เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 563 เธอมันสกปรกแล้ว!

ตอนที่ 563 เธอมันสกปรกแล้ว!

เด็กสาวตกใจจนไม่กล้าเดิน แต่หล่อนก็ยังหันกลับมาแหวใส่เย่เฉิน “ฉันอยากไปฉันก็จะไป อยากอยู่ต่อก็จะอยู่ ฉันจะไปหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก? มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันเหรอ!”

เย่เฉินแค่นเสียงดูถูกอีกฝ่าย ผู้หญิงคนนี้แพ้พนันแต่คิดจะเบี้ยวแล้วหนีไป

เย่เฉินจึงกล่าว “ฉันก็คิดว่าผู้หญิงที่กล้าสักตัวเนี่ยจะใจกล้า รักษาคำพูด บอกว่าถ้าแพ้จะคุกเข่าให้ฉันแล้วจะยอมทำตามที่พูด คิดไม่ถึงเลยว่าสักจนตัวลาย แต่ยังเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ อยู่ดี”

เด็กสาวโกรธจัด “พูดเหลวไหลอะไรกัน! ฉันสักเพราะมันสวยดี สักไว้อวดคนอื่นน่ะ! ใครบอกเหรอว่าเป็นคนกล้าหาญอะไรแบบนั้นเหรอ? นายไหวป่ะเนี่ย! ถ้านายเป็นลูกเศรษฐีฉันคุกเข่าให้ไปแล้ว เสียดายที่นายเป็นแค่เขยที่แต่งเข้าตระกูลเมืองหลวง ฉันไม่มีทางคุกเข่าให้ผู้ชายแบบนายเด็ดขาด!”

โครม!

ในวินาทีที่เด็กสาวกล่าวจบ เย่เฉินก็รีบถอดนาฬิกาของเขาทิ้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โยนใส่หัวเข่าอีกฝ่ายทันที

“โอ้ย!”

เด็กสาวอุทานด้วยความเจ็บปวด แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉินทันที!

“ล่วงเกินฉันเข้ามาแล้ว เธอคิดจะไม่คุกเข่าก็ได้งั้นเหรอ!”

เย่เฉินตะคอกเสียงกร้าว

เด็กสาวในรอยสักคนนี้ตลาดล่างสุดๆ ต่ำจนไม่รู้จะบอกว่ายังไง!

หล่อนเป็นฝ่ายท้า แต่ไม่ยอมรับผลในการวางเดิมพัน ไม่คิดจะรักษาคำพูดด้วยซ้ำไป

เด็กผู้หญิงวัยแรกรุ่นหน้าตาสะสวย อาจรู้สึกว่ากาต้องคุกเข่าให้ผู้ชายคนหนึ่งต่อหน้าสาธารณชนและโดนตบโชว์ เป็นเรื่องที่ขายหน้ามากเหลือเกิน

หล่อนอาจจะเพียงแค่ไม่อยากทำเรื่องนี้จริงๆ แต่ถ้าหากว่าเย่เฉินเป็นลูกเศรษฐีที่ร่ำรวย หล่อนเองก็อาจจะยอมรักษาคำพูดแล้วคุกเข่าให้เย่เฉิน

ทว่าสาเหตุที่หล่อนบิดพลิ้ว แต่เป็นเพราะเย่เฉินเป็นเขยที่แต่งเข้า หล่อนดูถุกเย่เฉิน รู้สึกว่าเขาไม่คู่ควร หล่อนจึงไม่ยอมทำ!

เพี้ยะ!

เย่เฉินมองหล่อนด้วยหางตา “เธอสักตัว สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม สวมรองเท้ารุ่นที่มีจำกัด นั่งรถราคาแพงๆ เธอเลยคิดว่าตัวเองแก่งมากใช่ไหมล่ะ? เธอคิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่นใช่ไหม! เธอถึงกับกล้าดูถูกฉันเชียวเหรอ? ไม่ต้องพูดเรื่องที่ฉันไม่ใช่เขยที่แต่งเข้า ต่อให้ฉันเกาะผู้หญิงกิน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกฉัน!”

เพี้ยะ!

แล้วเย่เฉินก็ฟาดฝ่ามือประทับบนใบหน้าเด็กสาวอีกครั้ง

ผู้หญิงที่วางท่า แถมพึ่งผู้ชาย เกาะพวกเขากิน แต่กล้าดูถุกผู้ชายที่เป็นเหมือนกันเหรอ?

ตัวเองสูงส่งเสียเต็มประดา แต่กลับมองผู้ชายที่เป็นเหมือนกันต่ำกว่าเหรอ? ไม่คู่ควรจะเสวนาด้วยเหรอ?

เป็นตรรกะที่ประหลาดจริงๆ!

เย่เฉินเกลียดเด็กสาวคนนี้เหลือเกิน “จะให้ฉันตบเธอต่อหรือเธอจะตบตัวเองเหรอ?”

เด็กสาวในรอยสักคนนั้นรีบตอบทันที “ฉันตบตัวเอง ฉันจะตบตัวเอง!”

เย่เฉินใช้แรงของผู้ชาย หล่อนเป็นเด็กผู้หญิงที่น้ำหนักไม่ถึง 50 กก. ทนไม่ไหวจริงๆ

เพี้ยะ! เพี้ยะ!

เด็กสาวคนนั้นตบตัวเองพลางพูด “ผู้หญิงที่สักลายเป็นนังโง่ สวม AJ แต่ไม่รู้จักไมเคิล จอร์แดนเป็นนังหน้าโง่”

เห็นหล่อนได้รับผลกรรมของตัวเองแล้ว เย่เฉินก็รู้สึกดีขึ้นมา

เดิมทีเย่เฉินเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเด็กสาวธรรมดาๆ คนนี้ หล่อนไม่มีสิทธิ์จะทำให้เย่เฉินเสียเวลากับหล่อนขนาดนี้

แต่พอคิดว่าเด็กสาวคนนี้กล้าพูดจจาโอหังใส่ตัวเอง ปกติก็คงต้องทำกับคนอื่นแบบนี้เหมือนกัน

ไม่รู้ว่าในที่ผ่านมา หล่อนดูถูกทำร้ายคนมาจำนวนเท่าไร

เย่เฉินอยากจะล้างแค้นแทนคนจนที่ไร้ความสามารถที่โดยหล่อนทำร้าย!

“พอได้แล้ว”

เห็นหล่อนตบหน้าตนเองไปสิบกว่าครั้งแล้วเย่เฉินจึงสั่งให้อีกฝ่ายหยุดลง

หลังจากนั้นเย่เฉินก็กล่าวกับหัวจื่อ “เอาเงินให้หล่อนสักสิบล้าน ให้ไปลบรอยสักแล้วกลับไปเรียน”

เด็กสาวคนนี้ดูแล้วท่าทางจะมีอายุเพียง 19 ปี ควรจะเป็นช่วงอายุที่เด็กคนหนึ่งไปเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนหล่อนเองสักเต็มแขน มหาวิทยาลัยทั้งประเทศไม่น่าจะอยากได้หล่อน

ดังนั้นเย่เฉินจึงตัดสินได้ว่าตอนนี้หล่อนน่าจะเป็นนักเรียนที่ไม่ได้เรียนหนังสืออะไร

ทันทีที่พูดเรื่องให้เงิน หัวจื่อก็มีท่าทีลังเล “ทำไมต้องให้หล่อนเยอะขนาดนั้นด้วยล่ะครับ? พี่ครับ บอกให้เลิกกับหล่อน ผมจะเลิกเลย ผมเบื่อแม่คนนี้นานแล้ว”

เด็กสาวที่คุกเข่าบนพื้นใบหน้าถอดสี ความอับอายที่ต้องคุกเข่าตบหน้าตนเองอายไปจนหมดสิ้น

หล่อนตะโกนใส่หัวจื่อ “ให้ฉันแค่ล้านเดียวไม่ได้เหรอ? สองวันก่อนนี้นายยังบอกว่าจะซื้อบ้านให้ฉันในเมืองหลวงอยู่เลยนะ!”

หัวจื่อหัวเราะเสียงเย็น “เธอบ้าไปแล้วหรือไง? บ้านในเมืองหลวงราคาตั้งเท่าไรรู้ไหม? ฉันแค่นอนกับเธอเอาสนุกเฉยๆ จะให้ซื้อบ้านให้เนี่ยนะ? เธอคู่ควรหรือไง?”

เด็กสาวคนนั้นหมดหวังท้อแท้ “แก… แกมันไอ้ผู้ชายเจ้าชู้! ไอ้คนสารเลว! ฉันจะแฉแก ฉันจะไปที่ทำงานพ่อแม่ของแกแล้วแฉแก!”

หัวจื่อหัวเราะร่วน “ไปเลยไป รีบไปเลย ถ้าแกอยากมีคดี ฉันไม่ขวางหรอกนะ แค่สภาพเธอเนี่ยนะ ยังจะกล้ามีเรื่องกับตระกูลเราเหรอ? ฉันหลอกแกแล้วทำไม? ฉันปล่อยให้แกนั่งในรถราคาตั้งแพง กลางคืนเปิดห้องนอนด้วยกันก็เป็นโรงแรมห้าดาวทั้งนั้น ร้านอาหารที่ได้เข้าไปกินก็มีแต่ร้านราคาแพงๆ หรือว่าพวกนี้ไม่ใช่เงินหรือไง? ยังจะเอาบ้านอีก ฝันไปเถอะ!”

เด็กสาวโกรธจนทรุดตัวลงบนพื้นแล้วร้องไห้ เด็กสาวสะอึกสะอื้น “ฉันเลิกกับแฟนที่ฉันรักที่สุดเพื่อมาหานายเลยนะ คิดไม่ถึงว่านายจะไม่ซื้อบ้านให้ฉัน แกมันไอ้คนสารเลว… ฮือ… ผอ.หวังยังซื้อบ้านให้แฟนเขาเลย ทำไมนายไม่ให้ล่ะ ฮือ….”

เย่เฉินมองท่าทางน่าสงสารของเด็กสาว แต่กลับไม่ได้เห็นใจเจ้าหล่อนแม้แต่น้อย!

หล่อนรนหาที่ตายเอง!

ชายหนุ่มทั่วไปหล่อมองข้าม แต่ดึงดันจะไปเลือกลูกเศรษฐี เอาแต่จะฝันหวานอยากจะแต่งเข้าบ้านคนรวยให้ได้

ในเมื่อไม่สามารถแต่งเข้าตระกูลเศรษฐี ลูกเศรษฐีให้เงิน ให้บ้าน ให้รถหล่อน ก็น่าจะดีกว่ามีความรักกับคนธรรมดาๆ

แต่ว่าพวกหล่อนไม่ได้รู้เลยว่าต่อให้เป็นทายาทเศรษฐีอย่างหัวจื่อเงินแค่ล้านเขาก็ไม่มีทางให้ใครง่ายๆ

ทว่าแต่ในเมื่อเย่เฉินเปิดปากเอ่ย สั่งหัวจื่อให้เงินเขาสิบล้าน หัวจื่อก็จำใจต้องให้

เย่เฉินกล่าว “เงินสิบล้านนี่ ให้ทยอยให้เป็นเวลาสิบปี ดูว่าทำหล่อนทำตามคำสั่งที่ฉันบอกหรือเปล่า ถ้าหากว่าหล่อนยังทำตัวสำมะเลเทเมาแบบนี้อยู่ก็ไม่ต้องให้”

หัวจื่อกล่าว “เอาล่ะ ในเมื่อพี่เย่เฉินสงสารเธอแบบนี้ ฉันเอาเงินให้เธอแล้วกัน”

เย่เฉินโอนเงินให้หล่อนหนึ่งแสนจากในมือถือทันที

เด็กสาวเช็ดน้ำตา ลุกยืนขึ้นแล้วปรายตามองหัวจื่อ จากนั้นก็ค้อมตัวลงทำความเคารพเย่เฉิน “ขอบคุณค่ะพี่เย่เฉิน วันนี้ฉันถึงได้รู้ว่าที่แท้ไอ้หมอนี่เป็นแค่คนสารเลว! ต่อไปฉันจะไม่บ้าเงินแล้วค่ะ ฉันจะกลับไปหาแฟนเก่าฉัน แล้วรักกับเขา ฉันไปแล้วนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน!”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็เรียกหล่อน “ห้ามเธอกลับไปหาแฟนเก่าเธอนะ”

เด็กสาวในรอยสักสีหน้าตกตะลึง “ทำไมล่ะ? ตอนนี้เขายังรักฉัน ยังรอฉันนะคะ”

เย่เฉินกล่าวช้าๆ “เธอแปดเปื้อนแล้ว!”

เด็กสาวในรอยสักหน้าเปลี่ยนสีทันที เจ้าหล่อนไม่พูดอะไรแล้วเดินหนีไป

ส่วนเย่เฉินยืนเหม่อที่เดิมครู่หนึ่ง ท่าทีที่มีต่อแฟนเก่าของเด็กสาวคนน่างละม้ายคล้ายกับหวังเจียเหยาเหลือเกิน!