เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล - 99 คงต้องขอยืมใช้สถานที่ของเจ้าสักหน่อย แค่มาบอกให้รู้ไว้

Sign in Buddha’s palm 99 คงต้องขอยืมใช้สถานที่ของเจ้าสักหน่อย แค่มาบอกให้รู้ไว้

 

 

ในห้องโถงเฉิงเอิน

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงกะพริบตาปริบๆ

 

ทีแรกหลังจากที่ซูฉินพูดว่า “ชะตากำลังจะสิ้นสุดลง” เขาก็เตรียมพร้อมรับความโกรธเกรี้ยวของฝ่าบาทแล้ว

 

แต่ผลที่ได้…

 

ฝ่าบาทกลับไม่โกรธ แต่ให้รางวัลตอบแทนเสียอย่างนั้น?

 

นี่…

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงรู้สึกเหลือเชื่ออย่างมาก

 

“พี่สาม พี่เป็นอะไรของพี่?”

 

ซูเยว่หยุนยังไม่ฟื้นจากความตกใจได้มากนัก “ท่านเพิ่งพูดว่าฝ่าบาท…”

 

“ข้าใช้เวลาอยู่ในวัดเส้าหลินมานานและได้เรียนรู้วิชาการแพทย์อยู่บ้าง”

 

ซูฉินนึกเหตุผลขึ้นมาได้โดยบังเอิญ “จากรูปลักษณ์ของจักรพรรดิถัง เขากำลังจะตายจริงๆ”

 

เมื่อซูเยว่หยุนได้ยินสิ่งนี้ นางก็จ้องหน้ากันกับองค์รัชทายาทหลี่เชิง โดยไม่ทันตั้งตัวคลื่นลูกใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นในจิตใจของทั้งคู่

 

ฉะนั้นซูเยว่หยุนและองค์รัชทายาทหลี่เชิงไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าซูฉินเรียกองค์จักรพรรดิถังว่าจักรพรรดิถัง ไม่ใช่ฝ่าบาท

 

‘ฝ่าบาท‘ เป็นคำเรียกที่ผู้ต่ำศักดิ์ใช้เรียกผู้บังคับบัญชาและอาจสื่อความหมายในเชิงการยอมจำนน

 

อย่างไรก็ตามองค์จักรพรรดิถังก็คงจะเพียงมองเฉยๆ และไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย

 

…

 

หลังออกมาจากห้องโถงเฉิงเอิน ซูฉินก็เดินอย่างช้าๆ ไปตามถนนภายในวังหลวง

 

“จักรพรรดิถังนี่ค่อนข้างน่าสนใจ”

 

ซูฉินนึกถึงจี้หยกพระราชทานและทองคำกว่าร้อยแท่งที่องค์จักรพรรดิพระราชทานมาให้

 

“แต่เขาก็ใกล้ตายเต็มทน…”

 

ซูฉินส่ายหัวเล็กน้อย ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

 

แม้ว่าจะมียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุดที่คอยยื้อชีวิตจักรพรรดิถังต่อไปอยู่โดยไม่คำนึงที่สิ่งที่ต้องแลกมา แต่นั่นมันก็ยังคงไร้ประโยชน์

 

…

 

ซูฉินกลับสู่ชีวิตประจำวันเหมือนช่วงเดือนที่ผ่านมาอีกครั้ง

 

วังหลวงนั้นสะอาดสะอ้าน เงียบสงบ ซูฉินได้รับการหนุนหลังจากองค์รัชทายาท ตราบใดที่เขาไม่เริ่มก่อปัญหาก็แทบไม่มีใครกล้าสร้างความเดือดร้อนให้แก่เขา

 

ตกดึก

 

พระจันทร์ลอยสูงเด่น

 

“ก่อนที่ข้าจะออกจากวัดเส้าหลิน ข้าบรรลุอรหันต์ระดับนภาชั้นที่สามขั้นสมบูรณ์แล้ว”

 

“สาเหตุที่ยังไม่เริ่มการตัดผ่านในช่วงนี้เพราะข้ารู้สึกว่ายังมีความเสี่ยงมากเกินไปในการเปลี่ยนจากนภาชั้นที่สามเข้าสู่นภาชั้นที่สี่”

 

ซูฉินนั่งไขว้ขา คิดอยู่ในใจเงียบๆ

 

นภาชั้นที่สามของขอบเขตอรหันต์ไปสู่นภาชั้นที่สี่ข้องเกี่ยวกับการปรับเปลี่ยนคุณสมบัติบางอย่าง มันไม่เหมือนกับตอนที่ทะลวงระดับนภาชั้นที่หนึ่งไปนภาชั้นที่สองและจากนภาชั้นที่สองไปยังระดับนภาชั้นที่สาม ที่ฝ่าไปได้อย่างง่ายๆ

 

“คงต้องรอสักพักและดูว่าจะลงชื่อเข้าใช้แล้วได้รับ [คัมภีร์เก้าอิมจินเก็ง^[1] มาไหม]

 

ซูฉินค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องใต้หลังคาและเหม่อมองขึ้นไปบนฟ้า

 

ตอนที่เขาอยู่ในขั้นวิทยายุทธทั้งเก้าระดับชั้น ซูฉินได้ฝึกกายาวัชระคงกระพันและวิชาขัดเกลากายาจันทราเพื่อปรับแต่งร่างกายด้วยพลังหยินสุดขีดหยางสุดขั้วจนร่างกายแข็งแกร่งอย่างมาก

 

มันทำให้อายุขัยของซูฉินทะยานขึ้นไปอีก

 

ตอนนี้ซูฉินก้าวเข้าสู่ขอบเขตอรหันต์แล้ว และก่อนที่จะทะลวงขั้นนภาชั้นที่สี่ เขาต้องการที่จะทำเช่นเดิมซ้ำอีกครั้งในรูปแบบเดียวกับตอนที่อยู่ในขั้นวิทยายุทธทั้งเก้าระดับชั้น

 

เพราะอย่างไรก็ตาม สำหรับซูฉินในปัจจุบันวิชากายาวัชระคงกระพันและขัดเกลากายาจัทราได้หมดประโยชน์ไปเสียนานแล้ว

 

เกรงว่ามีเพียงแต่วิชาเก้าสุริยันและวิชาเก้าอิมจินเก็งที่เมื่อฝึกร่วมกันเท่านั้นจึงจะเกิดประโยชน์ในตอนนี้

 

น่าเสียดาย

 

ซูฉินได้รับคัมภีร์เก้าสุริยันมาก่อนแล้วจากการลงชื่อเข้าใช้ที่วัดเส้าหลิน

 

แต่คัมภีร์เก้าอิมจินเก็ง…

 

“ไม่ต้องรีบ”

 

“ค่อยเป็นค่อยไป”

 

ความคิดของซูฉินพลิกผันไปมา

 

แม้ว่าการฝึกวิทยายุทธไม่จำเป็นต้องเดินตามเส้นทางของหยินผสานหยาง แต่ซูฉินก็ตระหนักได้ผ่านดวงตาแห่งสัจจะว่าเขาเหมาะที่จะฝึกทั้งหยินและหยางด้วยกันมากที่สุด

 

ถ้าเขาฝึกฝนเพียงเก้าสุริยันหรือขัดเกลากายาจันทราอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียว อาจไม่เห็นปัญหาในช่วงสั้นๆ แต่อันตรายที่ซ่อนอยู่จะค่อยๆ เผยออกมาในช่วงหลังของการฝึกฝน

 

เมื่อถึงจุดนั้นมันก็หันหลังกลับไม่ได้เสียแล้ว

 

“จริงสิ”

 

“วันนี้โอกาสในการลงชื่อเข้าใช้กลับมาอีกแล้ว”

 

“ครั้งนี้จะลงชื่อที่ไหนดีนะ?”

 

ซูฉินก้าวไปข้างหน้าและหายตัวไปจากสถานที่นั้น

 

เมื่อซูฉินปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็ยืนอยู่หน้าวิหารขนาดใหญ่เสียแล้ว

 

“ศาลบรรพชนของอาณาจักรถัง?”

 

ดวงตาของซูฉินสงบนิ่งและค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน

 

“เอ๋?”

 

ซูฉินเหมือนจะรู้สึกได้ถึงบางอย่าง สายตาของเขาจดจ้องไปยังชายชราที่เฝ้าศาลบรรพชนอย่างรวดเร็ว

 

ชายชราผู้นี้ทั้งผมและเคราเป็นสีขาวทั้งหมด ยืนตัวโงนเงนราวกับเขาจะถูกลมพัดล้มลงไปได้ทุกเมื่อ

 

ศาลบรรพชนขนาดใหญ่เช่นนี้ถูกปกป้องไว้ด้วยชายชราเพียงคนเดียว

 

“ไม่คาดคิดเลยว่าอาณาจักรถังจะมีภูมิหลังมากมายเพียงนี้…”

 

ซูฉินเหลือบมองชายชรา สีหน้าของเขาก็ครุ่นคิด

 

ชายชราคนนี้อาจจะซ่อนตนเองได้จากทุกคนในวัง แม้กระทั่งยอดฝีมืออย่างขันทีชุดม่วง

 

แต่ในสายตาของซูฉินเขาพบเบื้องลึกเบื้องหลังของอีกฝ่ายทันที

 

น่าประหลาดใจที่อีกฝ่ายถึงกับเป็นยอดยุทธในระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุด

 

แต่สำหรับซูฉินนั้น ไม่ต้องพูดถึงยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุด แม้แต่ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสมบูรณ์ก็ไม่นับเป็นตัวอะไร

 

“เข้าไปลงชื่อในศาลบรรพชนดีกว่า”

 

ซูฉินก้าวเท้าไปด้านหน้าและเข้าไปในศาลบรรพชน

 

แสงในศาลบรรพชนมืดสลัวเป็นอย่างมาก แต่ทุกมุมกลับสะอาดและเป็นระเบียบ เห็นได้ชัดว่ามีคนทำความสะอาดอยู่ทุกวัน

 

“ระบบ ลงชื่อเข้าใช้”

 

ซูฉินกล่าวคำในใจเงียบๆ

 

[ขอแสดงความยินดี โฮสต์ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับ ‘วิชาราชันล้างพิภพ‘ ]

 

เสียงจักรกลเย็นชาดังขึ้นในหูของซูฉิน

 

“วิชาราชันล้างพิภพ?”

 

ซูฉินขมวดคิ้ว

 

เวลาต่อมา

 

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับวิชาราชันล้างพิภพก็เอ่อเข้ามาในจิตใจของซูฉิน

 

วิชาราชันล้างพิภพเป็นเคล็ดวิชาวิถีเต๋าจักรพรรดิที่เมื่อฝึกจนถึงขีดสุดแล้วจะเข้าสู่ขอบเขตตำนานยุทธในทันที

 

เล่าลือกันว่าปฐมจักรพรรดิของราชวงศ์ถังได้ฝึกฝนวิชาราชันล้างพิภพและยึดครองยุทธภพได้ในที่สุด และด้วยความช่วยเหลือจากโชคชะตาบ้านเมืองเขาจึงก้าวเข้าสู่ขอบเขตอันทรงพลัง สุดท้ายเขาก็ออกข้ามน้ำข้ามทะเลไปตามหาดวงแสงแห่งอายุวัฒนะ

 

“แม้ว่านี่มันจะไม่ได้มีประโยชน์กับข้าก็ตาม”

 

“แต่แนวคิดภายในตัววิชาสามารถนำมาใช้อ้างอิงต่อยอดได้”

 

ซูฉินนึกคิดอย่างรอบคอบถี่ถ้วน ความคิดแปรปรวนไปหลากหลาย

 

ในขอบเขตของซูฉินตอนนี้นั้น เขาไม่ได้เดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกตีกรอบอีกต่อไป แต่จำต้องศึกษาแนวทางนับร้อยเพื่อหาหนทางของตนเอง

 

“ไม่เลว”

 

“เป็นเคล็ดวิชาที่น่าสนใจมาก”

 

ซูฉินพยักหน้าเล็กน้อยและออกความเห็นเกี่ยวกับวิชาราชันล้างพิภพ

 

“ปฐมจักรพรรดิราชวงศ์ถัง”

 

ซูฉินหันเหสายตาและมองไปยังจุดสูงสุดของศาลบรรพชน มีป้ายไม้ที่เป็นของบรรพชนผู้ยิ่งใหญ่ในราชวงศ์ถังอย่างปฐมจักรพรรดิ

 

แม้ว่าปฐมจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถังจะข้ามน้ำข้ามทะเลไปแล้วและไม่ทราบว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่เหล่าจักรพรรดิรุ่นก่อนๆ ก็ยังคงเคารพบูชาปฐมจักรพรรดิพระองค์นี้

 

“ข้าแค่จะบอกว่า ขอยืมใช้พื้นที่ของเจ้าเสียหน่อยนะ”

 

เพียงแค่ซูฉินคิด ไม้จันทน์ชิ้นหนึ่งก็ลอยไปตกลงในกระถางธูป

 

ฟู่ว!

 

ไม้จันทน์ติดไฟได้เองและมีควันสีเขียวจางๆ ลอยขึ้นมา

 

“ได้เวลากลับแล้ว”

 

ร่างของซูฉินพลันหายไปจากสถานที่นั้น

 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

 

ชายชราที่ทำหน้าที่เฝ้าศาลบรรพชนก็เดินเข้าไปในศาลบรรพชนอย่างช้าๆ

 

“ปฐมจักรพรรดิ เกือบห้าร้อยปีแล้วนะที่ท่านจากไป…”

 

ชายชราถอนหายใจเบาๆ หยิบไม้จันทน์ขึ้นมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม และเตรียมจะใส่ลงในกระถางธูปเพื่อเคารพปฐมจักรพรรดิ

 

นี่คือสิ่งที่เขากระทำอยู่ทุกวันตลอดหกสิบปีที่ผ่านมา โดยไม่ขาดตกบกพร่องตั้งแต่เขาเริ่มรับหน้าที่ดูแลศาลบรรพชนนี้

 

อย่างไรก็ตาม

 

ในช่วงเวลาต่อมา

 

เขาก็ต้องตกตะลึง

 

แม้ว่ากระถางธูปตรงหน้าจะไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่อย่างไรชายชราก็ยังได้กลิ่นไม้จันทน์

 

กลิ่นของมันเบาบางจนแทบจะจับไม่ได้

 

ถ้าเป็นคนธรรมดาย่อมจะไม่รู้ตัว

 

แต่ในสายตาของชายชรานี่ราวกับสายฟ้าฟาดลงมา

 

ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลซึมมาตามหน้าผากของชายชรา หลังที่โค้งลงเพราะกำลังหมอบกราบพลันยืดตรง

 

“มีคนมาที่นี่แล้วเช่นนั้นหรือ?”

 

ชายชราพลันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ดวงตาของเขากะพริบด้วยความตกใจสุดขีด

 

 

———————————————-

[1] 九阴真经 คัมภีร์เก้าอิมจินเก็ง หรือ จิ่วหยินเจินจิง เป็นสุดยอดคัมภีร์ในจักรวาลมังกรหยกของกิมย้ง