เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 558 จงหัวและสาวลายสัก!

ตอนที่ 558 จงหัวและสาวลายสัก!

เมื่อเห็นสีหน้าแดงก่ำของซูมู่ชิงและฉินหงเหยียน เย่เฉินเองก็ใจเต้นระรัว รู้สึกมีความสุขอย่างมาก

มิน่าคนรวยๆ และมีอำนาจต่างก็มีผู้หญิงหลายคน ฮ่องเต้ในสมัยโบราณเองยังมีภริยาเยอะแยะ นั่นถือเป็นเรื่องที่มีความสุขสำหรับทั้งฝ่ายชายและหญิง

สำหรับผู้ชายแล้ว เขาจะได้ครอบครองหญิงสาวหลายๆ คนในเวลาเดียวกัน ส่วนสำหรับผู้หญิงแล้ว หล่อนยอมที่จะเลือกผู้ชายที่มีภรรยาแต่มีเงิน แต่ก็ไม่อยากเลือกผู้ชายโสดที่ไม่มีเงินหรือไม่มีสถานะใดๆ

นี่ก็คือสถานการณ์ของสังคมในปัจจุบัน

และแน่นอนว่า เย่เฉิน ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนนั้นแตกต่างออกไป พวกเขาสามคนไม่มีใครสนใจเรื่องเงินทองหรือสถานะทางสังคมอะไรทั้งนั้น

พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงเพราะว่าพวกเขาขาดใครไปไม่ได้

เย่เฉินแยกกับหญิงสาวสองคนก่อน แล้วเขาก็เรียกรถไปที่อู่

ประตูของอู่เปิดอยู่ ด้านในมีรถหรูจอดเรียงราย มีทั้งเฟอร์รารี แลมโบกินี และแอสตันมาร์ตินเป็นต้น

ส่วนด้านในรถนั้นมีผู้ชายอายุต่ำว่า 19 ปีกลุ่มหนึ่ง กำลังยืนล้อมรถพอร์ช 888 คันนั้นของเย่เฉินแล้วคุยกัน

“ฉันก็ว่าทำไมช่วงนี้นายไม่ไปโรงเรียนล่ะ? ยุ่งอะไรเหรอ อย่าบอกว่านายจะหมกอยู่ในอู่รถซ่อมรถน่ะ?”

“เฮ้ ช่วงนี้กำลังยุ่งๆ เรื่องงานเลย”

“นายจะไปยุ่งเรื่องงานอะไรได้ รถเอย แฟนเอย ก็ยุ่งแค่สองเรื่องนี้เองมั้ง อ้อ จริงด้วย จู่ๆ นายจะเอารูปแม่ฉันตอนสาวๆ หมายความว่ายังไง? ถ้าแกคิดอะไรเลยเถิดกับแม่ฉัน ระวังฉันทุบรถคันนี้ของแกนะ”

“บ้าเอ๊ย นายพูดไปถึงไหนเนี่ย พี่ครับ ฉันก็เห็นว่าพี่หล่อดี ก็เลยอยากเห็นหน้าตาท่าทางของคุณน้าตอนสาวๆ ไม่ได้เลยหรือไง? ฉันเนี่ยชอบเด็กผู้หญิงอายุ 18 เท่านั้นแหละ เกิน 23 ฉันก็ว่าแก่หมด!”

เสียงจอแจของหนุ่มสาวดังขึ้น

เย่เฉินได้ยินบทสนทนาของพวกเขา แล้วเดินนาบๆ เข้าไปด้านใน เพราะฝีเท้าเขาแผ่วเบา บวกกับที่พวกคนหนุ่มสาวพวกนี้ ไม่ได้ระวังตัวอะไรจึงไม่รับรู้ถึงการมาถึงของเย่เฉิน

เย่เฉินเหนื่อยหน่าย เขาจึงเป็นฝ่ายเปิดปากคุยกับผู้ชายอายุน้อยที่นั่งบนรถของตัวเอง “นี่”

และในตอนนี้เองทุกคนก็หันมามองเย่เฉิน

“นายเป็นใคร?”

ชายในชุดฮิปฮอปแต่งตัวทันสมัยย้อนถามด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

เดิมเย่เฉินเองก็รู้สึกว่าตนเองยังพอถือว่าเป็นคนรุ่นใหม่ แต่พอเห็นเด็กพวกนี้ถึงได้พบว่าพวเขาเป็นวัยรุ่น ส่วนตนเองแก่แล้ว

อย่างน้อยๆ ในสายตาของพวกเขาก็เป็นแบบนี้

เย่เฉินกล่าว “ฉันมาเอารถของฉัน”

วัยรุ่ยผู้ชายกล่าวหน้าเซ็งๆ “นายแต่งรถที่นี่เหรอ? แน่ใจนะ? ทำไมไม่เห็นคุ้นหน้าเลยล่ะ? แล้วรถนายคันไหนล่ะ?”

เย่เฉินตอบ “ก็คันที่นายนั่งไง”

ชายวัยรุ่นหัวเราะออกมา เขาไถลตัวลงจากรถแล้วมองเย่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมินในที “อ้อ นายก็คือเย่เฉินแขยที่แต่งเข้าตระกูลซูเหรอ ฉันได้ยินแม่ฉันบอกว่า นายมีหน้ามีตาในอังกฤษมากเลยนี่ เหมือนว่าจะสนิทกับพวกเชื้อพระวงศ์ด้วยนี่ จะให้รถเมียทั้งที ทำไมซื้อแค่พอร์ช 911 เองล่ะ? งกไปหรือเปล่าพี่ชาย?”

ในตอนนี้เด็กชายข้างตัวเขาก็กล่าวพลางหัวเราะ “หัวจื่อฉันก็ว่าทำไมที่นี่ถึงได้มีรถพอร์ช 911 ราคาถูกๆ อยู่ที่นี่ ปกติรถที่ราคาต่ำกว่าแปดล้านเข้าอู่นายไม่ได้หรอกนะ ที่แท้ก็รถของเขยที่แต่งเข้าตระกูลผู้หญิงนี่เอง ฮ่าๆ ฉันก็บอกนานแล้วว่าผู้หญิงเมืองหลวงทุกคนห้ามแต่งงานกับผู้ชายต่างถิ่น ผู้ชายพวกนี้นะมีแต่พวกคนขี้งก!”

ที่นี่มีผู้หญิงแค่คนเดียว แถมหน้าตาใช้ได้ เรือนร่างผอมบาง สวมเสื้อกล้าม แต่ว่ากลับสักเต็มแขน

เรียวแขนเล็กสองข้างสักเต็มไปหมด

ผู้หญิงคนนี้เคี้ยวหมากฝรั่งแล้วเยาะเย้ย “ถ้าต่อไปฉันต้องมีสามีที่ขี้งกและก็ไร้ประโยชน์แบบนี้ ซื้อพอร์ช 911 ห่วยๆ ให้ฉัน ฉันจะเหยียบหน้าเขาเยินแน่!”

พูดจบแล้ว ทันใดนั้นเองหญิงสาวก็หน้าเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของหญิงสาวอ่อนหวาน พลางหันไปคล้องแขนหัวจื่อผู้เป็นเจ้าของรถแล้วออดอ้อน

“พี่หัว เป็นผู้หญิงของพี่ หนูมีความสุขมากเลย ออกบ้านแต่ละครั้งรถรุ่นต่ำที่สุดที่ขับก็พอร์ช 918 แล้ว”

ระหว่างทางที่มาเย่เฉินยังฝันหวานจินตนาการถึงค่ำคืนที่แสนหวานกับภรรยาสองคนของเขา

อารมณ์ที่ดีๆ มาตลอดทางนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่มาถึงที่นี่ก็จะเหมือนได้ยินเสียงแมลงหวี่จากทายาทเศรษฐีที่ไม่หวาดไม่กลัวอะไรอายุ 19-20 พวกนี้ จะพูดจาเยาะเย้ย ดูถูกเย่เฉินแบบนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่สักเต็มแขนลายพร้อยคนนั้น ที่ดูบอบบางอ่อนแอ กลับพูดจาเสียดสีเก่งจริงๆ!

จะตบหน้าเย่เฉินงั้นเหรอ?

ใครให้ความกล้าหล่อนจนกล้าพูดจาแบบนี้!

เย่เฉินปรายตามองพวกเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีใครที่พอจะมีฝีมือเลย มีแต่พวกลูกเศรษฐีที่เอาแต่เล่นไปวันๆ

ถ้าหากว่าเย่เฉินลงมือ ไม่ถึงสิบวินาที ก็น่าจะจัดการพวกเขาทุกคนจนหมอบและกระอักเลือด

ทว่าเย่เฉินไม่จำเป็นต้องลงมือกับพวกลูกนกลูกา ไม่อย่างนั้นจางเชี่ยนจือที่เป็นแม่ยายคนนี้จะต้องมาหาเรื่องเขาอีกแน่

เย่เฉินสามารถจัดการทุกคนได้อย่างง่ายดาย แต่จัดการแม่ยายตัวเองไม่ง่ายอย่างนั้น

อีกทั้งเขายังคิดถึงความรู้สึกของซูมู่ชิง

ดังนั้นเย่เฉินจึงหันมองหัวจื่อแล้วกล่าวต่อ “เห็นแก่ที่แม่นายเป็นเพื่อนสนิทกับจางเชี่ยนจือ ฉันจะไม่ซ้อมนายวันนี้ แต่ถ้าพวกนายยังพ่นคำที่ฉันไม่อยากฟังออกมาอีกล่ะก็ ฉันจะถอนฟันพวกนายแน่ ฉันทำได้แบบที่พูดแน่นอน!”

คำพูดของเย่เฉินเป็นเหมือนมีด เมือนลูกธนู ปักลงบนร่างของเด็กชายหญิงที่อายุยังน้อยพวกนั้น

พวกเขาปิดปากสนิททันทีตั้งแต่ครั้งแรก เพราะว่าพวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารจากร่างเย่เฉิน!

เย่เฉินไม่มีแรงจะพูดจาเหลวไหลกับคนพวกนี้ แต่เดินตรงมาที่หน้ารถของตัวเอง หยิบกุญแจรถออกมา แล้วกดปุ่มปลดล็อค

แล้วเสียงดัง ‘กริ๊ก’ แล้วประตูรถพอร์ช 888 ก็ปลดล็อคทันที!

เสียงปลดล็อคและล็อคของรถคันนี้ ต่างจากรถพอร์ชในเวลาทั่วๆ ไป

รถคันนี้โดนรถลากลากมา พวกหัวจื่อไม่มีกุญแจ เลยไม่รู้ว่าข้างในหน้าตาเป็นยังไงกันแน่

อีกอย่างพวกเขาเองก็คิดนี่เป็นแค่รถพอร์ช 911 ธรรมดาๆ คันหนึ่งเท่านั้น คนที่เล่นรถรู้จักรถคันนี้ดีกันทุกคน เลยไม่สนใจอะไร

แต่พอเย่เฉินปลดล็อครถ พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติทันที เสียงนี้มันแตกต่างจากรถพอร์ชทั่วไปจริงๆ

จากนั้นเย่เฉินเปิดประตูคนขับรถ เสียงเปิดประตูรถก็ต่างจากรถรุ่นนี้คนอื่น!

“ทำไมเสียงเพราะจัง!”

หัวจื่อชะงักไป คนเล่นรถอย่างพวกเขา แค่เสียงเปิดปิดประตูกริ๊กเดียวก็ทำให้พวกเขารู้ข้อดีและเสียของรถคันนี้แล้ว

หลังจากที่เย่เฉินเพิ่งจะเปิดประตูรถไป เพราะพวกเด็กๆ ยืนอยู่ข้างๆ ตัวเย่เฉิน ดังนั้นพวกเขาถึงได้เห็นสภาพภายในรถทันที!

“รถคันนี้ไม่ใช่พอร์ช 911! สภาพข้างในคนละเรื่องเลย!”

“บ้าชิบ… นี่… แต่งภายในใหม่หมดเลยใช่ไหมน่ะ? ขนาดเกียร์รถยังไม่เหมือนเลย!”

พวกหัวจื่อต่างอุทานออกมา

แต่ในเวลานี้เองเด็กผู้หญิงที่เป็นแฟนสาวส่วนสูง 158 ซม. เรือนร่างเล็กจ้อย ลายสักเต็มแขน จู่ๆ ก็มุดลอดแขนเย่เฉินเข้าไปในรถ

แล้วชิงผลุบเข้าไปนั่งในที่นั่งคนขับก่อนเย่เฉิน!