เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 522 ในที่สุดก็ได้พบฉินหงเหยียน!

ตอนที่ 522 ในที่สุดก็ได้พบฉินหงเหยียน!

ฉินเสี่ยวตั่วพูดพลางเดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนยอดเขา

เย่เฉินคว้าแขนเรียวเล็กของหญิงสาวหมับแล้วหันไปตำหนิซีกวา “ต่อไปนายอย่าพูดอะไรออกมาสักคำเชียวนะ!”

จากนั้นฉินเสี่ยวตั่วก็อิบาย “เสี่ยวตั่วคุณอย่าเข้าใจผิดนะ ผมตั้งใจจะปามือถือคุณใส่พี่รองจริงๆ”

ฉินเสี่ยวตั่วสีหน้าบูดเบี้ยวและโวยวาย “นาย…นายมันบ้า ฉันจะบอกพี่ฉันว่าอย่าแต่งงานกับนาย ไม่อยางนั้นเกิดไปเห็นตัวเองในหนังโป๊วันไหนขึ้นมาแย่แน่!”

“ไม่ใช่”

เย่เฉินคิดในใจว่าหญิงสาวพูดอะไรเหลวไหล เขาออกแรงผลักหญิงสาว

“ที่ผมโยนมือถือคุณให้พี่รองเพราะในมือถือคุณมีเครื่องติดตามตัว! แล้วมือถืออยู่ที่เขา ผมก็จะรู้ตำแหน่งของพี่รองได้ตลอดเวลา”

“เครื่องติดตามเหรอ?”

เครื่องหมายคำถามแปะใบหน้าน้อยๆ ของหญิงสาว

เย่เฉินกล่าว “คุณจำที่คุณโดนเรียกขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีของคอนเสิร์ตเของดาราเกาหลีได้ไหมล่ะ? ร้องเพลงเสร็จแล้วมีล่ามผู้หญิงขอมือถือคุณเพื่อขอแลกวีแชทกับคุณได้ไหม?”

ฉินเสี่ยวตั่วเข้าใจทุกอย่างทันที “อ้อ มิน่านายถึงมาหาตัวฉันได้ทันเวลา ที่แท้นายก็แอบติดเครื่องติดตามไว้ที่มือถือนี่เอง! คิกคิก ฉันว่าแล้วว่านายไม่ใช่คนโรคจิตแบบนั้นหรอก”

ฉินเสี่ยวตั่วพูดพลางคล้องแขนเขา

เย่เฉินไม่รู้จะพูดอะไร เขารีบผลักอีกฝ่ายออกห่าง ฉินหงเหยียนอยู่บนยอดเขา ไม่แน่ว่าที่นี่อาจจะมีกล้องติดตั้งเอาไว้ ถ้าหญิงสาวเห็นเข้าคงจบเห่

เย่เฉินกล่าว “เสี่ยวตั่วต่อไปเลิกถ่ายรูปโป๊ๆ ได้แล้ว คุณเป็นผู้หญิงนะถ้ามีคนรู้เข้าล่ะก็เขาขโมยมือถือคุณไปก็ง่ายเลย”

ฉินเสี่ยวตั่วทำปากยื่น “ก็ฉันอยากถ่ายนี่นา เอาแบบนี้แล้วกันต่อไปฉันถ่ายแล้วส่งให้นาย นายก็เซฟให้ฉัน เป็นไงล่ะ!”

เย่เฉินเกาศีรษะแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมรหัสคุณคือ 696969 ล่ะ?”

“แค่กๆ… คุณชายเย่ คำถามแบบนี้คุณก็ถามด้วยเหรอ คุณหนูเสี่ยวตั่วจะตอบยังไงล่ะครับ” ซีกวาหัวเราะเจ้าเล่ห์

ฉินเสี่ยวตั่วตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ “มีอะไรต้องอายด้วยล่ะคะ ฉันจำได้ว่ารหัสมือถือเย่เฉินคือ 969696 ฉันก็เลยสลับเลขกันไง”

เย่เฉิน ซีกวา ชิงหลงทำตัวไม่ถูกทันที มีเพียงผู้หญิงใสซื่ออย่างฉินเสี่ยวตั่วที่ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้

แล้วพวกเย่เฉินก็ไปถึงยอดเขาอย่างรวดเร็ว ที่นี่มีวิลล่าอยู่จริงๆ ด้วย!

ไม่รู้ว่าเย่เซวียนย้ายวิลล่านี้มายังไง ต้นหญ้าเขียวชอุ่ม ดอกไม้ต้นไม้อุดมสมบูรณ์ ส่วนสไตล์การตกแต่งของวิลล่าเป็นแบบยุโรป เน้นการตกแต่งด้วยไม้ ดูอบุอุ่นอย่างมาก

“สวยจังเลย…นี่เป็นแบบที่ฉินหงเหยียนชอบเลย”

เย่เฉินได้ยินเสียงนกร้อง และกระต่ายหน้าตาน่ารัก วิ่งไปมาบนสนามหญ้าแล้วกระโดดข้ามเท้าเย่เฉินไป

จู่ๆ เขาก็คิดถึงวิลล่าที่เขากับหล่อนซื้อตอนอยู่ที่เทียนไห่

ฉินหงเหยียนใช้เงินซื้อมา ตอนนั้นเย่เฉินน่าจะอยู่ในสภาพที่ได้หญิงสาวคอยเลี้ยงดูเขา

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดีกับเย่เฉินเหมือนฉินหงเหยียน…

“คุณพ่อ!”

ฉินเสี่ยวตั่วเดินอยู่หน้าสุด แล้วตะโกนเรียกชายวัยกลางคนที่กำลังวิดน้ำอยู่นอกวิลล่า

ชายวัยกลางคนคนนี้ก็คือฉินอ้าวหมิงที่หายสาบสูญไปนาน!

ฉินอ้าวหมิงสวมเสื้อผ้าเรียบโก้ ดูมีการศึกษาอย่างมาก

เย่เฉินก้าวเท้าเข้าไปอีกฝ่าย แล้วเรียกเขาอย่างเคารพนับถือ “คุณอาฉินครับ สวัสดีครับ ผมคือเย่เฉิน”

ฉินอ้าวหมิงมองเย่เฉินแล้วพยักหน้ารับ “สวัสดีครับ”

เย่เฉินรู้สึกผิดกับฉินอ้าวหมิงอย่างมาก เพราะว่าตอนแรกตระกูลเย่เอาตัวฉินอ้าวหมิงไปจากครอบครัว ทำให้เขาไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวสองคนได้

เหมือนว่าฉินอ้าวหมิงจะอ่านใจเย่เฉินออกจึงกล่าว “คุณมาหาฉินหงเหยียนใช่ไหม? หล่อนอยู่ข้างใน คุณชายเข้าไปหาหล่อนเถอะ”

คนที่เย่เฉินอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ย่อมมีแต่ฉินหงเหยียนแค่คนเดียว!

“ขอบคุณครับ”

เย่เฉินไม่พูดอะไรมากมายอีก สาวเท้าขึ้นไปบนบันได้ไม้สีเหลืองเข้าไปในวิลล่า

เมื่อผลักประตูวิลล่าเข้าไป สิ่งที่ลอดเข้ามาในครรลองสายตาก็คือตัวบ้านที่ตกแต่งอย่างสะอาดสะอ้าน เรียบร้อย

จากนั้นเย่เฉินก็เห็นผู้หญิงในชุดสบายๆ

นั่นคือฉินหงเหยียน!

ฉินหงเหยียนในตอนนี้แต่งตัวธรรมดาไม่ได้มีราศีของผู้บริหารหญิงแบบที่ผ่านมา กลับกันหล่อนดูอ่อนหวานนุ่มนวลขึ้นแบบสาวตะวันออก

เมื่อไม่ได้เจอกันมานาน เย่เฉินได้เห็นใบหน้างดงามของฉินหงเหยียนอีกครั้ง ก็เหมือนคนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์จากที่ขับรถมานาน !

ฉินหงเหยียนตัดผมทรงใหม่ ทำให้เจ้าหล่อนดูเด็กลงกว่าเดิม!

“หงเหยียน!”

เย่เฉินอุทานเรียกหญิงสาวแล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปหาแล้วคว้าหล่อนเขามากอด!

ก่อนหน้านี้ที่เขาเคยเจอคนทีเหมือนฉินหงเหยียนมาแล้ว แต่เขารู้ว่าคนตรงหน้าคือฉินหงเหยียนตัวจริง

บุคลิกที่แสนสง่างามแบบผู้บริหารหญิง แววตาเปี่ยมรักที่มองเย่เฉิน ผู้หญิงคนอื่นไม่มาทางเลียนแบบได้!

ผู้หญิงคนนั้น

วินาทีที่เห็นเย่เฉิน น้ำตาก็เอ่อคลอในดวงตา ภาพตรงหน้านี้ทำให้เจ้าหล่อนดูบอบบางอ่อนแอน่าทะนุถนอม

เย่เฉินมีคำถามมากมายอยากถามหล่อน แต่ในตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น นอกจากจุมพิตหล่อน!

ฉินหงเหยียนเองก็เหมือนจะแปลกใจ หล่อนไม่สามารถปฏิเสธผู้ชายที่หล่อนรักอย่างสุดหัวใจแต่สองนาทีต่อมา หล่อนก็ผลักเย่เฉินออก

“เย่เฉินอย่าทำแบบนี้เลย คุณมีภรรยาแล้ว ถ้าคุณหนูซูรู้เข้าจะต้องเสียใจแน่ๆ”

ฉินหงเหยียนเช็ดน้ำตาแล้วจัดแจงเสื้อผ้าและเรือนผมให้เรียบร้อย

เย่เฉินจุมพิตหญิงสาวอีกสักพัก เพื่อคลายความคิดถึงที่เก็บอยู่ในใจมานาน

เขาถามฉินหงเหยียน “หงเหยียนทำไมคุณถึงไปจากผมอย่างกระทันหันแบบนี้ล่ะ? ตอนแรกผมก็คิดว่าคุณโดนจับตัวไปเสียอีก ผมเป็นห่วงคุณมากเลยนะหาข่าวคุณไปทั่วเลย แต่ว่าต่อมาผมเห็นคูรในงานวันเกิดซูเจิ้นหาง ผมรู้ว่าคุณมาหาผมชัดๆ ทำไมคุณต้องไม่ยอมติดต่อผมมาล่ะ?”

ฉินหงเหยียนกล่าวว่า “ฉันไม่ได้อยากแยกกับคุณเลยค่ะ บางทีนี่อาจจะเป็นเจตนาของฟ้า ตอนนั้นพี่รองของคุณมาหาฉันบอกว่าจะพาฉันไปเจอพ่อ ฉันเลยไปกับเขา ต่อมาฉันได้เจอพ่อของฉันแล้วแต่พี่ชายของคุณก็บอกว่าถ้าฉันอยากอยู่กับพ่อ ต้องทิ้งคุณ”

เย่เฉินหัวเสีย “พี่รองคนสารเลว ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมแบบนี้นะ!”

ฉินหงเหยียนรีบร้อนกล่าว “เย่เฉิน คุณอย่าไปว่าพี่รอของคุณเลย ที่จริงแล้วที่เย่เซวียนทำแบบนี้เพราะหวังดีกับคุณนะ”

“หวังดีกับผมเหรอ?” เย่เฉินสับสน

ฉินหงเหยียนกล่าว “เย่เซวียนบอกว่าเย่เทียนพี่ชายคุณอยากกลืนธุรกิจของตระกูลเย่ แต่คุณเป็นคนที่คุณปู่ของคุณหมายมั่นตั้งใจจะให้เป็นผู้สืบทอดของตระกูล เขากลัวว่าคุณจะโดนพี่ใหญ่ทำร้ายดังนั้นเลยอยากให้คุณดองกับตระกูลซู อย่างไรเสียตระกูลซูก็มีอิทธิพลมากในประเทศของเรา ถ้าได้ตระกูลซูปกป้องคุณ อย่างน้อยๆ ที่ในประเทศต่อให้เย่เทียนมีความสามารถขนาดไหนก็แตะต้องคุณไม่ได้”

เย่เฉินตกใจพี่ใหญ่จะฆ่าเรางั้นเหรอ?