เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 609 เหตุการณ์ไม่ใคร่สู้ดี!!

ตอนที่ 609 เหตุการณ์ไม่ใคร่สู้ดี!!

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง!”

พัคซุงวูลนลานขึ้นมาจริงๆ

สองคนที่เขาส่งไปนั่นล้วนแต่เป็นคนเก่ง เป็นคนที่เขาเลือกออกมาจากคนหลายพันหลายหมื่น

ถ้าหากว่าจะแอบเข้าไปในบ้านคนธรรมดา จะขโมยของบางอย่าง หรือว่าพาตัวคนไปไหนต่อไหน ก็คงจะง่ายดายเหมือนชอลิ้วเฮียงขโมยของ

ต่อให้ตระกูลสมิตซ์เป็นตระกูลลึกลับก็ไม่ควรจะไม่ล้มเหลวรวดเร็วขนาดนี้

อีกทั้งหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอีก เป็นไปได้อย่างมากอาจจะตายไปแล้ว!

ตระกูลสมิตซ์โหดขนาดนี้เลยเหรอ?

และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่คนของพัคซุงวูหรอก คนของเย่เฉินก็น่าจะตกอยู่ในสภาพเดียวกัน

พัคซุงวูมาหาเย่เฉินแล้วกล่าว “ปราสาทที่เกอร์ธาอยู่นั้นออกจะแปลกประหลาดอยู่เล็กน้อย! จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าลมที่นี่พัดไปมาทำให้คนรู้สึกไม่สบายตัวเลย น้ำในทะเลสาบเจนีวานี้ดูๆ ไปก็น่ากลัวเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดอยู่เลย”

ในตอนนี้ลมพัดอ่อนๆ ถึงแม้ว่าอุณหภูมิยังพอใช้ได้ แต่ก็ทำให้เย่เฉินรู้สึกหนาวเหน็บเช่นกัน

ความหนาวเย็นแบบนี้ไม่ได้เป็นเหมือนความหนาวเย็นทางเหนือ แต่เป็นความหนาวที่เสียดแทงเข้าไปถึงกระดูก

พูดกันตามตรงเย่เฉินเองก็เคยไปตามสถานที่ต่างๆ มาแล้วทั่วโลกแต่ก็ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยซ้ำ

เย่เฉินเงียบไปครู่หนึ่ง มีลูกน้องตายไปสองสามคนติดต่อกัน เขาเองจำใจต้องระวังตัว

เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้านบนพบว่าบนท้องฟ้าไม่มีดวงดาว กระทั่งพระจันทร์ยังต้องหลบหน้าไป

พู่ว… พู่ว…

น้ำในทะเลสาบเจนีวากระเพื่อม แล้วลมหนาวก็พัดมาไม่หยุด

เย่เฉินหันมองพัคซุงวู “ทำไม แกกลัวแล้วเหรอ? ก็ได้ แกไปสิ ฉันจะส่งคนไปช่วยเกอร์ธาเอง”

พัคซุงวูกัดฟันกรอด เขาไม่ยอมให้เย่เฉินฉวยโอกาสครั้งนี้

พัคซุงวูตัดสินใจแน่วแน่เขาหันมองฮยุนที่เป็นลูกน้องคนเก่งของเขาแล้วกล่าว “ฮยุนครังนี้ นายไปตัวเองแล้วต้องช่วยเกอร์ธากลับมาให้ได้!”

ฮยุนเชื่อมั่นในตัวเองอย่างมาก “คุณชาย ใต้หล้านี้ไม่มีสถานที่ไหนที่ผมเข้าไปไม่ได้ คุณชายวางใจเถอะนะ!”

พัคซุงวูพยักหน้ารับ “อืมแต่ก็ต้องระวังๆ ด้วยล่ะ ฉันจะติดคเรื่องติดตามด้านหลังนายหนึ่งเมตร เพื่อให้ฉันได้เห็นเหตุการณ์พร้อมๆ กับนายด้วย”

คนสองคนที่พัคซุงวูส่งไปก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาตายยังไง ฮยุนเป็นลูกน้องที่เก่งที่สุดของพัคซุงวู มีค่ากับเขาอย่างมาก เขาไม่มีทางปล่อยให้ฮยุนเป็นอะไรเด็ดขาด

ในเมื่อพัคซุงวูส่งลูกน้องที่เก่งที่สุดไปแล้ว เย่เฉินจึงจำใจต้องส่งชิงหลงไปเพื่อเอาชนะพวกเขา

เย่เฉินก็ติดตั้งกล้องลนตัวชิงหลงเหมือนพัคซุงวู จะได้สามารถเห็นสิ่งที่ชิงหลงเห็น และได้ยินเสียงของเขาด้วย

เย่เฉินกล่าวกับชิงหลงด้วยใบหน้าขึงขัง “ชิงหลง ในปราสาทมีบางอย่างผิดปกตินะ นายต้องระวังล่ะ ถ้าเจอเรื่องที่แก้ไม่ตกจริงๆ ล่ะก็ไม่ต้องฝืนนะ รีบถอยกลับมาเลย ความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง”

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะรับปากเกอร์ธาว่าจะช่วยหล่อนให้ได้ ตอนนี้เย่เฉินติดหนี้หล่อนแต่ว่าอย่างไรเสียแค่เคยเจอกันผ่านๆ เท่านั้น ยังไม่เคยเห็นหน้ากันจริงๆ ด้วยซ้ำไป

ในใจเย่เฉินชิงหลงสำคัญกว่าเกอร์ธามากนัก

ถ้าไม่ไหวจริงๆ เย่เฉินก็ทำได้แค่ทิ้งเกอร์ธาแล้วช่วยชิงหลงแทน

ชิงหลงพยักหน้ารับ “คุณชายสบายใจเถอะครับ ต่อให้เป็นมาตรฐานความปลอดภัยของตระกูลเย่เรา ผมก็ยังเจาะเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ผมไปก่อนนะครับคุณชาย”

“พี่หลงสู้ๆ!”

“พี่ชิงหลงไร้เทียมทาน!”

หวังเอ้อร์เชอและซีกวาต่างก็ให้กำลังใจชิงหลงไม่หยุด

หลังจากที่ทั้งสองคนจากไปแล้ว พัคซุงวูและเย่เฉินยืนอยู่ด้านนอกตัวปราสาท ขณะมองภาพจากกล้องของพวกเขา

พัคซุงวูเดินมาแล้วให้วางจอภาพของเขาที่ข้างๆ ของเย่เฉินแล้วกล่าว “ดูด้วยกันเถอะ จะให้แกเห็นด้วยตาของตัวเอง ว่าฮยุนของฉันชนะชิงหลงของแกได้ยังไง!”

เย่เฉินเองก็ไม่ห้ามที่เขาทำแบบนี้จึงกล่าวพลางระบายยิ้ม “พอจะมองออกมาว่าแกเชื่อมั่นในตัวฮยุนมากเลยทีเดียว”

พัคซุงวูกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “นั่นมันของแน่ ฮยุนน่ะเติบโตมากับตระกูลพัค เขาเจอเรื่องมามากมาย ในใจฉันฮยุนมีค่ามากกว่าเมืองโซลทั้งเมืองเสียอีก!”

เย่เฉินไม่มีแรงจะฟังคำคุยโวของเขา แต่มองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนจอภาพผ่านทางกล้องของฮยุนและชิงหลงอย่างละเอียด

เป้าหมายของทั้งสองคนเหมือนกัน นั่นก้คือยอดหอคอยที่เกอร์ธาอยู่

แต่ว่าหลังจากที่ฮยุนเข้าไปในประตูปราสาทแล้ว ก็เดินไปทางซ้าย ส่วนชิงหลงเองก็เดินไปทางขวา

พู่ว…

ทันใดนั้นเองก็เกิดระลอกคลื่นบนทะเลสาบเจนีวาอีกครั้ง ลมพัดเข้าหน้าพวกเขาเหมือนคมดาบบาดหน้า

“บ้าจริง นี่มันเป็นสถานที่บ้าอะไร ก่อนจะมาที่นี่ไม่เห็นรู้เลยว่าลมมันแรงได้ขนาดนี้!”

พัคซุงวูสบถด่าออกมา

หวังเอ้อร์เชอหยิบมือถือออกมา แล้วมองพยากรณ์อากาศก่อนจะกล่าวกับเย่เฉินเสียงแผ่ว “คุณชายเย่ ในพยากรณ์อากาศบอกเอาไว้ว่าไม่มีลมครับ!”

ไม่มีลมกลายเป็นลมแรง!

เดิมเป็นสภาพอากาศที่ไม่มีลม ทำไมที่นี่ถึงได้มีลมพัดรุนแรงขนาดนี้นะ?

ปราสาทแห่งนี้อีก ยิ่งเย่เฉินเห็นก็ยิ่งเห็นความผิดปกติ

ปราสาทแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ทะเลสาบเจนีวา แต่ว่าถ้ามองจากไกลๆ แล้วก็เหมือนว่ามันลอยอยู๋บนทะเลสาบ

ถึงแม้ว่ารอบบริเวณนี้จะงดงาม แต่ถ้าดูจากสภาพอากาศแล้วนั้น…

ตอนเย่เฉินอายุ 16 ปี จู่ๆ ก็สนใจเรื่องฮวงจุ้ยต่างๆ คุณปู่ของเย่เฉินเคยหาซินแสให้เย่เฉินติดตามเขาอยู่สองเดือน

ซินแสคนนั้นเองก็เคยสอนเรื่องพวกนี้ให้เย่เฉินอยู่เหมือนกัน ในนั้นยังมีวิธีการแยกแยะลางดีหรือร้ายด้วย

เย่เฉินนับนิ้วคำนวณเวลา บวกๆ กับพวกความรู้เรื่องฮวงจุ้ยที่เคยเรียนมาจากเมื่อก่อน ก็ได้ผลออกมาทันที

ปราสาทที่เกอร์ธาอยู่นั้่นเป็นที่แรง!

“ที่ตั้งไม่ดีเก็บเงินไม่อยู่! แม่น้ำไหลแรง เก็บเงินไม่อยู่! แม่น้ำไม่สะอาดทำให้เกิดโรคระบาดได้ง่ายๆ! ลมแรงทำให้รวบรวมเงินทองได้ยาก! ด้านหลังไม่มีเขาทำให้รากฐานไม่มั่นคง! แล้วไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของเกอร์ธา นั่นแปลว่าเกอร์ธาเกิดในช่วงฤดูใบไม้ร่วง คนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วงล้วนแต่เป็นคนที่มีตาเอ้อมู่ ชะตาเอ้อมู่ต้องระวังน้ำ ห้ามอยู่ใกล้แม่น้ำหรือทะเลสาบ! ไม่ว่าจะเรื่องเงินทอง หรือสุขภาพหรือว่าด้านอื่นๆ ที่นี่ไม่เหมาะจะพักอาศัย แล้วทำไมตระกูลสมิตซ์ถึงได้เลือกที่นี่นะ?”

แล้วในเวลานี้เองจู่ๆ เย่เฉินก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวน!

ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงแมวร้องครวญคราง!

เสียงนี้ไม่ได้ดังมาจากฝั่งพวกเย่เฉิน แต่เป็นจอภาพที่ได้จากกล้อง

แล้วก็พบว่าในจอภาพของพัคซุงวูที่ถ่ายจากกล้องที่ตามติดฮยุนมีผู้หญิงในชุดแดงปรากฏตัวขึ้น!

ผู้หญิงคนนี้สวมชุดกระโปรงสีแดงเบาบาง ไม่ได้ใส่รองเท้า เรือนร่างแบบบางน่าจะรีับแรงหมัดของฮยุน แค่เขาซัดครั้งเดียวหญิงสาวก็น่าจะล้มลงไปกองกับพื้น

แล้วทำไมฮยุนถึงไม่จัดการเจ้าหล่อนสักที?

แล้วพลันเห็นฮยุนในตอนที่กำลังบุกเข้าไปนั้นเองกลับเหมือนว่าโดนพลังลึกลับบางอย่างขวางเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไรก็ผ่านเข้าไปไม่ได้

อีกทั้งจู่ๆ เขาก็ยื่นมือมาจับคอตัวเอง ราวโดนคนบีบคอ หายใจได้อย่างลำบาก

“แปลกจริงๆ ทำไมข้างหน้าเขาไม่มีคนเลยล่ะ”

เย่เฉินพึมพำอย่างแปลกใจ

ทันใดนั้นเองหวังเอ้อร์เชอก็ตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม แล้วชี้ไปทางขวาของจอภาพแล้วกล่าวกับเย่เฉิย “คุณชายเย่ครับ คุณชายรีบดูเถอะ ผู้หญิงในชุดกระโปรงแดงคนนั้น หล่อน… หล่อนกำลังบีบคอแมว!”