เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู!

ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู!

ในตอนนี้เองในบนตึกสูงๆ ที่อยู่ไกลออกไป 3000 เมตรจากร้านอาหารที่พัคซุงวูจองเอาไว้

เย่เฉินกำลังใช้ปืนสุดไฮเทคของตระกูลทั้งแปด เล็งไปที่ขาของพัคซุงวู

“พัคซุงวู ตาแกเถอะ ฉันเพิ่งออกมาจากเกาหลี แกก็ไปจับแม่ยายฉันมาจากเมืองหลวง กล้าแตะต้องคนในครอบครัวฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปได้ยังไง!”

เย่เฉินเล็งปืนไปที่พัคซุงวู เขารับปากเกอร์ธาเอาไว้ว่าจะไม่ฆ่าพัคซุงวู แต่ไม่ได้แปลว่าจะไ่ม่ทำร้ายเขาสักนิด!

อย่างไรเสียสำหรับตระกูลพัคที่มีเทคโนโลยีการแพทย์ทันสมัย โดนยิงก็ไม่ต่างอะไรกับการโดนต่อย ไม่นักหนาอะไร

สองวันก่อนนี้เย่เฉินเพิ่งยิงพัคซุงวูไปหนึ่งดอก พัคซุงวูในตอนนี้เดินได้แล้ว เหมือนไม่เป็นอะไร

เย่เฉินไม่พอใจ เพราะพัคซุงวูชดใช้ด้วยราคาที่น้อยเกินไป!

ดังนั้นเย่เฉินเลยเล็งไปที่บริเวณขาของอีกฝ่ายแล้วยิง!

ปัง!

กระสุนแหวกอากาศตรงไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่สามวินาทีเท่านั้นก็เล็งโดนขาของพัคซุงวู!

“โอ้ย!”

พัคซุงวูที่กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่ที่ข้างหน้าต่างก็อุทานออกมาอย่างเจ็บปวด!

“บ้าชิบ! ใครแม่งยิงฉัน! แล้วยังยิงที่ตำแหน่งที่ฉันบาดเจ็บเมื่อคราวก่อนเลย!!”

พัคซุงวูโกรธจนอยากตะบันหน้าใคร ขาเขาเพิ่งดีขึ้นยังไม่ทันหายดี คิดไม่ถึงว่าจะโดนยิงที่ตำแหน่งเดิม!

พอได้ยินเสียงปืน ลูกน้องของพัคซุงวูก็พรวดพราดเข้ามา เพื่อปกป้องเจ้านาย

ทว่าในเวลานี้เองลูกน้องเย่เฉินที่ปลอมตัวเป็นแขกก็ลงมือทันที พวกเขาจับพัคซุงวู!

โครม โครม!

เพียะ เพี้ยะ!

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด

“คุ้มครองคุณชายให้ลงตึกไป เดี๋ยวฉันรับมือทางนี้เอง!”

ชายเกาหลีที่เรือนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ด้านหน้าและสั่งคนอื่นๆ

ชายคนนี้มีความสามารถอย่างมาก ไม่ว่าจะด้านปืน หรือมีด แถมไม่พอเขายังเป็ฯคนเก่งมากด้วย

พอลูกน้องสองสามคนของเย่เฉิน จะเข้าใกล้พัคซุงวู ก็โดนชายคนนี้จัดการด้วยตัวเองคนเดียว

“หา? มีคนเก่งเหรอ?”

บนตึกสูงๆ ที่อยู่ไกลออกไป ชิงหลงเห็นชายชาวเกาหลีที่รับมือกับคนสิบคนด้วยตัวเองก็แปลกใจ

ชิงหลงหันมองเย่เฉิน “คุณชาย ลูกน้องคนนี้ของพัคซุงวูเหมือนจะจัดการยากเลยนะครับ”

เย่เฉินเห็นสถานการณ์ทางนั้นแล้ว ตระกูลพัคที่เป็นตระกูลลึกลับจะต้องส่งบอดี้การ์ดที่เก่งกาจระดับโลกให้กับหลานชาย

เย่เฉินมองออกว่าชิงหลงอยากจะเทียบฝีมือกับอีกฝ่ายจึงกล่าวด้วยใบหน้า้ปื้อนยิ้ม “คันมือล่ะสิ? ไปสิ นายไม่ค่อยได้เจอคนที่มีฝีมือสูสีกัน”

ชิงหลงพยักหน้าแล้วระบายยิ้มเล็กน้อย แล้วกระโดดลงด้านล่างแล้วบินไป

ในระยะทางสั้นๆ ขนาดนี้ชิงหลงเองก็ขี้เกียจจะนั่งเครื่องบินไป

และแน่นอนว่านี่ถือเป็นพฤติกรรมอันตราย ถ้าหากว่าตกลงไปก็จะเละเทะ แต่คนอื่นที่ไม่ใช่ชิงหลงที่เป็นคนฝึกวิชามามาย ไม่มีทางกล้าแบบนี้

และแล้วเครื่องบินฮอลิคอปเตอร์ก็ไปหยุดตรงอากาศว่างเปล่าด้านบนของร้านอาหารโรสการ์เด้นท์ ชิงหลงก็กระโดดลงจากเครื่องบิน

“พี่นี่เป็นวิธีการเปิดตัวอะไรของพี่!”

หัวหน้าบอดี้การ์ดของพัคซุงวูคนนั้นเห็นชิงหลงก็รู้สึกได้ในทันทีว่าคนผู้นี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา!

ชิงหลงเองก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง นี่คือการต่อสู้ระหว่างตระกูลเย่และตระกูลพัค

ในฐานะที่ชิงหลงเป็นคนที่เก่งที่สุด จะแพ้ให้ตระกูลพัคไม่ได้เด็ดขาด

ชิงหลงหยิบปืนออกมาแล้วยิงออกไป

ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้เป็นคนอ่อนแอ คนหนึ่งกลิ้งตัวไปซ่อนที่ใต้โต๊ะ เพื่อหลบกระสุนจากชิงหลง

ในตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้มีปืนอีกแล้ว ชิงหลงจึงไม่รังแกอีกฝ่าย เขาโยนปืนทิ้ง เขาต้องการจะสู้กับอีกฝ่ายด้วยมือเปล่า

“ออกมาสิ!”

ชิงหลงเตะเก้าอี้จนลอยออกไป แล้วเตะใส่อีกฝ่ายที่หลบอยู่ใต้เก้าอี้

แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับยื่นเท้าขวาออกมาแล้ว เตะเก้าอี้จนหักเป็นสองท่อน

เป็นศัตรูที่มากความสามารถดีจริงๆ!

ทว่าชิงหลงกลับไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด นี่เป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเขา เป็นครั้งแรกที่เขาได้ต่อสู้กับยอดฝีมือจากตระกูลลึกลับคนอื่น!

ต่อจากนั้นชิงหลงก็โจมตีอีกฝ่าย โดนซัดหมัดใส่เขาทันที

ส่วนฝ่ายตรงข้ามก็เตะไปบริเวณหัวของชิงหลงทันที

โครม!

เพี้ยะ!

แล้วทั้งสองคนก็โดนโจมตีจนล้มลงไป!

“ความสามารถแบบนี้… เหอะๆ การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือสองคน น่าชมดีจริงๆ”

เย่เฉินถือกล้องส่องทางไกล แต่ไม่ได้เตรียมจะเข้าไปมีส่วนร่วมกับการต่อสู้ครั้งนี้แต่อย่างใด เขามั่นใจอย่างมากว่าต่อให้เขาไม่ช่วยเหล่าลูกน้องของเขาก็สามารถจับตัวพัคซุงวูมาให้เขาได้

ชิงหลงลูบศีรษะที่ตรงบริเวณที่โดนเตะ ถ้าเป็นคนอื่นโดนเตะแบบนี้คงจะล้มพับไปแล้ว

ชิงหลงสำนึกได้ทันทีว่าฝ่ายตรงข้ามรับมือได้ยากไม่น้อย แต่เขากลับมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาชนะอีกฝ่าย!

“ทุกคนลงไปตามจับพัคซุงวูข้างล่าง ฉันจัดการหมอนี่เองคนเดียว!”

ชิงหลงสั่งลูกน้อง

คนของเย่เฉินพรางตัวอยู่ที่นี่นานแล้ว จะให้พวกเขาไปตามจับพัคซุงวูก็ไม่มีปัญหาอะไรหลังจากที่เหล่าลูกน้องได้ยินแล้วต่างพากันลงตึกไป

แต่คนเกาหลีคนนั้นก็อยากจะลงไปด้านล่างเพื่อปกป้องเจ้านาย ไม่มีทีท่าจะต่อสู้กับชิงหลงต่อ

ชิงหลงโผดระโดดมาขวางหน้าอีกฝ่าย แล้วขวางทางเดินของเขา

“ฉันปล่อยให้นายไปแล้วเหรอ?” ชิงหลงกล่าว

คนเกาหลีหัวเสีย “บ้าเอ้ย! ในเมื่อรนหาที่ตายงั้นฉันจะสนองให้เอง!”

เขาเองก็พยายามอย่างสุดความสามารถ อยากจะเอาชนะชิงหลง ทุกกระบวนท่าที่เขาใช้นั้นล้วนแต่มุ่งหมายจะเอาชีวิตชิงหลง แต่ว่านอกจากที่เขาจะทำร้ายชิงหลงให้บาดเจ็บไม่ได้แล้ว แต่หลายๆ ครั้งเข้ากลับกลายเป็นว่าเขาโดนชิงหลงซ้อมแทน

และแน่นอนว่าชิงหลงก็ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ในทันทีทันใด

แต่ในเวลานี้เอง เย่เฉินก็ได้รับสายโทรศัพท์แจ้งว่าพวกเขาจับพัคซุงวูได้แล้ว!

“งั้นเอาตัวเขามา!”

แล้วพัคซุงวูและลูกน้องของเขาก็โดนเพาตัวมาที่ตรงหน้าย่เฉินอย่างรวดเร็ว

ชิงหลงและคนเกาหลีคนนั้นก็สู้กันจนเสร็จแล้วก็ตามมาหาพวกเขา

พัคซุงวูเห็นเย่เฉินก็สบถด่า “ไอบบ้าเย่เฉิน! คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะซุ่มโจมตีฉัน! ทำไมแกถึงมาโผล่ที่นี่ได้! แกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?! เกอร์ธาบอกอะไรแกใช่ไหม!”

เย่เฉินไม่มีททางแฉเกอร์ธา เขาเห็นอีกฝ่ายเป็นเพื่อนเป็นน้องสาวของเขาแล้ว

เย่เฉินตวาดใส่อีกฝ่าย “พัคซุงวูยังมีหน้าจะถามฉันอีกนะ? ฉันไม่อยู่เดี๋ยวเดียวแกก็โร่ไปจับแม่ยายฉันมา นี่แกท้าทายฉัน ท้าทายตระกูลเย่! แกรนหาที่ตายหรือไง?!”

เย่เฉินพูดพลางชี้ปืนไปที่บริเวณศีรษะพัคซุงวู

พัคซุงวูระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เย่เฉินแกเลิกแสดงเถอะนะ! ครั้งก่อนฉันโดนแกหลอก จนคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของตระกูลเย่มันเก่งนักนา ที่ไหนได้ก็แค่การแสดที่ใช้ตบตาคนอื่น! น้าสามของฉันไม่ได้ดีขึ้นเพราะการรักษาของแกเลย! แกไม่ได้รักษาน้าสามของฉันเลย!”

เย่เฉินสาวเท้าเข้าไปหาพัคซุงวู “พ่อแกสิ แกจับคนในครอบครัวฉันไปแล้วอยากให้ฉันรักษาน้าแกเหรอ? ฝันไปเถอะ บอกมาเร็วๆ ว่าแม่ยายฉันอยู่ไหน! ถ้าไม่พูดเดี๋ยวฉันยิงแกแน่!”