เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 881 ภาพลักษณ์เทพผู้ยิ่งใหญ่ป่นปี้หมดแล้ว
บทที่ 881 ภาพลักษณ์เทพผู้ยิ่งใหญ่ป่นปี้หมดแล้ว
บทที่ 881 ภาพลักษณ์เทพผู้ยิ่งใหญ่ป่นปี้หมดแล้ว
เหล่าต้าและภรรยาเพิ่งมาถึงบ้านตอนบ่าย
“พี่ใหญ่พี่สะใภ้ ทำไมเพิ่งมากันล่ะ?” เหลียงซิ่วยิ้มถาม “วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่านี่นา ปล่อยฟาร์มหมูให้คนอื่นดูแลก็ได้นะ”
ทั้งสองทุ่มเทให้กับฟาร์มแห่งนี้มาก ทำงานทุกวันโดยไม่มีวันหยุด
“วันนี้แม่หมูจะคลอดลูกสองตัวน่ะ พวกเราไม่วางใจเท่าไร” หวังเซียงฮวาหัวเราะ
ฟาร์มเพาะพันธุ์ดีขึ้นเรื่อย ๆ ก็จริง แต่ก็ยังต้องห่วงใช่ไหมล่ะ? คงไม่ดีเท่าไรถ้าเสียผลประโยชน์เพราะไม่ได้ใส่ใจมากพอ ยิ่งกับช่วงปีใหม่ด้วย มีความเป็นไปได้ที่จะเกิดความผิดพลาดขึ้นมาก
เสี่ยวเถียนอยากจะเกลี้ยกล่อมแม่ใหญ่ แต่พอได้ยินเหตุผลแกก็ล้มเลิกทันที แกเป็นคนนิสัยแบบนี้แหละ ปล่อยไปเถอะ!
ดูย่าสิ ตอนนี้เอาแต่ทำงานไม่ใช่หรือไง?
ทุกคนในบ้านมีนิสัยอยู่นิ่งไม่ได้ ไม่เหมือนเธอหรอก ไม่แสวงหาอะไรทั้งสิ้น ถึงจะตั้งโรงงานและทำฟาร์มเพาะพันธุ์เสร็จแล้ว แต่สุดท้ายก็ให้คนอื่นจัดการอยู่ดี เธอตั้งใจเรียนไปก็พอ บางทีน่าจะหาเวลาไปดูโรงงานสักหน่อย
หวังเซียวฮวาว่าจบก็ล้างมือไปช่วยงานอีกแรง
อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้ว เหลือก็แต่ติดกลอนคู่เท่านั้น แล้วก็เตรียมกินอาหารส่งท้ายปีได้
ซื่อเลี่ยงง่วนอยู่กับการเขียนคำกลอน เขาไม่ได้ทำให้แค่บ้านตัวเองเท่านั้น แต่ยังทำให้บ้านปู่ตู้และปู่ฉือด้วย
บ้านของทั้งสามครอบครัวใหญ่มาก เรือนย่อยก็เยอะ ถือว่าเป็นโครงการอันยิ่งใหญ่ เขาใช้เวลาร่วมหนึ่งชั่วโมงก็ยังทำของตัวเองไม่เสร็จ
ฉือเก๋อกับตู้ถงเหอคร้านเกินกว่าจะกลับไปติด เลยฝากให้เด็ก ๆ จัดการแทน
หลานชายบ้านซู ทั้งเสี่ยวลิ่ว เสี่ยวชี เสี่ยวปา และเสี่ยวจิ่ว แยกเป็นสองคู่รับหน้าที่ไปตามบ้าน
เสี่ยวเถียนกำลังทำโคมแดงอยู่ ตั้งใจว่าจะติดเอาไว้ที่ประตูใหญ่
เป็นความคิดของหลี่เจี้ยนหงนั่นเอง เจ้าตัวบอกว่าตอนเด็ก ๆ เคยทำโคมแดงด้วย สนุกมากเลย เสี่ยวเถียนเลยนึกสนใจขึ้นมา
โชคดีที่บ้านเรามีไผ่ ผ้าสีแดงและพู่ครบครัน เราใช้เวลาสองชั่วโมงก็แขวนโคมแดงเสร็จ ดู ๆ ไปแล้วรื่นเริงเป็นพิเศษเลย
เฉินซิ่วหย่วนสวมเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ย่าบุญธรรมซื้อให้ เขาเหมือนกับฝูหวา*[1]เลย เด็กชายเฝ้ามองโคมแดงพร้อมทั้งปรบมือตะโกนร้องลั่น
ทั้งยังเอาแต่พูดว่า ‘เป็นปีใหม่ที่ดีจริง ๆ’ อะไรทำนองนี้
“ปีหน้า ให้ปู่ไปแขวนที่บ้านสักพวงสิ” ตู้ถงเหอเอ่ยอย่างมีความสุข
“ทำตอนนี้ก็ได้นะคะ ยังมีเวลาอยู่” เสี่ยวเถียนรีบบอก
แค่ครู่เดียวเองจะไปพออะไรกัน
“ใกล้ได้เวลาแล้วนะ อย่าเสียเวลาเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนแรกยังไม่คล่องเท่าไรแต่ตอนนี้ชำนาญแล้ว เดี๋ยวจะค่อย ๆ ดีขึ้นด้วยนะ”
เธอตอบก่อนจะเรียกเพื่อนมาช่วยกันทำ ความเร็วเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เราใช้เวลาแค่ 40 นาทีก็แขวนเสร็จเรียบร้อย พอดีกับที่พี่เจ็ดกับพี่แปดกลับมา
พวกเขาได้เห็นโคมแดงก็มีความสุขมาก และอยากจะเข้าร่วมอีกแรง
“พี่เจ็ด พี่แปด หนูวานไปแขวนที่บ้านปู่ตู้อีกรอบนะ”
เสี่ยวเถียนมอบหมายหน้าที่
ทั้งสองมีความสุขกันมาก ก่อนจะกระโดดโลดเต้นออกไป ที่บ้านเราร้างไปหน่อย มาฉลองที่บ้านซูดีกว่า มีเด็ก ๆ เต็มไปหมด คึกคักกว่าให้สองคนตายายฉลองกันที่บ้านอีก
ปีที่แล้วตระกูลซูไม่อยู่ เลยมีแค่เราสองคนแล้วก็ปู่หลานบ้านฉืออีกสองคน เหงามากเลยนะ!
ตอนนี้วัสดุใช้ทำยังมีอยู่ เสี่ยวเถียนเห็นท่าทางฉือเก๋อก็รู้ว่าแกคงเหงา
แกแก่แล้ว ลูกหลานไม่อยู่ข้างกายคนปลอบโยนก็ไม่มีจะเศร้าก็ไม่แปลกหรอก
ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่อี้หย่วนสบายดีไหม คิดถึงคุณปู่และคนอื่นๆ บ้างหรือเปล่า
ใกล้ปีใหม่แล้ว พวกเขาจะมีติดคำกลอนกับโคมแดงเหมือนเราไหม?
แต่ก็นึกได้ว่าคิดเยอะไปเอง มันจะเป็นไปได้ยังไง?
ช่างเถอะ ไม่คิดแล้วดีกว่า มาดูกันว่าจะทำยังไงให้ปู่ฉือรู้สึกดีขึ้นดี
เธอยิ้มหวาน “ปู่ฉือ หนูแขวนโคมให้ปู่ด้วยได้ไหมคะ? ปู่เห็นไหมว่าหนูแขวนสวยมากเลย”
ฉือเก๋อไม่ได้ปฏิเสธเจตนาของหลาน เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“งั้นก็ต้องรีบหน่อยนะ ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้วด้วย เดี๋ยวเสี่ยวลิ่วเสี่ยวจิ่วจะมาไม่ทัน” เขาเอ่ยเตือน
“ไว้พี่หกพี่เก้ากลับมา จะให้เขาแขวนให้เองค่ะ เป็นคู่สุดท้ายแล้ว”
สิ้นเสียงก็เห็นสองหนุ่มวิ่งกลับมา
เสี่ยวเถียนส่งโคมให้ทันทีแล้วบอกให้แขวนเอาไปแขวนบ้านปู่ฉือ
ถึงจะไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไรในการแขวนโคมพวกนี้ แต่ทั้งสองก็จัดการอย่างว่องไว
หวังเซียงฮวามองเด็ก ๆ ที่วิ่งไปวิ่งมาอย่างกับสายลม จึงอดดุไม่ได้ “เจ้าเด็กพวกนี้ ยังไม่ทันได้คุยกันเลย”
“ไว้กลับมาก็ได้ค่ะพี่สะใภ้ ยังมีเวลาเหลือเฟือนะ” เหลียงซิ่วพูดด้วยรอยยิ้ม
แม้จะรู้สึกขมขื่นในใจ แต่ตอนนี้เรากำลังฉลองปีใหม่ จะทำลายอารมณ์คนอื่นเพราะลูกชายไม่ได้กลับมาไม่ได้ จากนั้นก็มองแม่สามี
ใบหน้าแกเต็มไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดูลูกหลาน
แต่เธอรู้ว่าในใจแม่สามีคงนึกเสียใจอยู่แน่ ๆ คงกำลังคิดถึงลูกสาวคนเล็กแน่ ๆ ไม่ว่าหม่านเซียงจะนิสัยแย่แค่ไหนก็ยังเป็นลูกสาวของพวกเขาอยู่ดี จะไม่คิดถึงได้ยังไงล่ะ?
ช่างเถอะ ไว้ให้เสี่ยวเถียนกับซิ่วหย่วนไปปลอบแกก็แล้วกัน
บ้านเราติดกลอนเสร็จแล้ว เหลือแค่โคมคู่สุดท้าย
ซื่อเลี่ยงมาช่วยด้วยอีกแรง
ส่วนซานกงกับเสี่ยวซื่อขอสละตำแหน่งเพราะไม่มีความสามารถด้านนี้เลย
ที่จริงซื่อเลี่ยงเป็นจิตรกรและเป็นช่างอักษรวิจิตรที่ประสบความสำเร็จมากนะ แต่เวลาลงมือกลับไม่ได้เรื่องเลย
มีเขาช่วยอีกแรงกลับยิ่งทำให้ทุกอย่างช้าลงกว่าเดิม
สุดท้ายเสี่ยวเถียนก็ต้องไล่ออกไป
“พี่สัญญา ๆ พี่จะคอยยืนดูอยู่ตรงนี้ไม่ทำอะไรสักนิด ดีไหม?” เขาขอร้องน้องสาว
ซื่อเลี่ยงเป็นคนมีชื่อเสียง เขาเหมือนปรมาจารย์ชั้นสูงที่ห่างไกลจากคนอื่น ๆ
แต่ไม่คิดเลยว่าเวลาอยู่บ้านจะมีท่าทางเช่นนี้ แปลกใจมากเลย
หรือว่าภาพลักษณ์เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่จะป่นปี้แล้ว?
“ได้ค่ะพี่รอง พี่ไม่ได้รับอนุญาติให้ทำอะไรทั้งนั้น พวกเราจะได้ไปกินข้าวสักทีนะ!” เสี่ยวเถียนมองพี่ชายผู้เงอะงะด้วยความหงุดหงิด
*[1] ฝูหวา คือ มาสคอตประจำมหกรรมกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อนปี 2008
