เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 235 คนร้อยคนถ่มน้ำลาย

ตอนที่ 235 คนร้อยคนถ่มน้ำลาย!
เถ้าแก่หลี่ไม่ได้รู้เลยว่าเมื่อครู่เย่เฉินลงไม้ลงมือกับเทรนเนอร์สองคนในฟิตเนสของเขา

ท่าทางเย่เฉินหล่อเหลาเหมือนถ่ายภาพยนตร์ ใช้ไปไม่กี่กระบวนท่าก็สามารถเอาชนะอีกฝ่ายที่รูปร่างสูงใหญ่กว่าเขา ดึงดูดความสนใจของลูกค้าสาวๆ เหล่านี้ในฟิตเนสแห่งนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

เหล่าผู้หญิงที่ร่ำรวยพวกนี้ย่อมเป็นความปลอดภัย ทว่าหลังจากที่เถ้าแก่หลี่มาแล้ว พวกหล่อนก็ไม่กังวลปัญหาเรื่องนี้อีก

พวกเศรษฐีนีที่เลือกออกกำลังกายที่นี่ มีนิสัยความชื่นชอบอย่างไรก็น่าจะเดากันออกได้อย่างง่ายดาย

ฟิตเนสระดับสูงที่เทียนไห่มีเยอะแยะหลากหลาย ทำไมพวกหล่อนต้องเลือกที่นี่?

ไม่ใช่เพราะว่าเทรนเนอร์ที่นี่หล่อมากเลยเหรอ?

ในเมื่อเป็นผู้หญิงที่โง่งมหลงใหลในผู้ชาย เห็นเย่เฉินที่เป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาทั้งมีแรงมากมาย อีกทั้งเหมือนกับว่าครอบครัวของชายหนุ่มก็จะไม่ธรรมดา แล้วทำไมพวกหล่อนถึงไม่อยากจะทำความรู้จักเขาผ่านทางเถ้าแก่หลี่ล่ะ?

เถ้าแก่หลี่หัวเราะคิกคักแล้วกล่าว “ในเมื่อพวกคุณไม่อยากจะไป งั้นก็อยู่ออกกำลังกายอยู่ที่นี่ต่อ ผมขอรับรองว่าพวกคุณจะไม่ได้รับการบาดเจ็บแม้แต่น้อย”

ในตอนนี้ลูกน้องกลุ่มใหญ่ของหลิวเจิ้งคุน 30 กว่าคนก็วิ่งกรูเข้ามา มาถึงด้านหน้าเย่เฉินแล้วตะโกนเสียงดังอย่างพร้อมเพรียงกัน “คุณชายเย่!”

“ว้าว สุดหล่อคนนี้ดูมีมาดมากเลย”

“ฮ่าๆ คุณชายคนนี้น่าสนใจจริงๆ ฉันเคยเห็นน้องชายลูกคนรวยคนอื่นๆ มาก็มาก แต่ลูกน้องของเขาทำไมถึงเป็นคนต่างชาติกันหมดเลยล่ะ ฮ่าๆ”

พวกผู้หญิงร่ำรวยดื่มน้ำไป ถือเสียว่าเหมือนดูอะไรสนุกๆ

“อืม”

เย่เฉินหันมาผงกศีรษะให้พวกเขา

ตอนที่หันกลับมามอง ก็เห็นกลุ่มผู้หญิงที่อยู่ไกลๆ ต่างก็มองตนเอง ถึงขนาดที่มีผู้หญิงมัดผมหางม้าเนื้อทั้งตัวโชกเหงื่อ ยังโบกมือให้เย่เฉิน “ฮัลโหล”

เย่เฉินรู้ว่าที่นี่คือฟิตเนส ต่อให้เป็นสถานที่สาธารณะที่เป็นส่วนตัว เขาเป็นคนที่มีมารยาท ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรเขาก็มักจะคิดถึงคนอื่นด้วยเสมอ

ดังนั้นเย่เฉินจึงสาวเท้าเดินไปหาพวกหล่อน “สาวๆ ทุกท่าน เรื่องที่จะเกิดขึ้นในลำดับต่อไป อาจจะทำให้ทุกท่านรู้สึกไม่ดี ถ้าไม่อย่างนั้นพวกคุณกลับไปก่อน หรือไม่ก็ไปอาบน้ำกันก่อน ผมว่าทุกท่านน่าจะออกกำลังกายกันจนเหนื่อยมากแล้ว ตัวเปียกเหงื่อไปหมด”

ผู้หญิงอายุน้อยที่ผูกเปียหางม้าในหุ่นคล้ายกับหวังหยวนหยวนกล่าวแล้วด้วยรอยยิ้ม “สุดหล่อ นายน่าสนใจจังเลย เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ไล่ให้ฉันไปอาบน้ำ ฮ่าๆ ฉันคิดว่าฉันตอนเปียกเหงื่อสวยที่สุดเลย นายว่าไงล่ะ?”

ผู้หญิงที่ผูกผมเปียเจอเย่เฉินเป็นครั้งแรก แต่กลับใช้น้ำเสียงเย้ายวนเขา

ไม่เพียงแค่หล่อน แต่ยังมีผู้หญิงอายุประมาณ 35 ปี มองเย่เฉินราวจ้องเหยื่อ “สุดหล่อ ขอพี่สาวแนะนำเธอหน่อยนะจ้ะ ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยให้เรื่องนี้มันจบๆ ไป เธอต่อยเขาไปเธอก็จะเกิดเรื่องเอานะ”

“นั่นสิ ยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อเหลือทางเดินให้ตัวเองบ้าง ฉันอยากให้นายเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวของฉันอยู่นะ” คุณน้าที่ดูแลสุขภาพเอาไว้เป็นอย่างดีกล่าวขึ้นมา

เย่เฉินมองพวกผู้หญิงที่คุยเก่งขนาดนี้ลอบพูดในใจ “ในที่สุดก็รู้แล้วว่าจินเซียวข่ายและหม่าหนาน ทำไมมาออกกำลังกายที่นี่”

งั้นก็ช่างเถอะ ในเมื่อพวกหล่อนไม่กลัว ก็ให้พวกหล่อนดูอยู่แล้วกัน

เย่เฉินย่างสามขุมไปหาคู่กรณี

ทั้งๆ ที่เย่เฉินยังอยู่ไกลจากตัวจินเซียวข่ายอยู่มากโข แต่อีกฝ่ายกลับถอยกรูดหนีเขาไปเรื่อยๆ “คนแซ่เย่เหรอ นายอยากจะทำอะไร!”

เย่เฉินเดินไปยังตำแหน่งเดิมแล้วก็หยุดลงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ “ตอนนี้ยังไม่ต้องตื่นเต้นกังวลใจไป คนฝั่งฉันยังมาไม่ครบ นายไม่ต้องระแวงหรอก”

ถ้าคนมาไม่ครบ การล้างแค้นของเย่เฉินจะเริ่มขึ้นไม่ได้

และแล้วเวลา 20 นาทีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“แปลกจัง คนของพวกเราทำไมยังไม่มาถึงล่ะ?”

จินเซียวข่ายพุ่งมาถามหม่าหนาน

หม่าหนานเองก็หงุดหงิด “ไม่น่านานนะ พวกเขาพูดว่า 10 นาทีก็ควรจะมาถึง เดี๋ยวฉันโทรไปถาม”

“ไม่ต้องโทรแล้ว!”

จู่ๆ หลิวเจิ้งคุนก็เปิดปากเอ่ย “คนของพวกนายไปเจอกับลูกน้องของฉันที่ด้านล่าง โดนลูกน้องของฉันจัดการไปแล้ว”

“นายพูดว่าอะไร?” จินเซียวข่ายและหม่าหนานไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง

คนที่พวกเขาเรียกนั้นมาที่หน้าประตูฟิตเนส ยังไม่เดินมา?

และในเวลานี้เอง ณ บริเวณห้องฟิตเนส มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏกายขึ้นอีกครั้ง แค่ดูก็มี 70 กว่าคน!

พวกเขารีบเดินมา คนที่เดินมานั้นต่างก็มีคราบเลือด ทำให้บรรดาน้าๆ และพี่สาวที่เป็นเศรษฐีนีที่อยู่ข้างๆ อกสั่นขวัญแขวน !

คนจำนวน 70 กว่าคนเดินมาตรงหน้าเย่เฉินก็ประสานเสียง “คุณชายเย่!”

เย่เฉินมองไปที่พวกเขา ชี้ไปที่จำนวนคน น่าจะมีประมาณ 100 กว่าคน นี่คือลูกน้องที่หลิวเจิ้งคุนมีทั้งหมดในเทียนไห่

“อืม คนมาครบแล้ว พวกเราเริ่มเถอะ”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็เดินตรงไปหาจินเซียวข่าย!

จินเซียวข่ายถอยกรูดไป ตำแหน่งที่ตั้งโต๊ะปิงปองและโต๊ะสนุกเกอร์เดิมทีตั้งอยู่บริเวณด้านในสุดแล้ว เมื่อจินเซียวข่ายถอยหลังไปอีก ซึ่งอันที่จริงแล้วแทบไม่มีทางเหลือให้เขาถอยแล้ว

จินเซียวข่ายพิงกำแพงขณะกลืนน้ำลายอย่างเป็นกังวล แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

“นาย…นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ! คนของฉันใกล้จะมาถึงแล้ว ฉันกับคุณหม่าตามคนมาอย่างน้อยๆ 200 กว่าคนเชียวนะ! คนของนายที่นี่อย่างมากรวมๆ กันแล้วก็น่าจะมีแค่ร้อยคน คนของพวกเราไม่มีทางแพ้คนของนายไปเสียทุกคนหรอกนะ!”

หนึ่งในคนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือน้องชายของหลิวเจิ้งคุน เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ขยะพวกนั้นที่นายเรียกมา ฉันต่อยพวกมันทีละคนๆ พี่น้องของฉันที่นี่ต่างก็สามารถต่อสู้กับคนสิบคนได้ด้วยตัวคนเดียว จะให้คน 70 คนสู้กับคน 200 กว่าคนมีอะไรแปลกเหรอ?”

เย่เฉินพาพี่น้องร้อยกว่าคนด้านหลัง เดินรุกคืบเข้าไปหาจินเซียวข่าย

จินเซียวข่ายกล่าวอย่างเป็นกังวล “คนแซ่เย่ แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ที่นี่ยังมีแขกคนอื่นอีก นายต่อยฉัน นายเองก็จะติดคุกนะเว้ย!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จินเซียวข่าย ถ้าผมอยากต่อยคุณ เมื่อครู่ผมคงทำไปแล้ว แต่สบายใจได้ ผมไม่ซ้อมคุณหรอก”

“นายถ่มน้ำลายใส่หน้าฉันไม่ใช่เหรอ? ส่วนฉันเองเป็นคนแฟร์ๆ นายถ่มน้ำลายใส่ฉัน ฉันจะถ่มใส่นายเหมือนกัน”

พูดจบก็คุยกับพวกลูกน้อง “ลงมือ… อ้อ ไม่สิ ลงปากเลย”

หลิวเจิ้งคุนที่รู้ใจผู้เป็นนายนานแล้ว เขากำชับ “ถ่มน้ำลายใส่หน้าหมอนี่ จำเอาไว้ จะต้องถ่มใส่หน้าด้วย!”

“ครับผม!”

เย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนถ่ายทอดคำสั่ง แล้วนักสู้มือชาวตะวันออกเฉียงใต้อาชีพทั้งร้อยคน ต่างก็เดินไปหาจินเซียวข่าย!

ถุย!

ถุย!

ถุย!

ถุย!

น้ำลายจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน กระทบใส่หน้าของจินเซียวข่าย!

“อย่า!”

“โอ้ย!”

“ช่วยด้วย!”

“แม่ง เขียวอื๋อเลย!”

“…”

จินเซียวข่ายร้องโวยวายไม่หยุด ต่อมากระทั่งบ่นเขาก็ยังไม่กล้า เพราะถ้าเขาอ้าปาก น้ำลายของคนพวกนั้นอาจจะตกเข้าไปในปากเขา

“อี๋…”

เหล่าแขกสาวๆ ที่อยู่ไกลๆ นั้นตกใจจนรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ สถานการณ์เช่นนี้ทำให้เหล่าสาวสวยพวกนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ได้เห็น

“ถ่มน้ำลายใส่กันเหรอ?”

เย่เฉินมองจินเซียวข่ายแล้วระบายยยิ้มเย็น ช่างไม่รู้จักอะไรเลย!

เวลานี้แล้วในฐานะที่เป็นเพื่อนนิทของจินเซียวข่าย หม่าหนานเดินไปข้างตัวเย่เฉินแล้วกล่าวอย่างนุ่มนวล “เพื่อน อย่างไรเสียข่ายจื่อก็เป็นคุณชายตระกูลธนาคาร นายก่อเรื่องแบบนี้ ไม่ได้ส่งผลดีอะไรหรอก! ช่างมันไปเถอะ มีเรื่องอะไร เรานั่งลงคุยกันกินข้าวด้วยกันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ดีหรือไง?”

เพื่อน?

เป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยที่เย่อหยิ่งจริงๆ ด้วย ตอนนี้ไม่ว่าจะทำยังไงก็คงไม่มีใรเคารพเขา ขนาดตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด แต่ยังมีหน้ามาขอร้องแทนเพื่อนอีก?

นายคิดว่านายรอดตัวล่ะสิ!

เย่เฉินหันไปมองหม่าหนานแล้วถาม “ได้ยินมาว่าคุณจูงมือฉินเสี่ยวตั่วเหรอ?”