เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 497 แม่ยายเกิดเรื่อง

ตอนที่ 497 แม่ยายเกิดเรื่อง!

ในห้องของคนรับใช้ หญิงสาวที่สวยที่สุดทั้งสองคนในประเทศนี้ คนหนึ่งอยู่ในชุดสาวใช้ ส่วนอีกคนอยู่ในชุดสีแดงแสนหรูหรา

นี่เป็นหญิงสาวที่สวยปานนางฟ้าสองคนคุยกันอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

คนที่หน้าตาสะสวยล้วนแต่เป็นคนที่เย่อหยิ่งในตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ค่อยจะอยากไปคุยกับคนอื่นก่อน

ซูมู่ชิงกล่าว “ฉันยอมมีสามีร่วมกับฉินหงเหยียนคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่ยอมรับคุณค่ะคุณหวัง!ตอนคุณคบหากับเย่เฉิน คุณเคยทรยศเขาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะ ฉันกลัวว่าถ้าคุณกลับมาคบหากับเขาอีก คุณจะทำร้ายเขาแบบนี้อีก”

หวังเจียเหยารีบค้าน “ถ้าไม่ใช่เพราะน้องชายเธอ อยากจะแก้แค้นแทนเธอแล้วมาขู่ฉัน ให้ฉันยอมนอนกับเขา ฉันจะนอกใจเย่เฉินเขาเหรอ? เธอเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบที่ฉันทำผิดต่อเย่เฉิน! ฉันยังสงสัยเลยว่าเธอบอกให้น้องชายเธอทำแบบนี้หรือเปล่า ให้ฉันมีลูกกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้แล้วเย่เฉินจะได้ทิ้งฉัน แล้วเธอก็จะมีโอกาสได้เป็นภรรยาเขา!”

ซูมู่ชิงรีบร้อนอธิบาย “ฉันไม่ได้ส่งให้มู่หลินเขาทำแบบนี้เลย! หวังเจียเหยา ต่อให้ไม่มีซูมู่ชิง คุณเองก็นอกใจเย่เฉินไปมีฟางเชากับหลิ่วอวี่เจ๋อ”

หวังเจียเหยาแก้ตัว “ตอนฟางเชาฉันหุนหันไปหน่อย! แล้วพอเย่เฉินเขารู้เขาก็ให้อภัยฉันแล้วด้วย หลังจากที่เราคืนดีกันฉันก็ไม่เคยทรยศเขา! ตอนที่แต่งงานกันฉันไม่ได้ทำอะไรกับหลิ่วอวี่เจ๋อด้วยซ้ำ!”

ซูมู่ชิงกล่าว“คุณเคยทรยศเขาหรือไม่คุณรู้ดีแก่ใจ แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่ให้คุณเป็นภรรยาคนที่สองของสามีฉัน รอเจอหงเหยียนก่อน คุณค่อยไปขอหล่อนแล้วกันถามว่าหล่อนจะให้คุณเป็นภรรยาคนที่สามของเย่เฉินได้ไหม”

พูดจบซูมู่ชิงก็เดินหนีไป

เดิมทีอยากจะเป็นมิตรกับลูกชายของเย่เฉินเสียหน่อย คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะยื่นข้อเสนอที่เกินไปแบบนี้

หวังเจียเหยาร้องไห้ออกมาอย่างคับแค้นใจ “พวกแกจะให้ฉันเป็นภรรยาคนที่สามของเขางั้นเหรอ แกกับฉินหงเหยียนมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้! ฉันต่างหากที่เป็นภรรยาคนแรกของเขา! ฉันควรจะเป็นคุณนายคนที่หนึ่ง พวกแกต่างหากที่ต้องเป็นบ้านเล็ก! มู่ชิงอย่าคิดว่าตัวเองสวย อย่าคิดว่าตัวเองเก่งมากนักหนา ฉันขอบอกไว้เลยนะ ถ้าฉันไม่นอกใจเขา เย่เฉินไม่มีทางเหลือบแลแกหรอก! แกน่ะไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียว!”

หวังเจียเหยาเหลือบตามองเงาที่ไกลออกไปทุกทีของซูมู่ชิง แล้วกรีดร้องออกมาเหมือเสียสติ

แต่ซูมู่ชิงได้รับการอบรมเป็นอย่างดี จึงไม่สนใจจะไปทะเลาะกับหวังเจียเหยา

มีแค่ผู้แพ้เท่านั้นที่ทำแบบนี้

……

ตีสี่ ณ Crockfords Casino

เหล่าคุณนายชาวจีนทั้งหลายยังคงเล่นบาคาร่าอย่างมีความสุข อีกทั้งรอบๆ ตัวยังมีกลุ่มผู้ชมรุมล้อมไม่น้อย

“ว้าว เชี่ยนจือ เธอชนะอีกแล้ว! วันนี้ดวงดีเกินไปแล้วนะ!”

“เชี่ยนจือ เราเล่นมาทั้งคืนแล้ว ได้เงินเยอะแล้วนะ ไม่งั้นเรากลับห้องไปนอนกันเถอะ”

จางเชี่ยนจือเล่นตั้งแต่บ่ายยันตีสี่ ลงเงินเล่นไปไม่ถึงล้านปอนด์ แต่ได้กำไรกลับมาถึงห้าล้านปอนด์!

ยอดมูลค่าน่าจะราวๆ 50 ล้านหยวน!

จางเชี่ยนจือหน้าบานจนหุบยิ้มไม่ได้ “ฮ่าๆ คืนนี้ได้เงินมาตั้งห้าสิบล้าน เหมือนได้เงินทั้งหมดที่เคยเสียไปกลับมาในวันนี้วันเดียว! ฉันอยากโทรบอกข่าวดีเรื่องนี้กับสามีฉัน”

จางเชี่ยนจือโทรหาซูหมิงเจ๋อแต่เขาไม่รับสาย

“อะไรกัน จะตีสี่แล้ว สามีเธอน่าจะหลับไปแล้วล่ะ”

จางเชี่ยนจือแค่นเสียง แล้วไปแลกเงินอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นพวกหล่อนก็เดินออกจากคาสิโนอย่างมีความสุข

แต่ว่าทันทีที่ก้าวเท้าออกมา ก็มีคนชุดดำหลายคนพุ่งพรวดมาประชิดตัวแล้วใช้ปืนชี้ไปที่ศีรษะของจางเชี่ยนจือ “ห้ามขยับ! ขึ้นรถไป!”

จางเชี่ยนจือเห็นท่าไม่ดี ต้องโทษที่หล่อนคุยโวมากไป แล้วเอาแต่เล่นไม่ยอมกลับเสียที คนในคาสิโนรู้กันทุกคนว่าคืนนี้หล่อนเล่นได้เยอะมาก

เรื่องนี้จะต้องทำให้หล่อนเข้าตาพวกเขา ดังนั้นถึงได้มาปล้นหล่อน!

จางเชี่ยนจือรีบร้อนใช้ภาษาอังกฤษที่มีอยู่น้อยนิดพูดออกมา “อย่ายิงนะ ถ้าพวกแกอยากได้เงิน ก็เอาไปเลย”

ชายถือปืนตะคอก “อย่าพูดไร้สาระ ถ้าไม่อยากตายก็ขึ้นรถไปดีๆ!”

“ไม่นะ ไม่!”

เมื่อเหล่าคุณนายได้ยินก็กรีดร้องโวยวาย

จางเชี่ยนจือหวาดกลัวน้อยๆ แล้วกล่าว “ฉันจะบอกพวกแกให้นะ เราไม่ใช่นักท่องเที่ยวชาวจีนธรรมดาๆ นะ เราเองก็มีอิทธิพลในอังกฤษนะ แกอย่าทำอะไรพวกเรานะ!”

โจรได้ยินก็มีท่าทีพอใจ “อ้อ? เป็นคนจีนใช่ไหม?”

จางเชี่ยนจือกล่าว “ฉันเป็นญาติของคนตระกูลเย่! เย่เฉินคือลูกเขยของฉันย่ะ! คนที่นั่งรถม้าทองคำเมื่อวาน!”

โจรชะงักไปเล็กน้อย “ตระกูลเย่นี่อะไรกัน? รถม้าทองคำเหรอ? ได้ยินแล้วเหมือนว่าจะเป็นคนมีเงินมากเลย ดีมาก ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะได้ใช้แกเป็นตัวประกันแล้วไถเงินแกกองโตๆ เลย! ฮ่าๆ พวกคนจีนอย่างเธอมันเห็นครอบครัวสำคัญกว่าอย่างอื่นอยู่แล้ว ฉันชอบปล้นเงินคนจีนที่สุดแล้ว ฮ่าๆ พาหล่อนรีบขึ้นไปเลย!”

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูมู่ชิงที่กำลังหลับสนิท ทันใดนั้นเองก็โดนเสียงมือถือปลุก

ซูมู่ชิงเปิดตาออก เห็นแม่โทรมา ในระหว่างที่สะลึมสะลือก็กดรับสาย

“แม่คะ ดึกขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องบอกหนูหรอกนะคะว่าแม่หาเงินได้เท่าไหร่ หนูไม่สนใจ”

ซูมู่ชิงกล่าว

แต่จางเชี่ยนจือกลับสะอื้นตอบกลับ “ลูกรัก แม่โดนจับตัวเรียกค่าไถ่แล้ว! ลูกรีบบอกให้เย่เฉินมาช่วยแม่หน่อย!”

“อะไรนะคะ?”

ซูมู่ชิงตื่นได้สติเต็มที่ทันที หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่ง

ความเคลื่อนไหวที่กระทันหันแบบนี้ทำให้เย่เฉินที่อยู่ข้างๆ สะดุ้งตื่นตามไปด้วย

เย่เฉินตบบ่าซูมู่ชิงแล้วถาม “เป็นอะไรไปครับ?”

“แม่ฉันโดนจับค่ะ” สีหน้าซูมู่ชิงซีดเผือด

“เปิดลำโพง!” เย่เฉินเตือนสติภรรยา

แล้วเสียงก็ปลายสายไม่ใช่เสียงของจางเชี่ยนจือแต่เป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง “Can you speak English? (พูดภาษาอังกฤษได้ไหม?)”

เย่เฉินตอบปลายสายเป็นภาษาอังกฤษ “คุณคือใคร?”

ชายคนนั้นหัวเราะ “นายคงจะเป็นเด็กผู้ชายแซ่เย่ล่ะสิ ได้ยินมาว่านายเป็นลูกเขยของผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้ใช่ไหม? เหอะ แม่ยายจอมโง่เง่าของนายเนี่ยยังจะกล้าขู่เราอีก บอกว่านายมีอิทธิพลมากบอกให้ฉันปล่อยหล่อนไป ไม่อย่างนั้นจะทำให้ฉันตายทั้งเป็น แกมันไอ้คนจีนขี้โม้นี่เรา”

ตระกูลเย่เป็นตระกูลที่ลึกลับ ต่อให้เป็นที่อังกฤษก็ไม่มีใครรู้จักมากนัก

“งั้นจะเอายังไง?” เย่เฉินไม่ได้มีอารมณ์ไปกับอีกฝ่าย แต่ถามเสียงเย็น

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องทำให้แม่ยายของเขาปลอดภัย ขอแค่ให้แม่ยายกลับมาได้อย่างปลอดภัย จะจัดการพวกโจรพวกนี้ง่ายดายเหลือเกิน

ชายหนุ่มกล่าว “ได้ยินมาว่าแกรวยมากนี่ งั้นเอาเงินสิบล้านปอนด์มาแลกกับแม่ยายแก!”

เย่เฉินรับปากทันที “ได้สิ สิบล้านปอนด์ใช่ไหม ได้เลย ส่งที่อยู่มาเลย”

หลังจากรู้ที่อยู่แล้ว เย่เฉินก็ลุกจากเตียงพร้อมภรรยา แล้วจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า

ซูมู่ชิงร้องไห้ออกมาอย่างตึงเครียด หล่อนกังวลว่าแม่ตนเองจะเกิดเรื่อง

เย่เฉินกอดซูมู่ชิงเอาไว้แล้วปลอบ “มู่ชิง ไม่ต้องกลัวนะครับ พวกเขาจะต้องเห็นว่าแม่คุณมีเงิน ดังนั้นถึงได้เล็งหล่อน ขอแค่เรายอมจ่ายเงิน พวกเขาต้องปล่อยแม่คุณแน่ ผมจะให้พ่อบ้านฟางไปเตรียมเงินเดี๋ยวนี้”

ซูมู่ชิงรู้สึกผิด“ขอโทษด้วยนะคะ ที่รัก ต้องให้คุณออกเงินเยอะแยะขนาดนี้เลย”

เงินสิบล้านปอนด์เท่ากับเงินประมาณร้อยล้านหยวนไม่ใช่จำนวนน้อยๆ

เย่เฉินยิ้ม “บางทีพวกเขาอาจจะได้เงินก้อนนี้ไป แต่ไม่มีชีวิตจะได้ใช้เงินก้อนนี้แน่นอน”