เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 528 นายฉันชื่อเย่เฉิน!

ตอนที่ 528 นายฉันชื่อเย่เฉิน!

กังนัมเป็นคนของเย่เซวียน เป็นนักฆ่าและนักสู้ชั้นยอดที่จู่เชว่เจอที่เกาหลี เขาสั่งสอนอบรมอีกฝ่ายด้วยตัวเอง

เขาก็เป็นเหมือนพวกลูกน้องของชิงหลงและไป๋หู่ ทั้งเย็นชาและเป็นมืออาชีพ

ในตอนที่ปฏิบัติภารกิจ ขอแค่ทำหน้าที่ที่เจ้านายสั่งให้สำเร็จได้ก็จะไม่สนใจอะไรมากมาย

ตอนนี้ภารกิจของเขาคือคอยเฝ้าหวังเอ้อร์เชอทำศัลยกรรมให้เรียบร้อย ถ้าผ่านไปได้ด้วยดีก็จะพาเขาไปพบเย่เซวียน แต่ถ้าผลออกมาไม่ดีก็ไม่ต้องสนใจเขา

ส่วนเรื่องระหว่างหวังหยวนหยวนและพวกนักเลงหัวไม้พวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

หวังเอ้อร์เชอร้อนรนเพราะเขาชอบหวังหยวนหยวนมากทีเดียว เรือนร่างของหล่อนไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้เห็นก็ต้องน้ำลายหก

บวกกับที่ชื่อในวงการตอนนี้ของหวังหยวนหยวนคือหวังเจินอวี่ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย หล่อนก็เป็นดารา

ดังนั้นหวังเอ้อร์เชอจึงคว้าเสื้อของกังนัมแล้วอ้อนวอนเขา “พี่กังนัมครับ พี่ช่วยผมเถอะนะ อันธพาลพวกนี้น่ะ ผมว่าพี่ไม่ต้องออกแรงก็จัดการพวกเขาได้แล้วมั้ง ”

กังนัมเห็นพวกผู้ชายพวกนั้นน่าจะฝีมืองั้นๆ คาดว่าใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ซัดพวกเขาจนหมอบได้แล้ว

จึงเอ่ยปากถาม “พวกนายน่ะจับหล่อนทำไม?”

เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าพวกเขาปรายตามองกังนัมแล้วกล่าว “ไอ้หนู แกอย่าสาระแนเรื่องคนอื่นเลย ถือเสียว่ามองไม่เห็นได้ยินได้ไหม?”

พูดพลางลากแขนนวลเนียนของหวังหยวนหยวนออกไป

กังนัมหัวเราะเสียงเย็น

ตอนที่เขาเป็นเพียงนักเลงตัวเล็กๆ ในเมืองนี้ พวกนักเลวหัวไม้พวกนี้อาจจะยังสวมแพมเพิร์สอยู่เลย!

กังนัมผลักแขนของเด็กหนุ่มคนนั้นออกแล้วตะคอก “ไอ้หนูเหรอ? แกนี่ไม่รู้จักเคารพรุ่นพี่ที่เข้าวงการมาก่อนเลยใช่ไหม? ฉันถามแกว่าแกจับผู้หญิงคนนี้ทำไม!”

คนเกาหลีให้ความสำคัญเรื่องลำดับอาวุโสเป็นที่สุด ดังนั้นกังนัมถึงได้ถือสาในคำพูดคำจาของเด็กหนุ่มคนนี้มา

เด็กหนุ่มโดนผลักจนล้มลงไปกองบนพื้น เมื่อรู้ว่ากังนัมไม่ใช่คนที่เหลาะแหละทำอะไรไม่ได้ พวกคนที่อยู่รอบๆ ก็กล่าว “จัดการเขาด้วยกันเลย!”

ส่วนเด็กหนุ่มกลับยื่นมือออกมาห้าม เพราะเขาไม่อยากมีเรื่อง

เด็กหนุ่มกล่าวว่า “เราไม่ใช่พวกอันธพาล ไม่ได้จะมาลัพาตัวหล่อน พี่อย่าเข้าใจผิดล่ะ เรารู้จักพ่อหล่อน อยากพาหล่อนไปเจอพ่อบุญธรรมตัวเอง”

กังนัมแปลคำพูดของคนตรงหน้าให้หวังเอ้อร์เชอฟัง

สีหน้าหวังเอ้อร์เชอฉายแววสงสัย แล้วถามหวังหยวนหยวน “หวังหยวนหยวน พวกเขาบอกว่าเป็นคนที่พ่อบุญธรรมคุณส่งมา พ่อบุญธรรมคุณคือใครเหรอ?”

ทันใดนั้นเองหวังยหวนหยวนก็มีท่าทีหวาดกลัว!

หล่อนมีพ่อบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่ได้รู้จักจากในงานแต่งงานของเย่เฉินและซูมู่ชิง!

ในตอนนั้นหล่อนตั้งใจไปงานแต่งงานของซูมู่ชิง เพื่อหาผู้ใหญ่ในวงการการเงินในเมืองหลวงเป็นพ่อบุญธรรม เพื่อในภายหน้าจะได้ถ่ายละครได้ง่ายๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะกราบประธานอันเป็นพ่อบุญธรรมอยู่แต่ก็โดนเย่เฉินจับได้พอดี

เย่เฉินไม่อยากให้หวังหยวนหยวนทำเรื่องพวกนั้นอย่างการใช้ตัวเข้าแลกเหมือนดาราคนอื่นๆ

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้จงใจช่วยหญิงสาว ช่วยให้หล่อนได้เดบิวต์

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เท่ากับว่าหวังหยวนหยวนไม่สนใจฝั่งคุณอันแล้ว

คุณอันรับหวังหยวนหยวนเป็นลูกสาวบุญธรรม แต่ไม่ได้หมายความว่าจะดูแลหล่อนเหมือนลูกสาวจริงๆ แต่อยากจะนอนกับหญิงสาวต่างหาก

การที่หวังหยวนหยวนกลับไปกลับมาทำให้คุณอันหัวเสีย

หวังหยวนหยวนกล่าวว่า “พี่เสี่ยวหวัง ผู้ชายคนนั้นเป็นลูกพี่ใหญ่ในวงการการเงินของเมืองหลวง เขาไม่ใช่พ่อบุญธรรมอะไรของฉันเลย ฉันไม่ยอมให้เขาทำอะไร เราไม่ได้เกี่ยวอะไรกันอีกแล้ว”

“เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองหลวงเขาชอบส่งคนมาข่มขู่ฉัน คิดไม่ถึงว่ามาถึงเกาหลีแล้ว เขาจะใช้คนมาจับตัวฉัน พี่เสี่ยวหวังพี่ช่วยฉันด้วยนะคะถ้าฉันโดนเขาจับตัวไปล่ะก็ เขาต้องนอนกับฉันแน่เลยค่ะ ฉันอยากเก็บครั้งแรกของฉันไว้ให้พี่เย่เฉิน ฉันไม่มีทางยอมให้ตาแก่นั่นย่ำยีฉัน!”

หวังเอ้อร์เชอเองเดิมอยากปกป้องหวังหยวนหยวน แต่ทันทีที่ได้ยินแบบนี้เขายิ่งไม่อยากให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ

ไม่อย่างนั้นต่อไปเกิดเย่เฉินรู้เข้าคงต้องโทษเขาแน่

หวังเอ้อร์เชอดึงตัวหวังหยวนหยวนเข้ามาหาแล้วตะคอก “ไม่เข้าใจภาษาจีน งั้นเข้าใจภาษาอังกฤษไหม FUCK OUT ไสหัวไป!”

อีกฝ่ายหัวเสียทันที “ไอ้บ้า พูดดีๆ ไม่ชอบนะ พี่น้อง เอาเลย!”

ชายหนุ่มหลายคนพุ่งพรวดเข้ามาทันที!

หววังเอ้อร์เชอตกใจอย่างมาก เขาคว้าแขนหวังหยวนหยวนแล้วรีบร้อนหลบไปหลังกังนัม

“พี่กังนัมครับ รบกวนด้วย!”

กังนัมทำหน้าเหนื่อยหน่าย “นายนี่มันก่อเรื่องเก่งจริงๆ”

ถึงแม้ว่ากังนัมจะไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่ตอนนี้หวังเอ้อร์เชอโดนโยงแล้ว เขาไม่สนใจไม่ได้

ผลัวะ!

ผลัวะ!

ผลัวะ!

กังนัมประเคนหมัดใส่พวกนักเลงอายุน้อยพวกนั้น พวกเขาโดนซัดเสียจนหมอบราบคาบ

หนุ่มน้อยหนึ่งในคนพวกนั้นโดนซ้อมจนกระดูกหัก

จวบจนสงครามสิ้นสุดลง หวังเอ้อร์เชอถึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วเตะพวกเขาทีละคน

“กลับไปบอกเจ้านายพวกแกเลยนะว่าหวังหยวนหยวนคือผู้หญิงของฉัน ถามหน่อยเถอะว่าคนที่กล้าแย่งผู้หญิงของนายฉันมันมีกี่หัวกัน!”

พูดจบก็หันไปกล่าวกับกังนัม “พี่กังนัม พี่ช่วยแปลหน่อยครับ”

กังนัมหลอกตาใส่หวังเอ้อร์เชอ แล้วไม่สนใจเขา

มีเรื่องเพื่อหวังเอ้อร์เชอก็ถือว่าให้หน้าเขามากแล้ว ยังต้องเป็นล่ามอีกเหรอ?

โชคดีที่ในห้องทำงานของคุณหมอ มีล่ามอยู่คนหนึ่ง หวังเอ้อร์เชอก็คว้าแขนล่ามคนนั้นที่ตัวสั่นระริกมาแล้วกล่าว “คนสวยครับ คุณช่วยแปลคำพูดเมื่อกี้ของผมให้พวกเขาฟังหน่อย”

ผู้ช่วยหญิงคนนั้นแปลออกมาอย่างตึงเครียด

เด็กหนุ่มพวกนั้นกุมบาดแผลด้วยท่าทีเจ็บปวดแล้วกล่าว “แกกล้าบอกชื่อเจ้านายแกไหมล่ะ?”

หวังเอ้อร์เชอกล่าว “ฟังให้ดีๆ ล่ะ นายฉันชื่อ เย่เฉิน!”

ผู้ช่วยหญิงคนนั้นแปลออกมา “Yeob Jin!”

นักเลงพวกนั้นกล่าวทวนอีกครั้ง “Yeob Jin เอาล่ะ ฉันจำได้แล้ว พวกนายสองคนคอยดูเถอะ กล้ามีเรื่องกับลูกพี่ของเรา ฉันจะให้พวกนายตายที่นี่!”

พูดจบแล้วหมอนี่ก็โดนคนอื่นลากออกไป

หวังเอ้อร์เชอไม่เข้าใจคำพูดของเขาจึงหันไปถามผู้ช่วยหญิง “เมื่อครู่เขาพูดพูดอะไร?”

ผู้ช่วยหญิงกล่าวอย่างตึงเครียด “เขาบอกว่า… บอกว่าจะให้คุณกับคุณเย่เฉินตายอยู่ที่เกาหลี”

“แม่ง!” หวังเอ้อร์เชอหัวเสียอย่างมาก “แม่มันเอ้ย รู้งี้ควรจะเตะเขาสักสองสามที ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะบ้าขนาดนี้! ก็แค่ลูกพี่ของวงการการเงินในเมืองหลวงเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? เขามันก็เป็นแค่ลมตดในสายตาคุณชายเย่!”

……

สิบนาทีต่อมา พวกนักเลงหัวไม้พวกนี้ก็มาถึงตึกที่ทำการของธนาคารเกาหลีโซล

และในเวลานี้เองชายหนุ่มอายุสามสิบกว่าปี สวมชุดสูท แต่งตัวหล่อเหลากำลังคุยโทรศัพท์กับคุณอัน ‘อันลี่เท่อ’ ที่เป็นผู้ใหญ่ในวงการการเงินของเมืองหลวง

“คุณอันสบายใจได้เลย ผมส่งคนไปจับลูกกสาวบุญธรรมคุณมาแล้วครับ ตอนนี้คุณนั่งเครื่องบินมาได้แล้ว พอคุณมาถึงผมจะจับลูกสาวบุญธรรมของคุณไปไว้ที่โรงแรม หรือจะให้เอาไปส่งที่บ้านของผมเพื่อให้คุณได้เสวยสุขกับหล่อนดีไหม?”

ชายในชุดสูทคนนี้เป็นประธานธนาคารโซลเกาหลี ลีมินจี

อันลี่เท่อไม่เพียงแต่เป็นลูกค้ารายใหญ่ของธนาคาร พวกเขาสองคนเองมีความสัมพันธ์ในการร่วมงานที่สนิทสนม

คราวนี้พอได้รู้ว่าหวังหยวนหยวนมาเสริมสวยที่เกาหลี อันลี่เท่อก็อยากอาศัยอิทธิพลในพื้นที่ของลีมินจีให้ช่วยจับตัวหวังหยวนหยวน

แล้วจะสั่งสอนลูกสาวบุญธรรมคนนี้ของเขาสักยก

ปลายสายคืออันลี่เท่อ “ได้เลย ต้องขอบคุณคุณลีด้วยนะ ถ้าสำเร็จล่ะก็ ผมจะชักชวนเพื่อในวงการการเงินของเมืองหลวง เพื่อช่วยลงทุนให้คุณ!”

ลีมินจีใช้ภาษาจีนที่ใช้ได้ตอบกลับ “ขอบคุณคุณอัน! งั้นผมจะรอคุณมานะครับ!”

เมื่อกดวางสายแล้ว ลีมินจีก็ยิ้มกว้าง

แต่เมื่อเห็นพวกเด็กๆ ที่เขาส่งไปกลับมาในสภาพสะบักสะบอม ลีมินจีก็ลุกขึ้นแล้วย้อนถาม

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกนายถึงได้รับบาดเจ็บกันไปหมดล่ะ? แล้วแม่ดาราตัวน้อยๆ คนนั้นล่ะ?”