เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 577 หวังเจียเหยาและหวังหยวนหยวนเป็นภรรยาน้อยเหรอ

ตอนที่ 577 หวังเจียเหยาและหวังหยวนหยวนเป็นภรรยาน้อยเหรอ?

ในระยะเวลาสามปีที่แต่งเข้าตระกูลหวังมา ซูหลานใช้งานเย่เฉินไปไม่น้อย

ซึ่งหนึ่งในงานที่เขาต้องทำนั้นคือการซักเสื้อซักผ้าให้ซูหลานด้วย

แน่นอว่าในบ้านของพวกเขาย่อมมีเครื่องซักผ้าราคาหลายหมื่นหยวน แต่ว่ามีเสื้อผ้าบางตัวที่ซูหลานกำชับให้เย่เฉินใช้มือซัก

เช่นเสื้อพวกเสื้อผ้าส่วนตัวของหล่อน…

ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าตอนสาวๆ หล่อนจะหน้าตาสะสวยจนชวนให้ตกตะลึงขนาดนี้ล่ะก็ ตอนเย่เฉินซักเสื้อผ้าให้เจ้าหล่อนนั้น อย่างน้อยๆ ก็คงจะพอรู้สึกดีได้อยู่บ้าง

เย่เฉินมองภาพถ่ายของซูหลานก็หลุดหัวเราะออกมา หวังเจียเหยาและซูมู่ชิงหน้าตาสะสวยพอๆ กัน แล้วซูหลานและจางเชี่ยนจือในตอนสาวๆ ก็หน้าตาสะสวยเท่าๆ กัน!

สองคู่แม่ลูกที่หน้าตาสะสวยขนาดนี้มีน้อยจริงๆ!

เย่เฉินแน่ใจอย่างมากเลยว่าซูหลานจะต้องผ่านมาตรฐานของพัคซุงวู

เย่เฉินกล่าวถามซูหลาน “คุณอยากกลับไปมีสภาพเหมือนตอนสาวๆ ไหม?”

ซูหลานกล่าว “อยากสิ! ขนาดหลับฝันยังอยากจะกลับไปมีสภาพเหมือนตอนสาวๆ เลย! เพราะฉันแต่งงานกับผู้ชายไร้ประโยชน์แบบหวังจื้อหย่วน ต้องทุกข์ทรมานอยู่ที่ตระกูลหวังตลอดเวลา เลยหน้าตาน่าเกลียดแบบนี้ไง ถ้าฉันกลับไปมีหน้าตาเหมือนตอนอายุ 20 ปี ฉันไม่มีทางแต่งงานกับหวังจื้อหย่วน แต่จะเลือกแต่งงานกับคนแบบเธอดีกว่า คิกคิก!”

ใบหน้าเย่เฉินราบเรียบไร้อารมณ์ เขากล่าวอย่างตั้งอกตั้งใจ “ผมมีวิธีทำให้คุณสาวขึ้น 10 ปี”

ซูหลานตกใจจนตัวค้างแข็ง “จริงเหรอ? ทำให้สาวขึ้นได้ 10 ปีเลยจริงเหรอ? สวรรค์ ตระกูลเย่ของพวกเธอเก่งขนาดนี้เลยเหรอ? ขอร้องล่ะเย่เฉิน เรื่องดีๆ แบบนี้ฉันขอมีส่วนร่วมด้วยนะ ฉันอยากสาวขึ้น อยากสาวขึ้นจริงๆ!”

ซูหลานคว้าเสื้อเชิ้ตของเย่เฉินอย่างตื่นเต้น แล้วเขย่าไม่หยุด

มิน่าตอนซูหลานสาวๆ ถึงได้เป็นนางงาม ตอนนี้หล่อนแก่แล้วใครจะไม่อยากกลับไปเหมือนตอนสาวๆ กันนะ?

เย่เฉินกล่าว “ผมพูดกับคนตรงๆ เลยแล้วกันนะ คนที่ทำให้คุณสาวขึ้นได้ไม่ใช่ตระกูลเย่ของผม แต่เป็นตระกูลหนึ่งในเกาหลี คราวนี้ผมอยากให้คุณไปที่นั่นกับผม เพื่อจะได้ทำการรักษาให้คุณสาวขึ้น 10 ปี แต่ผมต้องขอเตือนคุณก่อนว่าไปที่นั่นในครั้งนี้อันตรายมาก เพราะตระกูลนั้นร้ายกาจกว่าตระกูลเย่ของผมเสียอีก ผมอาจพาตัวคุณกลับมาด้วยไม่ได้”

ซูหลานได้ยินแบบนี้แล้วก็มีท่าทีตึงเครียดขึ้นมา “ขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วถ้าฉันกลับมาไม่ได้ ฉันจะโดนฆ่าตายที่นั่นไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้า “พวกเขาไม่มีทางฆ่าคุณหรอก แต่ว่าหลังจากที่คุณกลับมาเป็นสาวสวยแล้ว คุณอาจจะ… อาจจะกลายเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการระบายอารมณ์ของใครบางคน!”

ซูหลานเข้าใจในทันที นี่เป็นกับดักที่ผู้ชายร่ำรวยขุดเอาไว้เพื่อจะได้เล่นสนุกกับผู้หญิงนี่เอง!

ซูหลานครุ่นคิดแล้วกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “เย่เฉิน ที่เจียเหยาทำผิดกับเธอ ฉันก็โทษตัวเองเหมือนกัน ที่ไม่ได้สั่งสอนลูกสาวให้ดี เรื่องนี้ฉันก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ! ที่จริงเจียเหยาเป็นเด็กดี ถ้าฉันไม่บีบบังคับหล่อน ให้สู้กับครอบครัวของพี่ใหญ่ หล่อนก็คงไม่ทรยศเธอ หล่อนไม่ได้ชอบฟางเชาสักนิด ที่ไปเปิดห้องนอนด้วยกันนั้นเพียงเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น”

เย่เฉินไม่เข้าสาเหตุที่อดีตแม่ยายพูดเรื่องพวกนี้จึงกล่าว “เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ช่างเถอะ คุณบอกผมแค่ว่าคุณตัดสินใจยังไงดีกว่า ถ้าคุณไม่ยินยอมผมจะไม่บังคับคุณ”

ซูหลานกล่าวต่อ “ฉันยินดีช่วยเธอเพื่อลูกสาวของฉัน!”

“เพื่อหวังเจียเหยาเหรอ?” เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ

ซูหลานพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ฉันไปเกาหลีครั้งนี้ไม่ว่าจะต้องตายอยู่ที่นั่น หรือกลายเป็นเพียงของเล่นของคนรวย ฉันก็ยอมทั้งนั้นขอแค่ช่วยเธอได้ก็พอ! แต่ฉันขอแค่หลังจากที่ฉันช่วยเธอแล้ว ช่วยเห็นแก่ฉันให้อภัยเจียเหยาเถอะนะ หล่อนมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น…”

ความรักของคนเป็นแม่ ต่อให้คนเป็นลูกนิสัยไม่ดีขนาดไหน คนเป็นแม่ย่อมไม่อาจทนเห็นลูกต้องลำบากได้

เย่เฉินเข้าใจซูหลานดี เขาไม่อยากจะทะเลาะกับอีกฝ่ายจึงตอบกลับ “ชื่อของหวังเจียเหยาเป็นเพียงแค่ชื่อของคนแปลกหน้าสำหรับผมแล้ว ไม่ว่าจะความรักความแค้นก็ไม่มีหลงเหลืออีกแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความแค้นด้วยซ้ำไป”

เมื่ออดีตที่ผ่านมา ทันทีที่ชื่อของหวังเจียเหยา ลอดเข้าหูเย่เฉิน ก็จะจุดเพลิงโทสะในใจเขา ทำให้เขากระวนกระวาย

แต่หลังจากที่มีฉินหงเหยียนและซูมู่ชิงแล้ว หลังจากที่กลายเป็นคนสืบทอดของตระกูลเย่ และรู้ความลับของตระกูลแล้ว

หวังเจียเหยาก็ไม่มีผลอะไรกับอารมณ์ของเย่เฉินอีกต่อไป

เย่เฉินกล่าวว่า “ในเมื่อคุณตกลง ก็เก็บกระเป๋าเถอะนะ แล้วตามผมไป ผมรับรองได้ว่าจะทำอย่างสุดความสามารถให้คุณกลับมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัย”

เพราะซูหลานต้องเก็บของ ดังนั้นเลยเสียเวลาอยู่ในห้องกว่าครึ่งชั่วโมง

ส่วนคนตระกูลหวังที่รออยู่ด้านล่างก็เริ่มคาดเดากันไปต่างๆ นานา

หวังจื้อเฉียง พูดด้วยความสงสัย “ทุกคนว่าเย่เฉินกลับมาคราวนี้เพราะอะไร? ทำไมถึงต้องคุยกับซูหลานตามลำพังด้วยล่ะ? จื้อหย่วนพวกเขาคุยกันตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว นายไม่ขึ้นไปดูหน่อยเหรอว่าพวกเขาทำอะไรกัน?”

หวังจื้อหย่วนหน้าแดงก่ำทันทีแล้วโวยวาย “พี่ใหญ่ นี่พี่หมายความว่ายังไง? หรือว่าพี่สงสัยว่าเย่เฉินกับซูหลานจะทำอะไรกัน?ซูหลานกับเขาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันเลยนะ!”

หวังจื้อเฉียงกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “นี่ก็ไม่แน่นะ เมื่อก่อนหยวนหยวนกับเย่เฉินก็เป็นครอบครัวเดียวกัน เขายังนอนกับหล่อนเลยไม่ใช่หรือไง? เย่เฉินในตอนนี้ไม่ใช่เย่เฉินคนเดิมที่แต่งเข้าตระกูลหวังเมื่อสามปีก่อนแล้ว มีอะไรที่เขาในตอนนี้ไม่กล้าทำบ้าง?”

หวังจื้อหย่วน “นาย..”

คุณนายหวังเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันก็รีบกล่าว “ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว! ไม่ว่าเย่เฉินจะทำอะไรกับคนตระกูลหวังเรา พวกเราก็ห้ามมีความเห็นอะไรทั้งนั้น! ถ้าเขาตบหน้าซ้ายของเรา เราก็ต้องยื่นหน้าขวาให้เขาด้วย! จื้อหย่วนแม่นะอยากให้เย่เฉินชอบเมียแกด้วยซ้ำไป แต่ว่าแกว่าเมียแกแก่แล้วจะถูกใจเย่เฉินเขาเหรอ?”

หวังจื้อหย่วน พยักหน้ารับ เขาก็คิดแบบนั้น

แล้วเย่เฉินและซูหลานก็เดินลงมาจากชั้นสอง

เห็นซูหลานถือกระเป๋าใบใหญ่ คุณนายหวังก็ปราดเข้าไปถาม “นี่พวกเธอ…”

เย่เฉินกล่าว “ผมจะพาคุณน้าซูไปเกาหลี ส่วนจะไปทำอะไร ต้องขอโทษด้วยที่ผมบอกพวกคุณไม่ได้”

หวังจื้อหย่วนรีบร้อนกล่าว “ได้ๆ เราไม่ถามหรอก พวกเธอจะไปกันกี่วัน เที่ยวกันให้สนุกล่ะ!”

ซูหลานหันไปมองหวังจื้อหย่วนอย่างไม่พอใจ “เที่ยวอะไร ฉันไปทำธุระให้ตระกูลเย่ย่ะ!”

คุณนายหวังดูมีความสุขทันที “เสี่ยวเฉิน เธอคิดถึงตระกูลหวังตอนมีเรื่องให้ช่วยแบบนี้ฉันดีใจมากนะ!”

เย่เฉินระบายยิ้ม เข้าไม่พูดไม่จา แต่เดินออกจากบ้านตระกูลหวังทันที

พวกคุณนายหวังมาส่งพวกเขาที่ประตูวิลบ่า มองดูรถของพวกเขาขับออกไป แล้วคุณนายหวังก็กล่าวอย่างพอใจว่า

“ฉันมีความรู้สึกว่าเจียเหยากับเย่เฉินจะต้องกลับมาแต่งงานกันอีกรอบ!”

หวังจื้อหย่วนเองก็กล่าวอย่างมีความสุข “ครับแม่ ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน! อย่างไรเสียเย่เฉินเขาก็อยู่ที่บ้านของเรามาตั้งสามปี น่าจะผูกพันกับเราบ้าง แม่ดูสิครับ เขามีเรื่องให้ช่วยยังนึกถึงเรา”

หวังจื้อเฉียงคิดตาม ก็เรื่มคิดว่ามีความเป็นไปได้

หวังจื้อเฉียงกล่าว “แม่ครับ ถ้าเจียเหยาแต่งงานกับเย่เฉินอีกรอบ ผมขอให้เย่เฉินแต่งงานกับหยวนหยวนด้วย เพื่อให้สองคนพี่น้องดูแลเย่เฉินด้วยกัน แม่ว่าเป็นยังไงครับ?”

คุณนายหวังเองก็ระบายยิ้มอย่างพอออกพอใจ “ดี! ดี! เจียเหยากับหยวนหยวน คนหนึ่งสวยปานนางฟ้า อีกคนหุ่นดีอย้ายวน ล้วนแต่เป็นสาวสวยของอวิ๋นโจว! พวกหล่อนสองคนล้วนแต่เหมาะจะเป็นสะใภ้ตระกูลเย่!”