เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ - บทที่ 995 รับเป็นญาติ

บทที่ 995 รับเป็นญาติ

บทที่ 995 รับเป็นญาติ

วันต่อมา เซี่ยหนานมาหาแต่เช้า

ขณะนั้นยังไม่มีสมาชิกคนไหนในบ้านเข้าร้านเลย

ส่วนเสี่ยวเถียนกลับมหาวิทยาลัยไปแล้ว เพราะมีคาบเช้าถ้าไม่รีบไปจะเข้าสายเอา

คนที่บ้านเห็นเซี่ยหนานเป็นอันต้องประหลาดใจ

“คุณคืออาจารย์เซี่ยหนานใช่ไหมคะ?”

เหลียงซิ่วคิดอยู่นาน เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นอาจารย์เซี่ยหนานสินะ?

ตอนที่เพิ่งกลับมาจากหนานหลิ่ง เซี่ยหนานแวะไปหออีหมิงด้วย แต่ตนอยู่ในครัวจึงไม่เห็นกัน

“ใช่ค่ะ คุณคือคุณแม่ของเสี่ยวเถียนใช่ไหมคะ?”

“ค่ะอาจารย์ ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะ? มาหาเสี่ยวเฉ่าหรือเปล่าคะ?” เหลียงซิ่วยิ้มก่อนเชิญอีกฝ่ายเข้าบ้าน

คุณย่าซูกำลังจะไปร้านพอดี ตอนเดินออกมายังลานบ้าน สายตาเห็นเซี่ยหนานถือของเต็มไม้เต็มมือยืนคุยกับลูกสะใภ้

“อาจารย์เซี่ยหนานมาแต่เช้าเลย เสี่ยวเฉ่าอยู่ในบ้านน่ะ พอดีเลย เราว่าจะออกไปร้านกัน ต้องวานให้หลานดูแลอาจารย์แทนแล้วค่ะ”

คำพูดไม่เกรงใจของแม่สามีทำเอาเหลียงซิ่วตกใจมาก

ช่วงนี้ท่านทำตัวแปลกจริง ๆ นะ ต่อให้อาจารย์เซี่ยหนานผู้ได้เสี่ยวเฉ่าช่วยชีวิตเอาไว้มาหาที่บ้าน แต่เราก็ไม่ควรจะยกหน้าที่ดูแลให้หลานมันส่ง ๆ หรือเปล่า?

เมื่อก่อนท่านไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนี่นา

แล้วทำไมอาจารย์เซี่ยหนานถึงดูซาบซึ้งในบุญคุณขนาดนัั้น?

เมื่อเห็นสายตาแม่ที่มองอาจารย์ พลันคิดว่าแม่เราเป็นคนไปช่วยเขาไว้เสียอีก

“เดี๋ยวตอนกลางวันเอาข้าวมาส่งให้นะคะ ดูแลเสี่ยวเฉ่าดี ๆ เน้อ!”

จริง ๆ แขนเจ็บข้างเดียวไม่ต้องดูแลอะไรหรอก

แต่หญิงชราอยากให้คนทั้งสองได้สนทนากัน

เซี่ยหนานเอ่ยขอบคุณก่อนเฝ้ามองคนบ้านซูออกไปร้าน

ซูเสี่ยวเฉ่าเห็นอาจารย์เซี่ยยังนึกแปลกใจ

“อาจารย์ไม่ต้องมาหาก็ได้นะคะ หนูดูแลตัวเองได้”

“ทีแรกตั้งใจว่าจะไปทำงาน แต่เสี่ยวเถียนบอกให้พัก อย่าเพิ่งรีบร้อนน่ะค่ะ”

เธอหวงแหนเวลาในการเล่าเรียนมาก หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ไปทุกวัน

ช่องว่างระหว่างโรงเรียนมัธยมในเมืองกับในมณฑลมันต่างกันมาก

เธอจึงอยากเรียนรู้ให้มากกว่านี้เพื่อกลับไปสอนเด็ก ๆ ได้

ซูเสี่ยวเฉ่าเป็นครูที่ทุ่มเทมาก ไม่อย่างนั้นคนสาว ๆ แบบนี้คงไม่ได้มาฝึกอบรมที่เมืองหลวงหรอก

“เธอฟังเสี่ยวเถียนเถอะ การดูแลสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญนะ เรามีโอกาสให้เรียนอีกเยอะจ้ะ” เซี่ยหนานรีบห้ามเอาไว้

เซี่ยหนานไปแลกคาบกับอาจารย์ท่านอื่น มาเป็นกรณีพิเศษ จึงได้ลาพักสามวัน

แม้จะต้องเข้าสอนทุกวัน แต่การได้มาดูแลเสี่ยวเฉ่าถือว่าคุ้มแล้วละ

เธอทุกข์ระทมมาชั่วชีวิต ในที่สุดก็ได้ดูแลลูกสาวเสียที เพียงนี้ก็พอใจมากแล้ว

หลังจากใช้เวลาร่วมกันทั้งวัน ทั้งสองคนจึงสนิทสนมกันมากขึ้น

เซี่ยหนานคิด ‘นี่สินะคือสิ่งที่เรียกว่าเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน’

ตกเย็น คุณย่ายิ้มให้กับความใกล้ชิดของคนทั้งสอง

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือการที่ซูซานกงกลับมามากกว่า

มหาวิทยาลัยเกษตรกรรมอยู่ไม่ไกลจากบ้านเราหรอก ก่อนหน้านี้ถ้าเขาว่างจะกลับบ้านช่วงวันหยุด แต่ถ้าไม่ว่างก็จะไม่กลับมาเลย

แล้วทำไมวันนี้ไปเช้ากลับเย็นเลยล่ะเนี่ย?

คุณย่าถาม “ทำไมกลับมาเวลานี้ล่ะ?”

ชายหนุ่มไม่ชอบใจเท่าไร แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มรับ “สองวันนี้ผมไม่ได้ยุ่งมากครับเลยกลับมา แต่อีกเดี๋ยวก็มีงานเข้าแล้ว”

เธอไม่แปลกใจว่าทำไมถึงกลับมา

จากนั้นซูซานกงจึงรีบแอบไปเยี่ยมซูเสี่ยวเฉ่า

พอรู้ว่าเธอสบายดีถึงค่อยโล่งใจ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เสี่ยวเถียนเพิ่งทราบว่าพี่สามกลับมาบ้านทุกวัน

และก็ได้แต่สงสัยว่าดวงอาทิตย์ขึ้นฝั่งไหนล่ะเนี่ย?

ปกติพี่เขาไม่เคยกระตือรือร้นจะกลับบ้านขนาดนี้เลยนะ

ขนาดหลานชายคนเล็กเกิดเขายังไม่เป็นแบบนี้เลย

แปลกจริง ๆ

ประเด็นคือซูซานกงไม่รู้ว่าความจริงที่ว่าซูเสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวบุญธรรมของซูฉางจิ่ว ไม่อย่างนั้นเธอคงคิดว่าพี่สามชอบพี่สาวแล้วละ

ส่วนเรื่องที่เซี่ยหนานรับซูเสี่ยวเฉ่าเป็นลูกบุญธรรมก็เป็นอันเสร็จสิ้น เราจะมาจัดการกันในวันอาทิตย์ตอนเที่ยง

เสี่ยวเถียนมีหลายเรื่องให้จัดการเลยไม่ได้คิดอะไรมาก

เซี่ยหนานจัดเตรียมโต๊ะไว้หลายตัวเลย

นอกจากเพื่อนในเมืองหลวง ก็มีเพื่อนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับบ้านซูมาด้วย

แม้จะไม่สนิทกับเซี่ยหนาน แต่เจ้าตัวบอกว่าทุกคนเป็นผู้อาวุโส คอยดูแลเสี่ยวเฉ่า จึงอยากให้มาเป็นพยานน่ะ

อีกอย่างพ่อแม่เสี่ยวเฉ่าไม่สามารถมาร่วมงานได้ เลยอยากให้ผู้ใหญ่มาเป็นหน้าเป็นตาให้เสี่ยวเฉ่า

ซูเถาฮวาประหลาดใจมากตอนที่ทราบถึงเรื่องนี้

เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมจู่ ๆ อาจารย์มหาวิทยาลัยถึงอยากได้เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกบุญธรรมนัก

มันเป็นเรื่องของครอบครัวน่ะ โดยปกติเราจะให้ลูกบุญธรรมคำนับ ส่วนแม่บุญธรรมมอบของขวัญให้เฉย ๆ

แต่อาจารย์เซี่ยยืนกรานเลยว่าอยากจัดเป็นพิธิให้อย่างเหมาะสม

เพราะทุกคนไม่ได้รู้ความจริงของเรื่องนี้ยังไงละ และมันก็เป็นเรื่องของชาวบ้านเนอะ หากทั้งสองฝ่ายเห็นพ้อง ฝ่ายพ่อแม่และลูกสาวเห็นพ้อง คนอื่น ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์แย้งหรอก

ในเมื่อเป็นงานมงคล ทุกคนจึงมอบของขวัญให้แก่หญิงสาว

เซี่ยหนานเตรียมของดี ๆ ไว้ให้ลูกเพียบเลย

เธอบากบั่นทำงานมาหลายปีเพื่อไปสู่ความสำเร็จ จึงมีทั้งเงินและข้าวของอยู่บ้าง เมื่อถึงวันนี้จึงมอบให้กับซูเสี่ยวเฉ่า

ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายจะสงสัย คงเอาของดี ๆ มาให้หมดแล้วละ

“แม่บุญธรรม แม่ให้ฉันมาเยอะเลยนะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

ซูเสี่ยวเฉ่ารีบปฏิเสธ

เธอจำได้ว่าเวลาคนในหมู่บ้านรับเป็นแม่บุญธรรม มากสุดให้แค่ถ้วยกับตะเกียบเอง ถ้าดีกว่านั้นจะเป็นเสื้อผ้าหนึ่งชุด

แล้วทำไมอาจารย์ถึงเตรียมของขวัญล้ำค่าให้เธอขนาดนี้ล่ะ?

ดูเหมือนของที่ตนเตรียมไว้จะสู้ไม่ได้เลย

หญิงสาวรู้สึกละอายใจ

ซูเสี่ยวเฉ่ายังเตรียมของขวัญให้แก่อีกฝ่ายเช่นกัน เป็นเสื้อผ้าที่อาเถาฮวาช่วยเตรียมให้ แต่ตนยืนกรานว่าจะออกเงินเอง

แล้วก็มีของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องเตรียมไว้สำหรับการรับเป็นญาติ ซึ่งคุณย่าซูช่วยจัดการเรื่องนี้ให้

ทีแรกคิดว่ามันค่อนข้างดีแล้วนะ แต่พอได้เห็นของที่อาจารย์เซี่ยหนานมอบให้ เธอก็ไม่กล้าหยิบมันออกมา

แต่เซี่ยหนานรอบคอบมาก มีหรือจะมองไม่เห็นความลำบากใจของลูก

เธอเพิ่งนึกได้เพราะมัวแต่เตรียมของให้เขาอยู่ วันนี้ลูกเองก็ต้องแสดงความกตัญญูต่อเธอเช่นกัน

ในเมื่อเตรียมไว้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลให้ต้องเอากลับไปหรอกนะ

++++++++++++++++++++++++++++