เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 15 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้รับการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา - novel-lucky

15 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้รับการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา

ผมกำลังฝัน

ผมอยู่ในที่กว้างที่ว่างเปล่า

กี่ครั้งแล้วนะนี่? ผมเริ่มคุ้นชินกับทิวทัศน์นี้

แต่ครั้งนี้ มันต่างออกไป

“……”

เทพธิดาที่ปรกติจะต้อนรับด้วยรอยยิ้มได้เท้าเอวและจ้องมาทางผม

อืม, ท่านโกรธหรอ?

“เฮ้” (โนอาห์)

เสียงของท่าน-โนอาห์เย็นชา

“เธอจำได้มั้ยที่ชั้นขอเธอสิ่งแรก?” (โนอาห์)

“อืม…” (มาโกโตะ)

ถ้าผมจำไม่ผิด…

“แข็งแรงขึ้น?” (มาโกโตะ)

“ใช่” (โนอาห์)

ใบหน้าของท่าน-เทพธิดาที่หรี่ตาสวยมาก

“เจ้าโง่” (โนอาห์)

เธอตอบโต้กับสิ่งที่ผมพึมพำในใจ

“จำได้มั้ยว่าชั้นพูดอะไรต่อ?” (โนอาห์)

“อา, ได้ ได้” (มาโกโตะ)

โชคดี, ใช่มั้ย?

อ้า, ก่อนหน้านั้น, ท่านบอกว่าท่านหวังกับผมไว้สูง

“เธอจำไม่ได้!” (โนอาห์)

ท่าน-เทพธิดาเหวี่ยงแขงและ ‘กกกกี้’

“ชั้นบอกเธอว่าเธอเป็นผู้ศรัทธาคนเดียวของชั้น, ดังนั้นชั้นจะไม่ยกโทษให้ถ้าเธอตาย!” (โนอาห์)

“ออ่า” (มาโกโตะ)

ใช่ ใช่ เอ๋?

“…หรือจะเป็น…” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกไปจากใบหน้าผม

“ผม…ตาย?” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์, นายผลักตัวเองมากไป” (โนอาห์)

โนอาห์ดีดนิ้ว และมีจอปรากฏขึ้นมากลางอากาศ

“นี่, ดู” (โนอาห์)

เวทมนตร์นั้นเจ๋ง

หน้าจอแสดงถึงสถานะของทุกคน

“ตอนนี้เพื่อนนักบวชของเธอพยายามดีที่สุดที่จะรักษาเธอ” (โนอาห์)

“มาโกโตะ! เฮ้! มาโกโตะ, นายเป็นอะไรมั้ย?!” (ลูซี่)

“ลูซี่! ใจเย็นลง เค้าหมดสติ, แต่เค้ายังหายใจอยู่ อย่างแรกเราต้องทำการรักษาฉุกเฉิน, และไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” (เอมิลี่)

“มาโกโตะ, อย่าตายนะ! เราจะไปถึงเมืองเร็วๆนี้แล้ว!!” (ยีน)

ยีนแบกผม, และเอมิลี่ร่ายเวทมนตร์รักษาใส่ผม

ลูซี่ดูเหมือนจะตื่นตระหนกค่อนข้างมาก

ผมขอโทษ, ทุกคน ทำให้เป็นห่วงแบบนี้

“มันต้องขอบคุณเธอที่กริฟฟอนถูกจัดการ, งั้นมันจึงแน่นอนว่าเขาจะหมดหวังที่จะช่วยคนที่ช่วยพวกเค้า” (โนอาห์)

เข้าใจแล้ว ยังไงก็ตาม, ผมดีใจที่ทุกคนสบายดี

“ท่าน-โนอาห์, ผมขอโทษ ผมประมาทเกินไปวันนี้ ผมเกือบจะตายแหน่ะนั่น” (มาโกโตะ)

“นายนี่มันโง่จริง ที่บาดเจ็บวันนี้ปรกติจะฆ่านายนะ!” (โนอาห์)

“เอ๋?!” (มาโกโตะ)

หมายความว่ายังไงครับ?

“ดูนี่” (โนอาห์)

ท่าน-โนอาห์แสดงโซลบุคของผมให้ดู

“เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่ของผมหรอ? โปรดอย่าเอาไปโดยไม่ขออนุญาตสิ” (มาโกโตะ)

“มากแค่นี้น่าจะโอเค เราซี้กัน, ใช่มั้ย? ที่สำคัญกว่านั้น, ดูนี่” (โนอาห์)

ท่านโอบมือไปที่ไหล่และดึงผมไปใกล้

เดี๋ยว, ใกล้ไป

“นี่ นี่, ดู” (โนอาห์)

ท่าน-เทพธิดา เข้ามาอยู่ใกล้ยิ่งขึ้น

ผมมองโซบุคระหว่างเปิดใช้งาน[โล่งจิต]

{การปกป้องของพระเจ้าของเทพธิดาโนอาห์}

มีคำนั้นเพิ่มอยู่

“นี่มัน…” (มาโกโตะ)

“ฮึฮึ่ม, นายทำได้, มาโกโตะ! ต้องขอบคุณที่นายอธิษฐานทุกวัน, เธอสามารถได้การปกป้องจากพระเจ้า! ต้องขอบคุณสิ่งนั้น นายเลยทนการโจมตีของกริฟฟอน กับเวทมนตร์ไฟได้” (โนอาห์)

เมื่อคุณได้รับการปกป้องจากพระเจ้า ผู้ศรัทธาจะได้ผลังที่แข็งแกร่ง, มันมีเวลาที่มันอาจจะทำให้ร่างกายทนทานขึ้น

ดูเหมือนผมจะถูกช่วย ต้องขอบคุณสิ่งนั้น

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

มันนานแล้ว

มันเป็น1ปีและไม่กี่เดือนที่ผมมาที่โลกนี้

ผมรู้สึกได้ว่าในที่สุดได้เข้าใกล้เพื่อนร่วมชั้น

“นายดูมีความสุข แต่นี่ไม่ใช่ทั้งหมดที่ชั้นอยากบอกเธอ” (โนอาห์)

“มันมีอะไรอีกเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ดูนี่!” (โนอาห์)

ที่ท่าน-โนอาห์ชี้อ่านว่า [ผู้ใช้สปิริต]

“ผู้ใช้สปิริต?” (มาโกโตะ)

ถ้าผมจำไม่ผิด, มันเป็นสกิลที่เอลฟ์และดวอร์ฟมี

ลูซี่ก็มีมันด้วย

“ถูกต้อง! ทั้งหมดนี่เพราะพวกเราเทพเจ้าไททัน สนิทกันกับสปิริตไง นี้เป็นสกิลของขวัญของเทพธิดา

“ผู้ใช้สปิริต…สปิริต, หือห์” (มาโกโตะ)

มันไม่มีใครใช้ได้ที่วิหารแห่งน้ำ

หรือเหมือนว่า, มันไม่มีใครใช้ได้ที่เป็นเผ่ามนุษย์

มันเป็นเวทมนตร์เล็กๆ ที่เอลฟ์ใช้เล็กน้อย

“โอ, ไม่มีความสุขหรอ?” (โนอาห์)

“ไม่ ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น!” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้ไม่พอใจ, แต่ผมแค่ไม่รู้ว่ามันแข็งแกร่งหรือไม่, และดูเหมือนว่าความรู้สึกนั้นจะซึมออกมา

“ผมจะใช้มันด้วยความทราบซึ้ง, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ, อุทิศตนต่อจากนี้ด้วยเช่นกัน” (โนอาห์)

เธอลูบหัวผม

แสงปกคลุมรอบๆตัวผม

“มาโกโตะ, ดูเหมือนจะได้เวลานายตื่นแล้ว” (โนอาห์)

ท่าน-โนอาห์ยิ้มอย่างมีเมตตา

“ขอบคุณมากครับ, ท่าน-เทพธิดา แล้วก็, มันจะดีมั้ยถ้าชวนลูซี่มาเป็นผู้ศรัทธา, ท่าน-โนอาห์?” (มาโกโตะ)

“หืมม, ชวนหรอ, หือห์” (โนอาห์)

เอ๋? เธอไม่ได้ดูมีความสุขเท่าไหร่นัก

“ที่จริงแล้ว, ชั้นจะหาผู้ศรัทธาได้1คนทุก10ปี เพราะเป็นการลงโทษที่ไปต่อต้านดินแดนแห่งพระเจ้า, เธอรู้มั้ย” (โนอาห์)

“เอออ๋ห์” (มาโกโตะ)

งั้นผมชวนใครไม่ได้เลย

“ยังไง, ชั้นก็ดีแล้วถ้าแค่มีมาโกโตะ” (โนอาห์)

ท่าน-โนอาห์ยกนิ้วโป้งใหญ่และหลิ่วตา

ท่านไม่สบายใจเกินไปหน่อยเหรอ?

“มันโอเคแล้ว, มันโอเคแล้ว ทีนี้, อย่ากดดันตัวเองมากไปล่ะ, โอเค๊?” (โนอาห์)

“ได้ครับ, ดูแลตัวเองด้วย, ท่าน-โนอาห์” (มาโกโตะ)

“เจอกัน~” (โนอาห์)

ผมถูกคลุมไปด้วยแสง

◇◇

“มาโกโตะ-คุง, รู้สึกยังไงบ้าง?”

เมื่อผมตื่น, ผมอยู่ที่ห้องฟื้นฟูของสมาคม

เอมิลี่อยู่ข้างผม

“สวัสดีตอนเช้า ชั้นสลบไปนานแค่ไหน?” (มาโกโตะ)

“ครึ่งวัน มันมืดแล้ว” (เอมิลี่)

ผมค่อยๆยกตัวขึ้น

ผมถามเกี่ยวกับว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากจัดการกริฟฟอน

เมื่อพวกเขาบอกสมาคมว่าจัดการกริฟฟอน, เพระมันถูกปราบโดยนักผจญภัยระดับทองแดง 4 คน, สมาคมก็ตกอยู่ในความโกลาหลครั้งใหญ่

โดยเฉพาะลูซี่ ที่ทำให้กริฟฟอนอ่อนแอก่อนยีนจะจบมัน; พวกเขาเป็นฮีโร่ของวัน

ทางเข้าตอนนี้มีงานเลี้ยง

ปราบโอเกอร์ก็เหมือนกัน นักผจญภัยนี่ชอบเอะอะ

และในอีกเรื่อง, เอมิลี่กำลังรักษาแผลไหม้ของผม

ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพเหมือนมัมมี่

“คันทั้งตัวเลย” (มาโกโตะ)

“นั่นพิสูจน์ว่านายกำลังรักษา, ดังนั้นทนเอาหน่อย” (เอมิลี่)

ถูกบอกเช่นนั้น, ผมไมมีทางเลือกนอกจากทนมัน

“ชั้นขยับได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เธอควรจะพักผ่อนตอนนี้, แต่นายนอนที่สมาคมนี่, ใช่มั้ย?” (เอมิลี่)

“ใช่, ชั้นไม่คิดว่าจะหลับได้นะเสียงดังแบบนี้ ผมจะเอาหน้าไปให้ทุกคนดู” (มาโกโตะ)

“งั้นชั้นไปด้วย เพราะชั้นต้องไปเรียกยีนด้วยเหมือนกัน” (เอมิลี่)

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

กำลังเดินทางไปถึงทางเข้า, ลูซี่ได้บินมาทางเรา

หน้าของเธอแดง

เธอต้องดื่มมาเยอะแน่ๆ

“เฮ้! ร่างกายนายดีแล้วหรอ? มันโอเคหรอที่ไม่นอนน่ะ?” (ลูซี่)

“มันเสียงดังน่ะ ชั้นนอนไม่ได้” (มาโกโตะ)

พวกเขากำลังมีปาร์ตี้ใหญ่ที่ทางเข้า

ยีนกำลังถูกล้อมโดยนักผจญภัย และกำลัง ‘วั้ย วั้ย’

มันยังมีนักผจญภัยผูหญิงหลายคนที่เข้าไปใกล้เขา

เข้าเป็นที่นิยม

“นั่นยีน!” (เอมิลี่)

เอมิลี่แทงตัวเองเข้าไปกลางวงกลม

เธอได้ดึงนักผจญภัยผู้หญิงที่ไปเกาะแกะยีน

มันเป็นธุระคนอื่น, แต่เธอท่าทางจะลำบาก

“เฮ้, มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ตาของลูซี่แฉะ, และได้จับมือขวาของผม

“นายโอเคแล้วจริงๆหรอ? นายสลบไปตลอดเวลานี้เลยนะ” (ลูซี่)

“ใช่, ชั้นเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้ ที่สำคัญกว่านั้น, วันนี้เธอเป็นฮีโร่นี่, ใช่มั้ย? ไปฉลองกับคนอื่นเถอะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นโอเคแล้ว! จริงแล้วชั้นอยากอยู่ข้างนาย, แต่เอมิลี่บอกชั้นว่าชั้นไม่มีประโยชน์, และลูคัส-ซังบอกว่ามันจะไม่สนุกถ้าไม่มีตัวละครหลัก ทุกคนมีแต่ชวนชั้นดื่มและมันเหนื่อย!” (ลูซี่)

เธอพองแก้มด้วยความโกรธ, แต่ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งได้รับความสนุก

เธอคงไม่มีใครสนใจมากขนาดนี้มาก่อน

“ฮ-เฮ้, มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ถามอย่างลังเล

“เธอโกรธมั้ยเรื่องวันนี้?” (ลูซี่)

“เรื่องอะไร?” (มาโกโตะ)

“เวทมนตร์ของชั้นทำเธอบาดเจ็บหนัก…” (ลูซี่)

“ออ้า, ชั้นเป็นฝ่ายผิดนะ แม้ว่าจะได้มีการบอกมาที่วิหารแล้ว ว่าชั้นไม่ควรใช้จังหวะเดียวกันถ้าชั้นไม่มีความสัมพันธ์น่ะ” (มาโกโตะ)

“มันจริงที่เธอไม่มีความสัมพันธ์, มันไปได้ไม่สวย, แต่โดนไหม้ไปทั้งตัวแบบนี้เป็นอะไรที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น…” (ลูซี่)

หน้าลูซี่ขรึมขึ้น

ผมสงสัยว่าทำไม

ผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้พูดเกี่ยวกับที่เธอไม่ต้องการให้ผมบาดเจ็บ