เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 935 น่าเกลียดเหมือนลิง
บทที่ 935 น่าเกลียดเหมือนลิง
บทที่ 935 น่าเกลียดเหมือนลิง
ใบหน้าของเสี่ยวเถียนปรากฏรอยยิ้มทันที
“เข้าใจแล้วค่ะ หนูตุ๋นไก่ให้พี่สะใภ้ใกล้เสร็จแล้วนะ ให้เธอดื่มบำรุงร่างกาย”
เมื่อสิ้นประโยคนั้น คุณย่าซูก็พรวดพราดออกมาทันที
ท่าทางดูไม่เหมือนคนสูงวัยสักนิด
“คุณย่าไม่ต้องรีบ เดี๋ยวชนขึ้นมาจะทำยังไงคะ?” เสี่ยวเถียนเห็นความตื่นเต้นของแก จึงรีบเข้าไปพยุง
คุณย่าซูยิ้มจนตาปิด
“เด็กคนนี้รู้เรื่องจริง ๆ เก่งกว่าเจ้าพวกเหลือขอที่บ้านอีก รู้จักเตรียมอาหารให้พี่สะใภ้ด้วย”
“ย่ายังคิดกับแม่หนูอยู่เลยว่ากลับมาค่อยทำ แต่กว่าจะเสร็จคงเย็น ไม่คิดเลยว่าหนูตุ๋นไว้แล้ว”
เหลียงซิ่วตกใจที่แม่สามีพูดออกมารวดเดียว
ลูกสาวเธอเตรียมเองเลยหรือ? เก่งมาก!
“ผมว่าอยู่ทำไมน้องเข้าครัว ที่แท้ก็ทำให้พี่สะใภ้นี่เอง”
ซางกงยิ้ม
เด็กคนนี้โตมาพร้อมกับที่บ้านเอาอกเอาใจ แต่นิสัยไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงดูแลสมาชิกในบ้านมาตลอด
ไม่รู้ว่าถ้าบ้านเราไม่มีน้องเล็กคอยดูแล ชีวิตจะดำเนินไปในทางไหนกันแน่
“หนูแค่เตรียมไว้ล่วงหน้าค่ะ เผื่อย่ากลับมามันก็คงเสร็จพอดี หนูอยากเจอหลานชายด้วย”
“งั้นเดี๋ยวย่าทำไปเพิ่ม จะได้เอาไปเผื่อแม่ใหญ่กับพี่ใหญ่ของหนูด้วย”
หญิงชราหมุนตัวเข้าครัว
เสี่ยวเถียนเห็นแม่กับย่าไปโรงพยาบาลมาทั้งวันคงจะเหนื่อย เลยช่วยอีกแรง
“หลานรักย่าเก่งจริง ๆ ดูเจ้าพวกนี้สิ ดีแต่กินงานการไม่ช่วย” คุณย่าซูบ่น
ซานกง “…”
เอาเถอะ ทำใจให้ชินซะ อย่างน้อยก็ได้ขัดหม้อแล้วกัน
ไม่นานอาหารเย็นก็พร้อมเสิร์ฟ
ทีแรกเสี่ยวเถียนว่าจะไปส่งข้าวก่อน แต่ย่าบอกให้เธอกับพี่รองกินข้าวก่อนไป ส่วนคุณแม่ต้องพักผ่อนถึงจะกินได้
เด็กสาวทำได้แค่ตอบตกลงเท่านั้น
ทางฝั่งโรงพยาบาล โส่วเวินขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจขณะมองลูกชายนอนหลับตาพริ้มในห่อผ้า เนื้อตัวเหี่ยวย่นเหมือนคนแก่
“แม่ ทำไมเจ้าเด็กคนนี้น่าเกลียดจัง? ผมกับหลินหลินก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไรนะ”
เขามองภรรยา แล้วเบนสายตามาที่ลูก
“โรงพยาบาลไม่ได้พามาผิดคนใช่ไหม?” หลังจากมองอยู่นาน เขาก็ถามด้วยจิตใจว่างเปล่า
หวังเซียงฮวาที่ง่วนอยู่กับการห่อผ้าให้หลานถึงกับตวัดสายตามอง “ใครบอกเหลนฉันน่าเกลียด? ตอนแกเด็ก ๆ ก็น่าเกลียด หน้าอย่างกับลิง”
ลิงโส่วเวินถึงกับเงียบกริบ “…”
เขาหล่อขนาดนี้เอาอะไรมาเหมือนลิง?
“ถึงจะคนละรุ่น แต่ผมก็เป็นลูกแม่แท้ ๆ เลยนะ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?”
“เหอะ เด็กที่นอนอยู่ก็หลานชายแท้ ๆ ของฉันเหมือนกัน หลบไป หุบปากเน่า ๆ ของแกไปซะ อย่ามาพ่นใส่หลานชายฉัน!”
หวังเซียงฮวาเอ่ยโดยไม่มองหน้าลูกชายคนโตสักนิด
โส่วเวินรู้สึกหดหู่นัก!
“ช่างเถอะครับ ผมไม่ถือสา!” เขาถูจมูก
ทีแรกจะบอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ถือสาเจ้าเด็กคนนี้หรอก*[1]
แต่หวังเซียงฮวาดันได้ยินเสียได้
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ไหนพูดอีกรอบซิ!”
ผู้เป็นแม่โมโหขึ้นมา
ไอ้เด็กนี่นับวันใจกล้าเหลือเกิน
“แกหมายถึงใครเป็นผู้น้อย? บอกให้แม่แกฟังอีกรอบซิ!”
ถ้าไม่ห่วงว่าเสียงจะไปปลุกหลานเข้า เธอคงตะโกนออกมาแล้ว
ตอนนี้ก็เลยพยายามควบคุมเสียงเอาไว้ แล้วลดเสียงคุยด้วยแทน
โส่วเวินเพิ่งรู้ว่าพูดผิดไป โนเวล-พีดีเอฟ
เขาจึงรีบขอโทษ “ผมหมายถึงเจ้าเด็กคนนี้ต่างหาก ไม่ใช่แม่สักหน่อย!”
แต่คนเป็นแม่ไม่เชื่อ
“เจ้าเด็กคนนี้คือหลานฉัน แกไสหัวออกไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก รำคาญ!”
หลินหลินมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนล้า
แม่สามีเป็นคนไม่คิดเยอะ แต่ท่านดีมากเลยนะ
“ผมอยากอยู่กับเมียผม!”
ช่างมัน ไม่พูดแล้วอยากอยู่ก็อยู่ไป
ตอนนั้นเองที่พวกเขาได้ยินเสียงเคาะประตู
พอเปิดออกก็เจอซานกงกับเสี่ยวเถียน
“เสี่ยวเถียน มาได้ยังไงกันเนี่ย?”
เด็กสาววางกล่องอาหารอุ่น ๆ บนโต๊ะข้างเตียง “หนูมาหาเจ้าตัวน้อยค่ะ”
หวังเซียงฮวารีบคว้าแขนของหลานสาวทันที “มาดูเร็ว เจ้าตัวเล็กน่ารักน่าชังเชียวเนอะ”
“น่ารัก? แม่ก็เห็นอยู่ตำตาว่าน่าเกลียดขนาดไหน!” โส่วเวินทำพลาดอีกแล้ว
แม้จะพยายามพูดด้วยเสียงอันเบา แต่คนเป็นแม่ยังได้ยินอยู่ดี
หวังเซียงฮวาจ้องลูกชายด้วยความโมโห ก่อนจะชี้หลานชายให้เสี่ยวเถียนดู “เสี่ยวเถียน หนูเห็นไหมว่าหลานน่ารักขนาดไหนน่ะ มีแต่พี่ใหญ่โง่เง่าของหนูคนเดียวที่เอาแต่พูดว่าลูกชายตัวเองน่าเกลียด”
ชาติที่แล้วเสี่ยวเถียนเคยเห็นเด็กแรกเกิดอยู่ ที่จริงก็ไม่ได้น่ารักน่าชังอะไรขนาดนั้นหรอก
เดี๋ยวพอโตขึ้นก็น่ารักเอง
“บอกพี่หน่อย เด็กคนนี้น่ารักตรงไหน? ทำไมไม่เห็นจะน่ารักเลย?” ก่อนจะใช้เหตุผลมาพูดกับผู้เป็นแม่ “ต้องแบบเสี่ยวเถียนนี่ต่างหากถึงจะบอกว่าน่ารัก แต่เจ้าเด็กคนนี้น่าเกลียดมาก!”
เสี่ยวเถียนมองพี่ชายคนโต จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ต่างไปจากทารกเสียเท่าไรเลย!
“แกออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ!” หวังเซียงฮวาโกรธหนักกว่าเก่า
“ทารกก็แบบนี้แหละค่ะ พวกรอยแดง ๆ สองวันก็ดีขึ้น” เธออธิบาย “ในหนังสือก็บอกนะ พี่ไม่รู้หรือ?”
อะไรนะ? ในหนังสือบอกด้วยหรือ?
โส่วเวินฟื้นความทรงจำ เหมือนว่าตนจะจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย
แต่เขาเชื่อน้องสาวมาก แสดงว่าเธอต้องเคยอ่านเจอมาจริง ๆ ถึงได้พูดแบบนี้
ถือเสียว่าตนไม่ได้อ่านเยอะแล้วกัน
ไม่ว่าคนในบ้านจะเรียนสูงขนาดไหน แต่เสี่ยวเถียนก็เป็นคนที่อ่านหนังสือเยอะที่สุดแล้ว
“จริงหรือ? จะน่ารักได้ใช่ไหม?”
ถ้าได้ก็ดี ถ้าต้องอุ้มลิงตัวนี้ออกไปข้างนอกจะไม่โดนคนเขาหัวเราะเยาะเอาหรือไง?
โชคดีที่หวังเซียงฮวาอ่านใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงพุ่งเข้ามาทุบเขาแล้ว
[1] เล่นคำมาจากสำนวน ‘ผู้ใหญ่ไม่ถือสาผู้น้อย’
