เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 575 กลับตระกูลหวังอีกครั้ง!

ตอนที่ 575 กลับตระกูลหวังอีกครั้ง!

“นายเหรอ?”

เย่เฉินหันมอง อี้หัว คิดไม่ถึงว่าอี้หัวจะเป็นฝ่ายออกปากขอไปเกาหลีจัดการเรื่องนี้กับตนเอง

อี้หัวกล่าวว่า “ก่อนนี้ผมมีตตาแต่หามีแววไม่ ไม่รู้ว่าพี่เย่เฉินจะเก่งขนาดนี้ ในที่สุดตอนนี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมตระกูซูถึงได้ยกมู่ชิงให้แต่งงานกับพี่ ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นเลยแค่เรื่องยาวิเศษพวกนี้ที่พี่มีในครอบครอง คนทีต่ำต้อยกว่าผู้ว่ากรมณฑลก็คงไม่มีทางได้แตะต้อง ผมอยากไปเกาหลีกับพี่ เปิดหูเปิดตา เพื่อจะเป็นส่วนหนึ่งในการปกป้องประเทศของเรา! พวกเขามารวบรวมตามหาคนที่ประเทศเราแบบนี้แย่จริงๆ!”

เย่เฉินหัวเราะร่วน “นายเป็นลูกชายเศรษฐี ทำอะไรก็ไม่เป็น ไปกับฉันก็เป็นภาระ ฉันจะเอานายไปด้วยทำไม?”

อี้หัวรีบกล่าว “พี่เฉิน ที่จริงผมยังพอค่อยตีได้อยู่นะครับ เพียงแต่ว่าสู้พี่ไม่ได้เท่านั้นเอง ก็พี่เก่งจนผิดมนุษย์มนาไปหมดแล้ว! อีกอย่างผมเข้าใจภาษาเกาหลี ผมแทบจะอยู่เกาหลีละหลายๆ เดือนทุกปีเลย คุ้นเคยกับที่นั่นมาก แล้วก็ผมขับรถเก่งมากด้วยนะครับ! ขับรถแข่งอย่างโหดเลย! เอ่อ… ก็อาจจะเป็นรองแค่พี่!”

เย่เฉินครุ่นคิด ลูกน้องของเขาแค่สองคนอย่างหวังเอ้อร์เชอกับซีกวานั้น พูดเกาหลีกันก็ไม่ได้ พอไปถึงที่นั่นแล้ว พูดจาไม่รู้เรื่อง ทำอะไรก็คงจะยุ่งยาก

ถ้าหากอี้หัวติดตามไปด้วยจริงๆ ก็คงจะสะดวกสบายอย่างมาก

บวกกับที่เย่เฉินเองก็รู้กำพืดของอี้หัวเป็นอย่างดี ในเมืองหลวงแห่งนี้เขานับว่าเป็นคนมีหน้ามีตามากคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอะไร

เย่เฉินจึงไม่กังวลว่าเขาจะทำร้ายตนเอง

เย่เฉินกล่าวว่า “ก็ได้ ฉันจะให้โอกาสนายหนึ่งครั้ง พ่อแม่นายอยู่ที่ไหนทำงานอะไรฉันรู้ดี ถ้านายติดสอยห้อยตามฉันเพราะอยากมีเป้าหมายแอบแฝงล่ะก็ ฉันขอบอกนายล่วงหน้าเลยนะ ถ้านายล่วงเกินฉันเข้า ไม่ว่าพ่อแม่นายจะยิ่งใหญ่ขนาดไหนในเมืองหลวงก็ช่วยอะไรนายไม่ได้อยู่ดี!”

อี้หัวรีบร้อนกล่าว “ครับๆ ผมไม่กล้าคิดอะไรแน่นอน! จริงสิ พี่เฉิน พี่จะพาคุณน้าไปเกาหลีด้วยจริงเหรอครับ? จะอันตรายเกินไปหรือเปล่า? ถ้าเกิดว่าคนแซ่พัคนั่นเกิดชอบคุณน้าเชี่ยนจือเข้า…”

เย่เฉินกล่าว “ฉันย่อมไม่มีทางพาแม่ยายฉันไปเสี่ยงอันตรายหรอกนะ”

จางเชี่ยนจือเป็นแม่แท้ๆ ของซูมู่ชิง เย่เฉินจะพาจางเชี่ยนจือไปถิ่นของตระกูลพัคได้ยังไง ถ้าหากว่าเย่เฉินเกิดพลาดขึ้นมา จางเชี่ยนจือก็จะตกอยู่ในอันตราย

ด้วยความสามารถของตระกูลพัคแล้ว เย่เฉินไม่เชื่อมั่นว่าจะสามารถพาตัวจางเชี่ยนจือหนีรอดมาได้อย่างปลอดภัย

อี้หัวกล่าวด้วยความตกใจ “หาอะไรนะครับ? จะไม่พาตัวคุณน้าจางไปด้วยเหรอครับ? จะไม่พาคุณน้าจางไปด้วยเหรอ? แล้วจะเข้าไปได้ยังไง?”

อี้หัวหันมองคนเกาหลีที่เผ็ดจนปากบวมก็เอ่ยถาม “ไม่พาผู้หญิงไปด้วยแล้วจะเนียนเข้าโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลพัคได้เหรอ?”

คนเกาหลีรีบร้อนถาม “เป็นไปไม่ได้! ฉันจำเป็นต้องหาผู้หญิงที่ได้มาตรฐานไปได้ ถึงจะเข้ากลุ่มโรงพยาบาลความงามได้ ถ้านายไม่พาผู้หญิงที่สวยเหมือนผู้หญิงคนเมื่อครู่ไปด้วย ต่อให้ฆ่าฉันให้ตายฉันก็ช่วยพวกนายไม่ได้!”

เย่เฉินรู้ว่าถึงแม้ว่าพัคซุงวูจะไม่ไปเฝ้าด้วยตัวเอง แต่ลูกน้องที่ช่วยตรวจสอบก็จะทำอย่างเข้มงวด

ถ้าไม่พาผู้หญิงไปด้วยหรือไม่ก็เอาผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ด้มาตรฐานไปด้วย จะต้องทำให้เขาสงสัยขึ้นมาแน่ๆ

จนถึงเวลา เย่เฉินอาจจะเหยียบเท้าเข้าโรงพยาบาลความงามไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเข้าไปเอายาของตระกูลพัค

แต่ว่าเย่เฉินย่อมไม่สามารถพาตัวจางเชี่ยนจือไปเสี่ยงอันตราย นั่นคือแม่ยายของเขาเลยนะ!

“เอ๊ะ? เหมือนว่าฉันไม่ได้มีแม่ยายแค่คนเดียว…”

จู่ๆ เย่เฉินก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเขายังมีอดีตแม่ยาย นั่นคือซูหลานมารดาของหวังเจียเหยา!

พูดถึงซูหลาน ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญยิ่งกว่าจางเชี่ยนจือเสียอีก

ที่จางเชี่ยนจือทำตัวมีปัญหากับเย่เฉิน นั่นเป็นเพราะเย่เฉินยิงลูกชายหล่อนจนเป็นพิการ

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น เย่เฉินเชื่อว่าเขากับจางเชี่ยนจือน่าจะเข้ากันได้

แต่ซูหลานเอง ดูถูกเย่เฉินอย่างยิ่ง ตลอดเวลาสามปีที่เขาแต่งเข้านั้น หล่อนรังแกเย่เฉินไปไม่น้อย

อีกทั้งหน้าตาหวังเจียเหยากับซูมู่ชิงเองก็ไม่มีใครด้อยไปกว่าใคร เย่เฉินเชื่อมั่นว่าหน้าตาตอนสาวๆ ของซูหลานคงจะไม่ด้อยไปกว่าจางเชี่ยนจือเท่าไรนัก!

พอคิดแบบนี้เย่เฉินก็ตัดสินใจได้ทันที เขาเดินทางไปอวิ๋นโจวเพื่อไปพบซูหลาน!

……

สามชั่วโมงต่อมา ณ วิลล่าซีซานที่อวิ๋นโจว

ภายในวิลล่าที่หรูหรานั้นมีคุณนายหวังที่อายุ 80 ปีทอดกายอยู่บนเก้าอี้โยก ในอ้อมแขนกอดหมาพุดเดิ้ลตัวหนึ่ง

มือเหี่ยวย่นของหล่อนลูบสุนัขในอ้อมแขนไม่หยุด

ส่วนข้างตัวหล่อนนั้นมีลูกชายสองคน อย่าง หวังจื้อเฉียงและ王志远รวมไปถึงลูกสะใภ้อย่างซูหลาน

“เฮ้อ…”

ทันใดนั้นเองคุณนายหวังก็ทอดถอนใจ เสียงถอนหายใจที่ผ่อนยาวไปทำให้คนที่ได้ยินก็ห่อเหี่ยวตามไปด้วย

คุณนายหวังกล่าว “เฮ้อ แกดูสิตระกูลหวังของเราคงไม่มีดวงแล้ว ตาแก่ส่งลูกเขยดีๆ ที่จะมาช่วยกอบกู้ตระกูลหวังให้แล้ว แต่เป็นพวกเราเองที่บีบให้เขาต้องออกไป!”

เย่เฉินออกจากตระกูลหวังไปแล้วก็เป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว คิดไม่ถึงว่าเวลานี้แล้วคนตระกูลหวังจะยังพูดถึงเขาอยู่

หวังจื้อเฉียงกล่าว “แม่ครับ เย่เฉินหย่ากับเจียเหยาไปก็นานแล้ว ส่วนเขาเองก็แต่งงานเป็นพักใหญ่แล้ว เราไม่ต้องพูดถึงเขาแล้วดีกว่าครับ”

王志远กล่าว “โชคดีที่เจียเหยามีลูกชายให้เย่เฉิน แล้วตอนนี้หล่อนยังอาศัยอยู่ที่บ้านเย่เฉิน”

ซูหลานเองก็รีบกล่าวต่อ “จริงด้วยๆ ไม่ว่าอย่างไรเจียเหยาเองก็มีลูกชายให้เย่เฉิน ไม่แน่ว่าต่อไปในอนาคตหล่อนอาจจะได้ดีเพราะลูกชายก็ได้ อาจจะมีที่ยืนในตระกูลเย่บ้าง!”

คุณนายหวังถอนหายใจ “ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจียเหยาแล้ว ถ้าไม่ได้เห็นเจียเหยากับเย่เฉินแต่งงานอีกครั้ง ฉันตายตาไม่หลับแน่นอน!!”

พูดถึงตรงนี้คุณนายหวังก็ไออกมา

แล้วในเวลานี้เองจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

คนตระกูลหวังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เพราะว่าตอนนี้สถานการณ์ของเขาไม่ค่อยดีนัก ทั้งภาระหนี้หนักหนา พวกเขาขายบ้านทั้งหมดที่มีเพื่อคืนหนี้ไปแล้ว

ตอนนี้ทั้งตระกูลหวังต่างก็มอาศัยอยู๋ที่บ้านของคุณนายหวังด้วยกัน

“เดี๋ยวผมไปเปิดประตูเอง”

หวังจื้อเฉียงเป็นฝ่ายลุกขึ้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาไม่มีทางทำเรื่องพวกนี้เอง แต่ตอนนี้ชะตาชีวิคของตระกูลหวังขึ้นอยู๋กับหวังเจียเหยา เขาจึงไม่กล้าดูถูกครอบครัวน้องชาย

หวังจื้อเฉียงเปิดประตูออก เมื่อเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย แข้งขาก็อ่อนยวบยาบลง!

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณลุงใหญ่”

ผู้ที่ยืนอยู่นอกประตู ก็คือเย่เฉินที่สวมชุดสูทอย่างเรียบร้อยอยู่!

“เย่…เย่เฉิน!”

หวังจื้อเฉียงตื่นเต้น เขาทั้งหวาดกลัวทั้งตื่นเต้นอยากเจอหน้าเย่เฉิน

นั่นเป็นเพราะเย่เฉินทำให้ตระกูลหวังตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ก็มีแค่เขาเท่านั้นที่จะทำให้ตระกูลหวังกลบมารุ่งเรืองอีกครั้ง!

เย่เฉินมาพบหน้าหวังจื้อเฉียงอีกครั้ง จิตใจเขาก็สับสนอย่างมาก!

เพราะว่าเย่เฉินเองหลับนอนกับลูกสาวสุดที่รักของหวังจื้อเฉียง!

ไม่รู้ว่าหวังหยวนหยวนได้บอกเรื่องนี้กับบิดาของหล่อนหรือไม่…

ทว่าต่อให้หวังจื้อเฉียงรู้แล้วจะอย่างไร?

ด้วยฐานะของเย่เฉินในตอนนี้ หวังจื้อเฉียงจะกล้าล่วงเกินเย่เฉินเหรอ?

เกรงว่าเขาจะดีใจเสียมากกว่า!

หวังจื้อเฉียงกล่าวอย่างดีใจ “เย่เฉิน ดีใจนะที่เธอกลับมา! รีบเข้ามาเร็วๆ!”

เย่เฉินเดินเข้าวิลล่า สภาพทั้งหมดก็ยังไม่ต่างอะไรกับเมื่อหนึ่งปีก่อน…

ทั้งโต๊ะอาหาร เก้าอี้รับประทานอาหาร ไฟแขวน การตกแต่ง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง…

เพียงแต่ว่าคนทั้งหมดเปลี่ยนแปลงจากเดิมกันหมดแล้ว!