เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 811 สถานการณ์ย่ำแย่
บทที่ 811 สถานการณ์ย่ำแย่
บทที่ 811 สถานการณ์ย่ำแย่
ข่าวอิ่นหรูอวิ๋นโดนซุนเสี่ยวอวี้ซ้อมจนแท้งลูก และต้องตัดมดลูกออกแพร่ขยายเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในช่วงสิบปีให้หลังคงไม่มีใครสนใจมากขนาดนั้น แต่ในยุคที่อันธพาลทั่วบ้านทั่วเมืองแบบนี้เรียกได้ว่าสนั่นกันเลยทีเดียว
โดยเฉพาะในมหาวิทยาลัยชั้นนำ มันส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์เป็นอย่างมาก เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่อธิการบดีจะกลายเป็นตัวตลกให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นหัวเราะเยาะ
เพื่อจัดการปัญหาให้ได้อย่างเหมาะสม และลดผลกระทบที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้ผมบนหัวอธิการใหญ่ร่วงจนแทบจะหมดแล้ว เขาอดคิดไม่ได้ว่าทำไมต้องเจอเด็กแบบนี้ด้วย?
มหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงจัดประชุมหารืออยู่หลายครั้งเรื่องนักศึกษาที่นำความอัปยศมาให้ และในที่สุดหลังจากตัดสินใจอย่างรอบคอบ ทางมหาวิทยาลัยไล่อิ่นหรูอวิ๋นออก ส่วนซุนเสี่ยวอวี้เราไม่ยอมรับว่าเขาคือเด็กของเรา
เรามีแค่เด็กที่ชื่อซุนเสี่ยวอวี๋เท่านั้น!
เจ้าซุนเสี่ยวอวี้อะไรนั่นมันคือตัวปลอม ไม่นับ!
ตอนได้ข่าวอิ่นหรูอวิ๋นยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลย อารามตกใจจึงหมดสติไปอีกครั้ง ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ดีเป็นทุนเดิม เพราะปีก่อนก็ทำแท้งไปจึงส่งผลให้ร่างกายเสียหายมากขึ้น ผนวกกับรอบนี้ที่แท้งจนตกเลือดมาก สุดท้ายก็เก็บมดลูกไว้ไม่ได้ ต่อให้ยังใช้ชีวิตต่อไปได้ แต่ร่างกายก็ไม่ไหว
สภาพแบบนี้แข็งแรงได้ก็แปลกแล้ว
พยาบาลมองหญิงสาวแล้วส่ายหัวอย่างจำใจ ถึงจะรู้สึกว่าการที่ทางมหาวิทยาลัยตัดสินใจในช่วงนี้มันไร้ความเมตตาไปหน่อย แต่ยังไงมันก็เป็นความผิดเธอเอง
“น่าสงสารจริง ๆ ที่บ้านคงไม่มีใครต้องการเธอแล้วล่ะ ขนาดนอนป่วยยังไม่มีใครมาดูแลเลย!” พยาบาลพึมพำเสียงเบา
“ผู้หญิงต้องรู้จักเห็นคุณค่าในตัวเองสิ อย่าโทษคนอื่นที่ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้!” พยาบาลอาวุโสเหลือบมองแล้วเอ่ยอย่างจริงใจ
เส้นทางของเรา หากเลือกเดินผิดเส้นต่อให้ฝ่าเท้าจะถลอกปอกเปิกก็ต้องเดินหน้าต่อไป ถ้าเด็กคนนี้คือลูกสาวเธอ เธอก็คงไม่อยากได้เหมือนกัน
อิ่นหรูอวิ๋นเป็นคนเมืองหลวง เพราะงั้นข่าวจึงแพร่กระจายด้วยความรวดเร็ว เมื่อเรื่องถึงหูตระกูลอิ่น พวกเขาอับอายเหลือเกินที่มีลูกสาวแบบนี้
คุณนายอิ่นถึงกับเป็นลมล้มพับ หลังฟื้นสติก็รีบบึ่งไปโรงพยาบาลทันที เธอเชื่อมั่นในความหวังสุดท้ายว่าคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงจะไม่ใช่ลูกสาวของตนเอง แต่ความจริงมันโหดร้ายกว่านั้นมาก เมื่อได้รับการยืนยัน คุณนายอิ่นเกลียดมากที่ลูกสาวไม่เป็นอย่างหวัง ตบหน้าเธอไปสองฉาดเต็มแรง
“ฉันไม่มีลูกสาวแบบแก ต่อจากนี้ชีวิตแกดูแลจัดการเอาเอง อย่ากลับมาเหยียบที่บ้านฉันอีก!”
ว่าจบก็หมุนตัวจากไปโดยไม่ชายตามองสักนิด
อิ่นหรูอวิ๋นกลายเป็นผู้ป่วยไร้ญาติไปเสียแล้ว เพราะแบบนั้นพยาบาลอาวุโสจึงพูดเช่นนั้น
ในฐานะแม่ เธอเข้าใจความเสียใจนี้ดี ขณะกำลังสนทนา ทางฝั่งอิ่นหรูอวิ๋นเกิดเรื่องอีกแล้ว
แม่ซุนเสี่ยวอวี้ทราบข่าวก็รีบมาหาหญิงสาวที่โรงพยาบาล
คุณนายซุนเลี้ยงลูกให้ออกมาเป็นแบบนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเป็นพวกไม่มีเหตุผล หลังจากได้เจออิ่นหรูอวิ๋น ไม่มีแม้แต่จะเอ่ยขอโทษสักคำ แล้วยังพุ่งเข้าไปจิกทึ้งคนป่วยทันทีอีก
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะโสเภณีอย่างแก หลอกล่อลูกชายคนดีของฉันจนกลายเป็นแบบนี้ ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ!”
คุณนายซุนเป็นภรรยาของข้าราชการ ตอนนี้สามีโดนจับ ลูกชายไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ เวลานี้เธอไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเองด้วยซ้ำ ได้แต่หวังว่าจะระบายความอัดอั้นทั้งหมดใส่อิ่นหรูอวิ๋น
แต่ด้วยสภาพร่างกายอิ่นหรูอวิ๋นย่ำแย่ ไม่ได้แข็งแรงอะไร จึงทำได้แค่นอนให้โดนทำร้ายอยู่แบบนั้น เมื่อพยาบาลปรี่เข้ามาดึงคุณนายซุนออกไป อิ่นหรูอวิ๋นถึงกับร้องไห้โฮออกมา
เธอเสียใจ ตัวเองก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมเหมือนกัน แต่ทำไมสุดท้ายถึงกลายเป็นคนผิดล่ะ?
ซุนเสี่ยวอวี้ซ้อมเธอจนไม่สามารถมีลูกได้ ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นความผิดเธอ
คุณนายซุนยังคงด่ากราดอย่างรุนแรงเหมือนกับอิ่นหรูอวิ๋นผิดอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนลูกชายตนเองเป็นคนดีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้
พยาบาลเห็นคนมามุงมากเข้าจึงต้องรีบเข้าไปหยุดไว้
“คุณคะ ที่นี่คือโรงพยาบาลนะ อย่ารบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยค่ะ”
“ผู้ป่วย? แม้กระทั่งนังสารเลวนี่ก็นับว่าเป็นผู้ป่วยได้เหรอ โรงพยาบาลพวกแกมันเป็นอะไรไปหมดแล้ว? คนแบบนี้ไม่ควรเฉดหัวไล่มันไปอยู่ข้างถนนเหรอ?”
แม้พยาบาลอาวุโสจะดูถูกอิ่นหรูอวิ๋นอยู่บ้าง อยู่ดีไม่ว่าดีไปนอนกับคนอื่นจนท้อง ผลคือเกิดเรื่องแบบนี้ก็สมควรเป็นความผิดเจ้าตัวนั่นแหละ แต่การไปตบหน้าแบบนั้นก็ไม่ช่วยอะไรเหมือนกัน ถ้าผู้ชายไม่ไร้ความรับผิดชอบ ฝ่ายหญิงคงท้องขึ้นมาเองไม่ได้
ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือในฐานะที่เป็นผู้ชาย ทุบตีคนท้องจนแท้งเลือดตกยางออกได้ มันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก
คนคนนี้ก็คงเป็นแม่ผู้ชายสินะ ไม่แปลกใจที่สั่งสอนลูกให้เป็นแบบนั้นได้!
“ถัามีปัญหาอะไรเชิญไปสถานีตำรวจค่ะ ที่นี่คือโรงพยาบาล เรามีหน้าที่ช่วยเหลือผู้คนเท่านั้น!”
ถึงจะคิดว่าอิ่นหรูอวิ๋นผิด แต่ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นความผิดของเธอแต่ฝ่ายเดียวหรอกนะ และเพื่อความสงบสุขจึงไล่อีกฝ่ายออกไปทันที
สุดท้ายคุณนายซุนก็โดนพาออกไปจากโรงพยาบาล
อิ่นหรูอวิ๋นรู้สึกบางอย่างในประโยคนั้น
“คุณพยาบาล ฉันอยากให้พาไปสถานีตำรวจหน่อยค่ะ มีเรื่องอยากจะแจ้งให้ตำรวจทราบ”
หลังจากสงบลง เธอก็หยุดร้องไห้แล้วแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นทำให้พยาบาลอาวุโสรู้สึกว่ามันน่ากลัวแปลก ๆ
ถ้าตระกูลซุนว่าร้ายเธอแล้ว อย่าหาว่าเธอไม่ยุติธรรมก็แล้วกัน เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว เธอเรียนต่อไม่ได้ พ่อแม่ก็ไม่ต้องการ เธอไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว แล้วจะรั้งรออะไรอยู่อีกล่ะ?
ในเมื่อฝ่ายนั้นไม่อยากให้ตนมีชีวิตอยู่ดี ๆ งั้นเธอก็ไม่ต้องการแล้วล่ะ
พยาบาลไม่รู้ว่าทำไมอิ่นหรูอวิ๋นถึงขอแบบนั้น ก่อนหน้านี้ที่ตำรวจมาหาเจ้าตัวยังไม่พูดอะไรสักคำ แต่จู่ ๆ ก็อยากจะไปสถานีตำรวจขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่สถานการณ์ย่ำแย่ขนาดนี้เป็นเธอก็คงจะแจ้งตำรวจเหมือนกัน
ทางฝั่งเสี่ยวเถียนกำลังนั่งกินซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่คุณย่าทำอย่างมีความสุข ไม่ได้รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทางฝั่งโรงพยาบาลสักนิด
ต่อให้รู้ก็คงส่ายหัว และไม่ได้พูดอะไรออกไป
“เสี่ยวเถียน พี่ว่าแล้วว่าเธอต้องอยู่บ้าน”
น้ำเสียงไพเราะชัดเจนดังขึ้น พี่เสี่ยวเหมยไม่ใช่เหรอ?
เห็นพี่สาวมาหา เธอก็รีบลุกขึ้นแล้วยกที่นั่งให้
“ทำไมพี่เสี่ยวเหมยคนยุ่งถึงมีเวลามาหาได้คะเนี่ย?”
