เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล - 184 ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่ง

Sign in Buddha’s palm 184 ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่ง

พระราชวังหนานหมิง

สูงตระหง่านและหนักแน่น

เหล่าทหารยามที่มีสายตาเฉียบแหลมจํานวนมาก เดินลาดตระเวนไปมาอยู่ภายใน

“คนที่ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทใช่ทูตจากอาณาจักรถังหรือไม่?” ทหารยามราชองครักษ์คนหนึ่งลดเสียงของตน เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“นอกจากทูตของอาณาจักรถังแล้ว จะมีใครบ้างล่ะที่เข้าเฝ้าฝ่าบาทในยามนี้ได้?” ทหารยามอีกคนที่อยู่ด้านข้าง สอดส่ายสายตาไปรอบๆ ก่อนจะตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ทหารยามที่เป็นคนเปิดประเด็นก็พยักหน้าเล็กน้อย และทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กล่าวด้วยเสียงกังวล “ข้าเห็นว่าทูตจากอาณาจักรถังมีลมปราณภายในที่ แข็งแกร่ง ชัดเจนว่าเป็นยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่ง ปล่อยให้ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเช่นนั้น หากมีจิตมุ่งร้ายต้องการลอบสังหารฝ่าบาทขึ้นมาจะทําเยี่ยงไร?”

“ลอบสังหาร?”

ทหารยามอีกคนเผยอปากยิ้ม “เจ้าช่างไม่รู้ความแยบคายของฝ่าบาท เหล่าผู้แข็งแกร่งอยู่รอบกายของพระองค์ และมียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุดอยู่หลายคนก็แค่ระดับชั้นที่หนึ่งคนเดียว หากต้องการลอบสังหารฝ่าบาทจริง ก็เป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ!”

ทหารยามคนนี้ดูมั่นใจแน่วแน่อย่างยิ่ง

“จริงอยู่ที่อาณาจักรถังมีตํานานยุทธ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทําอะไรที่ส่งผลต่อฝ่าบาทจากระยะทางที่ห่างไกลกว่าหมื่นลี้เช่นนี้”

“หนานหมิงของเราตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ มีทหารนับล้าน อาณาจักรถังจะสามารถรังแกเราอย่างไรก็ได้ ตามที่ใจปรารถนางั้นหรือ?”

ทหารยามกล่าวคําด้วยความภาคภูมิใจ

ทหารยามคนแรกที่เอ่ยถามก็ตกใจ คิดได้ว่าหนานหมิงเป็นเช่นนั้นจริงๆ

อย่างไรก็ตาม

ในตอนนั้นเอง

แรงกดดันอันน่าสยดสยองก็แผ่ออกมาจากท้องพระโรง และปกคลุมทั่วพระราชวังหนานหมิงทั้งหมดในทันที

ภายใต้แรงกดดันนี้ ทหารราชองครักษ์ นางกํานัล และขันทีทุกคนต่างรู้สึกเหมือนกําลังเผชิญหน้ากับตัวตนจากสวรรค์กระแทกเข่าลงกับพื้น

“นี่คือ?”

ทหารยามราชองครักษ์ทั้งสองคนที่กําลังพูดคุยกัน กลับกลายเป็นหวาดกลัวมองไปยังโถงท้องพระโรงของจักรพรรดิหมิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

….

ภายในท้องพระโรง

จักรพรรดิหมิงซึ่งแต่เดิมจ้องมองหลิวกงกงราวกับมองคนตาย แต่ท่าทีตอนนี้ของพระองค์เหมือนได้เห็นผี

ขุนนางข้าราชบริพารและทหารต่างก็ได้เห็นฉากที่พวกเขาจะไม่มีวันลืม

เห็นว่าเหรียญตราที่หลิวกงกงถือเอาไว้จู่ๆ ก็พลันสาดแสงสว่างไสวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เห็นร่างหนึ่งกําลังนั่งขัดสมาธิจากระยะทางที่ไกลเกินกว่าจะคาดคะเน กําลังจ้องมองมา

ตึง!!!

แรงกดดันมหาศาลกดทับทั่วทุกที่

ตั้งแต่จักรพรรดิหมิงไล่ไปจนถึงขุนนางและทหารรวมหลายร้อยคน พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น ไม่สามารถจ้องมองร่างนั้นได้

“เจ้าคือ?”

จักรพรรดิหมิงตะลึงงัน พูดอะไรไม่ถูก

เขาไม่เคยคิดฝันว่าเหรียญตราในมือของหลิวกงกงจะส่องสว่างออกมาได้เช่นนี้

“นั่นคือตํานานยุทธของอาณาจักรถังหรือ?”

จะชั่วพริบตาเดียว จักรพรรดิหมิงก็คาดเดาบางอย่างได้ หัวใจของเขาสั่นสะท้าน

“นี่คือตํานานยุทธสินะ?”

ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุดที่อยู่ข้างกาย จักรพรรดิหมิงคุกเข่า ก้มหัว ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น

เดิมที่ด้วยการช่วยเหลือจากกระแสปราณฉี เขาได้ก้าวเข้าสู่ขั้นสูงสุดของระดับชั้นที่หนึ่ง เขาคิดว่าตนเองยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกแล้ว แม้ว่าจะยังด้อยกว่าตํานานยุทธอยู่มาก อย่างน้อยก็น่าจะพอเงยหน้ามองขึ้นไปได้

แต่ตอนนี้?

ไม่ต้องพูดถึงการมองไปยังตํานานยุทธแห่งอาณาจักรถังเลย แม้แต่ภาพมายาที่ฉายตัวตนที่อยู่ห่างไกลออกไปหลายหมื่นลี้ก็ยังทนไม่ได้เลย

ความห่างชั้นช่างมากเกินไป

ช่องว่างมันใหญ่จนเหมือนมดที่กําลังแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

เมื่อเทียบกับความตกใจและหวาดกลัวของคนอื่นๆ ในท้องพระโรง หลิวกงกงรู้สึกงุนงงอย่างถึงที่สุด

“นั่นคือพระมาตุลาแห่งอาณาจักร”

หลิวกงกงดูดีใจมาก และโค้งคํานับร่างมายาเบื้องหลัง แสงสว่างไร้ที่สิ้นสุดนั้น

ในขณะนี้หลิวกงกงไม่จําเป็นต้องถือเหรียญตรา แต่มันลอยอยู่บนอากาศเองโดยไม่ได้มีลมพัดแต่อย่างใด

“พวกเจ้ากล้าปฏิเสธอย่างนั้นหรือ?”

ซูฉินค่อยๆ เดินออกจากแสงส่องสว่างนั้น

นี่เป็นเพียงรัศมีแสงจากจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่เขาใส่ไว้ในเหรียญตรา แม้พลังจะน้อยกว่าตัวจริงไปไกล แต่ก็ไม่มีปัญหาใดในการปราบปรามพระราชวังหนานหมิง

“เมื่อไม่ยินยอม ก็จงตายเสีย”

ซูฉินมองไปยังจักรพรรดิหมิง ค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น

ในเวลานั้นจักรพรรดิหมิงรู้สึกเพียงร่างของเขากําลังสั่นสะท้านอย่างสุดขีด แสงอันไร้ที่สิ้นสุดตรงหน้ากดดันเขามากขึ้นกว่าเดิม

นี่ไม่ใช่กดดันด้วยระดับพลัง แต่เป็นการกดดันไปถึงแก่นแท้ของพลังชีวิต

จักรพรรดิหมิงรู้ได้ทันทีว่าหากเขายังคงนิ่งเฉยต่อไป เขาก็จะไม่ได้พูดอะไรอีก

“ท่านผู้อาวุโส”

“ข้ามีเรื่องอยากจะพูด”

จักรพรรดิหมิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า “ในเมื่อผู้อาวุโสลงมือ ข้าก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะได้เห็นราชวงศ์ถังได้ครองโลก”

“แต่โลกนั้นกว้างใหญ่นัก แม้ว่าจะมีตํานานยุทธเช่นท่านผู้อาวุโส ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายสิบปีกว่าที่อาณาจักรถังจะครองโลกได้”

ซูฉินหยุดมือขวาของตน และมองไปยังจักรพรรดิหมิงด้วยความสนใจ

เมื่อเห็นแบบนี้ จักรพรรดิหมิงก็ใจชื้นขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดต่อทันที “แต่หากข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าสามารถช่วยอาณาจักรถังได้ อย่างน้อยถ้าอาณาจักรถังต้องการจะควบรวมอาณาจักรหมิงของข้าก็คงใช้เวลาไม่นาน”

จักรพรรดิหมิงพูดไวมาก กลัวว่าซูฉินจะจัดการเขาด้วยฝ่ามือเดียว

อาณาจักรหนานหมิงมีอํานาจในทางตะวันออกเฉียงใต้ และสถานการณ์ในดินแดนที่ซับซ้อน มีทั้งฝ่ายปกครองและกลุ่มต่อต้าน หากไม่ใช่เพราะการปราบปรามของจักรพรรดิหมิง มันคงจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก

ดังนั้นหากจักรพรรดิหมิงเต็มใจจะจัดกองกําลังจํานวนมากให้กับอาณาจักรถัง แน่นอนว่าย่อมเป็นบทบาทสําคัญในการที่อาณาจักรถึงจะสามารถพิชิตหนานหมิงได้

นี่เป็นความมั่นใจของตัวจักรพรรดิหมิงเองที่ทําให้กล้าเสนอเงื่อนไขแม้ว่าจะรู้ว่ามีตํานานยุทธเช่นซูฉินอยู่ในอาณาจักรถัง

เพราะจักรพรรดิหมิงมี “คุณค่า” เพียงพอ

“จริงหรือ?” ซูฉินพูดอย่างใจเย็น “น่าเสียดาย เจ้ามองตนเองสูงจนเกินไป”

เสียงพูดเพิ่งจะจบ

ร่างของจักรพรรดิหมิงก็สะท้านไปทั้งตัว จากนั้นก็กลายเป็นผุยผง สลายกลายเป็นละอองปลิวว่อนไป

“จะยอมจํานนหรือจะตาย พวกเจ้าก็เลือกเอา”

หลังจากที่ซูฉินสังหารจักรพรรดิหมิง เขาก็มองไปยังคนอื่นๆ ในท้องพระโรง และหลังจากเขากล่าวคําออกไป ร่างของเขาก็หายวับ แสงอันไร้ที่สิ้นสุดก็กลับมาบรรจบกันที่เหรียญตรา

“ข้ายอมจํานน”

“ข้ายอมจํานนเหมือนกัน”

“นายท่าน อย่าฆ่าข้า”

ขุนนางทุกคนตกใจคุกเข่าลงกับพื้น ส่งเสียงไปทางหลิวกงกง หรือจะให้ถูกก็คือพุ่งเป้าไปที่เหรียญตราที่หลิวกงกงถือเอาไว้

แม้แต่จักรพรรดิหมิงก็ถูกพรากชีวิตไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึง ขุนนางระดับสูงอย่างพวกเขา

หลังจากเห็นจักรพรรดิหมิงสลายไปกับความว่างเปล่าอย่างกะทันหัน ขุนนางเหล่านี้จะกล้าต่อต้านได้อย่างไร?

อาจจะมีขุนนางที่ภักดีอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กระแสลมเปลี่ยนทิศแล้ว ถ้ากล้าขัดขืนต่อไป ไม่ใช่แค่จักรพรรดิหมิงที่หายไป แต่เป็นทั้งราชวงศ์หมิงที่จะหายไป

หนึ่งวันต่อมา

จักรพรรดิพระองค์ใหม่แห่งหนานหมิงก็ขึ้นครองบัลลังก์ หลังจากนั้นจึงส่งจดหมายยอมจํานนต่ออาณาจักรถังทันที เต็มใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปใต้การปกครองของอาณาจักรถัง

ในเวลาเดียวกัน

อีกหกอาณาจักรที่เหลือ รวมถึงราชวงศ์ซ่งเหนือและถูโปได้ส่งหนังสือยอมจํานนมาในเวลาพร้อมเพรียงกัน ไม่กล้าเอ่ยถึงเงื่อนไขใดอีกต่อไป

ด้วยการปราบปรามด้วยอํานาจที่เหนือกว่า ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหรืออาณาจักรอื่นๆ พวกเขาก็ไม่กล้าต่อต้านอีก สําหรับความมั่นใจที่คิดว่าตน “มีคุณค่า” นั้น ก็ไม่ได้มีค่าพอให้กล่าวถึงแต่ประการใด

ถ้าไม่ต้องการจะยอมจํานน ก็แค่เลือกใครสักคนที่พร้อมจะยอมจํานนขึ้นเป็นจักรพรรดิ ราชวงศ์ของทั้งหก อาณาจักรสืบเชื้อสายไปมากมาย จะเสียคนไปเท่าไหร่ก็ไม่มีผลต่อแกนหลักของชาติมากนักหรอก