เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 134 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจป่าปีศาจ

134 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจป่าปีศาจ

ป่าปีศาจ

ดันเจี้ยนใหญ่ ที่เกือบอยู่ตรงกลางมากๆของป่าที่ยิ่งใหญ่

มันมีต้นไม้เวทมนตร์ขนาดยักษ์ และปกคลุมไปด้วยหมอกหนา, และแม้ว่ามันเป็นกลางวันแสกๆ, แสงนั้นแทบจะไมลอดผ่าน

เมื่อมันเป็นกลางคืน, มันได้เป็นความมืดมิดอย่างสมบูรณ์

ผมได้ยินเสียงที่ขยะแขยง และเสียงที่นี่ที่นั่น

ซา-ซังและผมได้ใช้ [ซ่อน] เพื่อเดินหน้าไปในที่นี้

พวกเราได้เปลี่ยนรูปเป็นซอมบี้ด้วยสกิลเปลี่ยนรูป

มันกวนใจผมนิดหน่อยว่าซา-ซังคือซอมบี้, แต่ได้ใส่ริบบิ้นและมี ‘ตาที่น่ารัก’ เล็กน้อย

ป่าปีศาจเป็นดันเจี้ยนที่ระดับที่แนะนำคือเงินหรือสูงขึ้นไป

อย่างไรก็ตาม, นักผจญภัยธรรมดาจะไม่มาที่นี่แม้ว่าพวกเขาได้เป็นระดับเงิน

(ทากัตซูกิ-คุง! นั่นคือมังกรซอมบี้?) (อายะ)

(ใช่ มัน…หลับอยู่? มาอ้อมเถอะ) (มาโกโตะ)

มังกรยักษ์ที่ทำจากแค่กระดูกได้นอนอยู่

แม้ว่ามันไม่ควรจะหายใจ, ตัวของมันได้ขึ้นลงอย่างช้าๆ บางที่นั่นเป็นลักษณะเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?

ซอมบี้มังกรคือมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ

แม้ว่านักผจญภัยระดับเงินได้ร่วมมือกัน, พวกเขาจะสู้ไม่ได้

พวกเราได้อ้อมไกลและเข้าลึกเข้าไปข้างใน

(ว้าว, มีโครงกระดูกเยอะแยะเลย) (มาโกโตะ)

(นั่น…โครงกระดูกสู้ด้วยดาบอยู่?) (มาโกโตะ)

กลุ่มของโครงกระดูกประมาณ 10 ตัวได้สู้ด้วยดาบหรือหอกขึ้นสนิม, และได้ทำเสียงเหล็กกระทบกัน

มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขาได้พิพาทกันที่นี่, แต่เหมือนกับญาติเล่นกันมากว่า

พูดถึงแล้ว, นักผจญภัยระดับเงินก็จะเพียงพอแล้วสำหรับเจ้าพวกนี้

“ทากัตซูกิ-คุง! นั่นไก่…ตัวใหญ่(?) นั่นดูเหมือนจะกินน้ำจากบึงนั้น…มันน่ารักนิดหน่อย” (อายะ)

“ซา-ซัง…นั่นคือค็อกคาทริส น้ำนั่นตรงนั้นเป็นบึงน้ำพิษ, ดังนั้นอย่าเข้าใกล้มันนะ, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? นั่นบึงพิษเหรอ?!” (อายะ)

มอนสเตอร์ไก่ยักษ์ -ค็อกคาทริสที่มีหายเป็นงูได้ ‘โก่โก๊ะโกโกเก้!’ ขณะที่มันอาบอยู่ในบึงพิษ

จากไกลๆ, มันดูน่ารัก, แต่ถ้าคุณโดนตีโดยลมหายใจของมัน, คุณจะกลายเป็นหิน

มอนสเตอร์ที่อันตรายสุดยอด

แน่น่อนว่า, มันเป็นกำหนดภัยพิบัติ

(ความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์ที่ปรากฏอยู่มันกระจัดกระจายมากเกินไป…) (มาโกโตะ)

ป่าปีศาจนี้เป็นดันเจี้ยนที่ไม่เป็นที่นิยมมากที่สุดในทวีปทิศตะวันตก

จำนวนของนักผจญภัยที่หายตัวไป สูงที่โดยเป็นจำนวนมาก

เหตุผลที่คนหายตัวไปจำนวนมากเพราะว่ามีหลายคนที่ไปจาก: ป่าที่ยิ่งใหญ่ → ป่าแห่งการหลง → ป่าปีศาจ; โดยไม่รู้ตัว

พูดถึงแล้ว, นักผจญภัยที่ตาย เปลี่ยนคลาสเป็นอันเดดได้ต้องขอบคุณพิษจากหลุ่มฝังศพของลอร์ดปีศาจ! ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ?!

…มีการคุยเกี่ยวกับระดับที่แนะนำให้เพิ่มขึ้นเป็นทอง

(ถ้าลอร์ดปีศาจฟื้นคืนชีพ, นั่นจะไม่พอ…) (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง, ทากัตซูกิ-คุง, มีซอมบี้อยู่ตรงนั่นเยอะแยะเลย!” (อายะ)

“อาบแดด…ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น, หือห์ ทั้งหมดเพราะมันเป็นกลางคืน พวกมันอาบแสงจันทร์เหรอ?” (มาโกโตะ)

ซอมบี้มากกว่า 50 ตัว ได้ยืนเหม่อลอยหรือนอนอยู่

มันแค่ส่งเสียง ‘วววูห์ วววูห์’ ออกมา

มันอาจจะมีบางตัวที่สื่อสารแบบนั้นจริงๆ

ไม่ว่าอย่างไร, นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาในป่าปีศาจ, แต่…

(มันสงบสุขกว่าที่ชั้นคิด) (มาโกโตะ)

มีมอนสเตอร์มากมาย

ไม่ต้องสงสัยเรื่องนั้น

เราได้เจอมอนสเตอร์บ่อยกว่าแม้แต่ในชั้นกลายของลาเบรินทอส

มันแค่นั่น, ตราบใดที่คุณใช้ซ่อน, มันแทบไม่เจอคุณเลย

ไม่มีการสู้กันระหว่างมอนสเตอร์เหมือนในลาเบรินทอส

นี่อาจเป็นเพราะไม่มีความจำเป็นที่ต้องสู้เพื่ออาหารเมื่อพวกมันเป็นอันเดด

ผมสามารถเห็นหม่าป่าป่าและหมีป่าบางครั้งบางครา, แต่ยิ่งเราเข้าไปลึก, ยิ่งมีอันเดดมาก

นั่นคือวิธีที่ที่อยู่อาศัยได้ถูกแบ่งเหรอ?

พวกเราไปที่ตรงกลางของป่าปีศาจที่หลุ่มฝังศพของลอร์ดปีศาจถูกพูดว่าอยู่ตรงนี้

〈ทากัตซูกิ-คุง, มีมอนสเตอร์เก่งๆอยู่ตรงนั้นเยอะแยะเลย〉 (อายะ)

ตรวจจับของผมก็ตอบสนองกับที่ที่ซา-ซังชี้ด้วย

มีฝูงมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง

〈ซา-ซัง, ให้ซ่อนใช้งานต่อไปนะ〉 (มาโกโตะ)

〈ได้, เข้าใจแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง〉 อายะ

พวกเราทำให้ลมหายใจตื้น, และค่อยๆเข้าไปสู่ตำแหน่งที่ตรวจจับดังขึ้นมาอย่างช้าๆ

มีไม้พุ่มสวยๆที่นั่น เพื่อซ่อนในมัน, เราเลยแอบดูลึกเข้าไปข้างในระหว่างที่อยู่ในมัน

มีพื้นที่เปิดเล็กน้อยเหมือนพลาซ่า

เพราะนั่น, พวกเราะได้มองเห็นกว้างขึ้นด้วยแสงจันทร์

ที่อยู่ที่นั่นคือ…

{กองทัพของมอนสเตอร์หลายพันตัว}

มอนสเตอร์สิงโตสองหัวยักษ์

มอสเตอร์สุนัขสามหัว

กริฟฟอนสีดำ

ยักษ์กินคนทิศเหนือ ที่มันถูกรู้จักอย่างดีโดยความดุร้ายของมัน

นั่นคือที่ผมบอกได้ด้วยการมองเผินๆ

มีมอนสเตอร์อื่นๆมากมาย ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

แล้วก็, ที่แปลกคือมอนสเตอร์ทั้งหมดได้ {ติดอาวุธ}

แม้ในป่าที่ยิ่งใหญ่ และ ลาเบรินทอส, ผมไม่เห็นมอนสเตอร์ติดอาวุธ

ยักษ์มีดาบมโหฬารที่เหมาะกับขนาดของมัน

มอนสเตอร์สี่ขามี่หมวกเหล็กและชุดเกราะ

(มอนสเตอร์ของทวีปทิศเหนือ…ทวีปปีศาจ?) (มาโกโตะ)

ผมได้สามารถที่จะสรุป ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ว่าพวกนี้คือมอนสเตอร์ 1,000 ปี

พลังของมานาที่ผมรู้สึกได้, ขนาดตัวของพวกมัน, ตัวตนที่ทรงพลังที่มันดูออก ที่มันพูดถึงประสบการณ์ที่ยาวนานในชีวิตของมัน

(ถ้าพวกนี้ได้โจมตีหมู่บ้านคานันของลูซี่…) (มาโกโตะ)

ผมจบที่การจินตนาการบางอย่างที่ย่ำแย่

ไม่เหมือนกับมักกาเรน, หมู่บ้านเอลฟ์ไม่มีเขื่อนหินที่ดี, ดังนั้นมันจะขึ้นอยู่กับความเมตตาของพวกนี้

ฟูเรีย-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่อยู่ในหมู่บ้านก็ด้วย…

(ชั้นควรทำยังไงดี? มันจะดีกว่ามั้ยที่จะกลับไปแล้วให้ทุกคนหนีไป? แต่ลูซี่มีครอบครัว เธอน่าจะอยู่ต่อในหมู่บ้าน, และสู้เพื่อปกป้องมัน) (มาโกโตะ)

ในทันทีนั้น, มือของผมถูกจับแน่น

“ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง, อย่าแบกนี่ไว้คนเดียว” (อายะ)

ซา-ซังยิ้ม

“ชั้นทำหน้าประหลาดเหรอ?” (มาโกโตะ)

“สีหน้าที่น่ากลัวจริงๆ” (อายะ)

เข้าใจแล้ว ผมได้ทำหน้าแบบนั้น, หือห์

“เด็กดี, เด็กดี ทากัตซูกิ-คุงเป็นพวกตั้งใจทำงาน” (อายะ)

เธอลูบหัวผม

“…”

มันจั๊กจี้

ในวันของโรงเรียนมัธยมต้น, ซา-ซัง, ที่ตัวเล็กกว่าผมแต่เกิดก่อน 1 เดือน และมีพี่น้องหลายคน, ปฏิบัติกับผมเหมือนน้องชาย

ตอนแรกผมคิด: ‘อะไรของเธอ? ทำเหมือนเธอเหนือกว่าชั้น’, แต่เมื่อไม่มีพี่น้อง, และไม่มีความทรงจำที่พ่อแม่เอาใจผม, การที่ซา-ซังทำเหมือนพี่สาวนั้นสนุก

เธอขยี้ผมของผมเหมือนในอดีต

หัวใจผมได้สงบลงอย่างช้าๆ

“ซา-ซัง, กลับไปที่หมู่บ้านกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ใช่, กลับแล้วไปคิดกับทุกคนกัน” (อายะ)

ไม่มีจุดประสงค์ที่จะมากังวลอยู่ตรงนี้

ผมไม่รู้วัตถุประสงค์ของกองทัพมอนสเตอร์, แต่ผมไม่คิดว่าพวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจ

แล้วก็, ถ้าผมอยากหยุดการฟื้นคืนชีพ, พวกมันจะมาเป็นกำแพงแน่นอน

กลับกันก่อนแล้วไปบอกประเทศแห่งไม้เถอะ

{ทันทีที่ผมคิดสิ่งนี้แล้วกำลังจะกลับ}

“ไอ้เวรอย่างแกทำอะไรอยู่วะ?”

เสียงเทลงมาที่เราจากข้างบน

““?!””

ซา-ซังและผมมองขึ้นไปในเวลาเดียวกัน

ที่อยู่ที่นั่นคือเงาขนาดยักษ์

(ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่?!) (มาโกโตะ)

ไม่ต้องสงสัยว่ามันไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อครู่นี้

มันเคลื่อนไหวในพริบตาเหรอ?

ด้วยตัวขนาดยักษ์นี้? โดยไม่ทำเสียงเลยซักนิด?

ถ้าให้ผมอธิบายเป็นคำพูด, มันคงจะเป็นเซนทอร์สีดำสนิทขนาดยักษ์

ขาม้าได้หนาเหมือนขาช้าง, และเขามี 8 ขา

อย่างไรก็ตาม, กีบไม่ได้แตะพื้น เขาได้ยืนอยู่ในอากาศ

เค้าควบไปในอากาศ?

นั่นคือทำไมเขาถึงไม่สร้างเสียงเหรอ?

“พูดไม่ได้เหรอ? เจ้าพวกชั้นต่ำ?”

เขาถามอีกครั้งในน้ำเสียงที่แข็งขึ้น

(นี่มันแย่แล้ว มันอาจจะเป็นปีศาจสูง) (มาโกโตะ)

นี่คือที่เจ้าจายเลนเนิร์ดสอนผม

มอนสเตอร์ที่พูดได้คือปีศาจ

ปีศาจที่ไม่จู่โจมกระทันหันเห็นได้ชัดว่ามีโอกาสมากที่จะเป็นปีศาจสูง

ปีศาจสูงมีความภาคภูมิใจสูงในชื่อของมัน, และดูถูกคนที่เริ่มต่อสู้โดยไม่แนะนำตัวเอง

“พวกเราคืออันเดดที่อาศัยอยู่ในป่าปีศาจ” (อายะ)

ซา-ซังตอบ

“ปากแกก็ใช้ได้นี่ งั้น, ชั้นถามแก: ไอเวรอย่างแกอยู่ในเครือของใคร?”

“…”

ซา-ซังเงียบไป

ผมควรจะตอบอันนี้

“เซเตค-ซามะ” (มาโกโตะ)

ชื่อของปีศาจตัวเดียวที่ผมรู้ที่นี่

เขาเป็นคนสนิทของลอร์ดปีศาจในตำนาน, ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้จักเซเตค

แต่การตอบสนองของเขาไม่ดีเลย

เขาเพียงแต่ขมวดคิ้ว

“…เจ้านั้นไม่รู้ว่าจะตายยังไง, หือห์ นั่นเป็นความอัปยศสำหรับปีศาจอย่างเรา คนที่โดนกำจัดโดยแค่ฮีโร่มนุษย์ 1,000 ปีก่อน”

“…”

เออ๋ห์

เซเตค-ซัง, นายดูเหมือนจะชื่อเสียงไม่ดีนะ

“พวกแกไม่พอใจที่มาสเตอร์ของพวกแกถูกปากเสียเหรอ? แต่เราต้องการเขาเพื่อที่จะนำพลังของลอร์ดอีบลิสผู้ยิ่งใหญ่ออกมา, เพราะเขาเป็นตัวตนที่อ่อนแอ ที่เป็นปีศาจระดับต่ำในอดีต ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้งานได้ในสงครามที่จะมาถึงนี้มั้ย”

เขาพูดค่อนข้างเป็นสิ่งหนึ่งอยู่นะ

แต่เซเตคดั้งเดิมแล้วอ่อนแอสิถ้างั้น

ผู้บริหารที่ทำงานไต่ระดับขึ้นไป, หือห์

“อืม, มันโอเคที่จะถามชื่อของคุณมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเหมือนว่าปีศาจข้างหน้าผมนี้เป็นคนชื่อเสียงโด่งดัง

คนใหญ่คนโตในหมู่ปีศาจ

“ชั้นคือหนึ่งในผู้ติดตามชิดใกล้ซากัน-ซามะ หนึ่งในสิบกงเล็บ, จินบาระ

ระดับสูงอีกคนในหมู่ลอร์ดปีศาจ

พวกเราเจอพวกเขาหลายคนนะหลังๆนี่

สำหรับตอนนี้, ผมคุกเข่าไปด้วยกันกับซา-ซัง

“ไม่ว่าเราจะมีความรู้น้อยเพียงได้, เราได้หยาบคายกับท่าน, จินบาระ-ซามะ ท่านต้องอุส่าห์มาที่นี่ในโอกาสนี้ เพื่อการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจไบฟรอน-ซามะ, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมอยู่ต่ำๆไว้ก่อน

พยายามจะเอาบางอย่างออกจากเขาระหว่างที่ทำมันอยู่กันเถอะ

“ภายใต้คำสั่งของเจ้านายชั้น, ซากัน-ซามะ, ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากทำอย่างนั้น ฮีโร่มนุษย์จะขัดขวามการชุบชีวิตของราชาอมตะ เราเพียงแค่ต้องกำจัดแมลงวันพวกนั้น เด็กกึ่งปีศาจจะทำพิธีชุบชีวิตสำหลับราชาอมตะลึกเข้าไปข้างในที่นี่ อย่าเข้าไปลึกกว่านี้” (จินบาระ)

“ครับ, รับทราบ!” (มาโกโตะ)

โว่ห์, เขาบอกเราเยอะเลย

งั้นหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจก็ลึกเข้าไปในนี้สินะ, หือห์

ด้วยเด็ก, เขาต้องหมายถึงอาร์คบิชอปไอแซค -น่าจะใช่

เขาแม้แต่พาเซเตคกลับมา เขาเป็นคนที่ยุ่งดีจังเลย

“ผมจะระวังครับ” (มาโกโตะ)

“ขอโทษที่รบกวนค่ะ” (อายะ)

ซา-ซังและผมขอบคุณผู้บริหารของซากัน, จินบาระ, และกลับออกมา

พวกเรารู้สึกถึงการจ้องมองของเขาซักพัก, แต่เขาได้หายไปกระทันหัน

(เทเลพอร์ต?) (มาโกโตะ)

นั่นคือทำไมที่เราไม่ได้สังเกตเขา

เขาดูเหมือนจะเป็นจำพวกนักรบ, แต่เขาใช้เวทมนตร์ได้ เขาอาจจะเป็นนักรบเวทมนตร์

พวกเราได้สร้างระยะห่างจากกังทัพมอนสเตอร์, และซา-ซังและผมถอนหายใจครั้งใหญ่

“นั่นน่ากลัวนะ, ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“ใช่, มันไม่ใช่อะไรที่เราสองสามารถทำได้เอง” (มาโกโตะ)

เมื่อมันไปถึงระดับที่ว่าเป็นระดับสูงในลอร์ดปีศาจ, ซ่อนอาจจะไม่มีผลอะไรมาก

พึ่งสกิลมากไปมันไม่ดี

ผมได้ถูกให้พรโดยความโชคร้ายที่เจอสองผู้บริหารของลอร์ดปีศาจ 2 วันติดกัน, แล้วสามารถจะรอดชีวิตมาได้อย่างไรก็ไม่รู้

(เราไม่ควรจะบุ่มบ่ามมาก) (มาโกโตะ)

ผมเกือบจะพาซา-ซังเข้าไปสู่อันตรายที่นั่นด้วย

รอจนกว่าประเทศแห่งไม้รวบรวมกำลังเถอะ

เราทำสำเร็จในการกลับมาที่หมู่บ้านเอลฟ์ ที่ลูซี่และคนอื่นๆได้รออยู่ระหว่างที่คิดสิ่งนี้

ที่ต้อนรับเราเมื่อเรากลับไปคือ…

{หมู่บ้านคานันปกคลุมไปด้วยเพลิง}

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord