เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล - ตอนที่ 322.1

Sign in Buddha’s palm 322 (1) แบ่งจิต! กลับคืนต้นกําเนิด! สถิตเทพ!

ตั้งแต่รู้ว่า ประตูเซียน มีมาตั้งแต่ยุคเฟื่องฟูกระแสปราณฉีครั้งล่าสุด เกิดจากการที่ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดหลายคนร่วมมือกันบุกทะลวงความว่างเปล่าและเปิดโลกใบเล็กขึ้นมา ซูฉินก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับประตูเซียนมากขึ้น

เพียงแค่ว่าเรื่องของ ประตูเซียน ถือเป็นความลับสุดยอดแม้แต่ในนิกายใหญ่จํานวนมาก รวมถึงสํานักชะตาฟ้าที่รู้เรื่องผู้คนมากมาย ก็ยังไม่รู้เกี่ยวกับประตูเซียนมากนัก

แต่วิญญาณดาบตรงหน้าที่นักพรตหมื่นดาบทิ้งเอาไว้นั้นแตกต่างกัน

ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณแรกกําเนิดของนักพรตหมื่นดาบ วิญญาณดาบได้สืบทอดความทรงจําของนักพรตหมั่นดาบมาด้วย และในสมัยนั้น นักพรตหมื่นดาบก็ได้เดินทางท่องไปทั่วโลก ความเข้าใจที่มีต่อประตูเซียนจะต้องมากกว่าสํานักชะตาฟ้ามาก

ท้ายที่สุดประตูเซียนก็ถูกสร้างโดยผู้ทรงพลังถึงขีดสุด และมีไอพลังของผู้ทรงพลังถึงขีดสุดคอยปกป้องเอาไว้ แม้จะเป็นการคํานวณชะตาของสํานักชะตาฟ้าก็ตาม ก็ไม่ได้รู้อะไรมากนัก จะนํามาเทียบกับนักพรตหมื่นดาบที่ค้นหาร่องรอยของประตูเซียนเป็นการส่วนตัวได้อย่างไร?

“เจ้าของได้พบประตูเซียนแล้ว”

ร่างลวงตาของชายวัยกลางคนเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นมา

“โอ้?”

ดวงตาของซูฉินเป็นประกาย

“แค่ไม่รู้ว่าได้เข้าไปภายในประตูเซียนหรือไม่” ชายวัยกลางคนส่ายศีรษะพร้อมกับพูดออกมาว่า “แต่เจ้าของได้บอกกับข้าไว้ในตอนสุดท้าย ทางเข้าประตูเซียนนั้นอันตรายอย่างยิ่งจนแทบจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้เลย เป็นเหตุผลที่มันยังคงอยู่ดีไม่มีใครไปแตะต้อง…….”

ร่างลวงตาวัยกลางคนเล่าสิ่งที่นักพรตหมื่นดาบเมื่อสี่พันปีก่อนได้บอกออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ยินยอมและทําอะไรไม่ถูกแฝงอยู่

เพื่อให้สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหมดในยุคกระแสปราณฉีเงียบงันและก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพี ผู้ใดบ้างที่ไม่ใช่ลูกรักสวรรค์? มีความภาคภูมิใจในตนเองแค่ไหน? แต่ผลลัพธ์กลับเป็นการเฝ้าดูตนเองถูกจํากัดไว้ด้วยสภาพแวดล้อมบนโลก ค่อยๆ โรยราสู่ความชราทีละก้าว เมื่อรู้ว่าใกล้จะตายก็ยังต้องตามหาประตูเซียนต่อไป……

อีกแง่หนึ่ง หากเซียนเทพปฐพีในยุคกระแสปราณฉีเงียบงันได้อยู่ในยุคเฟื่องฟูกระแสปราณนี้ สุดท้ายแล้ว อย่างน้อยก็ต้องก้าวไปสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพี่ขั้นสูงสุด ไม่อ่อนแอไปกว่าจ้าวทะเลบูรพา และมีหวังที่จะทะลวงไปสู่ขอบเขตทลายนภากาศของผู้ทรงพลังถึงขีดสุด

“อันตรายอย่างยิ่งแทบจะเอาชีวิตไม่รอด……”

ใบหน้าของซูฉินครุ่นคิด

นี่คล้ายกับการคาดเดาของเขาและสํานักชะตาฟ้า มันเป็นสถานที่ที่ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดเปิดความว่างเปล่าออกมา แน่นอนว่าไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์ หากต้องการพื้นเข้าไปภายในประตูเซียนจากโลกมนุษย์ จะต้องผ่านช่องว่างแห่งความว่างเปล่า

ช่องว่างแห่งความว่างเปล่านั้นเต็มไปด้วยพลังของมิติ และตัวตนที่อยู่ต่ากว่าผู้ทรงพลังถึงขีดสุดไม่สามารถข้ามไปได้เลย มีแต่จะถูกทําลายด้วยพลังของมิติช่องว่างอันไร้ที่สิ้นสุดเท่านั้น

“นักพรตหมื่นดาบรู้ข้อมูลอื่นๆ เกี่ยวกับประตูเซียนหรือไม่?” ซูฉินแตะปลายคางพร้อมกับถามต่อไป

ตามความคิดของซูฉิน ในอนาคตเขาจะต้องได้ไปประตูเซียนด้วยตนเอง และลงชื่อเข้าใช้ในทุกๆ ที่ภายในประตูเซียนที่สามารถลงชื่อเข้าใช้ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการล่วงรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับประตูเซียนเอาไว้ล่วงหน้าเป็นธรรมดา

“ข้อมูลอื่นๆ เกี่ยวกับประตูเซียน?”

ร่างลวงตาวัยกลางคนก้มศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าของได้กล่าวออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า หากไม่ใช่เพราะประตูเซียน ช่วงเวลาที่กระแสปราณฉีจะเฟื่องฟูคงอยู่ต่อไปได้อีกสองพันปี”

“ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดหลายคนบุกเข้าไปภายในความว่างเปล่าและเปิดโลกใบเล็กขึ้นมาเป็นประตูเซียน แต่ในตอนแรกสิ่งที่ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดสร้างขึ้นมาได้ไม่ใช่โลกใบเล็ก อย่างมากสุดมัน ก็สามารถมองว่าเป็นพื้นที่อันกว้างใหญ่ได้ แม้จะสามารถรองรับสิ่งมีชีวิต แต่เนื่องจากกฎเกณฑ์ที่ไม่สมบูรณ์ ก็ยากนักที่จะเกิดผู้ฝึกยุทธขึ้นมาได้

ร่างลวงตาวัยกลางคนกล่าวออกอย่างช้าๆ

“งั้นรึ?”

ดวงตาของซูฉินเป็นประกาย

ทันใดนั้นเขาก็นึกไปถึงวิหารการสงคราม

ในฐานะที่มันเป็นสมบัติมิตพื้นที่ วิหารการสงครามก็ไม่ได้อยู่บนโลกเช่นกัน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แตกต่างจากโลกมนุษย์คือ ถึงแม้จะมีพลังงานฟ้าดินมากมายภายในวิหารการสงคราม แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะทะลวงขั้นต่อไปได้ เนื่องจากขาดแคลนพลังของกฎเกณฑ์

จอมยุทธทั้งหลายที่เข้าไปภายในวิหารการสงครามล้วนมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วหลังออกมาจากวิหารการสงคราม

กล่าวอีกนัยหนึ่ง การอยู่ในวิหารการสงครามจะไม่มีความก้าวหน้า

แต่ตามที่สํานักชะตาฟ้าได้บอกซูฉินไว้ เห็นได้ชัดว่าโลกใบเล็กของประตูเซียนสามารถให้กําเนิดเซียนเทพปฐพี และแม้แต่ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดก็สามารถพัฒนาต่อไปได้

“ปราณฉีฟ้าดินก็เปรียบได้กับกระแสน้ํา มีช่วงที่ลดต่าและมีช่วงที่ฟื้นตัว แต่ไม่ว่าจะเป็นช่วงฟื้นตัวหรือเสื่อมโทรม มันก็จะดําเนินไปอย่างช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป”

“แต่ในช่วงท้ายของยุคเฟื่องฟูกระแสปราณฉี หลังจากที่ประตูเซียนถูกสร้างขึ้น ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดได้ใช้ทิพยอํานาจอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา นําเศษเสี้ยวกฎเกณฑ์และจิตใจแห่งฟ้าดินจากโลกมนุษย์เข้าไปสู่โลกใบเล็ก”

“ด้วยเหตุนี้ ในเวลาเพียงสองสามปี กระแสปราณฉีภายในโลกมนุษย์จึงเงียบงันโดยสมบูรณ์……”

เมื่อชายวัยกลางคนล่าวเช่นนี้ ก็มีเสียงประชดประชันออกมาพร้อมกับมุมปากที่กระตุกขึ้น

แม้จะเป็นผู้ทรงพลังถึงขีดสุด แต่ก็ยังเห็นแก่ตัว ไม่เช่นนั้นจะมีประตูเซียนเกิดขึ้นได้อย่างไร?

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ซูฉินพยักหน้าเล็กน้อย

ในตอนนี้ซูฉินรู้แล้วว่าประตูเซียนเป็นตัวตนเช่นไร

พูดให้ชัดๆ คือไม่มีความแตกต่างมากนักระหว่างประตูเซียนและวิหารการสงคราม แต่พื้นที่ภายในประตูเซียนนั้นกว้างขวางกว่าวิหารการสงครามมาก

ประตูเซียนเกิดจากผู้ทรงพลังถึงขีดสุดร่วมมือกันสร้างขึ้นมา และวิหารการสงครามได้รับการปรับแต่งจากผู้ทรงพลังถึงขีดสุดแค่คนเดียวเท่านั้น มีความห่างชั้นระหว่างทั้งค่อย

นอกจากนี้ การที่ประตูเซียนชักนํากฎเกณฑ์และจิตใจแห่งฟ้าดินเข้ามา ทําให้มั่นฝึกฝนได้ง่ายดายกว่าวิหารการสงคราม นี่คือเหตุผลว่าทําไมประตูเซียนถึงถูกเรียกว่า โลกใบเล็ก

“มนุษย์สวรรค์ ความจริงทุกสิ่งที่ข้ารู้ ได้บอกต่อแก่ท่านแล้ว ส่วนเรื่องการฝังรากอยู่ในร่างของหว่านเอ๋อ ทั้งหมดเป็นเพราะหว่านเอ๋อเหมาะสมกับมรดกของเจ้าของ…”

ร่างลวงตาชายวัยกลางคนโค้งคํานับซูฉินอย่างนอบน้อม “ข้าหวังว่ามนุษย์สวรรค์จะช่วยทําให้ข้าสมหวัง”

“มรดกของนักพรตหมื่นดาบ…” ดวงตาของซูฉินสงบลง และเหลือบมองไปทางหลีหว่านที่อยู่ด้านข้าง

ในตอนนี้หลีหว่านยังคงมึนงงอยู่ นางไม่ได้คาดคิดว่า ปู่หมื่นดาบที่มักปรากฏขึ้นภายในใจของนางจะกลายเป็นวิญญาณดาบที่ทิ้งไว้โดยเซียนเทพปฐพีวิถีดาบเมื่อสี่พันปีก่อน

สําหรับจักรพรรดิถัง ซูเยว่หยุนและคนอื่นๆ ไม่มีการตอบสนองใดเป็นเวลานาน พวกเขายังคงจ้องมองไปยังร่างลวงตาชายวัยกลางคน

ชายชราเฟ่ยยวี๋และตํานานยุทธอีกหลายคนมองหลีหว่านด้วยความอิจฉา

วิญญาณดาบเกิดจากการปรับแต่งส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณแรกกําเนิดของนักพรตหมั่นดาบ

ได้รับการสั่งสอนจากวิญญาณดาบเทียบเท่ากับการที่เซียนเทพปฐพี่มาสอนด้วยตนเอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่ตํานานยุทธในต่างดินแดนทั้งหมดไม่แม้แต่จะฝันถึง

“หวังว่าเจ้าจะไม่ได้มีความคิดเป็นอื่น” ซูฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยกมือขวาขึ้น ชี้ไปที่ร่างลวงตาของชายวัยกลางคน

ช่วงเวลาต่อมา

วิญญาณดาบที่นักพรตหมื่นดาบทิ้งเอาไว้ ก็กลายเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ลวงตาอีกครั้งและกลับเข้าสู่ร่างของหลีหว่าน

แม้ว่าวิญญาณดาบจะเกิดจากการขัดเกลาจิตวิญญาณแรกกําเนิดของนักพรตหมื่นดาบ แต่โดยพื้นฐานแล้ว มันแตกต่างไปจากนักพรตหมื่นดาบ วิญญาณดาบนั้นไม่ใช่นักพรตหมื่นดาบอีกต่อไป และไม่นับว่าเป็นมนุษย์ด้วยซ้ํา

ดังนั้น ซูฉินจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการเกิดใหม่โดยอาศัยร่างกายของหลีหว่าน

กว่าสีพันปีได้ผ่านพ้น แม้แต่ผู้ทรงพลังถึงขีดสุดก็ยังแก่ตาย นับประสาอะไรกับเซียนเทพปฐพี?

ควบคู่ไปกับดัชนีครั้งสุดท้ายของซูฉิน ได้ทิ้งเคล็ดบางอย่างไว้ในร่างของวิญญาณดาบ ช่วยตัดช่องทางต่างๆ ออกไปในกรณีที่วิญญาณดาบมีความคิดเป็นอื่น

“เอาล่ะ”

“ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน”

ซูฉินอธิบายให้หลีหว่านฟังอีกครั้งหนึ่ง และหลังจากพูดคุยกับจักรพรรดิถังรวมถึงคนอื่นๆ สักพัก เขาก็กลับไปยังโถงพระราชวังสูงตระหง่านใต้ดิน