออาจารย์ก็เกิดกลัวมากพร้อมจะไปด้วย
แต่บางคนก็ยังไม่อยากลับ ยิ่งเห็นท่าทางของเพื่อนก็รู้สึกผิดต่อเจ้าตัวมากกว่าเดิม
หัวหน้าของเราโดดเด่นขนาดนี้ กลับถูกคัดออกจากกลุ่มเดินขบวนโดยไม่รู้สาเหตุ ถึงเจ้าตัวจะเต็มใจถูกเอาเปรียบ แต่พวกเราไม่เต็มใจหรอกนะ
และในหมู่พวกเราจ้าวหงเหมยมีปฏิกิริยามากที่สุด ด้วยนิสัยแบบนั้นเลยทำให้เธอเหมือนคนหัวรุนแรง!
“อาจารย์คะ พวกเราหารือกันว่าวันนี้จะขอลาค่ะ!”
หญิงสาวเอ่ยทันควัน และมันทำให้อาจารย์เซี่ยโกรธมาก
เซี่ยหนานสอนที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเจอนักศึกษาแบบนี้มาก่อนเลย สีหน้าตอนนี้จึงเย็นเยือกเหมือนมีชั้นน้ำแข็งปกคลุม
สัญชาตญาณเสี่ยวเถียนรู้ได้ทันทีว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น! จึงรีบดึงเพื่อนเอาไว้
“หงเหม่ย รีบกลับห้องเรียนเถอะ!”
แต่จากนิสัยเพื่อน ยิ่งโน้มน้าวเท่าไรก็ยิ่งรั้นมากเท่านั้น
“อาจารย์เซี่ยคะ หนูรู้ว่าถ้าหนูพูดแบบนี้อาจารย์จะต้องโกรธแน่นอน แต่ตอนนี้เรามีเรื่องที่รอไม่ได้แล้วค่ะ!” จ้าวหงเหมย
เสี่ยวเถียนไม่มีแรงพอจะรั้งอีกต่อไป และเริ่มชั่งน้ำหนักในใจ ควรจะตบเรียกสติเธอดีไหมนะ?
เซี่ยหนานไม่คิดว่านักศึกษาจะโพล่งโต้ง ๆ แบบนี้
“งั้นคุณพูดมา มีเรื่องอะไรที่รอไม่ได้ ถ้าเรื่องที่พูดมันสำคัญจริง ๆ ฉันจะให้ลา แต่ถ้าฉันคิดว่าไม่ ปีนี้เตรียมตัวสอบตกได้เลย!”
นักศึกษารอบข้างสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
จ้าวหงเหมยรนหาที่ตายหรือไง?
“อาจารย์คะ จ้าวหงเหมยป่วยก็เลยสับสนค่ะ!” เสี่ยวเถียนไม่ได้ตบเรียกสติแต่พูดเรียกสติแทน
“ไม่จริงค่ะอาจารย์” คนโดนบอกว่าป่วยรุดออกไปยืนด้านหน้า ก่อนจะโพล่งเรื่องราวทั้งหมดออกไป
ทุกคนมองอาจารย์ราวกับกลัวว่าแกจะโกรธ และหลังจากเล่าจบ เด็กสาวกัดริมฝีปากรอคำตอบไม่รู้ว่าอาจารย์จะไม่พอใจหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะต้องลงเรียนวิชานี้ใหม่ไหนเนี่ย?
แล้วถ้าถามว่าเสียใจไหม?
ไม่หรอกมั้ง?
ไม่รู้ว่าตอนนี้คิดอะไรด้วยซ้ำ
ในตอนที่ทุกคนคิดว่าอาจารย์จะจัดการกับเพื่อนอย่างรุนแรง ก็ได้ยินเสียงแกเอ่ยขึ้น
“คุณชื่อจ้าวหงเหมยใช่ไหม?” น้ำเสียงอาจารย์สงบมากจนไม่สามารถสัมผัสถึงอารมณ์ใดได้
“ใช่ค่ะอาจารย์!”
“พูดเรื่องจริงใช่ไหม?” จากนั้นก็จ้องเขม็ง
ทางมหาวิทยาลัยทำแบบนี้ได้ยังไง?
เด็กคนนี้ไม่ได้พูดผิดใช่ไหม?
เซี่ยหนานเชื่อมั่นในตัวเบื้องบนมาก ไม่คิดว่าพวกเขาจะทำเรื่องแบบนี้
“เป็นเรื่องจริงครับอาจารย์ รายชื่อประกาศออกมาแล้วด้วย พวกเราได้รับการคัดเลือกทั้งหมด 20 คน แต่ไม่มีชื่อหัวหน้าครับ ไม่ว่าจะคะแนนสอบเข้า หรือผลงานตอนเข้าฝึกทหาร หัวหน้าเราทำได้ดีมาก แต่ทางมหาวิทยาลัยไม่ได้เลือกเธอ ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องมีเหตุผลดี ๆ บอกพวกเราครับ!”
ฉางจงหยวนเป็นฝ่ายตอบ
เขาไม่ได้พูดจารุนแรงเหมือนจ้าวหงเหมย แต่กลับเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง
“งั้นฉันจะไปกับพวกคุณด้วย” อาจารย์เซี่ยหนานมองเสี่ยวเถียน “ถึงคุณจะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจทุกอย่าง แต่อย่างน้อยก็ยังต่อสู้เพื่อสิทธิตัวเองนะ!”
ซูเสี่ยวเถียนเป็นเด็กที่เธอชอบมาก เด็กแบบนี้คู่ควรกับการสอนอันเข้มข้นของเรานะ และครั้งนี้ทางมหาวิทยาลัยได้เข้าร่วมการเดินขบวนทหารในวันชาติ ซึ่งเราจะคัดเลือกนักศึกษาตามผลของการฝึก เธอรู้เรื่องนี้มานานแล้ว
แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเสื่อมเสียแบบนี้ขึ้น!
ที่ปรึกษามัวแต่ไปทำอะไรอยู่?
ไม่รู้เลยหรือว่าลูกศิษย์ไม่ได้รับความเป็นธรรมน่ะ?
พวกนักศึกษาประหลาดใจมาก
อาจารย์เซี่ยไม่ได้ให้พวกเรากลับไปที่ห้องเรียน แต่บอกจะตามเราไปด้วยแทนเนี่ยนะ?
การกระทำของเธอทำให้ทุกคนดีใจมาก
เราไปเองดูท่าไม่น่าจะได้ผลเท่าไหร่นัก แต่ถ้ามีอาจารย์ไปด้วยสถานการณ์จะเปลี่ยนไปทันที
เสี่ยวเถียนไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้ามามีส่วนร่วมด้วย เพราะที่จินตนาการไว้ มันไม่มีอาจารย์คนไหนสนใจเรื่องพวกนี้หรอก
“อาจารย์คะ…”
“มาอาจารย์มาหนูอะไรอีกล่ะ? เสร็จแล้วก็รีบกลับไปเรียนกันด้วยล่ะ!” อาจารย์เซี่ยหนานเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์สวยที่สุดในโลกเลย!”
จ้าวหงเหมยเอ่ยชมอย่างกระตือรือร้น
อาจารย์เดินออกไปก่อนแล้ว น่าเสียดายที่เด็ก ๆ ไม่เห็นสีหน้าเธอ ไม่งั้นคงจะเห็นแล้วว่ามีรอยยิ้มหายากประดับอยู่บนริมฝีปาก
ในไม่ช้า คนกลุ่มใหญ่ยกโขยงไปถึงห้องอธิการบดี การมาถึงของพวกเราทำให้หลาย ๆ คนตกอกตกใจ อาจารย์ที่รับมือยากที่สุดในมหาวิทยาลัยพร้อมกับพวกนักศึกษาพากันบุกมาถึงอาคารสำนักงานแล้ว
ไม่มีใครคิดหรอกว่าเด็กนักศึกษากลุ่มนี้มาปรึกษาปัญหาชีวิต ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศมองมาด้วยความสนใจ
ในในของเสี่ยวเถียนมีความรู้สึกมากมายผสมปนเปกันอยู่
เธอคิดว่าการที่ทางมหาวิทยาลัยถอนชื่อออกจะต้องมีเหตุผลอะไรแน่ ๆ ต่อให้พวกเรามาคุยด้วยเหตุผล พวกเขาก็จะหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาอ้างอยู่ดีนั่นละ
เธอไม่มีความหวังในการมาครั้งนี้จริง ๆ นะ
ขณะที่เซี่ยหนานกำลังจะเคาะประตูก็ได้ยินเสียงจากข้างใน
“ท่านอธิการ ในเมื่อมันผิดพลาดไปแล้วก็ให้มันแล้วไปครับ แต่ปัญหาเรื่องชื่อนักศึกษาตกหล่นใครจะบอกได้ล่ะ? อาจารย์ฮั่วก็เด็กเกินไป เรื่องเล็กแค่นี้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้!”
พวกนักศึกษาไม่รู้ว่าคนที่พูดอยู่คือใคร แต่อาจารย์เซี่ยหนานรู้
และนั้นก็ทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น
