เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 186 ล้างแค้น

เย่เฉินมองหวังเจียเหยาอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เขาย่อมเข้าใจความหมายในคำพูดของหวังเจียเหยา

หวังเจียเหยาที่แต่ไหนแต่ไรล้วนแต่โดนประคบประหงมราวเจ้าหญิง ต่อให้แต่งงานกับตระกูลหลิ่วที่มีศักยภาพที่แข็งแกร่ง ก็ยังคงไม่สามารถทำให้อีโก้ล้นฟ้าของเจ้าหล่อนหายไป

หล่อนไม่มีทางทำใจรับให้หลิ่วอวี่เจ๋อแต่งงานกับหล่อนไปพร้อมๆ กับเล่นชู้กับแม่ดาราสาว

ดังนั้นหวังเจียเหยาจึงอยากจะล้างแค้น!

และในตอนนี้เย่เฉินเองก็น่าจะต้องเริ่มอยากล้างแค้นฉินหงเหยีนยบ้างแล้ว!

ทั้งสองคนเดิมเป็นสามีภรรยากัน แล้วเรื่องที่จะเกิดขึ้นในลำดับต่อไปก็คงไม่มีอะไรแปลกประหลาดนัก!

แต่เย่เฉินกลับปล่อยมือหวังเจียเหยาแล้วกล่าว “ไม่ได้ ผมจะทำแบบนี้กับคุณไม่ได้ บางทีหงเหยียนอาจจะแค่แบตโทรศัพท์หมด หรือไม่ก็อาจจะกำลังยุ่งๆ หล่อนไม่มีทางทรยศผม!”

หวังเจียเหยาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ยกมือขาวนวลเนียนตบลงบนบ่าของเย่เฉินเบาๆ

“ทำไมนายถึงได้โง่แบบนี้นะ! หล่อนไปขอร้องอดีตคนรัก อดีตคนรักของหล่อนจะช่วยหล่อนฟรีๆ ได้ยังไงล่ะ? อวี่เจ๋อกับผู้ชายคนนั้นมอมเหล้าฉินหงเหยียนไปตั้งเยอะ ตอนนี้ฉินหงเหยียนอาจจะเมาไปแล้วก็ได้แล้วถูกอุ้มไปโรงแรมแล้วก็ได้!”

ฟังคำพูดคำจาของหวังเจียเหยาแล้วเขาก็กำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำ ทันทีที่คิดภาพตามที่อดีตภรรยากล่าว ใบหน้าเขาก็ไม่สู้ดีนัก!

เขาอยากจะถามฉินหงเหยียนว่าทำไมต้องไปขอความช่วยเหลือจากคนรักเก่าของหล่อนด้วย? ทำไมไม่รอต่ออีกสักวันสองวัน!

น้องสาวคนที่สี่ของเย่เฉินกำลังจะมารับตำแหน่ง CEO ของไป๋ลี่เร็วๆ นี้แล้ว พอถึงตอนนั้นฉินหงเหยียนก็จะได้ไปทำงานที่นั่นแล้วกลายเป็น CEO อย่างรวดเร็ว!

หวังเจียเหยาอยากจะล้างแค้นหลิ่วอวี่เจ๋อ แต่นอกจากเย่เฉินแล้ว หญิงสาวไม่ได้มีตัวเลือกอื่นที่เหมาะสม

ดังนั้นหวังเจียเหยาจึงเลือกที่จะยุแยงเย่เฉินต่อ

“เย่เฉินนายมันใจดีเกินไป ถึงได้โดนผู้หญิงหลอกรู้ไหม? ฉินหงเหยียนกำลังปั่นหัวนายเล่น นายรู้ไหมว่าทำไมหล่อนถึงยอมคบหากับนาย? เพราะนายมันใจดีเกินไปยังไงล่ะ! ฉันเคยทรยศนาย นายยังให้อภัยฉันได้ ผู้หญิงอย่างเราชอบผู้ชายแบบนี้ที่สุดแล้ว! หล่อนน่าจะชอบความใจดีความเมตตานี้ของนายถึงได้ตามตื๊อนาย!”

เย่เฉินหัวเสีย “หุบปากไปเลย! ตอนนั้นผมให้อภัยคุณ เพราะคุณหลอกผม ผมคิดว่าระหว่างคุณกับฟางเขาไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น!”

หวังเจียเหยาไม่รู้สึกผิดสักนิด “ก็นายเชื่อผู้หญิงง่ายแบบนั้นไม่หลอกแล้วจะให้ไปหลอกใคร!”

“ผู้หญิงวัย 30 อย่างฉินหงเหยียน นายก็ยังจะกล้าเอาได้ลง นายสิบคนก็ยังไม่พอให้หล่อนเคี้ยวเล่นเลย!”

ทั้งสองคนต่างก็เดือดปุดๆ

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง หวังเจียเหยาก็เปิดปากเอ่ยต่อ “อ้อฉันรู้แล้ว นายไม่ได้ไม่อยากล้างแค้น แต่นายกลัวสามีฉันล่ะสิใช่ไหม?”

“เหอะๆ ผมเนี่ยนะจะกลัวหมอนั่น?” เย่เฉินหัวเราะน้อยๆ

หวังเจียเหยาไม่ได้รู้เลยว่าเย่เฉินทำอะไรกับสามีของหล่อน!

ตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อมีลูกไม่ได้เป็นเพราะฝีมือของเย่เฉิน และแน่นอนว่าเรื่องนี้หล่อนไม่จำเป็นต้องรู้ในตอนนี้

หวังเจียเหยากล่าวว่า “ไม่กลัวแล้วจะเรียกว่าอะไร? นายยังจเมื่อเดือนก่อนตอนเรายังไม่ได้หย่ากันได้ไหม ที่นายซ้อมหลิ่วอวี่เจ๋อจนเข้าโรงพยาบาลแล้วฉันต้องแต่งตัวสวยไปขอร้องเขาที่โรงพยาบาลทุกวันได้ไหม ฉันบอกนายตรงๆ เลยแล้วกันนะ ทุกครั้งที่ไปเขาจะนัวเนียกับฉันในห้องพักของเขา เขาไม่ได้สนใจเลยว่าฉันเป็นภรรยาของนายหรือเปล่า! ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของหลิ่วอวี่เจ๋อนะ หรือว่านายไม่อยากเอาคืนเขาบ้าง?”

เย่เฉินโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง ในวินาทีนั้นเองเขาก็ย้อนนึกถึงภาพในเช้าวันนั้น ที่่หวังเจียเหยาสวมชุดกระโปรงเกาะอกแสนสวย ใช้เวลากว่าชั่วโมงแต่งหน้า แล้วไปพบหหลิ่วอวี่เจ๋อที่โรงพยาบาล

หวังเจียเหยาผู้หญิงแพศยา!!

แต่ในวันนี้หล่อนสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ ดูไปแล้วเหมือนนางฟ้าที่ใสซื่อและสูงส่ง

ใบหน้าเย่เฉินฉายแววเกรี้ยวกราด เขาอยากจะกระชากเปลือกใสซื่อที่เจ้าหล่อนใช้ห่อหุ้มตัวออกมา!

“คุณไม่คู่ควรจะใส่กระโปรงที่บริสุทธิ์แบบนี้!”

เย่เฉินทำท่าทีเหมือนจะลงมือฉีกเสื้อผ้าของหวังเจียเหยาทิ้ง เขาถึงขนาดที่ว่าอยากจะสาดน้ำสกปรกใส่อีกฝ่ายด้วยซ้ำไป!

หวังเจียเหยารักเสื้อผ้าอาภรณ์ของหล่อนเหมือนคนอื่นรักสัตว์เลี้ยงทีเดียว หญิงสาวเดินถอยร่นผลคือไม่ทันระวังสะดุดล้มลง

เมื่อเห็นหญิงสาวสะดุดล้ม เย่เฉินก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก จึงรีบร้อนปราดเข้าไปรับร่างของหญิงสาวหล่อนด้วยมือซ้าย แล้วใช้มือขวายันพื้น โชคดีที่หล่อนไม่ล้มลง

เย่เฉินหลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจ ถ้าล้มจริงๆ เด็กในท้องคงจะอันตราย

แต่ในเวลานี้หวังเจียเหยาที่อยากจะเอาคืนหลิ่วอวี่เจ๋อให้ได้ ก็ไม่พลาดโอกาสที่จะจุมพิตลงที่หน้าอีกฟากหนึ่งของชายหนุ่ม

เขานึกถึงเรื่องของฉินหงเหยียนในตอนนี้ก็ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้หญิงสาวได้ทำตามอำเภอใจต่อ

แล้วเขาจึงใช้มือขวาก็ยันตัวขึ้นจากพื้นแล้วประคองหวังเจียเหยาอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่หวังเจียเหยาลุกขึ้นแล้วก็พอใจมาก จึงไม่ไปตื๊อเย่เฉินอีก แล้วเดินเตร่ไปในที่พักของเย่เฉินและหวังเจียเหยา

“ที่นี่ตกแต่งดีใช้ได้เลยนี่ ซื้อมาราคาเท่าไหร่?”

หวังเจียเหยาประคองแก้วน้ำพลางเดินจิบน้ำไปด้วย มองรอบๆ ห้องรับแขกด้วยมาดราวเป็นเจ้าของบ้าน

เย่เฉินไม่ได้ตอบหล่อนแต่กล่าวว่า “ดึกแล้วคุณกลับไปได้แล้ว”

ใบหน้าหวังเจียเหยาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ฉายบอกถึงความพึงพอใจ หล่อนวางแก้วน้ำลงแล้วกล่าว “ไม่ต้องลำบากให้นายไล่หรอก ฉันรู้น่า”

จู่ๆ เย่เฉินก็เรียกหล่อน “นี่… ผมหวังว่าคุณจะไม่เอาเรื่องเมื่อกี้ไปโพนทะนานะ”

หวังเจียเหยาระบายยิ้ม “นายสบายใจเถอะ ฉันแค่อยากเอาคืนหลิ่วอวี่เจ๋อ ตอนนี้เขาดีกับฉันมาก แล้วเขาก็ยังสำนึกผิดมากด้วย ต่อให้นายอยากจะจีบฉัน ฉันก็ไม่มีทางหย่ากับหลิ่วอวี่เจ๋อ”

“งั้นก็ดี”

เย่เฉินเองก็หวังเอาไว้แบบนี้ เขาไม่อยากจะไปเกี่ยวอะไรกับหวังเจียเหยาอีกแล้ว

“ฉันไปล่ะ ไว้ว่างๆ ฉันจะมาหานาย”

หวังเจียเหยาเดินออกจากบ้านไปอย่างพอใจ

ตอนนี้จากนักศึกษาสาวที่แสนใสซื่อกลายเป็นผู้หญิงแบบตอนนี้ที่ต่อให้มีชู้ก็ยังไม่สนใจหรืออาจจะรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำไป

แต่เย่เฉินตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ด่าหวังเจียเหยา

“ผมเองก็ค่อยๆ กลายเป็นคนที่ตัวเองเกลียดชังที่สุดแล้วสินะ!”

เย่เฉินเองก็รู้สึกว่าท่าทีของตัวเองก็เปลี่ยนไป ถ้าหากหวังเจียเหยาไม่ได้ท้องอยู่ เขาอาจจะทนไม่ไหวก็ได้!

โลกนี้ก็กลายเป็นแบบนี้!

ไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิง ! ต่างก็ใจร้ายขึ้น และกล้าได้กล้าเสียมากขึ้นตามอายุและเวลาที่เปลี่ยนไป

4 ทุ่มครึ่งแล้ว ฉินหงเหยียนกลับที่วิลล่าด้วยตัวที่เหม็นหึ่งไปด้วยกลิ่นเหล้า

“ที่รัก”

เห็นได้ชัดว่าร่างแบบบางนี้ดื่มสุราไปไม่น้อย แต่ท่าทางของหล่อนค่อนข้างมีสติมากทีเดียว หนำซ้ำก็ยังไม่เดินโซเซไปมา อถมยังยืนได้นิ่งอย่างมาก

“กลับมาแล้ว”

เย่เฉินเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากมายนัก บางทีอาจเป็นเพราะเขาทำเรื่องผิดต่อฉินหงเหยียนมา

เขาแอบรู้สึกเลยว่าคืนนี้อาจะเป็นคืนแห่งการเลิกราของทั้งสองคน!

“อืม ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ คุณช่วยทำซุปแก้เมาค้างให้หน่อยได้ไหมคะ? ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

ฉิหงเหยียนกล่าวเสียงอ่อนหวาน

เย่เฉินมองประเมินฉินหงเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า ในหัวสมองมีความคิดเหลวไหลต่างๆ มากมายฉายเข้ามาในหัว

เช่นเสื้อผ้าของหล่อน เมื่อในหลายชั่วโมงที่ผ่านมาจะอยู่บนร่างกายหญิงสาวอยู่ตลอดหรือไม่

“ครับ”

เย่เฉินไปห้องครัว ใช้แป้ง มะเขือเทศ น้ำผึ้ง น้ำตาล ทำซุปแก้เมาค้างให้ฉินหงเหยียน

หลังจากฉินหงเหยียนอาบน้ำเสร็จแล้วเดินกลับมา ก็ดูมีสติมากขึ้นไม่น้อย หลังจากดื่มซุปแก้เมาค้างแล้ว ก็สร่างเมาขึ้นไม่น้อย

แต่เย่เฉินนั่งอยู่บนโซฟารอฉินหงเหยียนรายงานกับเขา

ก่อนนี้หวังเจียเหยากล่าวกับเย่เฉิน ให้เย่เฉินเตรียมตัวโดนฉินหงเหยียนโดนทิ้ง เพราะว่าฉินหงเหยียนอยากจะอยู่กับชายที่สูงวัยคนนั้น

เย่เฉินสับสนกระวนกระวาย เขาไม่รู้ว่าฉินหงเหยียนจะขอเลิกกับเขาหรือไม่

ทั้งสองคนต่างก็ทำเรื่องที่ผิดต่อฝ่ายตรงข้าม แต่ว่าในวินาทีนี้เย่เฉินกลับระลึกถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่กับฉินหงเหยียน

เขาไม่อยากเลิกกับหญิงสาว!

ในวินาทีนี้เขาเพิ่งจะรู้ชัดเจนแจ่มแจ้ง เขาลืมหวังเจียเหยาไปแล้วจนหมดใจ และชอบฉินหงเหยียน!

“ที่รักคะ ฉันมีอะไรจะบอกอะไรบางอย่างกับคุณ คุณอย่าโกรธได้ไหมคะ?”

ฉินหงเหยียนสวมชุดนอนแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างตัวเย่เฉิน กลิ่นแชมพู ALTERNA ลอยเข้ามาในจมูก

เย่เฉินผงกศีรษะ

ฉินหงเหยียนกล่าว “คุณยังจำที่ฉันเคยบอกคุณได้ไหมคะ เรื่องที่ฉันเคยมีผู้ชายเลี้ยงสมัยอยู่ที่เมืองเฉินได้ไหมคะ? วันนี้ฉันไปพบเขามา”