เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 207 หวังเจียเหยา เย่เฉินหล่อจังเลย

ฟากนักกีฬาคนดังก็ยิ้มกว้างขณะกล่าวกับเย่เฉิน “ฮ่าๆ คริสพวกเราไม่ได้เจอกันมาสิบปีได้แล้วใช่ไหมล่ะ? ตอนที่ฉันเจอนายครั้งแรก นายยังเป็นเด็กอยู่เลย ฮ่าๆ”

“ตอนนั้นนายก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย” เย่เฉินตอบ

เจมส์หัวเราะร่วน “นายเปลี่ยนไปมากเลย ฉันเกือบจำไม่ได้แน่ะ”

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เฉินมาดูการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ NBA ของเขาและ Dwyane ตอนเพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก เขาจำเย่เฉินไม่ได้แน่

เย่เฉินค่อนขอด “นายสิไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ตอนที่เจอนายครั้งแรกก็รู้สึกว่านายอายุ 30 กว่า ตอนนี้ก็ยัง 30 กว่าเท่าเดิม”

“ฮ่าๆ” เจมส์หัวเราะเสียงดัง แล้วคว้าเย่เฉินเข้ามาแกล้งเขา

จู่ๆ เจมส์ก็หันไปเอาลูกบาสจากเพื่อนในทีมแล้วโยนให้เขา “เพื่อน เราไม่เจอกันมาสิบปี ขอฉันดูทักษะการเล่นบาสเกตบอลของนายหน่อยว่าไปถึงไหนแล้ว!”

เจมส์หันหน้าไปมอง แล้วยังบอกให้เพื่อนในทีมที่กำลังฝึกซ้อมก็หลีกตัวหลบไป เขาต้องการจะโซโล่กับเย่เฉิน!

เย่เฉินหันไปรับลูกบาสเกตบอลแล้วกล่าวอย่างเขินๆ “นี่เจมส์ นายอย่าเหลวไหล ตอนนี้ฉันไม่ได้ซ้อมบาสนานแล้ว”

ตอนเย่เฉินยังเด็กเคยโดนบังคับให้ฝึกซ้อมบาสเกตบอลอย่างเข้มงวดอย่างมาก แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่การเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลมืออาชีพ ดังนั้นจึงถอดใจยอมแพ้เลิกฝึกซ้อมมานานแล้ว

เจมส์ยังคงจำได้ว่าตอนนั้นเย่เฉินมีคุณสมบัติร่างกายอยู่เหนือกว่าคนในวัยเดียวกัน “เอาสิ อายุในตอนนี้ของนายถือเป็นยุคทองเลยนะ ช่วยเลิกถ่อมตัวที!”

เจมส์อยากจะรู้อย่างมากว่าเย่เฉินที่อายุ 20 กว่าๆ และร่างกายยังคงอยู่ในยุคทองจะร้ายกาจขนาดไหน

“ได้สิ” เย่เฉินอยากจะฉวยโอกาสครั้งนี้ โชว์ศักยภาพของตนเองให้แฟนสาวได้เห็น

ดังนั้นเย่เฉินจึงเริ่มเดาะบาสแล้วแข่งกีฬาตัวต่อตัวกับเจมส์

ผู้ชมทั้งสนามต่างก็จับจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เย่เฉินเผชิญหน้ากับเจมส์แล้วเริ่มเดาะบาสช้าๆ อีกฝ่ายยื่นมือเข้ามาทำท่าทีราวต้องการจะแย่งลูกบาสจากเขา ที่จริงแล้วส่วนกลางของร่างกายไม่ได้ขยับ

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็เริ่มขยับตัว แล้วพุ่งผ่านเจมส์ไปอย่างรวดเร็ว!

“โอ้โห หมอนี่เร็วจริงๆ!”

หลังจากที่ Kevin Wayne Durant เห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็ตกตะลึง

หลังจากสะบัดตัวทิ้งอีกฝ่ายไปได้แล้ว เขาก็เพิ่มความเร็ว วิ่งตรงไปที่แป้นบาส!

ความจริงแล้วตอนนี้เขาสามารถชู้ตบาสได้แล้ว แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่ใช่นักกีฬามืออาชีพ ฝีกซ้อมชู้ตบาสน้อย ดังนั้นถ้าชู้ตตรงๆ จะลงได้ค่อนข้างมาก

บวกกับที่เขาอยากจะโชว์ดังค์บาสให้ทั้งฉินหงเหยียนและหวังเจียเหยาได้เห็น!

ใช่แล้ว เขาดังค์บาสได้! อีกทั้งยังทำท่าดังค์ได้หลากหลายเสียด้วย!

เย่เฉินพุ่งพรวดไปที่ห่วง ในวินาทีที่โผขึ้นไปจะชู้ตนั้น เขาย้ายลูกบาสไปที่มือซ้ายแล้วกระโดด

ในขณะที่กระโดดขึ้นไป ก็เปลี่ยนลูกบาสจากมือซ้ายไปที่มือขวาอีก

จากนั้นมือสองข้างก็จับลูกบาสด้วยมือสองข้างพลิกลูกบาสไปด้านหลังก่อนจะยัดลูกบาสลงห่วง!

“WTF!!”

“นั่นมันท่าอะไร!”

“เด็กนั่นสูงแค่ 180 เองมั้ง? คิดไม่ถึงว่าเขาจะดังค์ลูกบาสได้เหรอ?”

“180 สามารถดังค์ได้ไม่แปลกหรอก แต่ท่าที่ชู้ตเนี่ย เจ๋งสุดๆ!”

ทั้งสนามตกตะลึง กระทั่งเหล่าสมาชิกของฝั่งอเมริกาที่ถือว่าเป็นทีมที่เก่งที่สุดในโลกพวกนี้ก็ยังตกตะลึง!

เจมส์อ้าปากค้าง “นี่คือท่าดังค์แคโรลิน่า[1]ของไมเคิลจอร์แดน สวรรค์ เด็กนี่ยังมีคุณสมบัติร่างกายที่ร้ายกาจมากจริงๆ ด้วย ฉันรู้อยู่แล้ว!”

เจมส์เคยเห็นร่างกายของเย่เฉินตอนสมัยเด็กๆ ที่ถือว่าเก่งกว่าเขาในตอนที่อายุเท่ากันด้วยซ้ำไป!

ฉินหงเหยียนมองตาค้าง “นี่คือ…เย่เฉินเหรอ? แฟนฉันเหรอเนี่ย?”

หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมองการแสดงของมนุษย์ต่างดาว

หลิ่วอวี่เจ๋อตกใจจนกลืนน้ำลาย แล้วแอบกล่าวในใจ “เจ้าเด็กนี่โตมาได้เพราะกินระเบิดเหรอ?”

อันที่จริงหลิ่วอวี่เจ๋อที่ตัวสูง 185 ซม.เขาเองดังค์บาสได้ แต่ก็เป็นไปอย่างทุลักทุเล

คนที่เคยดังค์บาสก่อนต่างก็รู้ว่า ถ้าหากเขาทำได้เพียงแค่ดันทุรังยัดลูกบาสลงห่วง งั้นถ้าคุณอยากจะดังค์ลูกบาสในท่า fade away ย่อมไม่มีทางเป็นไปไม่ได้

ส่วนท่าของเย่เฉินเมื่อครู่ ยากกว่าการดังค์แบบ fade away มากสุดๆ!

หวังเจียเหยากัดริมฝีปากอย่างตื่นเต้น “เย่เฉินหล่อจังเลย…”

วินาทีนี้หล่อนหวังว่าเย่เฉินจะยังเป็นสามีของหล่อนอยู่!

ถ้าเป็นแบบนี้หล่อนสามารถโผเข้าอ้อมกอดของเย่เฉิน แล้วชื่นชมเขาทันที จากนั้นก็ให้เจมส์รวมไปถึงดาวกลุ่มใหญ่ของทีมอเมริกา และแฟนบาสสามหมื่นคนต่างก็รู้ว่าคนที่ดังค์บาสเก่งคนนี้เป็นแฟนของหล่อนหวังเจียเหยา!

ในสนามเจมส์หันมายิ้มให้เย่เฉิน “ฮ่าๆ ร่างกายของนายยังทรงพลังเหมือนเดิม ท่าแบบนี้ฉันยังทำไม่ได้เลย”

“พูดจริงๆนะ ถ้านายสูงเกิน 190 ซม. จะสามารถเข้าร่วมลีค NBA เหมือนกับฉันได้!”

เย่เฉินยิ้ม “งั้นมั้ง”

ตระกูลเย่เป็นตระกูลเศรษฐีที่ลึกลับ ตระกูลไม่อนุญาตให้ลูกชายทำงานในวงการ หรือเป็นนักกีฬา เพราะนั่นมันสะดุดตาเกินไป

หากว่ากลายเป็นดาวเด่น ตระกูลของพวกเขาก็จะยิ่งเป็นที่จับตามากขึ้น

“จริงสิ ฉันมาที่เพราะแฟนฉันอยากได้ลายเซ็นนาย” เย่เฉินนึกถึงเป้าหมายหลักที่เขามาได้

เมื่อสองปีก่อนตอนที่ Golden State Warriors กำลังโด่งดัง ฉินหงเหยียนชอบ Curry อย่างมากรู้สึกว่าเขาบ๊องแบ๊วน่ารักดี ดังนั้นถึงอยากมาขอลายเซ็นและขอถ่ายรูปคู่กับ Curry

เย่เฉินไม่รู้จัก Curry ถ้าหากว่าอยากได้จริงๆ เกรงว่าเขาคงไม่ยอมให้ตนเองแน่ ดังนั้นถึงอยากจะอาศัยความเป็นเพื่อนของเจมส์ช่วยพูดแทนเขา

เจมส์หันไปมองฉินหงเหยียน “ว้าว เธอเป็นแฟนของคริสใช่ไหม? เธอนี่สวยจริงๆ เลย ดีใจที่ได้รู้จักนะ”

เจมส์เป็นฝ่ายทักทายฉินหงเหยียนก่อน แล้วก็แนบแก้มทักทายอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม

หวังเจียเหยาเห็นไอดอลของตนสนิทสนมกับฉินหงเหยียนขนาดนี้ก็ริษยาจนอยากจะกระทืบเท้าแรงๆ!

เจมส์มองเสื้อที่ฉินหงเหยียนสวมเล็กน้อย “อ้อ ดูแล้วเธอไม่ได้จะมาให้ฉันเซ็นลายเซ็นให้ใช่ไหม”

ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่เขาก็ยังถ่ายภาพร่วมกับหญิงสาวและ Curry พร้อมกันนั้นก็ยังคงเซ็นลายเซ็นลงบนเสื้อของหญิงสาวด้วยกันอีกด้วย

หลังจากนั้นพวกเขาสองคนก็กลับไปนั่งอย่างพอใจ

พอกลับไปถึงที่นั่ง ฉินหงเหยียนก็หยิบมือถืออกมาแล้วแชร์ภาพถ่ายเมื่อครู่ลงในโซเชียลของตนเอง

ในวินาทีนี้หวังเจียเหยาริษยาใจจะขาด!

“ถ้าหากว่าฉันไม่หย่ากับเย่เฉินล่ะก็ งั้นตอนนี้คนที่กำลังถ่ายรูปคู่กับเจมส์และแชร์ลงโซเชียลก็คงจะเป็นฉัน!”

“นังแพศยาฉินหงเหยียน เห็นชัดๆ ว่าจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงอยู่แล้ว แต่ยังมีหน้ามาเกาะแแกะสามีเก่าฉันอีก”

หวังเจียเหยาอยากจะล้างแค้นฉินหงเหยียนสักครั้ง!

และการแข่งขันก็จบลงอย่างรวดเร็ว ทีมของอเมริกานั้นนำทีมจากกรีซไปได้อย่างง่ายดาย

เมื่อการแข่งขันจบลง เจมส์ก็เป็นฝ่ายเชื้อเชิญให้เย่เฉินไปเที่ยวที่เรือสำราญของพวกเขา

นักกีฬาที่ได้เข้าร่วมกีฬาโอลิมปิก คนส่วนมากพักกันที่หมู่บ้านนักกีฬาแต่ว่าพวกนักกีฬาบาสเกตบอลของอเมริกา พวกเขาอยู่ที่เรือสำราญหรูหรา ไม่เคยพำนักอยู่ที่บ้านพักที่ทางผู้จัดการแข่งขันเสนอให้

เย่เฉินมองฉินหงเหยียน “คุณไปที่เรือสำราญกับผมสิครับ”

ฉินหงเหยียนกลับส่ายหน้า “ไม่ล่ะ บนเรือสำราญของพวกเขาน่าจะมีแต่ผู้ชาย นักกีฬาพวกนั้นนอกจาก Curry

แล้ว ฉันก็ไม่รู้จักใครเลย เย่เฉิน คุณไปเองเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมรอ”

“ก็ได้” เย่เฉินไม่เซ้าซี้ เขาจึงไปส่งหล่อนกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม จากนั้นก็ไปที่เรือของพวกนักกกีฬาคนเดียว

ทั้งสองคนบังเอิญได้ยินบทสนทนาของหวังเจียเหยาเข้า

“คืนนี้เย่เฉินและฉินหงเหยียนไม่ได้อยู่ด้วยกัน…”

หวังเจียเหยาแววตาเป็นประกายเหมือนว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่

[1] เป็นท่าดังค์ที่ทำให้ไมเคอล จอร์แดนได้ชัยเป็นแชมป์ของการแข่ขันสแลมดังค์ในปี 1987