เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 530 หวังเอ้อร์เชอโดนซ้อม!
ตอนที่ 530 หวังเอ้อร์เชอโดนซ้อม!
หวังเอ้อร์เชอหัวเสียจัด แย่งผู้หญิงของเย่เฉินแต่ยังกล้าป้ายสีให้ตคำ ณชายอีกเหรอ?
ถ้าหากว่าซีกวาหรือชิงหลงมาได้ยินเข้า เกรงว่าลีมินจีคงจะตายไปนานแล้ว!
หวังเอ้อร์เชอกำหมัดแน่น โมโหที่ตัวเองต่อยตีไม่เป็น นายของตนเองโดนดูถูก เขายังไม่สามารถล้างแค้นอีกฝ่ายได้!
หวังเอ้อร์เชอชี้ลีมินจี “แกมันรนหาที่ตาย! รู้ไหมว่าสิ่งที่ต้องแลกกับการล่วงเกินคุณชายเย่คืออะไร!”
ลีมินจีโวยวาย “บัดซบ! แกมันไอ้คนปากกดี ในพื้นที่ของฉัน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดกับแบบนี้ในถิ่นฉัน แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกรู้ไหมว่าอิทธิพลของฉันในโซลเป็นยังไง! อย่าว่าแต่เย่เฉินเลยต่อให้เป็นคุณอันที่ยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง ถ้ากล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันก็ต้องตายสถานเดียว!”
หวังเอ้อร์เชอด่ากราด “แกเรียนจีนเพื่อเอาไว้คุยโม้หรือไง? พี่กังนัมช่วยสั่งสอนเขาแทนผมที!”
กังนัมดูตึงเครียดอย่างผิดปกติ เขามองคนพวกนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งลีมินจีคนนี้ดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก
ลีมินจีหันมองกังนัม “นายคือคนที่ทำร้ายลูกน้องฉันจนบาดเจ็บใช่ไหมล่ะ? ได้ยินมาว่าหมัดแกร้ายกาจนี่ ไม่รู้ว่าหมัดแกจะขวางลูกปืนฉันได้ไหมนะ?”
ลีมินจีพูดพลางควักปืนออกมายิงกังนัม!
ปัง!
โชคดีที่กังนัมตั้งท่ารอเอาไว้ก่อน ทำให้เขาหลบได้ทัน
ประตูของห้องผ่าตัดนี้โดนลูกน้องของลีมินจีขวางทำให้ออกไปไม่ได้
ดังนั้นกังนัมจึงกลิ้งตัวบนพื้นและพุ่งออกนอกหน้าต่างไป
ปัง!
ปัง!
ลีมินจียิงปืนอีกสองนัดติดต่อกัน กระสุนลูกหนึ่งไม่โดนกังนัม แต่โดนใส่คุณหมอ!
หลังจากที่คุณหมอชเวโดนยิง ก็ล้มลงบนพื้น
“บ้าเอ๊ย! มีปืนด้วย!”
หวังเอ้อร์เชอเองก็ตกใจจนขวัญเสีย รีบไปหลบที่มุมห้อง
ส่วนกังนัมเองเขาก็ไม่ใช่ยอดฝีมือแบบพวกไป๋หู่ ชิงหลง จูเชว่ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนสิบกว่าคน และพวกเขามีปืน จึงไม่มีโอกาสจะชนะได้เลย
ดังนั้นกังนัมทำได้เพียงหนีไป กระทั่งพาตัวหวังเอ้อร์ไปด้วยยังไม่มีปัญญา
“บัดซบ คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยเขาหนีไปได้”
ลีมินจีคิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะหลบกระสุนปืนเขาแล้วหนีรอดไปได้
ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ อย่างที่คิด
แต่ว่าหวังเอ้อร์เชอในตอนนี้กลับขดตัวหลบอยู่ที่มุมห้องอย่างหวาดกลัว
ลีมินจีไม่แยแสคุณหมอที่โดนยิงตายแม้แต่น้อย แต่ชี้ไปที่หวังเอ้อร์เชอที่กำลังสั่นเทา แล้วกล่าวกับพวกลูกน้อง
“พวกนายดูสิ ไอ้หมอนี่หลบอยู่ที่มุมห้อง เหมือนหมาตัวหนึ่งไหม? ฮ่าๆ…”
“ฮ่าๆ”
“เหมือนมากเลยครับ คนจีนนี่มันด้อยสติปัญญาจริงๆ กระทั่งความกล้าจะสู้ยังไม่มีเลย ฮ่าๆ”
พวกลูกน้องของเขาต่างก็เยาะเย้ยเขา
ลีมินจีกล่าว “จับไอ้หมอนั่นมาให้ฉัน!”
“ครับ!”
หวังเอ้อร์เชอโดนลากไปที่ตรงหน้าลีมินจี ลีมินจีถือปืนเล็งไปที่หวังเอ้อร์เชอแล้วถาม “แกว่าใครเรียนภาษาจีนเพื่อเอาไว้โม้เหรอ? หา?”
หวังเอ้อร์เชอเพิ่งจะรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ชายหนุ่มคนตรงหน้านี้กล้ายิงคนตายในโรงพยาบาลของเกาหลี ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่!
หวังเอ้อร์เชอรีบร้อนกล่าว “ท่านปนะธานครับ ผมว่าผมน่ะ คุณท่าทางองอาจห้าวหาญ จะบอกว่าคุยโม้ได้ยังไงล่ะ!”
หวังเอ้อร์เชอรู้ว่าตอนนี้กระทั่งกังนัมยังหนีไปแล้ว คนช่วยเขาสักคนก็ไม่มี ถ้าหากว่าตั้งตัวเป็นศัตรูกับลีมินจีแล้ว เกรงว่าคงจะตายสถานเดียว
เอาตัวรอดเป็นยอดดี เขาจึงตัดสินใจจะเยินยอประธานหลี่คนนี้เสียหน่อย
ทว่าลีมินจีไม่ตกหลุมพรางเขาลีมินจีไม่แยแส “ตอนนี้ชมฉันแล้วเหรอ? ตอนนี้ยอมแพ้แล้วเหรอ? เมื่อกี้ตอนซ้อมลูกน้องฉันนายเก่งมากไม่ใช่หรือไง!”
ผลัวะ!
ลีมินจีประเคนหมัดใส่หน้าหวังเอ้อร์เชอ
ลีมินจีคนนี้เป็นพวกบ้าพลัง ชอบซ้อมคนอื่น บางครั้งตอนไม่มีใครให้ซ้อม เขาก็ซ้อมลูกน้องตัวเองก็มี
ดังนั้นถ้าเกิดเหตุแบบนี้ขึ้น เขามักจะออกหน้าเอง
ลีมินจีผุดลุกขึ้นแล้วปรายตามองรายการศัลยกรรมของหวังเอ้อร์เชอแล้วระยิ้มเยาะ
“แกไอ้คนจีนที่หน้าตาอัปลักษณ์ ชอบมาทำศัลยกรรมที่ประเทศเกาหลีของเรา บ้าชิบ! ประเทศพวกแกไม่มีคลินิกศัลยกรรมหรือไง? ทำไมถึงต้องถ่อมาที่ประเทศเรา! มาแปดเปื้อนอากาศประเทศเรา! แกอยากทำศัลกรรมเหรอ? มาสิ ฉันช่วย!”
ลีมินจีเล็งไปที่จมูกของหวังเอ้อร์เชอ เน้นๆ หมัดเดียว!
จมูกของหวังเอ้อร์เชอมีเลือดไหลออกมา
ส่วนลีมินจีเหมือนจะยังไม่พอใจ “เอาอีกหลายๆ ทีหน่อยแล้วกันนะที่จมูกน่ะ แล้วก็ตาด้วย”
ผลัวะ ผลัวะ!
ลีมินจีทั้งต่อย ตีและเตะหวังเอ้อร์เชอ แต่หวังเอ้อร์เชอจึงไม่กล้าขัดขืน
ชีวิตนี้ของเขา ไม่เคยโดนตีจนอนาถขนาดนี้มาก่อน จนอดร้องไห้ออกมาไม่ได้
ลีมินจียิ้ม
“ฮ่าๆ เป็นคนจีนที่อ่อนแอจริงๆ เลย คิดไม่ถึงว่าจะโดนฉันซ้อมจนร้องไห้ ตอนแรกกะจะยิงแกให้ตายๆ ไปเลย แต่ดูจากสภาพอ่อนแอของแกเนี่ย ไม่คู่ควรจะตายด้วยปืนของฉัน จำเอาไว้นะ ต่อไปห้ามมาที่เกาหลี ไม่อย่างนั้นถ้าฉันเจอฉันซ้อมแกแน่!”
ลีมินจีพูดจบก็พาลูกน้องเดินออกไปอย่างวางท่า
น้ำหูน้ำตา เลือดของหวังเอ้อร์เชอไหลผสมกันไปหมด เขาลุกขึ้นอย่างลำบากยากเย็น
“ไอ้ลูกหมา ฉันไม่เอาแกตาย ชีวิตนี้ฉันไม่ขอเป็นคน!”
หวังเอ้อร์เชอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเย่เฉิน!
“ฮัลโหล”
ในตอนนี้บนเครื่องบินที่หน้าตาเหมือนโลมา เย่เฉินกดรับสายหวังเอ้อร์เชอ
เครื่องบินลำนี้เป็นเครื่องบินที่เร็วที่สุดที่มีในตอนนี้ เย่เฉินตั้งชื่อมันว่าไห่ถุนหมายเลข 1
ความเร็วของมันเร็วกว่าเหอเฟิงหมายเลข 3 เสียอีก เพียงแต่บรรทุกคนไม่ได้มากเท่าเหอเผิงหมายเลข 3 ไม่สบายเหมือนเหอเฟิงด้วย
เย่เฉินในตอนนี้ออกจากเกาะเซเบิ้ล มุ่งหน้าไปที่เกาหลี เพื่อไปตามจับเย่เซวียน
ฉินหงเหยียนเองก็ได้คนที่เย่เฉินจัดแจงไปส่งที่เมืองหลวง
เย่เฉินก็บอกกับซูมู่ชิงให้หล่อนรีบกลับเมืองหลวงให้เร็วที่สุด
“คุณชายเย่…”
ปลายสายเป็นเสียงสะอึกสะอื้นของหวังเอ้อร์เชอ
เย่เฉินขมวดคิ้วมุ่น เมื่อรู้ว่าหวังเอ้อร์เชอเกิดเรื่อง “เป็นอะไรไป เสี่ยวหวัง? คนของพี่รองของฉันรังแกนายเหรอ?”
หวังเอ้อร์เชอกล่าว “เปล่าครับ คุณชายเย่เซวียดีกับผมมากเลย ไม่ได้ซ้อมผม แต่พาผมไปคลินิกศัลยกรรม พอผมมาถึงโรงพยาบาลศัลยกรรมแล้ว ไปเจอน้องสาวของหวังเจียเหยาอดตภรรยาของคุณชาย”
เย่เฉินถาม “นายหมายถึงหวังหยวนหยวนเหรอ?”
หวังเอ้อร์เชอกล่าว “ใช่ครับหวังหยวนหยวนมีพ่อบุญธรรมคนหนึ่ง อยากนอนกับหล่อน ครั้งนี้เขานัดแนะกับประธานธนาคารจับตัวหล่อนไป”
“พ่อบุญธรรมเหรอ?”
เย่เฉินครุ่นคิด ทันใดนั้นเองก็ยินคิดไปถึงงานแต่งงานของซูมู่ชิงและเขา หวังหยวนหยวนไปนับถือผู้ชายคนหนึ่งเป็นพ่อบุญธรรม
ในตอนนั้นเองเย่เฉินโกรธจัด เขาไม่อยากจะให้หวังหยวนหยวนเดินบนทางเส้นนี้ ไม่หวังให้หล่อนเป็นคู่นอนใคร
ดังนั้นเขาจึงเสนอตัวจะช่วยหล่อนไปแล้ว สุดท้ายแล้วหวังหยวนหยวนก็ควรจะขีดเส้นกับคุณอันไปแล้วถึงจะถูก
หรือเพราะไม่ได้นอนกับหญิงสาว ดังนั้นคุณอันคนนั้นถึงได้ใช้วิธีการแบบนี้เหรอ?
เย่เฉินแค่นเสียง “คุณอันคนนี้เอาเรื่องลูกสาวบุญธรรมมาบังหน้า คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ ฉันล่ะเกลียดพวกตาแก่ในวงการการเงินแบบนี้ที่สุด แต่ว่านายไม่ต้องกังวลนะ คนแซ่อันคนนี้รู้จักยันคุณปู่ของซูมู่ชิง ฉันจะบอกซูมู่ชิง เขาก็ไม่น่าจะกล้าแตะต้องหวังหยวนหยวนแล้วล่ะ”
หวังเอ้อร์เชอร้อนรน
“คุณชายครับ ตอนนี้คนที่อยากนอนกับหวังหยวนหยวนไม่ได้มีแค่คนแซ่อันแล้วล่ะครับ ประธานหลี่ประธานธนาคารเกาหลี ก็อยากจะนอนกับหล่อนด้วย! อีกทั้งยังพาหล่อนไปที่บ้านเขาแล้วครับ! เขายังบอกว่า…”
เย่เฉินกล่าว “เขาพูดว่าอะไรอีก?”
หวังเอ้อร์เชอกล่าวต่อ “เขาบอกว่าหลังจากนอนกับหวังหยวนหยวนแล้ว จะโยนความผิดให้คุณชายครับ!”