เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 210 หวังเจียเหยาคุณนี่มันชักจะน่ารังเกียจเกินไปแล้ว
เห็นภาพเหตุการณ์ตรงนี้ คิดไม่ถึงว่าในใจเย่เฉินจะเกิดรู้สึกทนไม่ได้!
หลิ่วอวี่เจ๋อและหวังเจียเหยาเดิมทีเป็นสามีภรรยา ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็สมเหตุสมผล
แต่ว่าในวินาทีนี้เย่เฉินยังคงรู้สึกว่าตนเองยังเป็นสามีของหวังเจียเหยา เขาไม่อาจทนได้เห็นผู้หญิงของตนเองระเริงรักกับชายอื่นได้!
ส่วนหวังเจียเหยาก็ไม่ได้ปัดป้องอะไรอีก อาจะเพราะกลัวว่าถ้าปฏิเสธอีกฝ่ายอาจจะทำให้เขาสงสัย!
เย่เฉินกำหมัดแน่น เขาในวินาทีนี้อยากจะเปิดประตูตู้ออกแล้วเดินไปประเคนหมัดใส่หน้าหลิ่วอวี่เจ๋อ!
แต่ว่าเมื่อคิดให้ดีๆ แล้วก็พบว่าตนเองมีคุณสมบัติอะไรไปต่อยอีกฝ่าย?
“หลิ่วอวี่เจ๋อต่างหากเป็นสามีของหวังเจียเหยา ตอนนี้หล่อนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเราแล้ว!”
เย่เฉินปลอบตนเองแบบนี้เพื่อลองสงบจิตใจที่บ้าคลั่งของตนเอง
แต่ว่าเย่เฉินกลับคิดได้ว่าในช่วงเวลาที่หญิงสาวยังเป็นภรรยาของตนเอง หล่อนเองก็เคยทำแบบนั้นกับหลิ่วอวี่เจ๋อหรือเปล่านะ?
ทันทีที่คิดถึงภาพเหตุการณ์เหล่านี้ก็อาจจะเกิดขึ้นในตอนที่พวกเขาสองคนยังแต่งงานกัน เย่เฉินเองก็กำมือแน่นอีกครั้ง เพื่อสะกดอารมณ์ของตนเองที่อยากจะออกไปต่อยหลิ่วอวี่เจ๋อ!
แต่ว่าเขาเองก็สะกดอารมณ์เอาไว้ได้อีกครั้ง
“หลังจากต่อยเขาแล้วล่ะ? ทันทีที่ฉินหงเหยียนรู้ว่าฉันหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องโรงแรมของพวกเขา จะอธิบายอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว”
และเย่เฉินก็ต้องใช้เวลา 10 นาทีที่ถือได้ว่ายากลำบากที่สุดในชีวิตของเขา!
10 นาทีต่อมา
“เอาเถอะน่า นายควรไปได้แล้วนะ พวกข่ายจื่อรอนายอยู่นะ”
หวังเจียเหยาจับเสื้อสายเดี่ยวขึ้นมา แล้วเอ่ยปากไล่สามีอีกครั้ง
หลิ่วอวี่เจ๋อเช็ดคราบลิปสติกบนริมฝีปาก “ได้ งั้นผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนดึกผมกลับมาต่อ! ฮ่าๆ เย่เฉินไอ้โง่ ผู้หญิงอายุ 30 ปีกว่าๆ อย่างฉินหงเหยียนมีอะไรดีนะ ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคุณเลยครับ!”
หลังจากหวังเจียเหยาได้ยินจู่ๆ สามีของตนเองด่าเย่เฉินแบบนี้ ก็ลนลานไปทันที เพราะตอนนี้เย่เฉินหลบอยู่ในตู้!
“เอาน่าๆ คุณรีบไปเถอะ”
หวังเจียเหยาลุกขึ้นแล้วดันหลังอีกฝ่ายออกไป เพราะกลัวว่าเย่เฉินออกมาจากตู้แล้วซ้อมเขา
หลังจากหลิ่วอวี่เจ๋อไปแล้ว เย่เฉินก็ออกมาจากตู้
หวังเจียเหยาพบว่าสีหน้าของเย่เฉินก็เปลี่ยนไป!
ท่าทางเขาเคร่งเครียด หัวเสียไม่พูดไม่จา ดูแล้วหัวเสียอย่างมาก!
เย่เฉินไม่พูดอะไรแต่หุนหันจะออกจากห้อง
หวังเจียเหยารั้งแขนเย่เฉิน “เฮ้อ นายอย่าเพิ่งรีบไปสิ นายไปตอนนี้เดี๋ยวหลิ่วอวี่เจ๋อก็เห็นนายสิ อีกเดี๋ยวค่อยไปโอเคไหม”
เย่เฉินนั่งบนโซฟาแล้วก็ยังคงปิดปากเงียบสนิท
หวังเจียเหยาเห็นสีหน้าของเย่เฉินก็หัวเราะร่วน “เย่เฉิน นายหึงใช่ไหมล่ะที่เห็นฉันกับหลิ่วอวี่เจ๋อพลอดรักกัน?”
เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “น่าขันจริงๆ ผมจะไปหึงคุณทำไมล่ะ? พวกคุณสองคนเป็นสามีภรรยา พวกคุณอยากจะพลอดรักกันยังไงก็ทำไปเลย ผมถือว่าเป็นหนังสดดูฟรีไม่เสียเงิน!”
หวังเจียเหยาหัวเราะ “ฮึ ยังจะปากแข็งอีก ฉันแต่งงานกับนายมาสามปี นายหึงหรือเปล่า โกรธไหม คิดว่าฉันจะมองไม่ออกหรือไง? นายยังชอบฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ?”
หวังเจียเหยาพูดพลางหอมแก้มเขา
เย่เฉินผุดลุกขึ้นจากโซฟาทันที แล้วผลักหวังเจียเหยาออกด้วยท่าทีรังเกียจ “อี๋! แหวะ! หวังเจียเหยาคุณนี่น่ารังเกียจเกินไปแล้วนะ! คุณเพิ่งจะจูบกับหลิ่วอวี่เจ๋อไปยังจะมาจูบผมอีกเหรอ?”
หวังเจียเหยาโกรธมาก ตนเองทอดสะพานให้เขาไปตั้งหลายครั้งหลายคราว แต่เย่เฉินกลับไม่ยอมตามน้ำ
ครั้งนี้ยิ่งหนักกว่าเดิม ตนเองจูบเขา แต่เขาทำท่าทางจะอาเจียนเหมือนรังเกียจตนเองเสียเต็มประดา!
หวังเจียเหยากล่าวด้วยโทสะ “เย่เฉิน! นายเป็นแค่คนส่งของที่เกาะผู้หญิงกิน มีสิทธิ์อะไรมารังเกียจฉัน! ใช่ ฉันหย่ากับนายเพราะนายจน ที่ตระกูลนายขับนายออกจากตระกูลแล้ว ที่ฉันแต่งงานกับหลิ่วอวี่เจ๋อก็เพราะว่าเขารวยกว่านาย!
แล้วนายล่ะ นายคบหากับฉินหงเหยียนไม่ใช่เพราะหล่อนรวยเหรอ? เมื่อก่อนนายเกาะฉันกิน แต่งเข้าตระกูลเรา ตอนนี้ก็เกาะฉินหงเหยียนเพราะอยากจะเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลฉินใช่ไหมล่ะ?”
เย่เฉินถูกหวังเจียเหยาเยาะเย้ยก็ตอบ “ใช่แล้ว ผมเองก็คิดแบบนี้! ผมชอบเกาะผู้หญิงกิน เพราะไม่มีเงินไง ผมมันจนน่ะ! เลยชอบเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านนั้นบ้านนี้! แล้วก็เพราะไร้ประโยชน์แบบนี้ด้วย! ทางที่ดีที่สุดคุณอย่ามาชอบผู้ชายอย่างผมเลย! ในเมื่อพวกเราสองคนอยู่กับคู่รักในตอนนี้เพราะเงิน เช่นนั้นแล้วเราก็มาดูกันดีกว่าว่า ‘คนที่เราเกาะ’ อยู่เนี่ยใครจะอยู่ให้เกาะยาวนานกว่ากัน!”
พูดจบเย่เฉินก็หุนหันออกจากโรงแรมไป
เขาจะเล่นงานหลิ่วอวี่เจ๋อเพื่อล้างแค้นหญิงสาว!
เขาต้องการให้ชุนเฟิงเอ็กซ์เพรสของตระกูลหลิ่วหายไปจากสายงานขนส่งของประเทศนี้!
……
หลายวันต่อมาเย่เฉินและฉินหงเหยียนเหยียน หวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อต่างก็ไปชมการแข่งขันในสนามโอลิมปิกต่างๆ
ในระหว่างนี้ก็มีบังเอิญเจอกันบ้าง แต่ฉินหงเหยียนและหลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้รู้เรื่องคืนนั้นที่เกิดขึ้นระหว่างเย่เฉินและหวังเจียเหยา
สิบกว่าวันต่อมา เดือนสิงหาคมก็ผ่านไป เย่เฉินและฉินหงเหยียนก็นั่งเครื่องบินกลับเทียนไห่
พวกเขาไม่ได้กลับมาเพียงลำพัง แต่ยังพาผู้หญิงโสดชาวญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งพันคนกลับมาด้วย!
บริษัทไป๋ลี่เอ็กซ์เพรสทำพาสปอร์ตให้พวกหล่อน และทำวีซ่าประเภท Z รวมไปถึงตกปากรับคำเรื่องเงินเดือนและยังเสนอสวัสดิการที่พัก แถมยังเปิดคอร์สสอนภาษาจีนให้พวกหล่อนด้วย ถึงขนาดที่ว่ายังจะสอนพวกหล่อนขับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเป็นต้น ซึ่งถือว่าเป็นการลงทุนเงินไปไม่น้อย
ศักยภาพในการเผาเงินของไป๋ลี่ในครั้งนี้ก็เขย่าวงการธุรกิจของประเทศอย่างรวดเร็ว!
แล้วพวกหล่อนก็ได้รับการอบรมจากบริษัทเป็นเวลาหนึ่งเดือน จนเวลาหมุนเวียนมาจนถึงช่วงเดือนตุลาคม ในตอนบ่ายที่แสงแดดทอแสงสดใส
ในเขตธรรมดาของเมืองเทียนไห่ ผู้ชายติดบ้านที่เป็นนักแคสต์เกมอาชีพคนหนึ่ง ต้องการจะส่งของไปที่เมืองหลวง ดังนั้นเขาถึงได้ใช้มือถือเรียกคนส่งของจากไป๋ลี่ที่เขามักจะใช้บ่อยๆ และค่าส่งค่อนข้างถูก
ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงกริ่ง
ชายหนุ่มเปิดประตูแล้วก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยในชุดกิมโมโนประยุกต์!
“สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย คอนนิจิวะ!”
พอได้ยินสำเนียงก็รู้ว่าเป็นคนญี่ปุ่น หล่อนสวมชุดทำงานที่เป็นชุดกิโมโนประยุกต์ที่สั่งตัดเป็นพิเศษ ทักทายชายหนุ่มพร้อมกับคำนับเขาอย่างมีมารยาท
ช่วยไม่ได้คนญี่ปุ่นชอบคำนับกันเพื่อทักทาย
ชายคนนั้นตกใจกับมารยาทนี้อย่างมาก เขารีบร้อนคำนับอีกฝ่ายอย่างเก้อเขิน “เอ่อ…พี่สาวครับคุณทำอะไรน่ะ? มาผิดที่หรือเปล่าครับ?”
ชายผู้นี้ไม่ได้รู้จักหญิงสาวร่วมชาติหน้าตาสะสวยด้วยซ้ำไป ยิ่งไม่มีทางรู้จักผู้หญิงต่างชาติหน้าตาสะสวยแน่นอน
ผู้หญิงจากญี่ปุ่นตอบเขาด้วยภาษาจีนที่ถือว่าคล่องแคล่วพอตัว “ฉันเป็นพนักงานขนส่งของบริษัทไป๋ลี่เอ็กซ์เพรสค่ะ คุณผู้ชายอยากจะส่งอะไรเหรอคะ?”
ผู้ชายคนนั้นยืนตัวแข็ง นี่มันเรื่องอะไรกัน!
พนักงานขนส่งของบริษัทไป๋ลี่เอ็กซ์เพรส ทำไมถึงได้กลายเป็นสาวสวยชาวญี่ปุ่นแถมยังสวมชุดประจำชาติของหล่อนเสียด้วย!
“ครับ…ครับ…ไฮ้!” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเคอะเขิน
หญิงสาวชาวญี่ปุ่นนั้นรู้ภาษาจีนไม่มาก แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการทำงานของหล่อน
หญิงสาวล้วงโทรศัพท์ออกมา แค่ต้องสแกนที่อยู่ที่ชายหนุ่มคนนั้นให้มา ซอฟท์แวร์ก็จะจำแนกที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์โดยอัตโนมัติ
จากนั้น หญิงชาวญี่ปุ่นคนนั้นก็เอาของที่ชายหนุ่มต้องการจะส่งวางในถุงพัสดุ แล้วย้อนถามอย่างมีมารยาท“ขอบคุณคุณผู้ชายที่ใช้บริการบริษัทไป๋ลี่เอ็กซ์เพรส! อยากจะลองดูการออกกำลังกายโดยการว่ายน้ำไหมคะ?”
ชายคนนั้นชะงักไป แม่งเอ้ย พนักงานขนส่งตอนนี้ทำไมถึงได้ขายคอร์สฟิตเนสด้วยล่ะ?
“ครับ! ครับ!” ชายคนนั้นรีบร้อนตอบ
YOU MAY ALSO LIKE
