เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 192 ความริษยาของหวังเจียเหยา

สวี่ฉู่หมิงเป็นคนเจนสนาม เขาเคยล้มลุกคลุกคลานมาหลายปีดีดัก การรับมือกับเด็กน้อยอย่างเย่เฉินนั้นง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ!

ที่จริงฉินหงเหยียนไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า ในตอนนั้นหลังจากที่ตนเองไปจากเขาแล้วนั้น ชายสูงวัยก็ไม่ได้เปล่าเปลี่ยวแต่อย่างใด เขากลับเลี้ยงเด็กนักศึกษาสาวหน้าตาสะสวยเอาไว้คนหนึ่ง

ส่วนเด็กนักศึกษาคนนั้นก็มีแฟนแล้ว ดังนั้นสวี่ฉู่หมิงที่เป็นผู้มีประสบการณ์มากกว่า จึงนัดแฟนหนุ่มของเด็กที่เขาเลี้ยงออกมาพบ

พูดคุยกันเพียงไม่กี่ประโยค ก็ทำให้เด็กหนุ่มที่ฐานะทางบ้านค่อนข้างธรรมดาคนนั้นเป็นฝ่ายขอเลิกรากับหญิงสาวคนนั้นเอง

ดังนั้นในสายตาของสวี่ฉู่หมิงแล้ว เย่เฉินก็เป็นเหมือนผู้ชายคนนั้น ที่จะโดนเขากดดันจนเริ่มดูถูกตัวเอง

แต่ตอนนี้เหมือนสถานการณ์นั้นจะกลับกัน!

ฉินหงเหยียนนั้นมีความสุขอย่างยิ่ง เขากึ่งเดินกึ่งกระโดดไปที่สระว่ายน้ำแล้วมองไปด้านหน้าอย่างอารมณ์ดี

“ว้าว ดีไซน์ที่นี่สวยมากจริงๆ ถ้าหากว่าอยู่กลางทะเล สีของสระว่ายน้ำกับมหาสมุทรเลย จะต้องสวยสุดๆ แน่เลย!”

“เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ถ้าหากว่าคุณอยากจะนั่งเรือชมทะเล พวกเราก็นั่งเรือลำนี้ไปที่ประเทศญี่ปุ่น แล้วพอคืนเรือให้ Gates แล้วเราค่อยนั่งเครื่องบินกลับก็ได้” เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม

ฉินหงเหยียนระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วเดินขึ้นบันได “เย่เฉินคุณช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ? ถ่ายแต่ด้านหลังนะคะ”

“ได้สิครับ”

เย่เฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปแผ่นหลังของฉินหงเหยียน

เรือนผมยาวสลวยของหญิงสาวสะบัดพลิ้วไปอีกฝั่ง มือสองข้างถือกระโปรงยาว เรือนร่างเย้ายวนอรชร แผ่นหลังที่สะกดตานี้ทำให้ผู้ชายสองคนถึงกับมองอย่างโง่งม!

“หงเหยียน…”

สวี่ฉู่หมิงมองฉินหงเหยียนโพสท่าทางต่างๆ อย่างตกตะลึง แล้วกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้

แล้วเขาก็หวนคิดถึงช่วงเวลาสามปีที่ฉินหงเหยียนยังเป็นผู้หญิงของเขา ในระยะเวลาสามปีที่ผ่านมานี้หญิงสาวเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ได้มีกลิ่นอายของความเป็นผู้หญิงขนาดนี้

“ฉันจะต้องแย่งหล่อนกลับมาให้ได้! ฉินหงเหยียนเป็นของฉัน!”

สวี่ฉู่หมิงลอบสาบานในใจ

แต่ในเวลานี้เองไม่ได้มีแค่เย่เฉินและสวี่ฉู่หมิงที่กำลังมองหญิงสาว บรรดานักท่องเที่ยวที่ยืนอยู่ริมสองฝั่งของว่ายทานก็กำลังมองหล่อนอยู่!

มีบางคนถึงขนาดใช้กล้องส่องทางไกล!

“สวรรค์! บนดาดฟ้ามีผู้หญิงคนสวยสุดยอดอยู่ แถมยังมีผู้ชายคนหนึ่งถ่ายรูปให้หล่อนอีก! ด้านหลังยังมีตาแก่คนหนึ่ง เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นพ่อของพี่ผู้หญิง คนบ้านนี้รวยจริงๆ”

“เอากล้องส่องทางไกลมา ขอฉันดูหน่อย!”

ไม่นานนักที่ว่ายทานก็เกิดกระแสฮือฮา

“รีบดูเร็วๆ สามีแห่งชาติมาแล้ว!”

“นั่นมันคุณชายฉินทายาทเศรษฐีของเทียนไห่ไม่ใช่เหรอ? เขาเองก็มาด้วยแฮะ ทำไมคุณชายที่รวยที่สุดในประเทศก็มาด้วยล่ะ!”

“ฮ่าๆ ดูแล้วคุณชายที่รวยที่สุดในประเทศเราไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นพี่ผู้ชายบนเรือต่างหาก! คุณดูสายตาของพวกเขาสิ กระทั่งพวกเขาก็ยังต้องถ่ายรูปอย่างอิจฉาริษยา!”

จู่ๆ ก็มีเรือสำราญมูลค่า 4,500 ล้านมาโผล่ขึ้นมาที่เทียนไห่ ล่อลวงทายาทเศรษฐีทั้งชายหญิงจำนวนไม่น้อยให้มาที่นี่

ในตอนนี้หวังเจียเหยาที่กำลังอยู่ที่วิลล่าเฝยชุ่ย ก็เห็นเรือสำราญลำนี้ในโมเม้นท์วีแชท

“ว้าว อวี่เจ๋อ รีบมาดูเร็วๆ ที่แม่น้ำหวงผู่มีเรือสำราญที่แพงที่สุดในโลกที่มีมูลค่า 4,500 ล้าน! สวยจริงๆ เลย นายรีบพาฉันไปดูเลยเร็วๆ”

หวังเจียเหยาเป็นผู้หญิงที่บ้าสิ่งของนอกกาย เรือสำราญที่หรูหราเป็นเบอร์หนึ่งของโลก หล่อนอยู่บ้านก็ว่างๆ ไม่ได้ทำอะไรย่อมอยากไปเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เองกับตา

“จริงหรอ?” หลิ่วอวี่เจ๋อเหลือบตามองแล้วเกิดสนใจขึ้นมาเช่นกัน “นี่มันเรือสำราญของเศรษฐีเบอร์หนึ่งของโลกใช่ไหม? หรือว่า Bill Gates เขามาที่เทียนไห่?”

หวังเจียเหยาถาม “อวี่เจ๋อ ตระกูลหลิ่วของนายรู้จักกับ Bill Gates เหรอ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อหัวเราะเขินๆ “พวกเราจะไปมีโอกาสรู้จักกับเขาได้ยังไง…”

หวังเจียเหยาผิดหวังน้อยๆ แต่อย่างว่าอีกฝ่ายเป็นถึงคนที่รวยที่สุดในโลก ตระกูลหลิ่วเองไม่ใช่คนร่ำรวยสิบลำดับแรกของประเทศนี้เสียด้วยซ้ำไป ไม่รู้จักก็ไม่แปลก

“รีบพาฉันไปดูหน่อยสิ ฉันอยากจะเปิดหูเปิดตาบ้างจัง”

หลิ่วอวี่เจ๋อพยักหน้ารับ “ครับ เดี๋ยวผมโทรหาบอดี้การ์ดให้เขามารับพวกเรา”

หวังเจียเหยาหัวเสีย “จะเรียกบอดี้การ์ดทำไมกัน ไปแค่ว่ายทานเท่านั้นเอง แม่ดาราที่นายเลี้ยงไม่ได้มีติ่งเยอะแยะนักหรอก นายสบายใจได้”

ก่อนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อโดนติ่งของวังเหม่ยฉีแทงใส่ในงานแต่งของตนเอง ตอนนี้เวลาจะออกบ้านเขาต้องมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยเท่านั้นเขาถึงจะกล้าออกบ้าน เขากลัวถึงขนาดเก็บเอาไปฝันด้วยซ้ำไปว่าโดนลอบฆ่า

การล้างแค้นของเย่เฉินนั้นทำให้ช่วงนี้เขาลำบากทีเดียว

“ก็ได้” หลิ่วอวี่เจ๋อทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงขับรถพาภรรยาไปด้วยมือที่ยังบาดเจ็บอยู่ของตนเอง

……

ณ แม่น้ำหวงผู่ บนเรือ Aqua

สวี่ฉู่หมิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลาหลายที ก่อนจะโพล่งออกมา “พวกเราจะกินข้าวกันหรือเปล่า? ถ้าพวกเธอสองคนชอบถ่ายรูปกันขนาดนี้ ไม่งั้นไว้ค่อยนัดกันกินข้าววันอื่นก็ได้นะ!”

ฉินหงเหยียนรีบร้อนสวมรองเท้าแล้วกล่าว “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันเห็นว่าที่นี่สวยมากจริงๆ ก็เลยเผลอถ่ายรูปเยอะไปหน่อย พวกเราไปกินข้าวกันดีไหม?”

ฉินหงเหยียนหันมองแฟนหนุ่ม

เขาพยักหน้าแล้วเดินนำคนที่เหลือลงไปยังร้านอาหารในชั้นใต้ดิน

ร้านอาหารที่นี่เองก็ตกแต่งอย่างวิจิตรตระการ พวกเขายังคงมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามริมสองฝั่งข้างทางของแม่น้ำหวงผู่ผ่านกระจกได้เช่นเดิม

เพิ่งจะทรุดตัวนั่งลงก็มีพนักงานชาวตะวันตกถือเมนูเดินมาแล้วใช้ภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันถามพวกเขาว่า “คุณผู้ชาย คุณสุภาพสตรี จะรับอะไรดีครับ?”

เดิมทีภาษาอังกฤษของสวี่ฉู่หมิงก็ไม่ได้ดีนัก ด้วยคนในยุคเขาไม่ได้มีโอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศ ดังนั้นภาษาอังกฤษจึงเข้าขั้นย่ำแย่

ทว่าหลังจากมีเงินแล้วนั้น เขาก็เชิญอาจารย์มาสอน แล้วหลายปีมานี้ก็มักไปต่างประเทศ และไปออกงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆ

ดังนั้นภาษาอังกฤษของเขา จึงถือว่าพอฟังออก อย่างน้อยๆ จะสั่งอาหารก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

สวี่ฉู่หมิงไม่ได้สั่งอาหารอะไรแต่กลับใช้ภาษาอังกฤษถามพนักงานว่า “ พวกคุณคือพนักงานที่ Bill Gates จ้างใช่ไหม?”

พนักงานชาวต่างชาติพยักหน้าน้อยๆแล้วกล่าว “ ใช่ครับพวกเรามาจากอเมริกาพร้อมคุณ Bill Gates พนักงานในเรือลำนี้ล้วนแต่เป็นคนอเมริกัน”

สวี่ฉู่หมิงถามต่อ “ แล้ว Bill Gates ไม่ได้มาด้วยกันหรอ? ทำไมเขาถึงเอาเรือมาไว้ที่เทียนไห่ล่ะ”

พอจะฟังออกว่าชายสูงวัยอยากจะรู้ว่าเย่เฉิน ได้เรือลำนี้มาได้อย่างไรโดยหลอกถามผ่านทางพนักงานชาวตะวันตกผู้นี้

บางทีอันที่จริงแล้ว Bill Gates มีแผนจะขับเรือมาไว้ที่นี่อยู่แล้วแต่ว่าเย่เฉินก็แค่ติดสินบนพนักงานบนเรือก็เท่านั้น

ไม่อย่างนั้นแค่พนักงานส่งพัสดุทำงานไปตลอดชีวิตก็ไม่มีทางจะเช่าเรือ Aqua ได้แม้แต่คืนเดียวได้ด้วยซ้ำ

พนักงานชาวตะวันตกตอบว่า “ คุณ Bill Gates และลูกสาวอยู่ที่โตเกียวเขาเกรงว่าจะรบกวนการสังสรรค์ของคุณเย่เฉินและเพื่อนดังนั้นจึงไม่ได้อยู่บนเรือด้วยครับ“

พูดจบพนักงานชาวตะวันตกก็หันหน้าไปมองเย่เฉิน “ แต่ว่าคุณ Bill Gates ให้ผมแจ้งกับคุณว่าเขาอยากจะพบคุณมากเลยนะครับลูกสาวของเขาก็เช่นกัน“

เมื่อชายสูงวัยได้ยินก็ตกใจไม่น้อย

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่ มีหน้ามีตาไม่น้อยเลยแฮะ?”

ใจเขาลนลาน เหมือนขึ้นเรือนโจรสลัดรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งตอนสั่งอาหารก็สั่งส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง

ผ่านไปครู่ใหญ่จนพนักงานรินไวน์ให้แล้วเขาหมุนไวน์เพื่อให้ได้อากาศแล้ว เย่เฉินก็ยกแก้วไวน์ขึ้น แล้วมองอีกฝ่าย

“คุณสวี่ ขอบคุณนะครับที่คุณช่วยคุยกับตระกูลหลิ่วให้ผมกับฉินหงเหยียน ผมขอดื่มให้คุณครับ”

ทว่าสวี่ฉู่หมิงกลับมีสีหน้าไม่ดีนัก เขาไม่ยกแก้วไวน์ขึ้นมาด้วยซ้ำ!