เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 130 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงหมู่บ้านเอลฟ์

130 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงหมู่บ้านเอลฟ์

“เจเน็ต-ซัง, เราจะมุ่งหน้าไปที่ไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมขี่บนเบกาซัสและกำลังจับเจเน็ต-ซัง ขณะที่ผมถามเธอ

เราอยู่หลายร้อยเมตรขึ้นไปบนท้องฟ้า

ป่าใหญ่ที่ไปจนสุดลูกหูลูกตาได้แพร่ต่อสายตาผม

พวกเราเลี่ยงป่าปีศาจที่มีหมอกหนา, และมุ่งหน้าเข้าไปสู่ด้านในของป่าที่ยิ่งใหญ่

โดยชำเลืองมอง, มันดูเหมือนต้นไม้เท่านั้น, แต่…

“ชั้นไม่ถือถ้านายเรียกชั้นเจเน็ต, ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ เพราะทั้งหมดจุดยืนของนายและอายุนายสูงมากกว่าชั้น” (เจเน็ต)

“เอ๋? อ-โอเค” (มาโกโตะ)

แม้ว่าเธอจะบอกผมอย่างนั้น, เธอมันจำพวกพี่สาว (เธอเด็กกว่าผม) ที่มีนิสัยที่ค่อนข้างหยาบๆ ที่ผมจัดการด้วยไม่ค่อยเก่ง

ผมพบว่ามันยากที่จะเรียกเธอโดยไม่มีคำให้เกียรติ

“ชั้นจะตอบคำถามนาย เราไปที่หมู่บ้านคานัน บ้านเกิดของแม่มดสีแดง” (เจเน็ต)

“บ้านของลูซี่, ใช่มั้ย? งั้น, ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่ให้เธอนำทางเรา—” (มาโกโตะ)

“ไม่จำเป็น มันชัดเจนว่าเรารู้ว่าบ้านเกิดของพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งไม้, แม่มดสีแดง โรซาลี เจ วอล์คเกอร์, อยู่ที่ไหน” (เจเน็ต)

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

แม้อย่างนั้น, แม่ของลูซี่ค่อนข้างเป็นคนใหญ่คนโตนะ

พลังที่แข็งแกร่งที่สุด, หือห์

จากลูซี่: ‘เธอเดินทางไปรอบๆตลอดปี และมันหายากที่เธอจะมาทีบ้าน ตัวชั้นเองไม่ได้เจอเธอมาหลายปีมาแล้ว’, ดังนั้นโอกาสที่เธอจะอยู่ในหมู่บ้านคานันนั้นน้อย

ถ้าเราไม่เจอกับแม่มดสีแดง, แผนอย่างเป็นทางการก็คือไปทักทายฮีโร่ของประเทศแห่งไม้, และออราเคิลของประเทศแห่งไม้

และจากนั้น…

(สืบความผิดปรกติของป่าปีศาจ) (มาโกโตะ)

สืบ ที่ถูกเรีกว่า ‘อันตรายที่เข้าหาประเทศแห่งน้ำ’ นี้ ที่เออร์ซามะพูดถึง

นี้คือวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของผม

แต่ผมไม่มีคำใบ้ในรายละเอียด, ดังนั้นผมไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรเลยซักนิด

(ทำอะไรดี…) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมขบคิดสิ่งนี้…

“กองกำลังทั้งหมด, เราจะเปลี่ยนเส้นทาง!” (เจเน็ต)

อัศวินเพกาซัสเปลี่ยนทิศทางด้วยคำสั่งที่รวดเร็วของเจเน็ต-ซัง

นี่เป็นครั้งที่ 10 แล้ว

“มอนสเตอร์เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่, มีมังกรอยู่ข้างหน้า เราจะอ้อมไป” (เจเน็ต)

ผมไม่เห็นมันเลยซักนิด, และตรวจจับของผมไม่ได้ตอบสนองด้วย

มันดูเหมือนเจเน็ต-ซังสามารถตรวจจับสิ่งต่างๆได้หลายกิโลเมตรออกไป

อย่างที่คาดจากบางคนที่อยู่ในตำแหน่งของกองหทารอัศวินอากาศทิศเหนือตั้งแต่อายุยังน้อย

และดังนั้น, พวกเราหลบมอนสเตอร์ที่อันตราย ขณะที่เรามุ่งหน้าลึกเข้าไปในประเทศแห่งไม้, และประมาณครึ่งวันได้ผ่านไป

◇◇

“วันนี้เราจะตั้งแค้มป์ที่นี่” (เจเน็ต)

สาวที่ดูเหมือนจะเป็นนักเวทย์ของกองทหารอัศวินเพกาซัสได้ติดตั้งบาเรียขับไล่มอนสเตอร์

สมาชิกคนอื่นได้หาอาหาร, ก่อไฟ, และทำการเตรียมอาหารเย็น

อ้า, ซา-ซังไปช่วยทำอาหารด้วย

ผมควรจะช่วยทำอะไรบางอย่างด้วยมั้ย?

“อืม, ให้ชั้นช่วยอะไรซักอย่างได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ไม่มี ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-ซามะ, ได้โปรดพักผ่อนตรงนั้น” (เจเน็ต)

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

ผมขดตัวอยู่ที่มุมอย่างสลดใจและรออาหารเย็นเสร็จ

“มาโกโตะ-นี่ซัง, การเดินทางกับเพกาซัสนั้นเหน็ดเหนื่อย ชั้นตกใจที่พี่ยังมีท่าที่สงบอยู่มากแม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของพี่” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดยิ้มและนั่งข้างผม

“ยังไงชั้นก็เพียงแต่นั่งอยู่ข้างหลัง, มันเลยเป็นการนั่งที่ผ่อนคลายน่ะ” (มาโกโตะ)

ผมแค่มองดูภาพของป่าที่ยิ่งใหญ่หรือผมสีบลอนด์ของเจเน็ต-ซัง

“นั่นน่าประทับใจนะ, รู้มั้ย! คนปรกติแล้วจะรู้สึกกลัวหรือเหนื่อยมากกว่าเมื่อขี่ไวเวิร์นหรือเพกาซัส ครั้งแรกที่ผมขี่มัน, ผมได้กลัวอย่างเหลือเชื่อ, และลูซี่-ซังและฟูริ-ซังดูเหมือนจะเหนื่อยด้วยนะ, รู้มั้ย?” (เลโอ)

พูดสิ่งนี้, เขาหันตาของเขาไปที่ที่สหายของผมอยู่

“อออุ…พื้นนั้นช่างสงบจัง บนฟ้ามันน่ากลัวอ่า~” (ลูซี่)

“ช่างน่าสงสาร…เหนื่อยจากบางอย่างเหมือนเพกาซัสและไม่สามารถขยับได้…” (ฟูเรีย)

ลูซี่และฟูเรียซังได้เหนื่อยอย่างสมบูรณ์

มันดูเหมือนมันเป็นครั้งแรกของพวกเธอที่ได้ขี่เพกาซัส

“ชั้นจะมอบจานให้แล้วนะ, โอเคมั้ย? ชั้นได้หั่นฟืนแล้ว” (อายะ)

“ซ-ซาซากิ-ซามะ?! ท่านหั่นฟืนด้วยมือเปล่าเหรอ?!”

อัศวินได้ตกใจ

ซา-ซังดูกระฉับกระเฉง

ซุยได้รออาหารเสร็จระหว่างที่อยู่บนไหล่ของซา-ซัง

“คนต่างโลกนั้นน่าทึ่งจริงๆ” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดมองผมด้วยสายตาที่แวววาว

(แต่ชั้นคิดว่าเหตุผลของซา-ซังนั้นต่างจากของชั้นนะ) (มาโกโตะ)

ด้วยความสามารถจากการเกิดใหม่เป็นลาเมียไปด้วยกันกับการเสริมพลังของคนต่างโลก, ความสามารถทางกายภาพของซา-ซังนั่นโดดเด่น

มันต้องง่ายสำหรับเธอที่จะขี่เพกาซัสครึ่งวัน

งั้น, แล้วผมล่ะ?

หนึ่งสิ่งคงจะเป็นผลของโล่งจิต

อีกอย่างที่มีอิทธิผลคงจะเป็นผู้เล่นอาร์พีจีที่มาพร้อมมุมมองนอกโลก

ปรกติแล้ว, ถ้าคนได้เดินทางหลายร้อยเมตรขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยไม่มีเครื่องป้องกัน, พวกเขาคงจะตื่นตกใจมากกว่านี้

แม้อย่างนั้น, ความประทับใจเดียวที่ผมได้คือบางอย่างเหมือน ‘มันดูสวยจากที่นี่นะ’

(ชั้นเหมือนจะขาดไปนิดหน่อย ในความรู้สึกถึงอันตราย) (มาโกโตะ)

แต่มันสะดวกที่จะไม่ได้รู้สึกถึงความกลัวที่ไมจำเป็น

อย่างที่โนอาห์-ซามะบอกผม, ผมไม่ควรกระโดดเข้าไปในอันตรายโดยไม่ระวัง

ในการสำรวจประเทศแห่งไม้และป่าปีศาจครั้งนี้, ผมได้รับคำทำนายจากเทพธิดาแห่งน้ำ

มาเล่นมันอย่างปลอดภัยเถอะ

“ฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังได้มา

ตาที่คมและผมสีบลอนด์ที่งดงาม

บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นผู้นำของอัศวินพวกนี้, เธอไม่แสดงอาการเหนื่อยออกมาให้เห็นเลยซักนิด

“ขอบคุณสำหรับการตั้งใจทำงานวันนี้นะ” (มาโกโตะ)

สำหรับตอนนี้, ผมขอบคุณเธอ

“ดูเหมือนนายจะชินกับการขี่เพกาซัสนะ” (เจเน็ต)

“เอ๋? นั่นเป็นครั้งแรกที่ชั้นขี่มันนะ มันสนุก” (มาโกโตะ)

ผมได้เบื่อนิดหน่อยครึ่งวันหลังนะ

“…อย่างนั้นเหรอ” (เจเน็ต)

เธอมีหน้าเหมือนว่าเธออยากจะพูดอะไร ขณะที่เธอมองลงมาที่ผม

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ยินมาว่านายหยุดมอนสเตอร์แตกตื่นในมักกาเรนและกำจัดมังกรโบราณด้วยการโจมตีทีเดียว” (เจเน็ต)

“อ้าา” (มาโกโตะ)

เธอได้ยินนั่นมาจากเจ้าหญิงโซเฟียเหรอ?

หรือจากบางคนในสมาคมนักผจญภัย

“มันผ่านความช่วยเหลือจากทุกคนในสมาคม ที่เราสามารถปกป้องมักกาเรนได้” (มาโกโตะ)

“ความสำเร็จของนายได้ถึงหูผู้มีอำนาจทางทหารในประเทศแห่งแสง การประเมิณของนายเพิ่มขึ้นไปอีกเยอะเลย” (เจเน็ต)

“…เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ตรงข้ามกับคำพูดของเธอ, น้ำเสียงของเธอค่อนข้างมีขวากหนาม

เจเน็ต-ซังดูเหมือนจะรักพี่ชายเธอ, ดังนั้นเธออาจจะไม่ชอบที่ผมได้ความสำเร็จเพิ่มขึ้นอีก

แต่มันดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่ประเด็น

“ชั้นได้ถูกบอกโดยพ่อและพี่ชายว่าชั้นอยากแต่งงานกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำมั้ย” (เจเน็ต)

““เอ๋?””

เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมจบที่การมองหน้ากัน

แต่งงาน?

เป็นภรรยา?

“คุณต้องไม่นะ! มาโกโตะ-นี่ซังเป็นคู่หมั้นของโซเฟีย-เน่ซามะแล้ว!” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดยืนระหว่างเราเหมือนกับจะกันเธอไว้

เจเน็ต-ซังได้หัวเราะคิกคักหลังจากเห็นสิ่งนี้

“ชั้นได้ถูกบอกอย่างเดียวกันโดยเจ้าหญิงโซเฟีย ยังไงซะ, การเป็นภรรยาของนายมัน—” (เจเน็ต)

“ทากัตซูกิ-คุง~! ชั้นได้ผลไม้นี้มาจากป่าด้วยล่ะ นี่ไง☆” (อายะ)

ซา-ซังจู่ๆก็กอดผมจากข้างหลังและดันผลไม้ที่ดูเหมือนแอปเปิลเข้ามาในปากผม

รสชาติหวานขมของผมไม้ได้แพร่เข้ามาในปากผม

การเป็นผลิตภัณฑ์ที่ตรงมาจากป่า, แม้แต่ผลไม้ก็มีมานาอยู่ข้างในมัน ผมสามารถรู้สึกว่ามานาผมฟื้นฟูเล็กน้อย

“อร่อยมั้ย?” (อายะ)

“ใช่, มันอร่อย” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว งั่น, ชั้นจะกินมันด้วย” (อายะ)

“เฮ้ย” (มาโกโตะ)

ให้ชิมยาพิษเหรอ?

ซา-ซังมองผมอย่างหยอกๆจากนั้นกัดเข้าไปในผลไม้ฝั่งที่ {ผมได้กัดเอาไว้}

…ไม่มีความจำเป็นที่ต้องกินจากฝั่งนั้น

ผมสามารถรู้สึกว่าตัวผมแก้มแดงนิดหน่อย

“มาโกโตะ~…” (ลูซี่)

“ฮ-เฮ้ย, ลูซี่” (มาโกโตะ)

ลูซี่, ที่ได้วิงเวียนจากการขี่เพกาซัส, พุ่งเข้ามาที่นี่

อย่าผลักดันตัวเองสิ

“ชั้นอยากจะกินน้ำ” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งสายตามองขึ้นมาหาผม ด้วยสีหน้าที่อ่อนแอของเธอ

ผมปฏิเสธคำขอนั้นไม่ได้

“โอเค โอเค, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งนี้และหยิบกระติกน้ำ, เทมันลงไปในแก้ว

“ชั้นอยากได้มันปากต่อปาก~” (ลูซี่)

“?!” (มาโกโตะ)

สาวคนนี้พูดอะไร?!

“ลู-จัง, นั่นไม่ได้!” (อายะ)

ซา-ซังตอบโต้

“ฮีโร่ของโรเซส มาโกโตะ…” (เจเน็ต)

เสียงที่เย็นชาเทมาใส่ผมจากด้านบน

เจเน็ต-ซังได้มองผมดั่งเศษขยะ

“นายค่อนข่างมีตำแหน่งนะ แม้ว่านายมีคู่หมั้นแล้ว” (เจเน็ต)

“ไม่, เธอเห็นมั้ยล่ะ…” (มาโกโตะ)

“ใครจะอยากแต่งกับคนอย่างนาย…” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังไม่ได้ฟังผมตอบและแค่จากไป

“ฟู่, นั่นเกือบไปละ นายได้เกือบที่จะมีภรรยาคนที่สี่แล้วนะ” (ลูซี่)

“มันเหมือนที่โซเฟีย-จังพูด ทากัตซูกิ-คุงปักธงทันทีเลย” (อายะ)

“เฮ้, เธอสองคน…” (มาโกโตะ)

เธอพูดอะไรกันน่ะ?

ทั้งสองคนแปะมือกันแล้ว ‘เยยย้’

“มมมุห์…” (เลโอ)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, แม้แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดก็ได้เศร้าใจ

(เพราะชั้นขาดจุดยืนในฐานะคู่หมั้นของพี่สาวเค้าเหรอ…?) (มาโกโตะ)

ผมควรจะสำนึกมั้ย?

ผมไม่ต้องการภรรยาเพิ่มอีกแล้วจริงๆนะ, รู้มั้ย?

หลังจากนั้น, เราทานอาหารเย็น, แล้วหลับในเต็นท์

ผมได้หลับในเต็นท์ด้วยกันกับเจ้าชายเลนเนิร์ด

เจ้าชายเลนเนิร์ดได้กอดผม แล้วผมพบว่ามันยากที่จะหลับ

◇◇

วันต่อมา

การเดินทางบนฟากฟ้าอีกครึ่งวันได้ดำเนินต่อไป

พวกเรามาถึงหมู่บ้านเล็กๆ

โดยการมองผ่านๆ, มันดูเหมือนส่วนหนึ่งของป่าแห่งต้นไม้ทีอุดมสมบูรณ์เท่านั้น, แต่ผมเห็นหลังคาหญ้าที่นี่ที่นั่น

เห็นได้ช้ดว่ามีหมู่บ้านเอลฟ์และกึ่งสัตว์หลายร้อยในประเทศแห่งไม้

หรือเหมือนกับว่า, หมู่บ้านหลายร้อยนี้ได้สร้างประเทศแห่งไม้มากกว่า

นั่นทำไมถึงไม่มีบางอย่างเหมือนเมืองหลวงหรือหมู่บ้านกลาง

ผู้คนของประเทศแห่งไม้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขไปด้วยกันกับป่าในสังคมทีเล็กๆของพวกเขา

มันดูเหมือนมีบาเรียรอบๆหมู่บ้าน, ดังนั้นผมไม่สามารถสังเกตว่ามันมีหมู่บ้านจนกว่าเราจะเข้าใกล้มัน

พวกเราได้ให้เพกาซัสลงพื้นใกล้กับหมู่บ้านนั้นและเราเดินเข้าไปที่ทางเข้า

“ว้าาห์, นึกถึงวันเก่าๆเลย~” (ลูซี่)

ลูซี่วิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

มีเอลฟ์ปกป้องประตูรั้วธรรมดาๆ

เมื่อลูซี่เรียกพวกเขา, พวกเขาต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้ม

“สบายดีมั้ย?!” (ลูซี่)

“โอ้, ลูซี่!”

มันดูเหมือนเขาเป็นคนรู้จัก

ยามเอลฟ์ได้มองเรา

“ลูซี่, คนพวกนี้คือใคร?”

“คนที่ชั้นอยู่ในปาร์ตีด้วยที่สมาคมนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ, และอัศวินของประเทศแห่งแสง พวกเค้าพูดว่าพวกเค้ามาเพื่อเจอแม่ชั้น” (ลูซี่)

“ฮ่าฮ่า, ชั้นไม่ได้เห็นแม่โรซาลีนานแล้วเหมือนกัน”

เอลฟ์ได้ตอบอย่างเต็มใจ

เดี๋ยว, แม่?

“อะไรกัน, เธอมีเพื่อนจากนอกประเทศด้วยเหรอ, ลูซี่?”

“เฮ้, อย่าทำเหมือนชั้นเป็นเด็กสิ, โอนี่-จัง!” (ลูซี่)

“ฮ่าฮ่า! ชั้นกังวลน่ะ ชั้นดีใจนะที่ได้เห็นเธอสบายดี”

เออ๋?! ผมคิดว่าพวกเขาเป็นแค่คนรู้จัก, แต่เขาเป็นพี่ชายของลูซี่?!

“งั้น, แล้วเจอกันนะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“ได้เลย ทักทาย จี้*-ซามะให้ด้วยนะ, โอเคมั้ย?”

TLN* จี้ โอจี้ Ojii ปู่ ตา

“รู้แล้ว” (ลูซี่)

พูดสิ่งนี้, ลูซี่ได้เข้าไป

“ฮ-เฮ้ย, ลูซี่, มันโอเคเหรอที่จะไม่ทักทายอย่างถูกต้องน่ะ?” (มาโกโตะ)

ถ้าเขาเป็นครอบครัวของเธอ, ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะคุยนานกว่านี้อีกหน่อยเหรอ

เธอไม่แม้แต่แนะนำพวกเราเลย

“หืมม…มันจะไม่จบไม่สิ้นถ้าเราทำมันตอนนี้ มันจะดีกว่าที่จะคุยกับตาที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้าชายเลนเนิร์ด, เจเน็ต-ซัง, พวกเธอโอเคกับนั่นมั้ย?” (ลูซี่)

“ผมไม่ถือ” (เลโอ)

“คนตำแหน่งสูงที่เป็นลูกของฮีโร่ในตำนาน, จอห์นนี่ วอล์คเกอร์-ซามะ, ใช่มั้ย? ชั้นไม่มีปัญหากับนั่น” (เจเน็ต)

“งั้น, ชั้นจะนำทางเธอ” (ลูซี่)

ลูซี่เดินต่อไป

โดยธรรมชาติจากหมู่บ้านของเอลฟ์, ผู้คนที่เราพบเจอทั้งหมดนั้นเป็นเอลฟ์

อย่างไรก็ตาม, ที่กวนใจผมคือนั่น…

“อ่ะร้า, เธอกลับมาแล้วเหรอ, ลูซี่”

“ใช่, โอเน่-จัง โอจี้-จังอยู่นี่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่, เค้าอยู่ เค้ากังวลเกี่ยวกับเธอนะ อย่างน้อยเขียนจดหมายด้วยสิ”

“โอเ~ค” (ลูซี่)

พวกเราได้ผ่านสาวเอลฟ์ที่งดงามที่ดูเหมือนลูซี่ที่โตแล้ว

“เฮ้ยา, ลูซี่ แขกเหรอ?”

“นั่นใช่แล้ว, โอนี่-จัง” (ลูซี่)

ชายเอลฟ์ที่กล้ามดูดี ที่ได้เหวี่ยงดาบอยู่ข้างนอก ทักทายเรา

“โอ้, อัศวินที่น่ารัก-ซัง, อยากให้ชั้นนำทางเธอไปรอบๆหมู่บ้านคานันมั้ย?”

“โอนี่-จัง, คนนั้นเป็นขุนนางจากประเทศแห่งแสงนะ! นายต้องอย่าพยายามจีบเธอนะ!” (ลูซี่)

ชายทีดูสบายๆได้ถูกจ้องมองเมื่อเขาพยายามจะจีบเจเน็ต-ซัง

“โอ้ ชั้น, ช่างเป็นเด็กชายที่น่ารัก อยากมาเล่นกับพี่สาวตรงนี้มั้ย?”

“โอเน่-จัง! คนนั้นเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ดของประเทศแห่งน้ำ! ห้ามล่อลวง!” (ลูซี่)

สาวเอลฟ์ที่ใส่ชุดที่วาบหวิวมากกว่าแม้แต่ลูซี่ พูดกับเจ้าชายเลนเนิร์ด

“โอ้ชั้น! เพื่อนของลูซี่เหรอ? เธอมีมานาที่แปลกนะ”

“ค่ะ, ชั้นเป็นเพื่อนสนิทของลู-จัง, ซาซากิ อายะ” (อายะ)

“ชั้น! เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือคนต่างโลก? ชั้นคือพี่สาวของลูซี่ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีที่ได้รู้จัก” (อายะ)

สาวเอลฟ์ที่ดูเหมือนจะอายุใกล้กับลูซี่ พูดกับซา-ซัง

“…ช่างงดงาม ชื่อของเธอคืออะไร, โอ้เจ้าหญิงที่งดงาม?”

“นายเป็นใคร?” (ฟูเรีย)

“《โอ้!》 เธอแม้แต่งดงามแม้ว่าเธอพูดคำพูดที่เย็นชา! เธอจะมาทานอาหารเย็นกับชั้นมั้ยวันนี้?”

“หือห์?” (ฟูเรีย)

“โอนี่-จัง, พี่ต้องไม่ทำนะ!” (ลูซี่)

หนุ่มเอลฟ์ที่ดูสบายๆอีกคนได้พยายามจะจีบฟูเรีย-ซัง

มีพวกเวรขี้หลีเยอะเลยที่นี่!

แต่ที่กวนใจผมคือ…

(หืมม?) (มาโกโตะ)

“เฮ้, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ยินมาจากลู-จัง, ชั้นเลยรู้น่ะ” (อายะ)

อ้า, เข้าใจแล้ว

“เฮ้, ลูซี่…” (มาโกโตะ)

“…ใช่, อืม…ชั้นรู้ว่านายอยากจะพูดอะไร” (ลูซี่)

“ไม่ใช่ว่าเธอมีพี่น้องหลายคนมากเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

ในตอนนี้, ทุกคนที่เราผ่านได้เป็นพี่ชายน้องชายหรือพี่สาวน้องสาวของลูซี่

เราได้ผ่านเลขสองหลักแล้วและมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“มี่พี่น้องกี่คนน่ะ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“…มากกว่า 50” (ลูซี่)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)”

“ชั้นบอกนายว่าแม่มีนิสัยเดินทางไปบ่อย, ใช่มั้ย? แล้วก็, ในการเดินทางของเธอ, เธอจะแต่งงาน, หย่า, มีลูก, และพาพวกเค้ากลับมาที่หมู่บ้าน… แล้ว, ชั้นก็เป็นหนึ่งในลูกพวกนั้น” (ลูซี่)

ลูซี่ได้ ‘ฮ่าฮ่า’ แล้วหัวเราะเบาๆ

“ชั้นได้ยินมาว่าแม่มดสีแดงมีลูกมากมาย, แต่…” (เจเน็ต)

“น-นี่มันน่าประทับใจ…” (เลโอ)

ได้เห็นแม้แต่เจเน็ต-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ดตกใจ ต้องหมายถึงเรื่องที่ว่ามีพี่น้อง 50 คน ต้องเป็นบางอย่างที่ครอบครัวเท่านั้นที่รู้

“ชั้นคิดว่าบ้านชั้นมีน้องชาย 4 คนนั้นเยอะแล้ว” (อายะ)

“ชั้นเป็นลูกคนเดียว” (มาโกโตะ)

ซา-ซังและผมมองหน้ากัน

สถานการณ์ครอบครัวของลูซี่นั้นเหนือกว่าแล้วเลยเหนือกว่าไปอีก จากธรรมดา

“แล้วก็…พี่น้องของชั้นบนโลกนี้ทั้งหมดตายแล้ว, ดังนั้น…” (อายะ)

สีหน้าของอายะมืดลง

“ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)

ผมพูดอะไรกับเรื่องนั้นได้บ้าง?

ความทรงจำที่เจ็บปวดได้เอ่อขึ้นมา

“อายะ!” (ลูซี่)

ลูซี่กอดซา-ซัง

“มาโกโตะและชั้นจะอยู่ด้วยกันกับเธอตลอดไป! เราได้เป็นครอบครัวไปแล้วนะ!” (ลูซี่)

“ลู-จัง…ใช่แล้ว! มาสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันเถอะนะ!” (อายะ)

ซา-ซังก็กอดลูซี่กลับด้วยเช่นกัน, และพวกเธอได้มองมาทางนี้

“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นอยากมีลูก 5 คน” (อายะ)

“เอ๋?! เธออยากมีมากขนาดนั้นเลยเหรอ, อายะ? ช-ชั้นโอเคกับการมีแค่คนเดียว…” (ลูซี่)

ไม่ใช่ว่าเรากระโดดข้ามไปมากเกินไปนิดหน่อยที่นี่เหรอ?

“ทุกคน! เดินหน้าต่อกันเถอะครับ!” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดดุเรา

“““โอเค”””

การสนทนานี้มันมากเกินไปที่จะมาพูดกันหน้าเด็ก 9 ขวบ

“แถวๆรากของต้นไม้ใหญ่ที่เธอเห็นได้ตรงนั้น, นั่นบ้านของตา, หัวหน้าหมู่บ้าน” (ลูซี่)

ตรงที่ที่ลูซี่ชี้ไป, เราสามารถเห็นบ้านที่งดงาม

ในเวลานั้นพอดี, เอลฟ์คนหนึ่งได้ออกมาจากบ้าน

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ลูซี่ งั้นเธอก็กลับมาแล้ว”

“อ้า, ฟลอน่า-โอเน่จัง! เธออยู่ที่นี่!” (ลูซี่)

พี่สาวอีกคนของลูซี่, หือห์

เอลฟ์ที่ดูใจดี ที่มาพร้อมผมสีเงินและตาสีเขียวที่งดงามได้ยิ้ม

“ให้ชั้นแนะนำตัวนายที่นี่นะ, มาโกโตะ คนนี้คือออราเคิลของประเทศแห่งไม้” (ลูซี่)

“?!”

ออราเคิลของประเทศแห่งไม้ปรากฏตัว?!

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord