เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 140 ศึกตักสินในป่าปีศาจ (1)

140 ศึกตักสินในป่าปีศาจ (1)

“นั่นลูกสาวที่โง่เง่าของชั้น”

หัวหน้า-ซังขึ้นเสียงในความโมโห

ลูกทั้งหมดของโรซาลี-ซังจับหัวของพวกเขา รวมถึงลูซี่

แมกซิมิเลียน-ซังและฟลอน่าซัง ได้ทำสีหน้าที่ซับซ้อน

และผม…

“ตามเธอไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมเสนอสิ่งนี้

“หยุดเลย มาโกโตะ เวทย์ที่ 18 ของหมาม๊าคือเทเลพอร์ต” (ลูซี่)

“มีโอกาศที่เราอาจจะตามเธอแค่เมื่อตอนที่เธอกลับมาพอดี…” (อายะ)

ลูซี่และซาซังอธิบายเหตุผลว่าทำไมทุกคนอยู่ที่นี่

นั่นมัน…กวนใจอย่าแน่นอน

“เธอบอกว่าเราไม่มีทางเลือกนอกจากรอเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ยังไงมันก็ยากที่จะคิดว่าแม่มดแดง โรซาลี-ซามะจะแพ้…” (เจเน็ต)

เจเน็ตซังดูเหมือนจะเชื่อใจในความแข็งแกร่งของแม่ลูซี่

ยังไงซะ เพราะทั้งหมดเธอเก่งพอ พอที่จะกำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ

“แต่แม้แต่โรซาลี เธอก็ไม่ได้ไม่สามารถเอาชนะได้ โรซาลีพูดว่าเธอเอาชนะปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามมะไม่ได้”

“100 ปีก่อน คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจวาลัคคือฮีโร่ของประเทศแห่งแสง…”

ครอบครัวของลูซี่ได้กังวลเกี่ยวกับโรซาลี-ซัง

ผมถามสิ่งที่กวนใจผม

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเก่งกว่าโรซาลี-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)

“แม่พูดเองเลยว่าแม่ได้สู้จริงๆกับเธอแล้วแพ้ ดังนั้นมันไม่ผิดพลาด”

พี่สาวลูซี่ตอบผม

“เอ๋หม่าม๊ากับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (ลูซี่)

ลูซี่ก็ไม่รู้ด้วย หือห์

“เมื่อแม่แต่งงานกับฮีโร่ของประเทศแห่งแสง เธอบอกว่าเธอหายใจไม่ออกกับระบบจัดลำดับชั้น ดังนั้นเธอท้าทายปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในเวลานั้นเพื่อดวล”

“ผลคือ 20 การดวล และพ่ายแพ้ 20 ครั้ง เธอโดนซ้อมซะน่วม โดยไม่สามารถ แตะเธอแม้แต่ปลายนิ้วได้เลย”

พี่สาวของลูซี่บอกผม

ว้าว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

อุ้ปส์ เราออกทะเลแล้วที่นี่

“ถ้างั้น การเคลื่อนไหวต่อไปถูกตัดสินแล้วรึยัง?” (มาโกโตะ)

ผมถามทุกคน และคำตอบที่กลับมาคือความเงียบงัน

ฟลอน่าบอกผมเป็นตัวแทนทุกคนว่า:

-วินนี้เที่ยง กองกำลังประเทศแห่งไม้จะรวมตัวระหว่างเดินทัพไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ

-ทางเลือกที่ปลอดภัยควรจะเป็นทำสิ่งนั้น

-แต่เราจะทิ้งโรซาลี-ซังไว้นานๆเหรอ

นั่นคือที่พวกเขากังวล

ผมชำเลืองมองสหายของผม

ลูซี่ห้อยหัวของเธอลง ขบคิด

แม้ว่า ในที่สุดลูซี่ก็ได้เจอแม่ของเธอในหลายปี

แน่นอนว่าเธอจะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของครอบครัวเธอ

“งั้น แล้วถ้าเราไปที่ป่าปีศาจก่อนล่ะ?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“เธอกังวลเกี่ยวกับแม่เธอ ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ช-ใช่…” (ลูซี่)

ลูซี่ประสานมือกันดูเหมือนจะไม่สบายใจ

“ถ้าอย่างนั้น เราจะนำหน้าไปที่ป่าปีศาจ ดังนั้น…” (มาโกโตะ)

“ร-รอเดี๋ยว ได้โปรด ชั้นปล่อยให้พี่ไปกันเองไม่ได้ มาโกโตะ-นี่ซัง!” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดหยุดผมด้วยความรีบ

“มันโอเค ซา-ซังและชั้นใช้ซ่อนได้ เราเลยจะเดินหน้าระหว่างที่หลบมอนสเตอร์ ถ้าเราเจอโรซาลี-ซัง เราจะให้เธอใช้เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

ผมยังบอกพวกเขาด้วยว่า ถ้าเราไม่เจอเธอ เราจะซ่อนตัวจนกว่าเราจะกลับมาเจอกันกับทุกคน

“เธอโอเคกับเรื่องนั้นมั้ย ลูซี่ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“โอเค~ ซาซังตอบเบาๆ

นันทำให้ผมผ่อนคลาย

“…ขอบคุณ มาโกโตะ” (ลูซี่)

ลูซี่มอบสายตาขอบคุณมาให้ผม

“เอ๋? แล้วชั้นล่ะ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังชี้ไปที่ตัวเธอเองแล้วลน

“เธออยู่ที่นี่ เจ้าหญิง อยู่ด้วยกันกับฟลอน่า-ซังและคนอื่น” (มาโกโตะ)

ถ้าเธอไปด้วยกันกับออราเคิลแห่งไม้ ผมสบายใจได้

“…ทิ้งชั้นไว้อีกแล้วนะ?” (ฟูเรีย)

เธอพูดระหว่างปิดตาครึ่งหนึ่ง

“ไม่ เราพาเธอไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจไม่ได้น่ะ…” (มาโกโตะ)

มันอันตราย

แต่มันดูเหมือนฟูเรีย-ซังยังเชื่อไม่ได้

“ชั้นใช้งานได้นะ รูมั้ย? ชั้นเก่งในเรื่องคาถา ดังนั้นความสัมพันธ์กันของชั้นกับมอนสเตอร์ในป่ามันดีนะ” (ฟูเรีย)

เธอจิ้มแก้มผม

แต่เวลาที่ผมรู้ตัว ซุยได้ต่อยขาผม

แกจะบอกชั้นให้พาแกไปด้วยเหรอ?

(…หืมม) (มาโกโตะ)

ในฐานะอัศวินผู้คุ้มกัน ผมไม่อยากจะพาเธอไปที่ที่อันตราย

“อืม ไม่ เธออยู่นี่ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“เอออ๋?!” “นย้าา นย้าา!”

ฟูเรีย-ซังและซุยประท้วง

เฮ้ แก เจ้าแมวดำ แก่ร้องธรรมดาได้นี่ หือห์

พวกเธอจะรออยู่ที่นี่

“โอเคงั้น เราจะใช้ 5 นาทีเพื่อเตีรยมการแล้วออกเดินท—” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว ฮีโร่ของโรเซส-โดโนะ” (โวลท์)

คนที่เรียกผมให้หยุด คือหัวหน้า-ซัง

เค้ามองผมตรงๆมาที่ตา

“ชั้นได้กังวลเกี่ยวกับบางอย่างที่โง่เง่า โรซาลีซังเป็นครอบครัวของเรา เราจะไปด้วยกัน!” (โวลท์)

“ชั้นจะทำทาง ฮีโร่ของโรเซส-ซามมะ มีทางลัดที่มีแต่เอลฟ์ที่รู้”

“มาเตรียมตัวทันทีเถอะ”

“โอเน่-จัง โอนี่-จัง!” (ลูซี่)

ในท้ายที่สุด มากกว่าครึ่งของนักสู้ในหมู่บ้านคานัน จะตามโรซาลี-ซังไป

คนที่เหลือครึ่งหนึ่ง จะปกป้องหมู่บ้าน

คนที่ไปส่วนใหญ่จะเป็นนักรบเอลฟ์ชาย (ส่วนใหญ่เป็นพี่ชายลูซี่)

แล้วก็ฮีโร่ลมไม้ แมกซิมิเลี่ยน-ซัง

ในท้ายที่สุด เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจเน็ต-ซัง ก็จะมาด้วย

หัวหน้า-ซังยังต้องติดต่อกับหมู่บ้านอื่น ดังนั้นเขาจะอยู่ต่อ

(เค้าได้อาละวาด ‘ชั้นจะไปด้วย!’ แต่ครอบครัวของเค้าเกลี้ยกล่อมเค้า) (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังจะอยู่ต่อกับฟลอน่า-ซัง

เอลฟ์ผู้หญิงส่วนใหญ่จะอยู่ต่อในหมู่บ้าน

เอลฟ์เกือบทุกคนเป็นนักเวทย์ระดับสูง ดังนั้นผู้หญิงก็เป็นกำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งด้วย

ยกเว้นว่าจะมีสถานการณ์ที่สุดขีด การป้องกันของหมู่บ้านควรจะโอเค

พวกเราเดินทางไปที่ป่าปีศาจ

◇◇

พวกเราเดินหน้าอย่างเงียบๆผ่านป่าปีศาจ

มันไม่ใช่ทางเดียวกันกับที่ซา-ซังและผมสำรวจก่อนหน้า

มันเห็นได้ชัดว่าเป็นทางลัด ไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ ที่มีแค่ผู้คนในหมู่บ้านเท่านั้นที่รู้

มีมอนสเตอร์แค่ไม่กี่ตัว และเราได้เดินหน้าอย่างปลอดภัย…เห็นได้ชัดว่าอย่างนั้น

หมอกนั้นหนาในป่าปีศาจ แม้ว่าเป็นกลางวัน

กิ่งของต้นไม้เวทมนตร์ขนาดยักษ์ นั้นได้รับการพูดว่าอายุมันมากกว่า 1,000 ปี ได้ซ้อนทับกัน ป้องกันแสงแดด

สปิริตน้ำเสียงดัง

“…มีมอนสเตอร์เยอะเลย” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังพึมพำ

เธอใช้ตรวจจับที่มีระยะไกลได้

ที่เธอพูดสามารถเชื่อถือได้

“เธอคิดยังไง ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ใช่…นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ยินป่าปีศาจเสียงดัง” (ลูซี่)

ผมสามารถเห็นเอลฟ์ที่นำทางตึงเครียดด้วย

พวกเราเดินหน้าผ่านป่าปีศาจอย่างระวัง

หลังจากซักพัก จู่ๆ…

*บึซ!*

ความปวดหัวที่ทำหัวผมแตกได้โจมตีผม

(นี่มันอะไร…?) (มาโกโตะ)

ปวดหัวจากตรวจจับ…?

นักรบเอลฟ์ที่นำไปข้างหน้าได้หยุด

(…นั่นไม่ใช่) (มาโกโตะ)

เอลฟ์ข้างหน้า{ได้กลายเป็นหิน}!

ทันทีที่สมองผมรับรู้สิ่งนั้นเข้ามา…

“เวทมนตร์น้ำ: [หมอก]!” (มาโกโตะ)

ผมใส่ทั้งหมดของผม เพื่อสร้างหมอกหนา

วิสัยทัศน์ได้ถูกบดบังทันที

ผมไม่สามารถเห็นอะไรได้ในระยะ 1 เมตร

“โฮ่ห์! งดงาม! ด้วยแค่การใช้แค่ครั้งเดียวของ สายตาทำให้กลายเป็นหิน เจ้าใช้ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดเพื่อบดบังวิสัยทัศน์ ชั้นอยากจะเห็นหน้าของนักเวทย์คนนั้น!”

เสียงที่ดูเหมือนจะมีความสุขกับสิ่งนี้ จากก้นบึ้งของหัวใจ

แทบจะไม่ต้องถามว่าเขาเป็นใคร

ผมจำได้

“ขออภัยกับความล้าช้า ชื่อของกระผมคือเซเตค แห่งด่วงตาเวทย์มนตร์ คนที่ทำให้เก้าอี้ที่ต่ำที่สุด ของผู้ปกครองผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแปดเปื้อน ชั้นได้รอพวกเจ้าอยู่ นักรบของประเทศแห่งไม้!” (เซเตค)

เขาได้ตื่นเต้นจริงๆ…

ตาสาปให้กลายเป็นหินของเซเตค หือห์

ดูเหมือนตาเวทมนตร์ในตำนานของเขาได้กลับมาแล้ว

นี่มันมีปัญหา…

“ทุกคน! ได้โปรดออกมา!” (เซเตค)

เซเตคตะโกนอย่างดัง

“ร๊าาาาาาาห์”

“ร๊าาาาาาาห์”

“ร๊าาาาาาาห์”

เสียงของสัตว์มากมายได้ดัง

“พวกเราถูกล้อม!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกน

ผมได้สังเกตุหลังจากนั้นเล็กน้อยว่าเราอยู่ตรกลางพื้นที่ของศัตรู

พวกเขาได้รอซุ่มโจมตี?

“ทุกคน กระจายออกจากกัน! นายจะตกเป็นเป้าถ้านายอยู่รวมกัน!” (แมกซ์)

แมกซิมิเลียน-ซังตะโกน

“ซา-ซัง ชั้นหวังพึ่งเธอเรื่องเจ้าชายเลนเนิร์ดนะ!” (มาโกโตะ)

“ได้เลย!” (อายะ)

ซา-ซังใช้ซ่อนได้ ดังนั้นเธอควรจะอุ้มเจ้าชายเลนเนิร์ดคนเดียว!

“ลูซี่ ไปกันเถอะ!” (มาโกโตะ)

ผมดึงมือของลูซี่และใช้งานซ่อน

“ด-เดี๋—!”

“ชู่วว! เงียบๆ” (มาโกโตะ)

ผมปิดปากของลูซี่และ อย่างซ่อนๆ แต่เร็ว ออกจากพื้นที่นั้นมา

พวกเราถูกล้อมโดยศัตรู

แต่มันไม่ใช่การล้อมที่สมบูรณ์แบบ

พวกเราหนีได้ถ้ามันเป็นตอนนี้

“ฟุฟุฟุ ชั้นอยู่ที่นี่ ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้-โดโนะ สังหารชั้นแล้วสร้างชื่อเสียงของนายเป็นไง?” (เซเตค)

ผมสามารถได้ยินคำยั่วยุของเซเตคได้

ทำไมเขารู้ว่าฮีโร่แห่งไม้อยู่ที่นี่?

เขาบอกได้แค่จากเสียงเหรอ?

ผมใช่[เงี่ยหู]

แต่ผมไม่ได้ยินเสียงจากการสู้รบ

ทุกคนควรจะถอยจากที่นี่

พวกเราต้องหนีด้วย

“นั่นน่าเบื่อ…แม้ว่าท่านสมเด็จไบฟรอนจะฟื้นคืนชีพ{เร็วๆนี้}…ชูริไม่กลับมาเลย” (เซเตค)

ผมได้ฟังคำนั้นของเขาด้วยเงี่ยหู

(เร็วๆนี้…?เขาหมายถึงพระจันทร์เต็มดวงคืนนี้ ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)

มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ

ผมมีความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ผมตัดสินใจจะให้ความสำคัญกับการหนี

◇◇

ภายในหมอกหนา

เราได้กลั้นหายใจของเรา ขณะที่ผมใช่ซ่อนต่อไป

ในท้ายที่สุดผมก็หยุดได้ยินเสียง และเสียงฝีเท้าของสัตว์

ผมยังยืนยันด้วยสกิลตรวจจับได้ด้วยว่า ศัตรูได้อยู่ไกลขึ้นไปแล้ว

สามารถหนีได้ หือห์…

ผมถอนหายใจในความโล่งใจ

ผมหันไปแล้วคุยกับสหายของผม

“ลูซี่ เราสามารถจะหนีได้…อ-เอ๋?” (มาโกโตะ)

“…ขอโทษ ชั้นได้ถูกบอกว่าอย่าพูด ชั้นก็เลย…”

คนที่ผมได้ดึงโดยมือผมและมีสีหน้าขอโทษขอโพยคือ…อัศวินผู้หญิงที่มีผมสีบลอนด์และตาที่คม

เจเน็ต วาเล็นไทน์-ซัง

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord