เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล - 211 (II) เข้าสู่ระบบ! ภาพ สิบสองสัตว์ศักดิ์สิทธิ์

Sign in Buddha’s palm 211 (11) เข้าสู่ระบบ! ภาพ สิบสองสัตว์ศักดิ์สิทธิ์

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจ้าวทะเลบูรพานั้นตายไปแล้ว?”

ซูฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามต่อ

“ไม่แน่ใจ”

ชิงชิวเฉียนเฉียนกล่าวตามความจริงว่า “จ้าวทะเลบูรพา มีความสามารถสูงเสียดฟ้า แม้ว่าเขาจะตายไป แต่ก็มีหนทางที่จะฟื้นคืนชีพกลับมาได้ หากเขากลับมาเห็นห้องลับใน ถ้ําเซียนถูกครอบครองโดยเผ่าจิ้งจอกของข้าล่ะก็ คงจะไม่ปล่อยพวกข้าไปแน่”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ชิงชิวเฉียนเฉียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซูฉินอย่างระมัดระวัง “ดังนั้นบรรพบุรุษเผ่าจิ้งจอกของข้าจึงรอคอยเกือบสองพันปีกว่าจะกล้าเข้าครอบครองเกาะหยิงโจวแห่งนี้ทีละนิด”

“สองพันปี?”

“ตระกูลจิ้งจอกของเจ้านี่ระวังตัวดีจริงๆ”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของซูฉิน

เซียนเทพปฐพี่มีอายุขัยเพียงหนึ่งพันปี แม้ว่าจ้าวทะเลบูรพาจะมีหนทางยืดอายุขัยออกไปได้ แต่การยืดอายุขัยออกไปได้สี่ถึงห้าร้อยปีก็ถึงขีดสุดแล้ว ยังไม่นับระยะเวลาก่อนหน้าที่จ้าวทะเลบูรพาใช้ในการบ่มเพาะเรื่อยมา

เผ่าจิ้งจอกตระกูลชิงชิวรอเกือบสองพันปีก่อนถึงจะกล้าเคลื่อนไหว แม้เผ่าพันธุ์ภูตอสูรจะมีอายุยืนยาวเกินกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่หลังจากระยะเวลาอันยาวนานเช่นนี้ สําหรับเผ่าพันธุ์จิ้งจอกก็ยังต้องใช้เวลาไปหลายชั่วอายุคน

แน่นอน ยิ่งจิ้งจอกตระกูลชิงชิวระมัดระวังตนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอธิบายถึงความน่าสะพรึงกลัวของจ้าวทะเลบูรพาในยุคนั้นได้มากขึ้นเท่านั้น

แม้ว่าบรรพบุรุษเผ่าจิ้งจอกในยุคนั้นจะเชื่อว่าจ้าวทะเลบูรพามีแนวโน้มที่จะตกตายไปแล้ว แต่มันก็ยังรอจนถึงขีดจํากัดอายุขัยของอีกฝ่ายจึงจะรวบรวมความกล้า เข้ายึดครองเกาะหยิงโจว

“เซียนเทพปฐพีขั้นสูงสุด…”

ซูฉินรู้สึกทึ่ง แม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าตนสามารถขึ้นสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพีได้ และก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะไปยังจุดสูงสุด แต่การก้าวไปสู่จุดนั้นอาจใช้เวลาไปหลายร้อยหลายพันปี

“เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับเคหาสน์ลับภายในถ้ําเซียน?”

ซูฉินถอนหายใจออกมาแล้วจึงลอบถาม

“นายท่าน” ชิงชิวเฉียนเฉียนรีบกล่าวตอบทันที “ท่านหัวหน้าเผ่าคิดเอาไว้ว่า ถ้ําแห่งนั้นเป็นสมบัติล้ําค่าของจ้าวทะเลบูรพา แต่น่าเสียดายที่นางไม่สามารถผ่าแนวค่ายกลสังหารที่ล้อมรอบอยู่เข้าไปได้”

“บรรพบุรุษเผ่าจิ้งจอกของข้าก็ไม่สามารถกําจัดค่ายกลเก้าชั้นออกไปได้ ทําได้แค่มองดูสมบัติที่ซ่อนอยู่ใต้ฝ่าเท้า แต่ไม่สามารถแตะต้องได้”

ชิงชิวเฉียนเฉียนกระซิบบอก

“สมบัติ?”

ซูฉินส่ายหัวเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันผ่านมานานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ยุครุ่งเรืองของกระแสปราณฉีครั้งล่าสุด แต่อย่างน้อยก็หลายหมื่นปี

เป็นพันๆ ปีผ่านพ้นไป จะมีสมบัติอะไรเล่าถึงเก็บไว้ได้ ยาวนานขนาดนั้น?

“เสร็จเรียบร้อย

ดวงตาของซูฉินเป็นประกายในทันที เมื่อมองไปยังแผ่นศิลาสีดําเบื้องหน้า และตะโกนออกมาเสียงดัง “จงฟื้นคืน!”

ทันใดนั้น

เห็นค่ายกลฟ้าดินขนาดใหญ่สั่นสะเทือนและเข้าปกคลุม เกาะหยิงโจวทั้งหมดอีกครั้ง

พลังของค่ายกลขนาดใหญ่เข้าปกคลุมเกาะหยิงโจว ช่วยปกปิดเกาะหยิงโจวให้กลืนไปกับทะเลบูรพาอีกครั้ง กลับมาเป็นสรวงสวรรค์บนดินอีกครั้ง

ค่ายกลขนาดใหญ่ที่ซูฉินผ่าทําลายก่อนหน้าเป็นเพียงค่ายกลที่คอยปกคลุมเกาะเอาไว้ แต่มันไม่ได้ทําลายแกนหลักของค่ายกลไปด้วย

ดังนั้นเมื่อซุฉินเพิ่มพลังให้กับแผ่นศิลาสีดํา ค่ายกลฟ้าดินที่หักพังจึงค่อยๆฟื้นกลับมาอีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเทียบกับค่ายกลฟ้าดินที่ควบคุมโดย จิ้งจอกตระกูลชิงชิวกับที่ควบคุมโดยซูฉิน ในครั้งนี้มันครอบคลุมได้อย่างสมบูรณ์แบบมากกว่า

ท้ายที่สุดจิ้งจอกตระกูลชิงชิวก็เป็นเพียงสัตว์อสูร แม้ว่าจะมีความฉลาดเฉลียวโดยกําเนิด แต่ไม่มีทางที่จะควบคุมค่ายกลของมนุษย์ที่จ้าวทะเลบูรพาเป็นผู้สร้างเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์

หลายปีที่ผ่านมานี้ ซูฉินได้ลงชื่อเข้าใช้และได้รับคัมภีร์ ค่ายกลรูปแบบต่างๆมามากมาย ความรู้นั้นสะสมจนเขาก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์ด้านค่ายกลแล้ว ประกอบกับดวงตาแห่งสัจจะและวิชาปราณฉีฟ้ากําหนดที่ช่วยให้จับกระแสพลังของค่ายกลขนาดใหญ่ได้

ในเวลานี้ค่ายกลฟ้าดินที่ปกคลุมเกาะหยิงโจวนั้น กว้างใหญ่ไพศาล แม้จะไม่ได้ดีเท่ากับยุครุ่งเรือง แต่ก็แข็งแกร่งกว่าของเผ่าจิ้งจอกก่อนหน้านี้มาก

“นี่คือ?”

ชิงชิวเฉียนเฉียนกลืนน้ําลายลงคอ ตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น

หากซูฉินไม่ได้ถามคําถามมากมายกับนางขนาดนี้ จนทําให้ค่อนข้างแน่ใจว่าซูฉินไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับจ้าวทะเลบูรพา…

ไม่เช่นนั้นนางคงจะคิดว่าซุฉินเป็นทายาทของจ้าวทะเลบูรพาที่แท้จริงไปแล้ว

“เอาล่ะ”

“เกือบจะสมบูรณ์แบบทีเดียว”

ซูฉินปาดเหงื่อ มองขึ้นไปบนค่ายกลฟ้าดินที่สร้างขึ้นมาใหม่ด้วยความพึงพอใจ

ในขณะนี้เขาได้ปรับแต่งศิลาสีดําอย่างสมบูรณ์แล้ว ซึ่งเทียบเท่ากับการเป็นเจ้าของคนใหม่ของเกาะหยิงโจว ยกเว้นก็แต่ถ้ําเซียนในส่วนลึกของเกาะ ไม่มีสิ่งใดที่อยู่นอกเหนือขอบเขตการตรวจสอบของซูฉิน

“พาข้าไปยังถ้ําเซียนที่มีห้องลับนั่นซะ”

หลังจากซูฉินเข้าควบคุมเกาะหยิงโจวเรียบร้อย เขาก็หันไปพูดกับชิงชิวเฉียนเฉียน

“เจ้าค่ะ”

ชิงชิวเฉียนเฉียนโค้งคารวะพร้อมกับกล่าวคํา

เมื่อชิงชิวเฉียนเฉียนกําลังจะพาซูฉินไปที่ถ้ําเซียนในส่วนลึกของเกาะหยิงโจว

ซูฉินก็หยุดอย่างกะทันหัน

“เกือบลืมไปเลย”

ดวงตาของซูฉินตกลงไปบนแผ่นศิลาสีดําอีกครั้ง

เหตุผลสําคัญที่สุดที่ซูฉินออกจากเมืองฉางอันเพื่อค้นหา เกาะหยิงโจวก็เพราะเขาต้องการหาสถานที่ใหม่สําหรับการลงชื่อเข้าใช้

“เกาะหยิงโจวเป็นหนึ่งในสิบทวีปและสามเกาะดํารงอยู่ มายาวนานหลายหมื่นปี มันจะต้องมี “เต๋าสะสม” เป็นจํานวนมากแน่”

ความคิดของซูฉินผันผวนไปมา และรีบกระซิบคําภายในใจทันที “ระบบ ลงชื่อเข้าใช้”

[ขอแสดงความยินดี โฮสต์ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จ ได้รับภาพ “สิบสองสัตว์ศักดิ์สิทธิ์” ]