เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้าย - บทที่ 123 ใบหน้ากลับมาสวย
บทที่ 123 ใบหน้ากลับมาสวย
หลังจากเสียงร้องของอาชิงดังขึ้น จี้จือฮวนก็หันหน้าไป
เผยยวนยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดและจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า นางมีรูปร่างผอมบางแต่แข็งแรงเป็นอย่างมาก เมื่อไม่มีรอยสีเขียวขนาดใหญ่บนใบหน้า สีผิวเดิมก็เผยออกมา
แม้จะไม่ได้ขาวหมดจด แต่ก็เผยให้เห็นผิวหน้าของคนที่มีสุขภาพดี
คิ้วและดวงตาของนางงดงามยิ่งนัก ทว่าสายตากลับเย็นชาเสียเหลือเกิน เหมือนกับดอกอิงฮวา*ที่บานอยู่บนยอดเขาหิมะ สง่างามและเย็นชา
* ดอกอิงฮวา (樱花) ดอกซากุระ
นี่เป็นความงดงามที่เย็นชาแต่กลับดึงดูดผู้คนเอาไว้ได้ ภายในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น ราวกับจะกุมจิตใจของคนเอาไว้ ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้เลย
ไม่รู้ว่าจี้จือฮวนล้วงเอากระจกออกมาจากที่ใด นางสำรวจใบหน้าของตัวเอง อืม ใช้ได้แล้ว ใกล้เคียงกับตอนที่นางอายุสิบหกถึงเก้าส่วนแล้ว
เท่านี้นางก็พอใจมากแล้ว
จี้จือฮวนเงยหน้าขึ้นมองเผยยวนแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าสวยหรือไม่?”
เผยยวนไม่กล้ามองหน้านาง เขาได้แต่พยักหน้าให้ “สวย”
ไป๋จิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและอยากจะปิดตาของอาชิงยิ่งนัก เด็กน้อยดูอะไรแบบนี้คงไม่ดีกระมัง อย่างไรเสียก็เป็นศิษย์ของเขา เมื่อเป็นอาจารย์ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้ด้วย
แต่ไหนเลยจะรู้ว่าดวงตาสีดำราวกับผลองุ่นของอาชิงกลับมองมาที่เขาและเอ่ยขึ้นมา “อาจารย์ ท่านมีภรรยาหรือไม่ขอรับ?”
ไป๋จิ่นส่ายหน้า
สายตาของอาชิงน้อยแปรเปลี่ยนเป็นความเห็นใจทันที “ต้องพยายามเข้านะขอรับ”
เฮ้อ! ช่างเป็นอาจารย์ที่ทำให้คนเป็นห่วงจริง ๆ ดูท่าก็ไม่เท่าไรนี่นา
“…” ไป๋จิ่นกัดฟันแน่น เจ้าศิษย์อกตัญญู!!!
ทันใดนั้นจี้จือฮวนก็เอ่ยถามขึ้นมา “เหตุใดนิ้วของอาชิงแค่แตะก็สามารถขจัดพิษได้เล่า?”
ไป๋จิ่นมองหน้านางเล็กน้อย “ภายในร่างกายลูกของพวกเจ้ามีราชาร้อยกู่อยู่ ราชาร้อยกู่ไม่ได้ยอมรับนายง่าย ๆ แต่เมื่อเลือกแล้ว เช่นนั้นเขาก็จะได้เป็นประมุขสำนักกู่คนต่อไป เจ้าไม่รู้หรือ? ข้ายังอยากรู้เลยว่า เจ้าเด็กคนนี้ได้ราชาร้อยกู่มาจากที่ใด”
เขาที่รับศิษย์แล้ว ขอเพียงช่วยให้ศิษย์ตัวน้อยขึ้นเป็นประมุขของสำนักกู่ได้ เพียงเท่านี้เขาก็สามารถยึดสำนักกู่ได้แล้ว เขานี่ฉลาดจริง ๆ!
เผยยวนและจี้จือฮวนสบตากัน ก่อนจะจ้องไป๋จิ่นและเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน “จะส่งผลอะไรกับเขาหรือไม่?”
ใครจะสนใจเรื่องราชาร้อยกู่บ้าบออะไรนั่นกัน สิ่งที่ชั่วร้ายเช่นนี้อยู่ในตัวของลูกจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตหรอกหรือ?
ไป๋จิ่นส่ายหน้า “ราชาร้อยกู่เป็นสมบัติล้ำค่าของสำนักกู่ มีคนตั้งเท่าไรที่อยากให้มันเข้าไปอยู่ในร่างกาย มันช่างเลือกจะตายไป ในเมื่อเด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นราชาร้อยกู่ก็จะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต อย่าว่าแต่อายุยืนนานเลย นับจากนี้เขาจะปลอดภัยจากพิษทั้งปวง สามารถป้องกันพิษได้ทั้งใต้หล้า แม้แต่การฝึกวิชาพิษก็จะก้าวหน้ากว่าคนทั่วไปมาก”
มิหนำซ้ำยิ่งมีอาจารย์ดี ๆ เช่นเขาอยู่ด้วย อนาคตของเจ้าเด็กคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
จี้จือฮวนถามอาชิง “รู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่?”
หรือจะเป็นหนอนสีดำตัวเมื่อวาน ช่างโชคร้ายจริง ๆ
อาชิงส่ายหน้าไปมา “หนอนน้อยฟังดูร้ายกาจมาก ข้าไม่อึมันออกมาดีกว่าขอรับ”
ราชาร้อยกู่ …ขอบใจเจ้ามาก
ไป๋จิ่นเบ้ปาก เจ้าอย่ามาทำเหมือนไม่อยากได้มันหน่อยเลย!!!
ในที่สุดจี้จือฮวนและเผยยวนก็เบาใจลง
จี้จือฮวนเดินออกมาจากห้อง เผยจี้ฉือที่ออกไปเดินเล่นข้างนอกกลับมาพอดี เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ตกตะลึง
จี้จือฮวนเดินไปที่ห้องครัว อาอินเอามันเทศที่เก็บมาวันนี้ใส่ลงไปในหม้อ เมื่อเงยหน้าขึ้นกำลังจะเรียกท่านแม่ให้มาดูอาหารวันนี้ ทว่าเมื่อเห็นคนตรงหน้าก็ตกตะลึงเช่นกัน
ตอนกินข้าวท่านป้าที่เพิ่งกลับมาจากการเอาชนะหมู่บ้านข้าง ๆ เพิ่งเดินเข้าประตูมา ทว่าเมื่อหันไปเห็นจี้จือฮวนก็ตะโกนออกมา “โอ๊ะ ขอโทษที ข้าคงเข้าผิดบ้าน”
ทุกคนกำลังจะบอกนางว่าไม่ผิด ท่านป้าก็หันกลับมาอีกครั้งและจ้องหน้าจี้จือฮวนเขม็ง จากนั้นก็รีบเอาถุงเงินที่ชนะมาวันนี้ให้จี้จือฮวนทั้งหมด
“ฮวนฮวนสุดที่รักของข้า ข้าบอกแล้วว่าเจ้ามีพื้นฐานดี! ในที่สุดก็รักษาหน้าจนหายแล้ว เอานี่ไป อยากซื้อแป้ง ซื้อสีชาดเท่าใดก็ซื้อเลย ซื้อของที่ดีที่สุดให้ตัวเอง อย่าคิดที่จะประหยัดเด็ดขาด หากไม่พอเดี๋ยวท่านป้าจะไปเล่นที่หมู่บ้านอื่นมาให้อีก”
ทุกคนต่างกะพริบตาปริบ ๆ มองจี้จือฮวนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ
ท่านแม่ช่าง…งดงามจริง ๆ…
เผยจี้ฉือครุ่นคิด วิชาปีศาจของท่านแม่ก้าวหน้าขึ้นมากจริง ๆ!
ในที่สุดท่านป้าก็สังเกตเห็นไป๋จิ่นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อาชิง และกำลังคีบผักใส่ปากตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
“เจ้าผีตะกละนี่…อ่อ ไม่ใช่ ท่านนี้คือ?” ท่านป้าเอ่ยถาม
อาชิงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยขึ้นมา “เป็นอาจารย์ของข้าเองขอรับ เขากินเก่งมาก เพิ่งจะเริ่มกินข้าวก็กินไปสามชามแล้วขอรับ”
ท่านป้าจึงมีท่าทางจริงจังขึ้นมา เช่นนี้ครอบครัวไหนจะเลี้ยงไหวกัน
จู่ ๆ ไป๋จิ่นก็ชะงักงันไป ไป๋จิ่นปรมาจารย์พิษที่โดดเด่นที่สุดของสำนักพิษ มีแคว้นมากมายเชิญเขาไปเป็นแขก มีภูเขาทองคำรอเขาไปขุด เขาถึงกับสะอึกขึ้นมา รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวน่ารังเกียจ
แต่ว่า….แต่ว่าเขากินอาหารแห้งมาสามเดือนแล้ว อาหารนี่อร่อยถึงเพียงนี้ จะกินมากหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร? และตอนนี้เขาก็รับศิษย์แล้วมิใช่หรือ งูราชาพิษก็ไม่อยู่แล้ว เขายังต้องฝึกฝนใหม่อีกนะ! เขาไม่ควรกินให้คุ้มทุนหรอกหรือ!
ในแววตาของไป๋จิ่นเต็มไปด้วยคำอุธรณ์
ตอนกลางคืน ไป๋จิ่นเตรียมจะลงหลักปักฐานที่หมู่บ้านตระกูลเฉินและตั้งใจจะศึกษาอยู่ที่นี่ เพื่อเอาชนะจี้จือฮวนสตรีผู้นั้นให้จงได้! ให้นางได้รู้ว่าสำนักพิษต่างหากที่แข็งแกร่งที่สุด!
เฉินฉือรู้ว่าเขาไม่ได้มาจากหมู่บ้านตระกูลไป๋ แต่มาจากเมืองผีถ้ำพิษอะไรสักอย่าง ขณะที่ไป๋จิ่นเตรียมจะร่ายออกมาเพื่อบอกว่าสถานที่แห่งนั้นลึกลับ เก่าแก่ และน่าหลงใหลเพียงใด
เฉินฉือก็เปิดปากหาวออกมา “พอแล้ว ๆ ดีขนาดไหนเจ้าก็ยังมาอยู่หมู่บ้านตระกูลเฉินของเราอยู่ดี”
ไป๋จิ่น “…”
ช่างเหนื่อยใจจริง ๆ หรือไม่ก็วางยาคนทั้งหมู่บ้านไปเลยดีกว่า เพราะเขาทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ในหมู่บ้านยังมีบ้านว่างเหลืออยู่ หลังจากครอบครัวก่อนย้ายไป ก็ไม่มีคนมาเช่าอีก จึงมอบให้ไป๋จิ่นอยู่ได้พอดี
ไป๋จิ่นไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องที่อยู่ เมื่อเขาเริ่มศึกษาพิษ เขาก็ไม่มีเวลาว่างมาสนใจสิ่งอื่นใดอีก
…
เช้าวันรุ่งขึ้น ครอบครัวของจี้จือฮวนจะย้ายเข้าบ้านหลังใหม่แล้ว เครื่องเรือนที่สั่งเจิ้งต้าเฉียงทำก่อนหน้านี้ ก็ต้องมัดด้วยผ้าไหมสีแดงและเอาส่งไปที่บ้านของครอบครัวเผย
การย้ายบ้านใหม่เป็นเรื่องใหญ่ และชาวบ้านต่างก็รู้สึกขอบคุณครอบครัวเผย ดังนั้นพวกเขาจึงอาสาตามเจิ้งต้าเฉียงเพื่อไปช่วยด้วย เรื่องของครอบครัวเผยถือเป็นงานสำคัญของหมู่บ้าน!
พวกเหล่าเติ้งมากันแต่เช้าเช่นกัน พวกเขาเตรียมที่จะทุบครัวเดิมออกตามคำขอของจี้จือฮวนที่จะให้สร้างเป็นห้องเก็บของแทน
ประตูเปิดออกพร้อมเสียงที่ดังขึ้น ชาวบ้านกับเหล่าเติ้งต่างก็หันกลับไปมอง ขณะที่กำลังจะชมให้จี้จือฮวนฟังว่าเครื่องเรือนที่เจิ้งต้าเฉียงทำให้บ้านของพวกเขานั้นประณีตจริง ๆ
พลันนั้นพวกเขาก็พบว่า ตรงหน้ามีสตรีที่งดงามยิ่งผู้หนึ่งยืนอยู่
แสงอาทิตย์ส่องลงมาที่นาง ดวงตาที่เรียบนิ่งของนางมองไปทางทุกคน ทว่านางแค่กวาดสายตามองก็ทำให้ทุกคนถึงกับลมหายใจสะดุดขึ้นมา
จนกระทั่งท่านป้าหยางขยี้ตาตัวเอง และอดไม่ได้ที่จะถามออกมา “ใช่…ฮวนฮวนหรือไม่?”
เพราะเสื้อผ้านั่นนางเป็นคนทำให้ฮวนฮวนเอง
จี้จือฮวนพยักหน้ารับ
พวกชาวบ้านต่างก็ดวงตาเบิกโพลง ที่แท้จี้จือฮวนสวยขนาดนี้เชียวหรือนี่!?
หลังจากที่รอยสีเขียวนั่นหายไป ผิวหน้าของนางก็สว่างขึ้นมา ก่อนหน้านี้พวกเขาแค่รู้สึกว่าเครื่องหน้าของนางไม่เลว แต่เพราะแผลเป็นนั่นจึงทำให้ทุกคนรู้สึกว่านางไม่ค่อยแข็งแรง และเมื่อใบหน้าของนางค่อย ๆ เปลี่ยนไป รอยสีเขียวเริ่มเล็กลง แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่ดี
จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางในวันนี้ จึงได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าหญิงงาม
ขณะที่ทุกคนกำลังทอดถอนใจกับความงามของจี้จือฮวนอยู่นั้น เผยยวนก็เดินออกมาจากห้องที่อยู่อีกด้านหนึ่ง มีลูกชายสองคนเดินตามหลังมาด้วย
ทั้งหมดไปยืนรวมกันอย่างรวดเร็ว
เยี่ยมจริง ๆ ครอบครัวนี้ได้รับพรจากเจ้าแม่กวนอิมหรืออย่างไรกัน!
เหตุใดถึงสามารถเกิดใหม่ได้เช่นนี้!
