เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 607 การประลองกับพัคซุงวู!

ตอนที่ 607 การประลองกับพัคซุงวู!

พัคซุงวูรู้สึกว่าเย่เฉินจับจุดอ่อนหรือว่าความผิดอะไรเกอร์ธาได้ ดันั้นเลยบีบบังคับให้หญิงสาวยอมช่วยเขา

ถ้าหากว่าพัคซุงวูรู้จุดอ่อนของเกอร์ธา แล้วเขาไปตามจีบหล่อนล่ะก็ อาจจะมีโอกาสจีบติดมากขึ้น

เกอร์ธากล่าว “ไม่ค่ะ พี่เย่เฉินเขาไม่ได้บังคับอะไรฉัน เขา..เขาจะช่วยฉัน ฉันก็เลยรับปากจะช่วยเขา ขอโทษด้วยนะคะ…”

พัคซุงวูประหลาดใจ “รับปากว่าจะช่วยคุณเหรอ? ช่วยอะไรคุณ? เกอร์ธาถ้าคุณมีอะไรต้องงการความช่วยเหลือเหรอ รีบบอกผมมาเดี๋ยวนี้นะ!”

พัคซุงวูตำหนิตนเอง เมื่อก่อนตอนคุยกับหญิงสาว เขาก็มองออกนานแล้วว่าเกอร์ธาออกจะขี้เหงาเล็กน้อย แต่ตนเองกลับไม่ถามเกอร์ธาว่าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ แต่เย่เฉินกลับตัดหน้าไปก่อน!

เกอร์ธาลังเลไปเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมา “พี่เย่เฉินรับปากฉันว่าก่อนวันเกิดครบรอบ 18 ปีของฉัน จะพาฉันออกหนีออกจากตระกูล ออกไปจากสวิตเซอร์แลนด์”

พัคซุงวูได้ยินก็ตะลึงจนตัวแข็งค้างแล้วถามอย่างตกใจ “คุณต้องการจะหนีออกจากตระกูลเหรอ? ทำไมต้องก่อนวันเกิดครบรออายุ 18 ปีด้วยล่ะ? งานฉลองบรรลุนิติภาวะควรงานเลี้ยงที่มีความสุขที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

พัคซุงวูรู้สึกว่าการกระทำนี้ของเกอร์ธาออกยากจะเข้าใจ สาวสวยบ้านรวยอย่างเกอร์ธา ในวันเกิดครบรอบ 18 ปีของหล่อนที่บ้านจะต้องจัดงานฉลองให้อย่างใหญ่โต ให้ของขวัญหญิงสาวมากมาย เพื่อร่วมเฉลิมฉลองที่หล่อนกำลังจะบรรลุนิติภาวะ

เด็กผู้หญิงทุกคนควรจะตั้งหน้าตั้งตารองานแบบนี้ถึงจะถูก ทำไมเกอร์ธาคนนี้กลับอยากให้เย่เฉินพาหล่อนหนีก่อนงานล่ะ?

ที่จริงเย่เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน

เพียงแต่ว่าในตอนนั้นเขาใจร้อนอยากจะช่วยจางเชี่ยนจือ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เรื่องที่เกอร์ธาอยากหนีออกจากตระกูลไม่น่าจะง่ายดายขนาดนั้น

เป็นไปได้อย่างมากว่าพ่อแม่ของเกอร์ธาอาจจะเข้มงวดกับเจ้าหล่อน ไม่ยอมให้หล่อนมีเพื่อนเพื่อไม่ให้หล่อนเอาความลับของตระกูลไปแพร่งพราย ถึงแม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงครบรอบนิติภาวะก็อาจจะไม่ได้มีความสุข

ดังนั้นเกอร์ธาถึงได้มีความคิดจะหนีออกจากบ้าน

เกอร์ธาเองก็ไม่ได้ตอบคำถามนี้ตรงๆ “เอ่อ.. เหตุผลของเรื่องนี้ ฉันบอกคุณไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ…”

พัคซุงวูรู้ว่าเรื่องของตระกูลลึกลับส่วนมากบอกคนนอกไม่ได้ และเข้าใจอีกฝ่ายมากด้วย “เกอร์ธาถ้าคุณอยากจะหนีออกจากบ้าน ทำไมไปขอให้เย่เฉินช่วยล่ะ? ตระกูลเย่ของเราอ่อนที่สุดในบรรดาพวกเราเลยนะ เขามีปัญญาช่วยคุณหนีออกจากบ้านได้ยังไงล่ะ! เรื่องนี้มีแต่ผมเท่านั้นที่จะช่วยได้นะ! เกอร์ธาุคุณรอผมนะ คืนวันนี้ผมจะพาตัวคุณหนีออกจากบ้าน! คุณบอกผมมาเลยว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน…”

พัคซุงวูกำลังพูดอยู่ เย่เฉินก็เดินเข้ามาแล้วกดวางสายพัคซุงวู

“แกวางสายทำไม!” พัคซุงวูด่าเย่เฉิน

เย่เฉินเองก็กล่าวอย่างไม่พอใจ “พัคซุงวู เรื่องที่จะพาเกอร์ธาออกจากสวิตเซอร์แลนด์เนี่ย ฉันสัญญากับเกอร์ธานานแล้ว หล่อนช่วยฉัน ฉันเองก็ควรจะทำตามสัญญาโดยให้ความช่วยเหลือกับเขา เรื่องนี้แกไม่ต่องมาสนใจ!”

ทันทีที่ได้ยินพัคซุงวูก็ต้องการจะแย่งตัดหน้าเย่เ่ฉิน เขาจึงร้อนใจ

เกอร์ธาเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยและใสซื่อ ทำให้เย่เฉินเกิดความรู้สึกอยากปกป้องหญิงสาว เรื่องพาเกอร์ธาไปจะต้องให้เย่เฉินทำเท่านั้น

พัคซุงวูในตอนนี้รู้สึกเหมือนเย่เฉิน เขาเลยอยากจะแย่งเรื่องนี้มาทำเอง

พัคซุงวูตะโกนเสียงดัง “บัดซบ! เกอร์ธาเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันต้องให้ว่าที่คู่หมั้นแบบฉันพาตัวหล่อนหนีสิ แกมีสิทธิ์อะไรแย่งตัวภรรยาฉันไป!”

เย่เฉินกล่าวอย่างฉุนเฉียว “แกพูดอะไรเดี๋ยวก็ว่าที่ภรรยา เดี๋ยวก็ภรรยา เกอร์ธาเป็นเด็กผู้หญิงใสซื่อจิตใจดี ไม่มีทางแต่งงานกับคนสารเลวแบบแกหรอก! ตอนนี้แค่เดินยังเหนื่อยเลยยังคิดจะไปช่วยคนอีกเหรอ? แกรีบกลับประเทศไปหาหมอเถอะไป!”

พัคซุงวูก้มหน้ามองบาดแผลที่ขาของตนเอง แล้วก็โกรธเย่เฉินหนักกว่าเดิม อยากจะฆ่าเขาให้ได้เสียเดี๋ยวนี้

ด้วยความเย่อหยิ่งของคนตระกูลพัค เขาไม่มีทางยอมให้เย่เฉินเป็นคนจัดการเรื่องนี้

ถ้าหากว่าเย่เฉินพาตัวเกอร์ธาไปจริงๆ เกอร์ธาเกิดดันอยากจะขอบคุณเขาแล้วพวกเขาสองคนเกิดทำอะไรกันขึ้นมาล่ะ?

พอถึงตอนนั้นพัคซุงวูแต่งงานกับหญิงสาวไม่เท่ากับว่าเขาได้ของเหลือเย่เฉินหรอกเหรอ?

พัคซุงวูหัวเสีย “เย่เฉินเมื่อครู่แกลอบโจมตีฉัน ชนะโดยไม่ต่อสู้! ถ้าสู้กันซึ่งๆ หน้า แกไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน!”

แล้วในตอนนี้เองชิงหลงก็ก้าวออกมาแล้วกล่าว “อย่างนั้นเหรอ? ผมสู้กับฮยุนที่เป็นลูกน้องคนนั้นแบบตัวต่อตัว คุณดูหน้าเขาสิ บวมจนเป็นยังไงบ้างแล้ว”

เมื่อครู่ชิงหลงสู้ตัวต่อตัวกับฮยุนแบบซึ่งๆ หน้า ซึ่งชิงหลงดูได้เปรียบกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ฮยุนย่อมไม่อยากจะยอมรับต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้ว่าตนเองพ่ายแพ้ รีบร้อนกล่าวกับพัคซุงวู “คุณชาย เมื่อครู่ผมสู้กับคนสิบคนด้วยตัวเองคนเดียว โดนหมอนั่นต่อยไปเยอะ แต่ว่าเขาก็โดนผมเล่นไปเยอะเหมือนกันครับ เราไม่มีใครแพ้ใครชนะ!”

เย่เฉินพูดไม่ออก คนเกาหลีคนนี้ไม่ยอมรับความจริง เย่เฉินเองก็เห็นการต่อสู้ของพวกเขาสองคนผ่านกล้องส่องทางไกล

ทั้งสองคนสู้กันตัวต่อตัวจริงๆ ไม่ได้มีใครช่วยเหลืออะไร ถึงแม้ว่าฮยุนจะไม่อ่อนแอ แต่ก็อ่อนแอกว่าชิงหลงนิดหน่อยอยู่ดี

แต่ฮยุนกลับไม่ยอมรับว่าตนเองแพ้ชิงหลง

พัคซุงวูกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง “ถูกต้อง ฉันรู้ศักยภาพของฮยุนเป็นอย่างดี ทั้งเอเชียต่อให้มีคนชนะเขาก็มีแค่อัจฉริยะจากตระกูลโคโมโตะจากประเทศญี่ปุ่น! ไม่มีทางจะแพ้ให้กับคนจากตระกูลเย่เล็กๆ ของเขา!”

เย่เฉินทนรับท่าทีเย่อหยิ่งของพัคซุงวูไม่ได้ จึงกล่าว “จากที่คุณพูดมา คิดจะลองสู้กันอีกรอบเหรอ?”

พัคซุงวูกล่าวพลางระบายยิ้ม “ถูกต้อง! เราสองคนต่างส่งคนไปที่บ้านของเกอร์ธา แกกล้าแข่งกับฉันไหม ดูว่าใครจะช่วยเกอร์ธาออกมาได้ก่อนล่ะ?”

เย่เฉินแค่นเสียง “ได้ สู้ก็สู้สิ!”

ถ้าแค่เรื่องช่วยคนก็ต้องช่วยความสามารถในด้านต่างๆ เย่เฉินเองก็ไม่คิดว่าลูกน้องของเขาจะด้อยกว่าลูกน้องของพัคซุงวู!

พัคซุงวูเองก็เย่อหยิ่งเหมือนกัน “ฮ่าๆ ไม่รู้จักประมาณศักยภาพตัวเอง ยังกล้าจะสู้กับฉันจริงๆ ก็ดี ครั้งนี้ฉันก็อยากจะลองประลองฝีมือกับคนของตระกูลเย่เหมือนกัน! หวังว่าหลังจากที่คนของฉันช่วยเกอร์ธาออกมาแล้ว แกอย่าห้าหนามาตามพวกเราแล้วกัน!”

เย่เฉินระบายยิ้ม “แกคิดมากไปแล้ว ฉันต่างหากควรเป็นคนที่พูดคำนี้!”

พัคซุงวูไม่อยากจะเถียงกับเย่เฉิน แต่กดโทรหาเกอร์ธาอีกครั้งทันที

“ฮัลโหล เกอร์ธาผมกับเย่เฉินตั้งใจว่าจะพาคุณหนีออกมาด้วยกัน คุณส่งที่อยู่บ้านของคุณมาให้พวกเราหน่อย!”

พัคซุงวูลิงโลดอย่างมาก ครั้งนี้เขาไม่เพียงแต่จะได้พาตัวผู้หญิงที่ชอบมาด้วย แต่ยังจะได้รู้ที่ตั้งของบ้านตระกูลสมิตซ์!

จะต้องรู้ว่าที่ตั้งบ้านของตระกูลลึกลับต่อให้ตระกูลลึกลับอื่นๆ ก็อาจจะไม่รู้

นอกเสียจากว่าจะสนิทกันมากๆ มาเยี่ยมบ้านกันบ่อยๆ ถึงจะได้รู้

แต่ตระกูลสมิตซ์ไม่เคยติดต่อกับตระกูลลึกลับอื่นๆ มาก่อน ดังนั้นไม่มีใครรู้ว่าตระกูลของพวกเขาอยู่ที่ส่วนไหนของสวิตเซอร์แลนด์

เกอร์ธาตกใจ “คุณพูดอะไรนะ? คุณกับพี่เฉินเหรอ?”

พัคซุงวูกล่าวพลางหัวเราะ “ใช่แล้วครับ ตระกูลของพวกคุณเก็บตัวลึกลับ จะต้องมีการป้องกันที่แน่นหนา ต้องให้สองตระกูลของเราร่วมมือกันแล้วถึงจะมีโอกาสพาคุณหนีออกจากบ้าน จริงไหมล่ะ?”

พัคซุงวูไม่ได้บอกเรื่องทที่พนันกับเย่เฉิน แต่แสร้งทำเป็นเป็นมิตรกับเย่เฉิน

เกอร์ธาเองก็พออกพอใจอย่างมาก “อืม ถ้าพวกคุณมาช่วญฉันด้วยกัน ฉันก็คงสบายใจ! เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ให้พวกคุณ แต่ว่านะพวกคุณอย่าเพิ่งมาตอนนี้เลยนะคะ คืนนี้สามทุ่ม เอ่อ…พ่อแม่ของฉันน่ะจะออกไปจากปราสาท รอพวกเขาไปแล้ว พวกคุณค่อยมาช่วยฉัน!”